ตอนที่ 58 อย่าลืมสถานะของคุณ

ต๭นที่ 58 อย่าลืมสถานะของคุณ เมื่อเห็นสายตาที่แน่วแน่มั่นคงของชยานีที่ทำให้ยากที่จะเชื่อได้ นิสัยของชยานีเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนไม่ใช่แค่นิธานที่รู้สึกได้ ตอนนี้นวีนก็รู้สึกได้เช่นเดียวกันถ้าเขารู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรกวันนี้เขาคงไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเพียงแค่เห็นว่านิธานกับชยานี สนิทสนมกันใจของนวีนไม่ชอบใจแล้ว สายตาที่สงบและโดดเดี่ยวของเขาผสมกับริมฝีปากแต้มเลือดดูน่ากลัว “พี่สะใภ้ณี คุณอยากจะให้ผมเรียกอย่างนิจริงๆเหรอ” นวีนกับจารุณีคงเป็นคนที่สวรรค์ส่งมาจัดการกับเธอแน่ๆเลย “ก็ใช่น่ะสิ”ชยานีหัวเราะกอดแขนนิธานไว้แน่น เธอไม่สนใจแล้วตั้งแต่เธอลืมตาตื่นขึ้นมาคนแรกที่เธอรู้จักในเมืองนภาแห่งนี้คือนิธานอีกทั้งเขายังเป็นลูกพี่ใหญ่ถ้าต้องเลือก ระหว่างนิธานกับนวีน ชยานีต้องเลือกนิธานอยู่แล้ว ชยานีมองนิธานอย่างเอาใจกลับพบว่านิธานยังคงมีสีหน้าบึ้งตึงในใจเธอรู้สึกอารมณ์เสียมากๆแต่ต้องอดทนกัดฟันแน่นมอง นิธานอย่างน่าสงสารพร้อมเขย่าแขนนิธานพูดออดอ้อนขึ้น “ธานคะอย่าโกรธเลยนะคะไม่ใช่ความผิดฉันซะหน่อย” “จะไม่ใช่ความผิดเธอได้ยังไง”ในที่สุดนิธานก็เอ่ยปากตอบเธอสีหน้าเหมือนจะรังเกียจเธอเล็กน้อยด้วย ชยานีไม่ชอบใจมากแต่ก็ยังยิ้มแย้ม “แน่นอนสิคะ โจรคิดจะลักพาตัวคุณ คุณไม่รู้เรื่องด้วยซักหน่อยแน่นอนว่าต้องเป็นความผิด ของโจรสิคะใช่ไหม”ชยานีอธิบายเสียงหวานสบตานิธาน นิธานจ้องหน้าชยานีนิ่งแววตาที่มองชยานีเปลี่ยนไป นวีนยืนมองทั้งสองคนที่ยังคงสวีทหวานไม่สนใจคนอื่นอย่างโกรธเคืองดวงตาที่เคยอ่อนโยนตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความ เคียดแค้นอ้าปากเตรียมจะพูดอะไรบางอย่างแต่เสียงหวานของชยานีดังขึ้นมาก่อน “ธานคะ เหนื่อยจังเลยค่ะ คุณง่วงรึยังคะ” “อืม ง่วงแล้วเหรอ”นิธานถามกลับ “ใช่ค่ะ ง่วงมากด้วย วันนี้เดินซื้อของทั้งวันเจ็บเท้าไปหมด ฉันไม่สน ยังไงคุณต้องแบกฉันขึ้นห้องด้วย”ชยานีเขย่าแขนนิธาน ออดอ้อนภายในใจรู้สึกสะใจมาก ใครบอกให้เมื่อกี้คุณใช้สายตาแบบนั้นมองฉันล่ะ ฉันจะแกล้งให้หนักเลยคอยดูสิ ชยานียังคงทำท่าทางน่ารักๆสบตากับนิธาน ชยานีไม่รู้เลยว่าที่เธอทำเมื่อตะกี้มันน่ารักน่าดึงดูดมากแค่ไหนไม่ว่าจะเป็นนิธานหรือว่านวีนในใจคงคิดแบบเดียวกัน “ได้” “หะ”ชยานีมองหน้านิธานอย่างไม่คาดคิด “คุณว่าไงนะ” “ไม่ได้อยากให้ผมแบกคุณรึไง”นิธานก้มตัวลงแล้วก่อนจะพูดขึ้น “ขึ้นมาสิ” “แต่ว่า” เดิมที่เธอคิดว่านิธานจะปฏิเสธเธอยังคิดว่าต้องตื้ออีกซักหน่อยหรืกนิธานอาจจะเดินหนีขึ้นห้องไปเลยแต่เธอไม่คิดว่า เขาจะตอบตกลงเร็วแบบนี้ นิธานยกมือจับเอวเธอดึงตัวเธอให้ล้มลงมาบนหลังเขา “อะ” ชยานีร้องตกใจรีบยกมือคว้าไหล่ของนิธานจับไว้แน่นแล้วนิธานจึงค่อยๆลุกขึ้นร่างของชยานีโดนดันขึ้นมาเธอกอดคอ นิธานแน่นเพราะกลัวตกรีบขอร้องนิธาน “ช้าหน่อยค่ะ ฉันกลัวตก” คำพูดขอชยานีทำเอานิธานหัวเราะออกมาก่อนจะยกมืกทั้งสองข้างเกี่ยวขาของชยานีแน่นยึดให้ร่างของชยานีติดบนหลังของ เขา ชยานีที่อยู่บนหลังของนิธานกลับรู้สึกปลอดภัยมากแผ่นหลังของนิธานกว้างมากให้ความรู้สึกเหมือนไหล่ของพ่อ ชยานีโตมาภายใต้การรับเลี้ยงดูของตระกูลคำล้อมคุณพ่อเวทนดีกับเธอมากสมัยเด็กเธอยังเคยได้เล่นขี่ม้าตอนนั้นเธอคิดว่าเธอ มีความสุขมากที่สุดในโลกเลยล่ะ ชยานีซบหน้าลงบนไหล่ของนิธานพูดขึ่นเสียงเบา “คุณนิธาน ขอบคุณนะคะ” “อืม”นิธานแบกชยานีเดินผ่านห้องรับแขกแล้วเดินขึ้นบันไดตรงไปที่ห้อง นวีนมองดูจนทั้งคู่เดินห่างออกไปกำหมัดตัวเองแน่นจ้องมองด้วยสายตาโกรธแค้น จนทั้งสองเดินลับเข้าไปในห้องนวีนปล่อย หมัดเข้าที่เสาอย่างแรงจนเริ่มมีเลือดไหลออกมา ชยานีโตจนป่านนี้นอกจากคุณพ่อเวทนที่เคยแบกเธอแล้วก็มีแต่นิธานที่เคยแบกเธอแต่ตอนนั้นตัวเธอยังเด็กแต่ตอนนี้เธอโต แล้วอีกทั้งคุณพ่อเวทนกับนิธานไม่เหมือนกันทั้งสองให้ความรู้สึกที่แตกต่างกัน นิธานแบกเธอจนเดินเข้ามาถึงห้องจึงปล่อยเธอลงมาเมื่อตะกี่ชยานีลืมความโกรธแค้นทั้งหมดที่มีลืมความรู้สึกไม่สบายใจและ เกือบลืมเหตุการณ์ก่อนหน้าไปเสียแล้วแต่พอสบตาเข้ากับนิธานสายตาที่เย็นชาของนิธานจ้องมองมาที่เธอเธอถึงนึกขึ้นได้ชยา นีกลืนน้ำลายก่อนจะพูดขึ้น “ขอโทษที่เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นค่ะ” “คุณไม่ต้องแก้ตัวเรื่องคุณกับนวีนกับผมผมไม่ได้สนใจ”นิธานพูดตัดประโยคของชยานีด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีเท่าไหร่ “แต่คุณอย่า ลืมว่าตอนนี้คุณเป็นภรรยาของผมเป็นพี่สะใภ้ของนวีนผมไมสนใจว่าเมื่อก่อนพวกคุณจะเป็นอะไรกันแต่ทางที่ดีคุณต้องปิดไว้ให้ แน่น”สายตาที่แสนน่ากลัวของนิธานทำให้ชยานีตัวเกร็งเหมือนตกลงไปในบ่อน้ำแข็งหนาวเย็นจนขยับตัวไม่ได้ “อย่าลืมฐานะหน้าที่ของเธอ” “คุณนิธานทำไมคุณถึงไม่ยอมฟังคำอธิบายของฉันบ้าง”ชยานีโกรธมาก “ฉันกับคุณนวีนไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดนะ” “จริงเหรอ แล้วทำไมเขาต้องพูดอย่างนั้นกับคุณ”เห็นได้ชัดว่านิธานไม่เชื่อคำพูดเธอ “ฉันบอกแล้วไงว่าเขาทำเพื่อให้คุณโกรธความสัมพันธ์ของคุณกับคุณนวีนคุณยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ”ชยานีที่โดนเข้าใจผิด อารมณ์เสียไม่แพ้กัน “เขาอยากหาเรื่องคุณทนไม่ไหว ให้คุณโกรธจนตาย ทั้งที่เป็นพี่น้องกันแท้ๆแค่เพราะคุณเป็นลูกชายคนโตคุณจึงได้รับ ตำแหน่งผู้นำตระกูลภูลพิพัฒน์ได้บริหารงานบริษัทเอ็ม.เจ ถ้าเป็นฉัน ฉันยังรู้สึกไม่ยุติธรรมเลย” “ที่แท้นี่ก็คือสิ่งที่คุณคิดสินะ”นิธานมองชยานีด้วยสายตาหยามเหยียด “สายตาแบบนั้นหมายความว่ายังไง”ชยานีไม่พอใจพอเห็นสายตาแบบนั้นของเขาเอไม่ชอบจริงๆ “ฉันแค่กำลังวิเคราะห์ความคิดของคุณนวีนให้คุณฟังว่าเขาไม่พอใจหลังจากที่เขาไม่พอใจจะทำอะไรล่ะ แน่นอนก็ต้องก่อกวน ทำลายทุกอย่างของคุณไงครอบครัวเศรษฐีอย่างพวกคุณไม่ใช่ว่าจะต้องเป็นอย่างนี้รึไง”ชยานทำปากจู๋ “ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อฉันกับคุณนวีนก็ไม่ได้มีอะไรกัน” “ผมไม่สนว่าพวกคุณจะเป็นอะไรกันแต่ผมขอร้องตอนนี้คุณยังขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของผมอยู่นี่ทำตัวให่สงบเสงี่ยมเข้าไว้ห้าม ทำให้ชื่อเสียงตระกูลต้องเสียหายไม่อย่างนี้นผมไม่ปลิอยคุณไว้แน่”นิธานทิ้งคำพูดไว้ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องหนังสือไม่ปล่อย โอกาสให้ชยานีได้อธิบายอะไรเลย ไม่สิ ถึงแม้เธอจะอธิบายยังไงเขาก็ไม่ฟังอยู่ดี ผู้ชายคนนี้ทั้งมีความมั่นใจในตัวเองสูงและยังชอบคิดเอาเองเก่งสุดๆ ชยานีมองตามหลังนิธานไปอย่างอัดอั้นใจแต่เธอกลับไม่สามารถระบายออกมาได้น่าโมโหที่สุดเลยแต่อารมณ์แบบนั้นชยานี หายไปอย่างรวดเร็วเมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่นิธานพูดกับเธอวันนี้ เธอบอกตัวเองว่าจะไม่ออกแบบงานให้คล้ายอดีตอีกดังนั้นตอนนี้ เธอจึงต้องรีบคิดออกแบบแนวใหม่ๆไม่ซ้ำแบบเดิม “อ๊ากก....จะบ้าตาย”ชยานีขยุ้มผมจนยุ่งเหยิงมองผลงานที่วาดออกมาอย่างช่วงนี้ทุกชุดมีสไตล์คล้ายกับเมื่อก่อนนอกจากรรูป แบบที่ไม่เหมือนกันแล้ว ชยานีสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะลบผลงานทิ้งไปหยิบสมุดวาดรูปเล่มใหม่ออกมาแล้วเริ่มตั้งหน้าตั้งตาวาดใหม่ นิธานกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งก็พบกับสีหน้าที่ตั้งอกตั้งใจทำงานของชยานีเขายืนอยู่ตรงประตูทางเข้ามองชยานีที่ตั้งใจ ทำงานด้วยแววตาเป็นประกาย อาจเป็นเพราะเธอกำลังตั้งใจมากทำให้เธอไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของนิธาน เธอยังคงปวดหัวกับงานออกแบบของตัวเอง นิธานเดินเข้ามายืนอยู่ไม่ห่างจากชยานีดวงตาสีดำเข้มเพ่งมองไปที่สมุดวาดรูปของชยานีพบงานออกแบบที่เธอยังวาดไม่เสร็จ บนนั้นแววตาของนิธานมีประกายแปลกๆ ชยานีเจอเข้ากับอุปสรรคใหญ่เพราะสไตล์งานของเธอเมื่อก่อนล้วนเหมือนกันหมดทำให้เธอกลายเป็นอยู่ในสไตล์คงที่ตอนนี้ โดนชามาใช้ชื่อนิกกี้แทนเธอต้องไม่ออกแบบงานเหมือนเมื่อก่อนเป็นธรรมดา อีกทั้งคำพูดของนิธานที่ปลุกเธอขึ้นมา นักออกแบบที่ดีต้องไม่เดินอยู่กับที่แต่ต้องเปลี่ยนรูปแบบตามสถานการณ์ที่เปลียนไป ตามกาลเวลา แบบนี้ถึงจะออกแบบผลงานใหม่ๆออกมาได้แต่การจะเปลี่ยนแปลงนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ชยานีนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานมาหลายชั่วโมงแล้วแต่ผลงานที่วาดออกมาเธอล้วนแต่ไม่พอใจ แม้แต่เธอยังไม่พอใจแล้วลูกค้าจะพอใจได้อย่างไร “คุณอยากแสดงความรู้สึกอะไรออกมา”นิธานถามเสียงนิ่งมาจากด้านหลังเธอทำให้ชยานีตกใจแทบจะสะดุ้งตกจากโต๊ะเธอหัน กลับไปมองนิธานที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่สายตาของเขาคู่นั้นมองไปที่งานออกแบบที่อยู่บนมือเธอ ชยานีเหลือบสายตามองบนก่อนจะพูด “โดนคนหลอกน่ากลัวกว่าโดนผีหลอกคุณนิธาน” นิธานมองไปที่ชยานี “ที่แท้คุณก็เป็นคนขี้ขลาดขนาดนี้” “ฉันขี้เกียจจะเถียงกับคุณ”ชยานีถอนหายใจยกมือปิดหนังสือวาดรูปแต่กลับโดนนิธานยื่นมือมาแย่งหนังสือจากมือของชยานีไป “เอ๊ะ คุณจะทำอะไร คืนฉันมานะ”ชยานีกระโดดแย้งหนังสือวาดรูปคืนจากนิธาน “คุณนิธาน”