ตอนที่ 54 ลึกเข้าไปในดวงตาแห่งความรักของเขา

ต๭นที่ 54 ลึกเข้าไปในดวงตาแห่งความรักของเขา “หุบปากนะ”นวีนโกรธจนแทบบ้าทำไมน้องสาวของเขาถึงพูดไม่ดูสถานการณ์เอาซะเลยอยู่ที่บ้านไม่มีใครไม่รู้ว่าชยานีมีคุณ บวรวิชญ์เป็นคนสนับสนุนอยู่ข้างหลังแม้แต่นิธานอยู่ต่อหน้า บวรวิชญ์ยังต้องยอมถอยให้ “ทำไมพี่รองต้องด่าหนูด้วย ที่หนูพูดมามันผิดตรงไหน หนูเป็นน้องสาวพี่แท้ๆทำไมพี่ถึงคอยช่วยนังปาณีนั่นแต่ทำไมคำพูด ของหนูไม่มีมีใครเชื่อเลย”จารุณีรู้สึกน้อยใจพี่ชายเธอมาก ทุกครั้งที่เธอทะเลาะกับชยานีนวีนจะเข้าข้างชยานีทุกครั้งไป “ปาณีเป็นพี่สะใภ้แก ทำไม หรือว่าในบ้านนี้คำพูดของฉันไม่มีใครฟังแล้วรึไง” บวรวิชญ์ตบโต๊ะเสียงดังใบหน้าบึ้งตึงไม่พอใจ มาก ยังไงซะ บวรวิชญ์ก็เป็นผู้นำครอบครัวคนก่อนสมัยที่กิจการของครอบครัวอยู่ในมือเขายิ่งใหญ่แค่ไหนอย่าคิดว่าตอนนี้เขาจะ อายุมากแล้วแต่ตอนสมัยหนุ่มแขนของเขาก็แข็งแรงมากถ้าปีนั้นเขาไม่ได้รับบาดเจ็บจนต้องปลดประจำการซะก่อนตอนนี้เขาคง ได้นั่งอยู่ในตำแหน่งผู้บัญชาการไปแล้วแต่พอเขาปลดประจำการออกมาแต่มีพรสวรรค์ทางด้านธุรกิจตั้งแต่รับหน้าที่บริหารงาน ในบริษัทของตระกูลทำให้กิจการรุ่งเรืองขึ้นจนกลายเป็นบริษัทเอ็ม.เจ ที่ยิ่งใหญ่ในวันนี้ได้ ความน่าเกรงขามของ บวรวิชญ์ในตอนนี้คงมีสาเหตุมาจากการที่เคยรับหน้าที่เป็นทหารมาก่อนแม้ตอนนี้จะอายุมากขึ้นแล้วแต่ ยังคงดูมีเกียรติและน่านับถือมากๆ จารุณีในก่อนหน้านี้ทำเหมือนเวลาที่ผู้ใหญ่หรือผู้มีอำนาจไม่อยู่ ผู้น้อยหรือเด็กจะมีความลำพองใจพอตอนนี้จำได้ว่าคุณปู่ก็อยู่ ด้วยเธอดันพูดออกจากหมดแล้วนึกจะเก็บกลับมาไม่ได้แล้ว คุณปู่คะ...หนู...หนูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะคะแต่ว่าคุณปู่ค่ะตอนปาณีอยู่ต่อหน้าคุณปู่กับลับหลังคุณปู่ไม่เหมือนกันนะคะ ปาณีเธอร้ายกาจมาก ตกน้ำครั้งนี้เธอจงใจทำและเธอยังทำเรื่องร้ายๆอีกหลายอย่างที่คุณปู่ยังไม่รู้นะคะ” “พอแล้ว” บวรวิชญ์พูดตัดประโยคของจารุณี “ฉันบอกพวกแกกี่ครั้งแล้วว่าปาณีคือเมียของตาธานเป็นพี่สะใภ้ของพวกแกเป็น ว่าที่นายหญิงใหญ่ของบ้านนี้ต่อไปนี้พวดแกต้องเคารพเธอ โดยเฉพาะเธอจารุณี ถ้าพ่อแม่ของเธอยังสอนเธอเรื่องนี้ไม่ได้ ฉัน จะเป็นคนสอนเธอเอง” บวรวิชญ์ดูเหมือนจะโกรธจริงๆแล้วน้ำเสียงที่พูดจึงดังลั่นไปทั้งห้อง “คุณปู่ครับ จารุณียังเด็กไม่รู้ความ เดี๋ยวผมจะสั่งสอนเธอให้เข้มงวดกว่านี้แล้วบอกกับพ่อแม่ให้ทำด้วยเหมือนกันคุณปู่เพิ่งกลับ บ้านมาเหนื่อยๆจะรบกวนเวลาพักผ่อนของคุณปู่มาสั่งสอนเด็กโง่อย่างจารุณีได้ยังไงกันครับ”นวีนรีบร้อนพูดออกมาก่อนจะหัน ไปจ้องเขม็งไปที่น้องสาวตัวเอง จารุณีตกใจกับคำพูดของ บวรวิชญ์ยิ่งได้ยินว่าจะสั่งสอนเธอเองเธอตื่นกลัวแทบไม่เชื่อหูตัวเองเพราะสั่งสอนในความหมายของ บวรวิชญ์นั้นคือการส่งเธอไปฝึกที่กรมทหารเหมือนสมัยก่อนนิธานกับนวีนและลุงสองลุงสามและคนอื่นๆต้องเข้าไปฝึกนั่นเอง ตอนนั้นเธอรอดมาได้ก็เพราะเธอเป็นเด็กผู้หญิงพ่อกับแม่ของเธอเป็นห่วงจึงไปขอร้องคุณปู่ไว้ “คุณปู่ ขอโทษค่ะ หนูสำนึกผิดแล้วค่ะ” “อืม” บวรวิชญ์พยักหน้าแต่สีหน้ายังไม่ดีขึ้นตามพูดขึ้น “ตระกูลภูลพิพัฒน์มีกฏระเบียบของตระกูลฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้งถ้า ยังมีครั้งหน้าอย่าหาว่าฉันไม่คิดถึงความสัมพันธ์ปู่หลาน” บวรวิชญ์เป็นคนพูดจริงทำจริงไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายอายุมากน้อยอยู่ที่ นี่ทำได้แค่เชื่อฟังแล้ทำตามเท่านั้น “หนูณี ปู่จัดการแบบนี้พอใจไหม” บวรวิชญ์หันมายิ้มแย้มมองหน้าชยานีถามเสียงนุ่มนวล เมื่อชยานีโดน บวรวิชญ์มองเธออย่างรอคำตอบจึงยิ้มนิดๆตอบกลับ “คุณปู่เป็นผู้นำหนูยกให้คุณปู่ตัดสินใจค่ะ” “อืมหนูณีเด็กดีของปู่ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย” บวรวิชญ์ไอขึ้นสองสามทีก่อนจะหันไปมองนิธานนิ่งก่อนจะถามขึ้น “ฉันเพิ่งออกจากบ้านไปไม่นานที่บ้นก็เกิดเรื่องแบบนี้แกดูแลบ้านยังไงกัน”ฟังจากน้ำเสียงของ บวรวิชญ์แล้วเห็นชัดเลยว่า กำลังต่อว่านิธานอยู่เป็นปกติเมื่อผู้ใหญ่ไม่อยู่บ้านพี่คนโตอย่างนิธานจะกลายเป็นคนที่มีอายุมากที่สุดในบ้านแน่นอนว่าต้องถาม หาคำตอบที่เขา นิธานได้ยินคำถามนั้นหันกลับไปมองทางชยานีสายตาเขาสื่อความหมายอย่างชัดเจนชยานีโดนนิธานจ้องมองจนรู้สึกขนลุกไป ทั้งตัว “คุณปู่ครับ เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นอุบัติเหตุ”นิธานพูดเสียงเรียบ “ใช่ไหมครับ ณี” “ใช่ค่ะคุณปู่ มันเป็นอุบัตเหตุจริงๆค่ะ”เธอยังไม่ลืมว่าเธอกับนิธานร่วมมือกันอยู่ต้องช่วยเหลือกันเป็นเรื่องธรรมดา “วันนั้นหนูไม่รู้ว่าหนูเป็นอะไรไม่ทันตั้งตัวก็ตกน้ำไปซะแล้วยังงดีที่ธานของหนูเข้ามาช่วยไว้ทันใช่ไหมคะธาน”ชยานีหน้าแดง เขินอายมองไปที่นิธานตอนนี้นิธานนิ่งสงบสายตาจ้องที่ชยานีเหมือนอยากจะค้นหาอะไรจากตัวเธอ “คุณปู่คะวางใจได้ค่ะที่จริงหนูต้องขอบคุณเหตุการณ์ครั้งนี้ด้วยซ้ำค่ะ”ชยานีใบหน้ายิ้มแย้มดีใจ “คุณปู่ยังไม่รู้ว่าตั้งแต่ที่หนูตื่นขึ้นมาจากตกน้ำครั้งนั้นธานก็ดีกับหนูมากตอนนี้ความสัมพันธ์ของพวกเราก็ดีขึ้นเรื่อยๆเลยนะคะ” บวรวิชญ์หรี่ตาจ้องมองเพ่งมองไปที่ชยานีกับนิธานอย่างละเอียดก่อนจะพยักหน้าตอบรับดูเหมือนเขาจะดีใจมากด้วยซ้ำไป “ใช่แล้วค่ะคุณปู่ดูสิคะวันนี้ธานยังพาหนูไปซื้อของเยอะแยะเลยหนูอยากได้อะไรธานก็ซื้อให้หมดเลยค่ะ”ชยานีลุกขึ้นหมุนตัว ไปมาก่อนจะอธิบาย “คุณปู่ดูสิคะ ชุดที่หนูใส่ตอนนี้สวยไหม นี่เป็นชุดที่ธานเลือกให้หนูแถมยังชมหนูด้วยว่าหนูใส่แล้วงดงาม เหมือนเทพธิดาเลยนะคะ”ชยานีเขินอายบิดตัวไปมากระพริบตาปริบๆไปทางนิธาน นิธานเห็นอย่างนั้นแล้วปล่อยมือข้างที่ยังลูบคางลงสายตาที่มองเธอเปลี่ยนไปจนจนปิดบังไม่อยู่สายตาที่เหมือนจะจู่โจมเข้าหา เหมือนเธอเป็นเหยื่อที่เขาจะล่าทำให้หัวใจของชยานีเต้นแรงไม่หยุดกำลังเล่นละครอยู่แท้ๆแต่ทำไมชยานีกลับเห็นอาการบาง อย่างที่ไม่ควรจะมีจากแววตาของนิธานได้นะ สายตาที่ร้อนแรงเหมือนไฟที่สามารถเผาได้ทุกอย่างนั่น ชยานีสะดุ้งเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะเดินเข้าไปหานิธานอย่างเขินอายแล้ววางมือบนไหล่ของนิธานแล้วนั่งลงตรงข้างที่วางมือ ของโซฟาทำให้ครึ่งตัวของเธอพิงเข้ากับตัวของนิธานถามเสียงหวาน“ใช่ไหมคะธาน” นิธานกลืนน้ำลายอึกใหญ่สายตาที่มองของชยานีอย่างลึกซึ้งยิ่งโดยเฉพาะตอนที่เธอนั่งข้างกายเขาซบเข้ามาทางเขากลิ่นตัว อ่อนๆของเธอลอยมาทางจมูกเขาเป็นกลิ่นหอมอ่อนๆแต่กลับเข้าไปจนนิธานแทบทนไม่ไหว “ธานคะ”แขนอันบอบบางของชยานีสะกิดบนไหล่ของเขา “อืม”นิธานตอบกลับ “ฮ่าๆๆปู่บอกแกแล้วใช่ไหมนิธานขอแค่แกทำความรู้จักกับหนูณีดีๆแกจะรู้ว่าหนูณีดีแค่ไหน” บวรวิชญ์มองชยานีดีทุกอย่างเห็น ได้ชัดว่า บวรวิชญ์ทั้งรักและเอ็นดูปาณีมากๆแต่เธอไม่ใช่ปาณีเธอรู้เพียงแค่ว่าคุณปู่ดีต่อเธอแต่เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงดีต่อเธอขนาด นี้ จากที่ชยานีมาคิดย้อนดูสมัยก่อนสิ่งที่ปาณีจะทำตัทั้งหมดเรียกได้ว่าไม่มีสมองแล้วคุณปู่ที่เป็นคนฉลาดอย่างนี้มีเหรอที่จะไม่รู้ เรื่องอะไรเลย “เอาเถอะตอนนี้เวลาใกล้ค่ำแล้วทั้งสองรีบขึ้นห้องไปจัดการธุระให้เรียบร้อยเตรียมตัวลงมากินอาหารเย็นกัน” บวรวิชญ์กล่าว อย่างอารมณ์ดีโบกมือไล่นิธานและชยานีขึ้นห้องแต่พอทั้งสองเดินมาถึงบันไดเสียงของ บวรวิชญ์ก็ดังขึ้นอีก “หนูณีเป็นผู้หญิงที่ ดีฉันหวังว่าครั้งนี้แกจะรู้แล้วจริงๆในเมื่อตั้งใจจะดีกับเธอแล้วแกก็ต้องดีไปตลอดชีวิตอย่าเอาความเจ้าเล่ห์ของแกมาหลอกปู่ร็ใช่ ไหม” “ครับปู่”นิธานตอบกลับแน่วแน่ ชยานีควงแขนนิธานเดินขึ้นบันไดอย่างสนิทสนมนิธานดูแลตลอดขณะเดินขึ้นอย่างระมัดระวังสายตาจ้องมองอย่างรักใคร่ หวงแหนถ้าชยานีไม่รู้ว่านิธานไม่ได้รักชอบเธอและพวกเธอกำลังเล่นละครตั้งแต่แรกเธอคงจะหลงเชื่อการกระทำของนิธานไป แล้ว ทั้งสองกลับมาถึงห้องพอประตูปิดลงชยานีรีบปล่อยแขนนิธานทันทีก่อนจะเดินออกห่างจากนิธานเล็กน้อย นิธานเห็นการกระทำของชยานีแล้วยิ้มเยาะ “เหมือนว่าคุณจะรังเกียจการโดนผมแตะเนื้อต้องตัวคุณมาก” “ไม่ใช่ค่ะคุณเข้าใจผิดแล้วฉันเพียงแค่เห็นว่าที่นี่ไม่มีคนอื่นไม่จำเป็นต้องเล่นละครต่อแล้วไม่ใช่เหรอคะ”