ตอนที่107 หยิ่งยโสและกวนประสาท

ต๭นที่107 หยิ่งยโสและกวนประสาท นิธานที่มีความหยิ่งยโสและกวนประสาทนั้นทำให้คนที่ได้เห็นหมดคำพูด เฉลิมพลเริ่มเคาะโต๊ะอย่างไม่พอใจ "คุณชายนิธานครับ มันไม่ยุติธรรมเลยนะ ที่อยู่ในห้องนี้ล้วนเป็นคนโสดทั้งนั้น ทำอย่างนี้ได้ยังไงเนี่ย" นิธานกระพริบตา สีหน้าภูมิใจโอบเอวบางของชยานีไว้ "นายก็รีบแต่งงานสิอิจฉาฉันละก็นายต้องรีบแต่งงานเลย" "เชอะ" เฉลิมพลพูดเสียงขึ้นจมูก "อิจฉานายทำไมฉันเป็นใครกัน เกมส์แต่งงานอย่างนี้ไม่เข้ากับฉันหรอก" เฉลิมพลเบี่ยงหน้าออกจากตัวของนิธานและชยานีหันไปมองทางธนิดากับชญาภาแทน ก่อนที่สายตาจะเปล่งประกายขึ้นมา "พี่สะใภ้ ไม่แนะนำให้รู้จักเพื่อนๆหน่อยเหรอครับ" ชยานียื่นมือหยิกหน้าท้องนิธานเบาๆนิธานยังคงไม่ยอมปล่อยชยานีจนใจจึงต้องยิ้มบางกล่าวแนะนำ " ทั้งสองคนเป็นเพื่อนของฉันเองค่ะ คนนั้นชื่อธนิดาส่วนอีกคนชื่อชญาภา" "โอ๊ะ พี่สะใภ้ เพื่อนของคุณแต่ละคนนี่ดาราดังทั้งนั้นเลยนะครับ" ดนพหมุนเหล้าในแก้วเบาๆพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองไปที่ธนิดาและชญาภา ด้วยความที่ธนิดากับชญาภาไม่รู้จักทุกคนจึงทำได้เพียงยิ้มแย้มกล่าวทักทาย "สวีสคีค่ะ" "ดา ภา พวกเขาเป็นเพื่อนของธานพวกเธอไม่ต้องระมัดระวังแบบนั้นก็ได้ คนนั้นคือคุณเฉลิมพล บอสใหญ่แห่งวงการบันเทิง อีกคนคือคุณดนพ ทายาทคนโตของโรงพยาบาลบุรพรและอีกคนคือคุณพรสุทธิ์ตระกูลหันมณีเป็นหมอมาทุกรุ่นคุณพรสุทธิ์เป็นหมอแพทย์แผนจีนที่โด่งดังมากๆเลยนะ" ชยานีพูดแนะนำออกมาดูแล้วเธอจะรู้เรื่องพวกเขาไม่น้อยนิธานดีใจไม่น้อยที่ชยานีจำบรรดาเพื่อนๆของเขาได้แสดงว่าชยานีให้ความสำคัญกับเรื่องของเขาแล้ว แต่ความจริงแล้ว นิธานนั้นคิดมากไปเองที่ชยานีรู้จักกลุ่มคนเหล่านี้ก็เพราะว่าพวกเขาโด่งดังอยู่แล้วไม่เกี่ยวกับนิธานเลยสักนิด ธนิดาและชญาภาค่อยๆกล่าวทักทายทีละคนถึงแม้พวกเธอจะยังระวังตัวอยู่แต่พวกเธอก็รู้ว่าโอกาสแบบนี้ไม่ได้จะมีทุกวันที่สามารถทำความรู้จักกับบอสใหญ่ผู้นี้หรือบรรดาคุณชายไฮโซได้สำหรับพวกเธอแล้วเป็นเกียรติมากๆ ยังไงซะพวกเธอก็เป็นเพื่อนของชยานีด้วยต้องวางตัวให้ดีอย่างน้อยต้องไม่ทำให้ชยานีขายหน้าและไม่ทิ้งภาพลักษณ์ไม่ดีไว้ด้วย ทุกคนนั่งลงเรียบร้อยแต่นิธานยังคงไม่ยอมปล่อยมือจากชยานีมาตลอดการพูดคุย สายตาแฝงความชั่วร้ายของเฉลิมพลเคลื่อนย้ายจากฝั่งของชยานีกับนิธานสุดท้ายหยุดลงบนร่างของธนิดาสายตาเจ้าเล่ห์หรี่ตามองไม่รู้ในใจเขาคิดอะไรอยู่แต่ในแววตาของเขาส่องประกายอันตรายออกมา ธนิดารู้สึกได้ถึงสายตาอันตรายที่มีคนมองมาที่เธอจึงเงยหน้าขึ้นสบตาเข้ากับแววตาเจ้าเล่ห์ของเฉลิมพลเสียงเต้นรัวเร็วของหัวใจที่ควบคุมไม่ได้ธนิดารู้สึกได้อันตรายรีบก้มหน้าหลบหนีจากแววตานั้น เฉลิมพลเมื่อเห็นอาการของธนิดาก็ยกยิ้มกริ่มหมุนแก้วเหล้าในมือเบาๆ "พี่สะใภ้เพื่อนทั้งสองคนของคุณนี่คนรู้จักทั้งบ้านทั้งเมืองเลยนี่" ชยานีที่โดนพูดถึงรีบดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมของนิธานก่อนจะมองมาที่เฉลิมพลอย่างระมัดระวัง "อ้อคุณเฉลิมพลรู้จักดากับภาเหรอคะ" เฉลิมพลยังคงหมุนแก้วเหล้าอย่างใจเย็น ใบหน้าที่เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้มมองไปที่ธนิดา ธนิดายังคงไม่กล้าเงยหน้ามาเผชิญหน้ากับเฉลิมพลทุกการกระทำตกอยู่ในสายตาของชยานีทั้งหมด ชยานีขมวดคิ้วกำลังจะเอ่ยปากถามก็ได้ยินคำพูดของเฉลิมพลที่พูดว่า "คุณชญาภาเป็นถึงดาราสาวที่มากด้วยความสามารถใครจะไม่รู้จักล่ะครับ" ชญาภาเงยหน้าขึ้นมองอย่างแปลกใจเหมือนคิดไม่ถึงว่าเฉลิมพลจะพูดแบบนี้ได้ และที่แปลกใจเหมือนกันอย่างธนิดาจากเดิมที่คอยระวังตัวอยู่ตลอกเวลาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกชยานีเองก็สบายใจขึ้นเธอไม่รู้ว่าทำไมตั้งแต่เจอเฉลิมพลครั้งแรกก็ไม่ค่อยชื่นชอบสักเท่าไหร่โดยเฉพาะบุคลิกของเขาแต่เขาจะเป็นยังไงไม่เกี่ยวกับชยานีเพียงแต่ว่าตอนที่สายตาที่เหมือนจะล่าเหยื่อของเฉลิมพลที่จ้องมองธนิดาชยานีรู้สึกไม่ชอบใจ ชญาภามองเฉลิมพลอย่างตกใจแต่ท่าทีก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง "สามารถได้รับคำชมจากคุณเฉลิมพลเป็นความโชคดีของภาค่ะ" "คุณชญาภาเกรงใจไปแล้วครับ" นิ้วมือของเฉลิมพลเคาะแก้วเหล้าเล่นแต่สายตาของเขายังคงจ้องมองที่ธนิดาไม่ไปไหนทำให้ธนิดารู้สึกเหมือนโดนเข็มแทงจนอยู่ไม่สุขอีกครั้ง หลังจากกินข้าวเสร็จนิธานจึงพาชยานีกลับบ้านทันทีเดิมทีชยานีไม่ยินยอมเพราะไม่วางใจให้ธนิดากับชญาภากลับเองเพราะพวกเธอเป็นดาราดังไปไหนไม่สะดวกจนสุดท้ายเฉลิมพลรับปากจะไปส่งพวกเธอโดยมีพรสุทธิ์กับดนพไปด้วยชยานีถึงวางใจ ตอนที่ทั้งสองกลับมาถึงคฤหาสน์ภูลพิพัฒน์พบว่าคุณชเยศกำลังเดินเล่นอยู่ตรงสวนหน้าบ้านพอพบนิธานที่เดินจูงมือชยานีเข้ามาจึงจ้องเขม็งที่ทั้งสองคน "โอ๊ะ ทำไมกลับมากันตั้งแต่หัวค่ำล่ะ" นิธานกระพริบตาเมื่อพบว่าชยานีพยายามดิ้นหนีจึงกุมมือเธอให้แน่นขึ้นเดินผ่านหน้าคุณชเยศไปชยานีไม่ยอมจ้องเขม็งไปที่นิธาน "คุณปู่กำลังคุยกับคุณอยู่นะ" นิธานชะลอฝีเท้าหันกลับไปมองคุณชเยศ "ปู่ครับหรือว่าปู่อยากจะให้ลีอยู่คุยกับปู่เรื่องความงดงามของวิวในคืนนี้เหรอครับ" นิธานพูดเสียงยาวเหมือนแฝงความหมายอะไรบางอย่างและดูเหมือนคุณชเยศจะเริ่มเข้าใจแล้ว "อา บรรยากาศคืนนี้ดีจริงๆพระจันทร์กลมโต ดวงดาวเต็มท้องฟ้า" ชยานีเงยหน้ามองฟ้าที่มืดสนิทไม่รู้ว่าพระจันทร์กับดวงดาวมาจากไหนมองคุณชเยศอย่างหมดคำพูดกับท่าทางของคุณชเยศที่เริ่มจะหาทางไล่พวกเธอไปจากตรงนี้"ไอ๊หยา สองคนนี้นี่รีบไปได้แล้วไม่ต้องมาขัดปู่กับนางฟ้าฉางเอ๋อพูดคุยกัน" ชยานี"..... "คุณปู่นักแสดงตัวเก่งของเรื่องเลย ผิดกลับนิธานที่หัวเราะเบาๆอย่างน่าฟังจนชยานีสั่นไปทั้งตัวรีบหันไปมองนิธานแต่นิธานกลับหุบยิ้มไปแล้วจับมือชยานีเดินขึ้นชั้นสองอย่างอารมณ์ดี พอถึงห้องนอนชยานีดิ้นหนีออกจากมือของนิธานและขยับตัวออกห่าง นิธานหี่ตามองมาที่ชยานี เธอรีบหัวเราะแหยๆ "เอ่อคือว่า ฉันจะไปอาบน้ำก่อนนะคะ" "ได้" นิธานมองชยานีอย่างลึกซึ้งจนชยานีขนลุกซู่รีบวิ่งเข้าห้องอาบน้ำโดยที่ใจยังเต้นแรงไม่หยุด เธอไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาในเรื่องอย่างนี้แล้วมีความสัมพันธ์กับนิธานหลายครั้งแล้วเช่นกันจึงเข้าใจแววตาของนิธานที่แสดงออกมาเมื่อตะกี้ดีก็เพราะอย่างนี้ชยานีถึงรู้สึกกลัว ความจริงในตอนนี้บอกชยานีว่าเธอกลัวไปเองนิธานนั้นหลังจากชยานีเข้าห้องน้ำไปก็ได้รับโทรศัพท์จากตีรณจึงเดินตงไปที่ห้องทำงานแล้วชยานีที่อาบน้ำเสร็จเดินออกมาก็ไม่เจอนิธานอยู่ในห้องก็ถอนหายใจออกมา นิธานยุ่งจนถึงเที่ยงคืนจนนวตาเดินมาเคาะประตูนิธานถึงหยุดงานในมือมองนวตาที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าแล้วถามขึ้น "มีเรื่องอะไร" "คุณชายใหญ่คะ มีอยู่เรื่องหนูไม่รู้จะพูดยังไง" นิธานกระพริบตานิ้วมือเรียวยาวเริ่มเคาะเบาๆที่เข่าของตัวเองท่าทางเชื่องชาแต่สายตาที่มองไปทางนวตาทำมห้เธอรู้สึกกลัวนิธานในตอนนี้ไม่มีใครดูอารมณ์ของเขาออกอย่าว่าแต่นวตาเลยแม้แต่นักธุรกิจที่เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวเจอเข้ากับนิธานในตอนนี้ยังต้องกลัวเทียบอะไรกับสาวใช้ธรรมดาอย่างนวตาล่ะ "เข้ามา" นวตาเดินเข้ามาอย่างกล้าๆกลัวๆมือเท้าไม่รู้จะวางยังไงนวตาเม้มปากแน่นเหมือนกำลังตัดสินปัญหาที่ยิ่งใหญ่มากก่อนจะขุกเข่าลงตรงหน้า นิธานขมวดคิ้วแน่น "นี่เธอจะทำอะไร" "คุณชายคะ หนูโตมาในคฤหาสน์ภูลพิพัฒน์เป็นคุณท่านที่เมตตาเลี้ยงดูมาจนโตที่จริงแล้วหนูต้องรับใช้คนของตระกูลภูลพิพัฒน์ตลอดชีวิตแต่คุณท่านยกหนูให้กับคุณนายน้อยดังนั้นคุณนายน้อยจึงเป็นเจ้านายของหนูแล้ว" "เธอต้องการจะพูดอะไรกันแน่"สายตาคมกริบของนิธานจ้องมองไปที่นวตาโดยเฉพาะตอนที่นวตากล่าวถึงชยานีดวงตาของนิธานยิ่งขยายใหญ่ขึ้นทำให้ไม่สามารถหนีพ้นไปได้ นวตากลืนน้ำลายสองมือจับปลายเสื้อแน่นสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะพูดขึ้น" คุณชายใหญ่คะคุณรักคุณนายน้อยไหมคะ" นวตาเงยหน้าขึ้นมองแววตาแน่วแน่ "รักหรือไม่รักมันจะเป็นยังไง" นิธานไม่เคยเอานวตามาใส่ใจที่ยอมให้เธอพูดต่อไปเพียงเพราะว่านวตาเป็นสาวใช้ของชยานีเท่านั้นเอง นิธานคลายปมเน็คไทอย่างเชื่องช้าแต่สายตากลับคมกริบ "หนูมองออกว่าช่วงนี้คุณชายใหญ่ดีกับคุณนายน้อยมากคุณชายใหญ่ไม่ชอบคุณนายน้อยคนก่อนแต่ตอนนี้หนูรู้สึกว่าคุณชายใหญ่รักคุณนายน้อยในตอนนี้แล้ว" "คุณนายน้อยในตอนนี้" นิธานจับใจความได้ทันที"อืม" นวตาเม้มปาก "ถึงแม้หนูจะเป็นสาวใช้ของตระกูลภูลพิพัฒน์แต่อย่างน้อยหนูก็ดูแลรับใช้คุณนายน้อยมาสองปีกว่าแล้วคุณนายน้อยเป็นคนยังไงหนูเข้าใจดีคุณชายใหญ่ไม่รู้สึกเหรอคะว่าคุณนายน้อยเปลี่ยนไปเยอะมากทั้งมั่นใจในตัวเองทั้งฉลาดและเข้มแข็งขึ้นด้วย" นวตาพูดด้วยแววตาเป็นประกายแววตาที่มีความเคารพนับถือและชื่นชมไม่เหมือนกำลังโกหก นิธานมองการกระทำของนวตาทุกอย่างไว้ในใจแล้วยิ้มบางๆ" แล้วยังไง" " คุณชายใหญ่คะ หนูขอร้องคุณต้องดีกับคุณนายน้อยให้มากๆนะคะ"นวตาพูดเสร็จถอนหายใจออกมา" เมื่อก่อนคุณนายน้อยใช้ชีวิตลำบากมากเรื่องบางเรื่องคุณนายน้อยไม่มีทางเลือกค่ะ" "คุณชายคะเรื่องที่คุณนายน้อยฆ่าตัวตาย" นวตาหยุดไม่กล้าพูดต่อ "พูด" ในที่สุดก็ได้ฟังในสิ่งที่เขาอยากรู้แล้วนิธานหยุดทำตัวเฉยชาแววตาเปลี่ยนเป็นคมเข้มขึ้น "พูดทุกเรื่องที่เธอรู้ออกมาให้หมด" นวตาพยักหน้าซาบซึ้ง" คุณชายคะ หนูรับใช้ข้างกายคุณนายน้อยมาสองปีแน่ใจได้ว่าคุณนายน้อยสมองไม่มีปัญหาไม่มีทางคิดฆ่าตัวตายแน่นอนค่ะอีกทั้ง อีกทั้งเมื่อก่อนที่คุณนายน้อยเกิดอาการภาวะซึมเศร้าเกี่ยวข้องกับคุณตมนาด้วยค่ะ”