ตอนที่ 52 คุณท่านบวรวิชญ์กลับมาแล้ว

ต๭นที่ 52 คุณท่านบวรวิชญ์กลับมาแล้ว หลังจากจัดการเรื่องที่ตั้งบริษัทเรียบร้อย จากนั้นชยานีต้องรีบจัดการเรื่องพนักงานให้เรียบร้อยช่วงนี้เธอทำการยื่นเรื่องจัดตั้งบริษัทในหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเป็นที่เรียบร้อยเข้าเว็บไซต์หางานกรอกข้อมูลหาพนักงานทิ้งไว้พร้อมที่อยู่ติดต่อ ช่วงนี้ชยานียุ่งวุ่นวายอยู่กับเรื่องพวกนี้ จนถึงตอนนี้ชยานีคิดว่าทุกอย่างนับว่าผ่านไปได้ด้วยดี แม้แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับนิธานยังนับว่าปรองดองกันดี ตอนนี้ทั้งสองคนไม่ค่อยทะเลาะกันบางครั้งยังมีคุยกันหลายประโยคแต่มักจะคุยกันเฉพาะเรื่องทั่วไป ชยานีไม่ชอบแสดงข้อดีข้อเสียของตนเองให้ผู้อื่นได้เห็นแม้ว่าคนนั้นจะเป็นนิธานก็ตามเธอไม่ยินยอม ทั้งสองต่างเห็นพ้องร่วมกันว่าถึงแม้จะนอนร่วมเตียงเดียวกัน แต่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกันและกลับมีเรื่องที่แสนแปลกใจเกิดขึ้น เธอกับ นิธานนอนห่างกันมาก ขนาดเตียงของเขานั้นมีขนาดใหญ่มากที่สามารถนอนได้สี่ถึงห้าคน อีกทั้งตรงกลางยังวางผ้าห่มกับ หมอนกั้นกลาง แต่ทำไมเธอตื่นนอนขึ้นมาในอ้อมกอดของนิธานทุกครั้งจนชยานีเริ่มชินไปแล้ว ตัวชยานีเองไม่เคยคิดว่าตนเองจะนอนดิ้นอย่างนั้นเห็นได้ชัดเลยว่าเป็นตนเองที่ขยับไปทางเขาทุกครั้ง ทุกเช้าตื่นมาชนกับกล้ามเนื้อแน่นๆตรงหน้า ถึงเธอจะทำตัวปกติแค่ไหนก็ตามแต่ถ้าต้องเป็นอย่างนี้ทุกวัน เธอก็ควบคุมตัวเองลำบากเหมือนกันโดยเฉพาะอีกฝ่ายเป็นนิธานที่นับว่าเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบทุกอย่างด้วย ยากมากที่จะไม่รู้สึกใจเต้น ชยานีตื่นนอนทุกเช้าด้วยความรู้สึกลำบากใจผิดกับนิธานที่ดูเหมือนจะเริ่มคุ้นชินเป็นปกติไปแล้ว ชยานียังจำได้ว่าช่วงแรกที่ตื่นมาในอ้อมกอดของนิธานนั้นใบหน้ากระอักกระอ่วนใจพูดอะไรไม่ออกของเขาทำให้เธอกลัวไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตา ชยานีอยากถามนิธานหลายครั้งแล้วว่าตอนนอนเธอนอนดิ้นมากไหม ถ้านอนดิ้นเข้าหาทำไมเขาถึงไม่ผลักเธอออกล่ะ แต่ว่ายังไงเธอก็เป็นผู้หญิงคนนึงนะ ถามอย่างนั้นออกไปเธอเองก็อายเหมือนกัน อีกทั้งเธอเคยเน้นย้ำกับนิธานหลายครั้งแล้วว่าเธอไม่ได้ชอบเขา แล้วถ้าถามคำถามนี้ออกไปอาจทำลายความสัมพันธ์อันบอบบางนี้ได้แล้วถ้าเขาคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงอย่างนั้นอีกเธอจะทำยังไงล่ะ ในสถานการณ์ที่ทั้งสองตื่นมามองหน้ากันทุกวันอย่างนี้ คุณท่านบวรวิชญ์กลับมาพอดี วันนี้ชยานีวิ่งวุ่นอยู่ข้างนอกทันใดนั้นเธอก็ได้รับโทรศัพท์จากนวตา “คุณนายเล็ก ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนคะ” “มีอะไรเหรอนวตา ตอนนี้ฉันทำธุระอยู่ข้างนอกมีเรื่องอะไรขึ้นที่บ้านรึเปล่า”รอบข้างของชยานีมีเสียงดังรบกวนเธอได้ยินเสียงที่แสนรีบร้อนของนวตาจึงรีบเดินออกไปหาที่สงบเพื่อพูดคุย “นวตาได้ยินรึเปล่า” “คุณนายเล็กค่ะ รีบกลับมาเถอะค่ะ คุณท่านกลับมาแล้วค่ะ พอทราบเรื่องที่คุณตกน้ำก็โกรธมากค่ะ”นวตารีบพูดเสริม “แถมยังรู้เรื่องที่คุณนายเล็กวิ่งวุ่นทำงานอยู่ข้างนอกยิ่งโกรธมากๆเลยค่ะ” “ได้ เดี๋ยวฉันจะรีบกลับ” พักอยู่ที่คฤหาสน์ภูลพิพัฒน์มาตั้งนานยิ่งช่วงนี้เธอมีเรื่องต้องทำอีกมากมายจนลืมเรื่องนี้ไปเลยช่วงก่อนนวตาบอกเธอว่าคุณปู่ ไปเยี่ยมเพื่อนสนิท เธอเกือบลืมเรื่องนี้ไปเลย ชยานีจำได้ว่าสมัยก่อนปาณีใช้ชีวิตในคฤหาสน์อย่างยากลำบากมีเพียงคุณท่านบวรวิชญ์ที่ดีกับเธอที่สุดอีกทั้งยังส่งนวตามาคอยดูแลเธอด้วย ชยานีจัดการปัญหาทางนี้เรียบร้อยในขณะที่เตรียมตัวจะเรียกแท็กซี่กลับบ้านนิธานก็โทรเข้ามาพอดีเธอกดรับจึงได้ยินคำถามแรกพูดขึ้น “ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน” “ฉันเหรอ ตอนนี้เตรียมตัวเรียกรถกลับบ้านไง นวตาบอกฉันว่าคุณปู่กลับมาแล้ว คุณโทรมาเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม”ชยานีถามกลับ “อืม บอกที่อยู่มาเดี๋ยวผมไปรับ”นิธานถามเสียงเข้ม ชยานีบอกตำแหน่งที่เธออยู่ให้เรียบร้อยนิธานบอกให้เธอรอก่อนจะวางสายไป ที่จริงแล้วชยานีอยากปฎิเสธออกไปว่าไม่ต้องมาเธอกลับเองได้แต่นึกขึ้นได้ว่าคุณปู่กลับมาแล้วอีกทั้งยังรู้เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นแล้วด้วย ความสัมพันธ์ของเธอกับนิธานคือสิ่งที่คุณปู่เป็นห่วงมากที่สุดเมื่อก่อนถึงแม้ปาณีจะเอาแต่ใจตัวเองและยังชอบก่อปัญหามากมายแค่ไหนแต่คุณปู่ยังคงเอ็นดูเธอเสมอ ตอนนี้รู้ว่าปาณีตกน้ำคุณปู่ต้องถามเรื่องนี้แน่นอน ในเมื่อเธอตกลงกับนิธานเรื่องหย่ากันแล้วในหนึ่งปีต่อจากนี้เธอก็จะทำหน้าที่ตนเองให้ดีที่สุดเล่นละครคู่รักเมื่ออยู่ต่อหน้าคุณปู่เพื่อให้คุณปู่วางใจหายห่วง นิธานหยุดรถตรงหน้าชยานีก่อนจะเลื่อนบานหน้าต่างรถลงแล้วเรียกเธอขึ้นรถ เมื่อเห็นการแต่งตัวของเธอแล้วนิธานขมวดคิ้วไม่พอใจ “นี่คุณ....” “อ๋อ กินข้าวสังสรรค์นิดหน่อยค่ะ เพิ่งจบไป นวตาบอกว่าคุณปู่กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอค่ะงั้นพวกเรารีบกลับกันเถอะค่ะ”ชยานีคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยหันกลับไปมองนิธานแล้วพูด “วางใจได้ค่ะ กลับไปแล้วฉันจะร่วมมือกับคุณเต็มที่” นิธานมองชยานีนิ่งสักพักจึงเอ่ยปากพูด “ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่เปลี่ยนก่อน” “ชุดมีปัญหาเหรอค่ะ”ชยานีก้มลงมองชุดของตนเองย่นคิ้ว “ฉันคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหานะคะ” ชุดที่เธอใส่วันนี้เรียบร้อยดีไม่มีส่วนไหนที่ดูไม่เหมาะสมนี่นา ชยานีมีสีหน้างงงันมองไปที่นิธานแต่นิธานกลับหน้าบึ้งไม่พูดไม่จาจนชยานีต้องยอมทำตามทีเขาพูด “งั้นก็ได้ค่ะ แต่ต้องรีบหน่อยนะคะคุณปู่ยังรอเราอยู่ที่บ้าน” ตั้งแต่ชยานีมาอยู่ในร่างนี้เธอยังไม่เคยได้เจอท่านแก่ของภูลพิพัฒน์สักครั้งแต่ได้ฟังจากนวตาเล่าให้ฟังนั้นท่านเป็นใจดีมากแต่ถึงอย่างนั้นชยานีก็ยังคงระวังตัวเองตลอดเวลาที่สำคัญท่านก็เป็นอดีตผู้นำตระกูลภูลพิพัฒน์ความน่ายำเกรงนั้นยังคงมีอยู่ ชยานีลงจากรถเดินตามนิธานมาถึงบริเวณชั้นสามของห้างสรรพสินค้าซึ่งเป็นโซนเสื้อผ้าสตรี เดิมทีชยานีเป็นคนให้ความสำคัญด้านการแต่งตัวมากเพราะอาชีพของเธอคือดีไซเนอร์มีเอกลักษณ์ที่ไม่เหมือนใคร ดังนั้นเธอรู้สึกอยากร้องไห้มากเมื่อได้เห็นสไตล์เสื้อที่แขวนไว้บนราวแขวนเสื้อตามทางที่เดินผ่านมานิธานเดินตามหลังชยานี จนเห็นว่าเธอเดินเข้าไปที่ร้านเสื้อผ้าที่ค่อนข้างหรูระดับหนึ่งเธอเดินดูจนทั่วร้านก่อนตัดสินใจหยิบชุดกระโปรงสีดำหมึกให้ความ รู้สึกงดงามดั่งนางฟ้า นิธานเดินเข้ามาในร้านมองดูชุดที่อยู่บนมือของชยานีหรี่ตาเล็กน้อยสายตาที่มองชยานีจึงเปลี่ยนไปแรกเริ่มที่เขาได้ยินว่าชยานี อยากจะเปิดบริษัทออกแบบเสื้อผ้าเขาไม่ค่อยให้ความสนใจที่เธอพูดเท่าไหร่เพราะเมื่อก่อนสไตล์การแต่งตัวของชยานีแย่มาก หลังจากตกลงให้ความช่วยเหลือเธอเขาก็ไม่คิดว่าเธอจะทำมันออกมาได้ดูจากสไตล์เสื้อผ้าของเธอเสื้อผ้าที่จะทำออกมาคง ยากที่จะมีคนสนใจแต่ช่วงนี้เขาสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวของชยานีมีการพัฒนาขึ้นไม่ว่าจะเป็นสไตล์การแต่งหน้าแต่ง ตัวต่างจากเดิมเยอะมาก ถ้าเป็นเมื่อก่อนนิธานกลัวการเผชิญหน้ากับเธอมากไม่เจอได้หน้าได้ยิ่งดี ทรงผมแปลกๆบวกกับการแต่งตัวแปลกๆของเธอเห็น แล้วเขาแทบไม่กล้ามองแต่ว่าผู้หญิงตรงหน้าเขาตอนนี้แต่งตัวดูดีมีสไตล์มากกว่าเซเลบในวงการบางคนเสียอีก สายตาที่นิธานมองชยานีเริ่มเปลี่ยนไป ค่อยๆจ้องเขม็งไปที่ชยานีเหมือนจะเธอเป็นคนร้ายแต่ยังดีที่ชยานี ควบคุมตัวเองให้เป็น ปกติไว้ทัน เธอหันกลับไปยื่นชุดที่ตนเลือกมาแล้วถามความคิดเห็นของนิธาน “ชุดนี้เป็นยังไง” นิธานตกอยู่ในภวังค์ ชยานีดิ้นฝ่ามือไปมาตรงหน้าเขา “คุณนิธานคะ” นิธานหลุดออกจากภวังค์รีบเก็บอาการก่อนจะพยักหน้าให้เธอเข้าไปลองสวมใส่ชุดที่เลือก “เข้าไปลองใส่ดู” “ได้ค่ะ”ชยานียิ้มบางเธอหันกลับไปขอไซด์ขนาดของเธอแล้วเดินเข้าไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าชยานีใช้เวลาไม่นานในการเปลี่ยน เสื้อผ้าจึงเดินออกมา ในตอนที่เธอเปิดประตูห้องลองเสื้อผ้าออกมานิธานที่กำลังดูเสื้อผ้าสไตล์อื่นอยู่ได้ยินเสียงฝีเท้าเธอจึงเงย หน้าขึ้นมองทันที นิธานจ้องไปที่ชยานีนั้นมีทั้งความรู้สึกตกตะลึงตกใจและชื่มชม ดวงตาของนิธานที่ซื่อตรงและสดใสชยานีอยากจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็ยาก “งั้นก็ชุดนี้เลยนะคะ” “อืม ชุดนี้เลย”นิธานพยักหน้า “งั้นก็ชุดนี้”ชยานีไม่ใส่ชุดนี้ไม่ถอดเตรียมพร้อมจะใส่กลับบ้านพร้อมเจอคุณท่านบวรวิชญ์ “อะไรคะ”ชยานีถามออกมาอย่างสงสัยเมื่อพบว่านิธานหยิบเสื้อผ้าอีกหลายชุดยื่นมาให้ตนเอง “เอาไปลอง” “ไม่ต้องลองแล้วค่ะตอนนี้ก็สายแล้วเรารีบกลับกันดีกว่าคุณปู่รอนานแล้ว” ชยานีปัดเสื้อผ้าออกห่างจากตัวเองรีบปฏิเสธ “เอา ไปลอง” นิธานยังคงยืนยันคำเดิม เมื่อพบว่าทั้งสองยังคงไม่ยอมให้กัน พนักงานในร้านจึงเดินเข้าเกลี้ยกล่อม “คุณผู้หญิงค่ะสามีของคุณมาเดินซื้อของด้วยทั้งที ลองหลายๆชุดไปเลยสิค่ะรูปร่างของคุณดีมากๆคุณใส่ชุดไหนก็ดูดีค่ะ”พนักงานเอ่ยชมสีหน้ายิ้มแย้ม ” “งั้นก็ได้”ชยานียิ้มแห้งเมื่อเห็นว่านิธานยังคงยืนยันคำเดิมจึงไม่โต้แย้งอะไรอีก เธอหยิบเสื้อผ้าเดินตรงเข้าห้องเพื่อลองชุดเขาที่เลือกทั้งหมด ผลสุดท้ายเธอใส่ออกมาดูดีทุกชุด หลังจากลองจนครบทุกชุดแล้วชยานีรู้สึกว่าตัวเธอแข็งเกร็งไปหมดทั้งตัวมองเห็นนิธานที่กำลังก้มหน้าก้มตามองนิตยสารในมือ นิธานเงยหน้าขึ้นพบว่าชยานีกลับมาใส่ชุดเดิมที่เลือกก่อนหน้านี้ทั่วร่างแผ่รังสีความงามดุจดั่งนางฟ้าออกมาพยักหน้าอย่าง พอใจหันกลับไปพูดกับพนักงานในร้าน “ชุดทั้งหมดที่ภรรยาผมลองไปทั้งหมดเอาไปใส่ถุง” นิธานหยิบบัตรเครดิตออกมายื่นให้พนักงานคิดเงิน เมื่อเห็นว่าเป็นแบล็กการ์ดที่มีเพียงสามใบในโลก และทุกคนทราบว่าหนึ่งในสามใบนั้นในประเทศนี้มีเพียงประธานบริษัทเอ็ม.เจ.จำกัดที่มีไว้ในครอบครอง พนักงานรับมามือสั่น รีบยกมือปิดปากจ้องมองนิธานและชยานีสลับกันไปมา พระเจ้า นี่พวกเธอได้รู้ความลับที่ยิ่งใหญ่อย่างนี้จริงๆเหรอ ตอนนี้ชยานีไม่ได้ให้ความสนใจกับสีหน้าของพนักงานร้านเธอรู้แต่เพียงว่าร่างกายเธอปวดเมื่อยไร้เรี่ยวแรงจ้องมองนิธานอย่าง ไม่พอใจบ่นพึมพำเบาๆ “ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเสื้อผ้าใส่ทำไมต้องซื้อเยอะขนาดนี้ด้วย”