ตอนที่ 73 ปาลีจะรู้มั้ยว่าอยากให้กลับมา

ต๭นที่ 73 ปาลีจะรู้มั้ยว่าอยากให้กลับมา นิธานมองรูปภาพนี้อย่าลึกซึ้ง ส่วนใหญ่เป็นเพียงต้นแบบ แต่ยังไม่เสร็จ แต่ นิธานก็เห็นสีที่แตกต่างกัน ถ้าจำไม่ผิดชยานีพูดความจริงกับเขา เธอไม่เคยโกหกเขา นิธานคิดว่าภาพวาดของชยานีสวยงามมากจึงเรียกคนรถให้มานำกลับไป นิธานอารมณ์ดีได้ไม่นาน พอเขาถึงบ้านตระกูลภูลพิพัฒน์ก็ไม่เจอชยานีที่นั้นใบหน้าที่มีรอยยิ้มก็จางหายไป บวรวิชญ์เห็นนิธานกลับคนเดียวจจึงคิ้วขมวด "ปาลีละ ทำไมไม่กลับมาด้วยกันล่ะ หรือว่านายกับปาลี" บวรวิชญ์ยังไม่ทันที่จะพูดจบ นิธานก็เดินขึ้นไปยังด้านบน นิธานพยายามติดต่อชยานีหลายครั้งแต่เธอก็ยังไม่รับโทรศัพท์อยู่ดี นิธานปลดเนคไทด์ออกแล้วทิ้งเสื้อสูทไว้กับพื้น ไม่นานเกิดรอ นวตาก็นำน้ำผลไม้มาให้ "คุณท่านใหญ่ ท่านปู่ให้ฉันมาถามท่านว่า เมื่อไหร่ซ้อใหญ่จะกลับมาค่ะ” คำพูดของนวดตา ทำให้นิธานมองเธอด้วยสายตาที่ไม่สามารถคาดเดาได้ สายตานายท่านชังคมพร้อมที่จะหั่นทุกคนได้ นวลตาไม่กล้าถามต่อเธอจึงรีบว่างแก้วน้ำและวิ่งออกไป นิธานนั่งมองเอกสาร แต่ในใจนั้นยิ่งเป็นห่วง ชยานีพยายามซ่อนตัวจากเขาอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่ได้โง่ เขาดูออกว่าผู้หญิงคนนั้น””””””” นิธานเปิดตากว้าง ถึงเขาจะพูดว่าไม่รีบ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป แต่เขาค่อนข้างจะโออวดเคารพในความคิดของตัวเองและจะไม่อนุญาติให้ผู้หญิงคนไหนปฎิเสธเขา นิธานปิดหนังสือนำหนังสือไปวางไว้ที่ตู้หนังสือ บวรวิชญ์ค่อยๆย่องไปที่ชั้นวางหนังสือแต่กลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย พ่อบ้านชนัตอยู่ใกล้ๆกับตรงที่บวรวิชญ์ยื่นอยู่ เขาเห็นบวรวิชญ์ทำลับๆล่อๆแต่ไม่กล้าเอ่ยปากทักจึงแอบตามเข้ามา "นายท่าน คุณกำลัง...." "หุบปากน่ะ" บวรวิชญ์จ้องตาพ่อบ้านชนัต "ฉันให้คุณดูแลพวกเขาสองคนดีดี คุณต้องดูแลบ้านหลังนี้อยู่แล้ว อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าคุณคิดจะทำอะไร ฉันจะบอกให้ปาลีน่ะ เป็นคู่สมรถของอาธาน ฉันรู้ว่า อาธานอยากได้ปาลีเป็นภรรยา ในชีวิตนี้จะแต่งแค่ปาลีเท่านั้น คนอื่นไม่มีทาง! " พ่อบ้านชนัตเงียบ แม้ว่าเขาจะเป็นพ่อบ้านที่นี้แต่หลายปีมานี้บ้านตระกูลภูลพิพัฒน์มีสถานะเยอะแยะมากมาย นอกจากคนในตระกูลแล้วยังมีคนนอกมาอาศัยอยู่อีก การเป็นพ่อบ้านของตระกูลนี้ ไม่ว่าฝนตก แดดออก แรงลมก็ต้องรับใช้ไปตลอดชีวิต มันเป็นธรรมชาติของคนบ้านนี้ ในตอนแรกเขาเองก็ไม่เข้าใจบวรวิชญ์ว่า ทำไมถึงเร่งให้นิธานแต่งกับผู้หญิงที่ไม่มีอะไรดีเลย ดังนั้นเขาจึงพยายามขัดขวาง แต่ครั้งนี้คุณบวรวิชญ์เพียงแค่อยากให้คุณนิธานได้รักกับผู้หญิงที่ตัวเองรัก มองดูท่าทีตอนนี้ของบวรวิชญ์ พ่อบ้านชนัตรู้ว่าไม่สามารถทำอะไรได้ ผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนจะเปลี่ยนไปหลังจากการจมน้ำ "โอเค ฉันไม่มีอะไรตำหนิคุณและแค่อยากบอกให้รู้ หลังจากนี้ปาลีกับอาธาน มีสถานะเดียวกัน ในใจของฉันหลังจากที่ฉันอายุได้ร้อยปี บ้านหลังนี้จะตกเป็นของพวกเขาทั้งคู่ เข้าใจมั้ย” “ครับ คุณท่าน” นิธานเห็นเหตุกาณ์ทั้งหมดในห้องสมุดเขาหันไปมองนาฬิกาว่ากี่โมงแล้ว ตอนนี้ก็สามทุ่มกว่าแล้วแต่ชยานีก็ยังไม่กลับ นิธานว่างเอกสารไว้บนโต๊ะเอือมมือหยิบบุหรี่หนึ่งซองออกมาจากลิ้นชักจุดแล้วถือบุหรี่ไว้ในมือ อีกมือหนึ่งเปิดคอมพิวเตอร์ เขาได้รับจดหมายจากฝั่งตรงข้าม นิธานเปิดอ่านเนื้อหาในอีเมล ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นช้าขึ้น เขาดูดบุหรี่อย่างโหดเหี้ยมแต่ภายในใจกับร้อนรุมอย่างมาก คนที่ส่งข้อความมาให้นิธานกล่าวว่า อันนี้เป็นเอกสารของ W&J กรุ๊ป โดยแรกเริ่มมีนายทัตติกับชยานีน้องสาวของเขาช่วยกันสร้างมันขึ้นมา แต่เมื่อไม่กี่เดือนชยานีประสบอุบัติเหตุรถคว่ำและได้เสียชีวิตหลังการผ่าตัด ตอนนี้บริษัทจึงได้ตกเป็นของนายทัตติเพียงผู้เดียว “ทัตติ ชยานี?"นิธานหลีตาเล็กน้อย ในใจกำลังนึกภาพเหตุกาณ์ในโรงพยาบาลตาม นิธานส่งข้อความกับไปหาคนปลายทาง “ชามาคือใคร?” “เป็นคู่หมั้นของทัตติ หรือจะพูดให้ถูกคือหลังจากชยานีเสียชีวิตเขาได้ทำการบริจาคมดลูกให้ชามา ในเวลาเดียวกันเขาก็ยกบริษัทตัวเองให้ชามาทั้งหมด" คนปลายทางตอบกลับมา "คุณสืบเรื่องพวกนี้ทำไม หรือเมืองเมฆาและตระกูลคำล้อมมีความสัมพันธ์ยังไง” คนที่ติดต่อกับนิธานเงียบหาย จริง ๆแล้วเขาก็ไม่รู้หรอกว่าจะหาข้อมูลทำไม ทัตติคนนั้นถ้าจำไม่ผิดเคยเจออยู่ครั้งสองครั้ง แต่ส่วนมากจะพบในแวดวงเหล้าซะมากกว่า นิธานไม่ค่อยชอบรู้เรื่องคนอื่นเขา แต่ก็ยื่นยันว่าเขาไม่เคยคิดอยากทำธุรกิจร่วมกับบริษัทคำล้อมจำกัด แล้วทำไมนิธานถึงมาสืบเรื่องนี้ละ เขาไม่เพียงแต่มองใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น นิธารยังสามารถรับรู้ได้ถึงลางบอกเหตุที่จะเกิดขึ้น ผู้หญิงคนนั้นเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้ เรื่องนี้มันมีอะไรกันแน่ นิธานแค่ยังไม่รู้เท่านั้นเอง คนออกแบบของW&Jคือนิกกี้งั้นหรอ เรื่องนี้ไม่ใช่เกิดขึ้นนานแล้วหรอ” นิธานคิดถึงนิกกี้ขึ้นมา ช่วงนี้เขาแถบไม่เห็นผลงานของเธอเลยสักนิด เขาค่อนข้างที่จะชื่นชมผลงานของนิกกี้ทุกคนรู้ว่านิธานคือประธานของบริษัทเอ็ม.เจ.จำกัดทางครอบครัวอยากให้เขาเป็นผู้นำของครอบครัว แต่ตอนที่เขาเรียนอยู่ต่างประเทศเขาสนใจวิชาออกแบบมาก ดังนั้นเขาเคยเรียนวิชาออกแบบแล้วยังเคารพอาจารย์อยู่ท่านหนึ่ง แต่เรื่องนี้ไม่ค่อยมีใครรู้เพราะหลังจากที่นิธานขึ้นมาเป็นผู้นำบริษัทเอ็ม.เจ.จำกัดแล้วเรื่องพวกนี้ก็ถูกลืมไป ที่เขาชื่นชมผลงานของนิกกี้ทั้งหมดเพราะอาจารย์ของเขา ถึงแม้ว่านิธานจะไม่มีเวลาว่างเรียนรู้เรื่องแฟชั่นต่าง ๆแต่เขามีอาจารย์ที่ค่อยช่วยไถ่ถามเรื่องนิกกี้คนนี้ เขารู้ว่าอาจารย์เข้ามีอายุแล้วแต่ก็มีประสบการณ์มากมาย รู้ศิษย์อาจารย์มีไม่กี่คนหนึ่งในนั้นคือนิกกี้ด้วย แต่เขากับนิกกี้ตอนที่มาพบอาจารย์เวลาห่างกันมาก ตอนที่เขาลาออกจากที่นั้น นิกกี้ยังไม่มาพบอาจารย์ ดังนั้นสำหรับน้องสาวคนนี้ที่มีข่าวลืออยู่เลื่อยๆ เขาจึงติดตามข่าวของเธอคนนี้ตลอด แต่เขาไม่เคยรู้ว่าเธอคนนี้คือใคร ในฐานะที่เป็นรุ่นพี่ นิธานจำเป็นต้องสนใจในเรื่องนี้ "ผลงานของนิกกี้ คุณหมายถึงชามาเหรอ เธอไม่มีเรื่องอะไร ตอนนี้เธอมีสุขภาพดี กำลังจะเป็นเจ้าสาว การงานก็ดี" คนปลายทางตอบกลับ" ฉันพูดมาค่อนข้างเยอะ คุณสนใจนิกกี้หรอ แต่เธอน่าจะมีชื่อเสียงไปแล้วและฉันคิดว่าเธอดูธรรมดาไม่ใช่คนที่น่าทึ่ง ฉันคิดว่าเธอไม่ใช่แบบที่คุณชอบหรอก! " นิธานมองหน้าจอคอมพิวเตอร์และไม่ได้ตอบคำถามของอีกฝ่าย แต่ออฟไลน์และเงียบไป นิกกี้คือชามาเหรอ ภายนอกมีเสียงฝีเท้ากำลังย้ำเป็นจังหวะ นิธานเงียบและฟังเสียงแปลกประหลาดนี้เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเสียงฝีเท้าแบบนี้ เขาคือใครกันแน่ นิธานปิดคอมพิวเตอร์ดับขี้บุหรี่ ประตูห้องสมุดค่อยๆเปิดช้าๆ จริง ๆแล้วชยานีไม่อยากกลับบ้านเลย เขามีความวิตกกังวลเล็กน้อย การที่ได้คุยกับธนิดาทำให้เธอรู้สึกสบายใจไม่ใช่น้อย แต่ยังไงเธอก็ต้องกลับมาที่คฤหาสน์ภูลพิพัฒน์อยู่ดี แม้จะต้องเจอหน้ากับนิธานอาจจะทำให้มีปากเสียงกันบางมันทำให้ชยานีเกิดความไม่สบายใจขึ้น เขาเดินอย่างเชื้องช้าใช่เวลาไม่นานก็มาถึงบ้าน เธอกำลังจะเดินไปถึงหน้าห้องหนังสือยังไม่ทันที่จะถึงประตูก็เปิดออกมา นิธานยื่นอยู่หน้าประตู เขายังคงสวมชุดสูทที่ออกไปเมื่อเช้านี้กางเกงขายาวสีดำเสื้อเชิ้ตสีขาวเสื้อผ้าหลุดรุยเล็กน้อย แต่ยังอยู่ในกางเกงเผื่อให้เห็นเอวบางๆของเขาที่ทำให้หลายคนอิจฉา นิธานเดินมายื่นอยู่หน้าเธอ เขาช่างสูงกำยำสิ้นดี มันทำให้เธอรู้สึกว่ามีแรงกดดันรอบๆกาย ดวงตาของนิธานมีความคมชัดเหมือนนกอินทรีกำลังจองมองมาที่เธอ ชยานีมีท่าทางตกใจเมื่อหันไปเจอกับดวงตาคู่นั้น ชยานีพยายามยิ้มสู้กับสายตาคู่ "คุณไม่รู้หรอว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว" นิธานพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เวลาจ้องหน้าชยานี ราวกลับว่าเธอเป็นคนมาสายยังไงยังงั้น ชยานีไม่อยากให้นิธานได้กลิ่นของเธอ จึงก้าวถอยหลังไปสองก้าวเพื่อความปลอดภัย นิธานมองการกระทำของคนตรงหน้า แต่ก็ไม่เข้าใจการกระทำของเธอ เขาทำเย็นช้าใส่เธอ ชยานีคงคิดว่าลูกไม้ตื้น ๆ เหล่านี้จะทำให้เขาปล่อยเธอ? หรือความคิดของนกกระจอกเทศอย่างเธอคิดว่าสิ่งนี้จะหลบหนีได้เหรอ? "ไปไหนมา" "ฉัน ไปกินข้าว"ชยานีคิดว่าดวงตาของนิธานช่างน่ากลัวจริง ๆ เขาคิดว่าดวงตาของนิธานนั้นกำลังทรมานเธออยู่ เธอเองก็ไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้ "ไปกลับธนิดา คุณรู้จักมั้ยที่เขาเป็นไอดอลน่ะ เขาพึงมาที่... วันนี้ฉันไปเล่นเกมมาได้มีโอกาศไปกินข้าวกับเขาฉันดีใจมาก เลยกลับมาช้าไง" ชยานีเอารูปของแฟนคลับมาให้ดู เผื่อจะทำให้นิธานเชื่อในสิ่งที่เธอพูดหรือเชื่อในคำพูดของเธอสักนิด เขามองหน้าของอีกคนอย่างระมัดระวัง นิธานหลี่ตาลงเล็กน้อย "อ่อ งั้นเเหรอ" "ใช่ ใช่สิ" ชยานีรู้สึกสับสนและละอายใจ"จริงสิ ถ้าไม่เชื่อคุณให้ผู้ช่วยไปสืบหาได้คุณนิธานคือคนที่ใครๆก็รู้จักในเมืองนภา การสืบหาเรื่องแค่นี้ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับคุณนิ "โอ้" นิธานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เขาไม่เคยคิดว่าชยานีจะสามารถต่อกลอนกับเขาได้จริง ๆ แล้วยังจะประจบประแจงเขา แต่เธอก็คิดผิดแล้ว ในวันนี้เขายังไม่สามารถมองข้ามเรื่องนี้ได้ "โทรหาทำไมไม่รับ" "เอ๋ คุณโทรมาหรอ ทำไม ฉันไม่ได้ยินเสียงนะ"ชยานีรีบร้อนค้นหาโทรศัพท์ในกระเป๋า เธอก้มลงค้นเผื่อไม่ให้นิธานรู้ในสิ่งที่ไม่ควรรู้ เมื่อชยานีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเธอจึงรีบเปิดดูทันที "ย๊า คุณโทรหาฉันจริง ๆด้วย แต่ว่าฉันไม่ได้ยิน คุณโทรมาตั้งแต่เมื่อไหร่" ชยานีพูดวนไปวนมา แต่ไม่กล้าที่จะสบตาคนตรงหน้า "ฉันไม่รู้จริง ๆ ถ้าฉันรู้ว่าคุณโทรมาจะรีบรับโทรศัพท์เลยนะเนี่ย นี้คุณไม่เชื่อฉันจริง ๆ หรอ ฉันพูดจริง ๆ อ้าย๊า ที่แท้ฉันปิดโมทเงียบไว้นิหน่า นิธานคุณดูนี้สิ ฉันไม่ได้ตั้งใจไม่รับโทรศัพท์คุณจริงๆ แต่ฉันไม่ได้ยินจริงๆ” ชยานีจับมือของนิธาน พร้อมมองหน้านิธานอย่างไร้เดียงสา นั้นทำให้นิธานไม่อาจจะละสายตาจากเธอได้ "ใช่เหรอ" "ใช่สิ"