ตอนที่ 115 ความทุกข์ใจของชามา

ต๭นที่ 115 ความทุกข์ใจของชามา งานรับรางวัลในครั้งนั้น ถึงแม้จะพูดว่าเป็นงานที่เฉลิมพลจัดขึ้น แต่ในความเป็นจริง ดาราที่มีชื่อเสียงโด่งดังเกือบทั้งหมดก็ต่างมาเข้าร่วม พอจะถึงภาพออกใช่ไหมว่ามันเป็นงานเลี้ยงอย่างไร สถานีโทรทัศน์ทั้งประเทศต่างรายงานเกี่ยวกับเรื่องงานรับรางวัลในค่ำคืนนั้น แม้แต่มาชาที่อยู่ในเมืองเมฆาก็ได้รับรู้สถานการณ์ของพิธีมอบรางวัล ชามาคือนักออกแบบเสื้อผ้า เธอมีความสามารถในการมองภาพเสื้อผ้า ตั้งแต่วันที่ชยานีตายจากโลกนี้ไป ห้องทำงานเสื้อผ้านี้ก็กลายเป็นชามามาดูแลแทน ถึงแม้สามารถรักษาสถานการณ์ก่อนหน้านี้ไว้ได้ แต่ชามาเองก็รับสัมผัสได้ว่าตัวเองเริ่มอ่อนแอลงไป ช่วงเวลาที่ผลงานแสดงออกมาได้ดีที่สุดคือช่วงที่ชยานีเป็นคนออกแบบเสื้อผ้า ถึงแม้ว่าจะมีหลายคนที่สามารถลอกเลียนแบบการออกแบบเสื้อผ้าของชยานีได้ แต่ก็ไม่มีใครที่สามามารถออกแบบเสื้อผ้าได้มีเสน่ห์และเฉิดฉายเท่าเธอได้อีก นี่คือสาเหตุของความวิตกกังวลของชามา ถึงแม้ว่าชามาจะเป็นนักออกแบบเสื้อผ้า แต่ในความเป็นจริงแล้วเธอรู้อยู่แก่ใจว่าฝีมือในการทำงานของเธอนั้นเทียบไม่ติดกับชยานี งานของออกแบบเกือบ70-80% ก็เป็นฝีมือของชยานีเกือบทั้งหมดและตัวเธอเองก็ทำเพิ่มเติมเพียงเล็กน้อยจนเธอไม่รู้ว่าหลังจากนี้เธอจะทำอย่างไรดี “คุณชามาคะ คุณได้ชมการถ่ายทอดของเมือวานหรือเปล่าคะ” ผู้ช่วยของชามา ก็คือหนึ่งในผู้ช่วยมากมายของชยานี และก่อนหน้านั้นเธอก็อยู่ข้างกายชยานีมาโดยตลอด แต่กลับไม่สามารถนำงานของชยานีมาทำให้หรือพัฒนาได้ ตอนนี้ทำให้แค่ช่วยงานต่างๆอยู่ข้างกายของชามา ตั้งแต่วันที่ชยานีจากโลกนี้ไป ชามารู้สึกว่านับวันตัวเองยิ่งแก่ลง และอ่อนแอลงเรื่อยๆ มีบางครั้งที่ชามารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอัมพาตทางจิต ราวกับว่าเธอเห็นภาพของชยานีตลอดเวลา ไม่กี่วันมานี่เพื่อจัดการงานในห้องทำงาน เธอยุ่งจนไฟแทบลุกขึ้นหัว เกี่ยวกับพิธีการมอบรางวัลนั้นชามาเองก็คอยจับตามองมานานแล้ว แต่เป็นเพราะว่าเมื่อวานเธอชวนทัตติไปดูหนังและช็อปปิ้ง เธอจึงไม่ได้รับรู้สถานการณ์จริงทั้งหมด เมื่อเห็นท่าทางของผู้ช่วยตัวเองเป็นแบบนั้น ชามาจริงขมวดคิ้ว “มีเรื่องอะไรก็รีบบอกฉันสิ!” “คุณชามาคะ เราเจอคนที่สามารถมาช่วยคุณได้แล้วล่ะค่ะ” “เธอพูดอะไรของเธอ” ดวงตาอันกลมมนของชามา ไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่ผู้ช่วยของเธอกำลังพูด “ที่เธอพูดเมื่อกี้หมายความว่าอะไร” “คุณชามาคะ การถ่ายทอดสดของเมื่อวานนี้ ฉันได้บันทึกไว้แล้ว ถ้าหากว่าคุณมีเวลา ฉันหวังว่าคุณจะดูมันด้วยสายตาของคุณเองค่ะ” ผู้ช่วยส่งUSBให้กับชามา ชามาไม่สงสัยอะไรในตัวเธอ รีบหยิบUSB และเสียบเปิดดูในคอมพิวเตอร์เป็นอย่างที่คิดว่าเป็นงานเกี่ยวกับงานเลี้ยง อดพูดไม่ได้ว่าบริษัทของเฉลิมพลนั้นมีเงินมากมายมหาศาลจริงๆ และบวกกับความอัธยาศัยดีของเฉลิมพล ใช้เวลานิดเดียวก็สามารถควักเงินออกมาได้เป็นล้าน ดังนั้นพิธีมอบรางวัลในงานนี้นับว่าเป็นเงินจำนวนมหาศาลเลยทีเดียว และนักแสดงที่โด่งดังมากมายก็ต่างมาร่วมงาน ชามาไม่หยุดที่จะค้นหา มองหาเสื้อผ้าที่เหล่าดารานักแสดงได้สวมใส ตอนแรกเริ่มชามาเกือบจะหงุดหงิด และไม่มีความอดทนที่จะดูต่อไป แต่อยู่ๆก็ถูกสะกดและดึงดูดไว้ด้วยเสื้อผ้าสีดำชุดหนึ่ง ชามารับถอยวีดีโอกลับไปดู เห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังสวมใส่ชุดเสื้อผ้าสีดำ กระโปรงทั้งชุดถูกจัดสรรออกมาเป็นอิสระ และเป็นเพราะมันมีอิสระมากจริงๆ จึงทำให้ชญาภาเมื่อมองแล้วกลายเป็นคนที่มีความสง่าและงดงามมากเหลือเกิน ชามาไม่เคยเห็นใครที่สามารถออกแบบเสื้อผ้าได้สมบรูณ์แบบขนาดนี้มาก่อนเลย ถึงขนาดที่ว่าไม่น่าจะมีใครสามารถสร้างสรรค์และออกมาเสื้อผ้าแบบนี้ได้เลย ดวงตาของชามาไม่สามารถขยับได้อีกต่อไป ผู้ช่วยไม่ได้ยินเสียงตอบกลับใดๆของชามา จึงมองไปที่ตาของชามา ตกใจจนต้องร้องออกมา “คุณชามา เสื้อผ้าชุดนี้ ฉันหมายถึงชุดๆนี้ คุณชามา คุณรู้สึกไหมว่าเสื้อผ้าชุดนี้มีรูปแบบสไตล์ของviviอยู่ด้วย ” ในตอนแรกชามาไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไร แต่พอได้ยินสิ่งที่ผู้ช่วยพูดนั้น ในสมองส่วนลึกของชามาก็เห็นภาพใบหน้าของชยานีโผล่ขึ้นมา “อื้ม！” ตอนนี้ชามาหลับตาลง เห็นภาพของชยาทีที่นอนอยู่บนเตียงด้วยท่าทีที่เกลียดเธออย่างถึงที่สุด เธอ......... “คุณชามา” เมื่อผู้ช่วยมองเห็นท่าทางแบบนั้นของชามาก็ไม่เข้าใจ ชามากลืนน้ำลายลงคอ เงยหน้าผากขึ้น ในช่วงเวลานั้นเธอเหงื่อไหลออกมาไม่หยุด เธอรู้สึกกลัว กลัวจนเหงื่อไหลออกมาเป็นสาย สายตาชามาไม่สามารถละออกจากหน้าจอได้ เธอมองเสื้อผ้าชุดนั้นและสูดลมหายใจเข้าออกอย่างทรมาน และไม่สามารถกลืนน้ำลายผ่านลำคอได้ “คุณชามา เกิดไรขึ้น” “คะคะใคร！ใครเป็นคนออกแบบเสื้อผ้าชุดนี้ รีบไปหามาให้เจอ!” ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อชามามองเห็นเสื้อผ้าชุดนี้ถึงได้รู้สึกหวาดกลัวขนาดนี้ ราวกลับว่าความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ข้างในได้ผลุดออกมา ตอนที่ชามาเหม่อลอย พยายามกลืนน้ำลายลงเข้าไปในลำคอ ผู้ช่วยก็ได้นำข้อมูลทั้งหมดวางไว้ที่หน้าของชามา “คุณชามา ฉันได้หาออกมาแล้ว ในตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นข่าวในวงการบันเทิง หรือไม่ว่าจะข่าวใดๆ ก็ยังไม่มีข่าวสารเกี่ยวกับคนที่ออกแบบชุดเลย คุณชามา ไม่มีใครรู้ได้เลยว่านักออกแบบเสื้อผ้าชุดนั้นคือใคร ราวกับว่ามีคนกำลังต้องการจะปิดบังมันไว้” “หา! ต้องหาให้เจอให้ได้!” ชามาก็ไม่รู้เหมือนกันว่า จริงๆแล้วตัวเองกำลังกลับอะไร แต่เธอบอกกับตัวเองว่า ต้องให้เจอให้ได้ว่านักออกแบบเสื้อผ้าคนนั้นคือใคร ต้องดูให้แน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นมีความสัมพันธ์อะไรกับชยานีหรือไม่! ถ้าหากไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันก็คงดี แบบนั้นเธอก็สามารถใช้ผู้หญิงคนนั้นมาทำงานออกแบบเสื้อผ้าร่วมกับviviได้ และให้เงินเดือนสูงๆ เมื่อที่จะกอบกู้สถานการณ์ของร้านเสื้อผ้าเธอไว้ได้ แต่ถ้าหากว่ามีความสัมพันธ์กันล่ะก็ เธอก็ต้องหาให้ได้อย่างชัดเจนว่าพวกหล่อนมีความสัมพันธ์อะไรกัน เธอไม่ชอบสถานการณ์ที่เธอไม่สามารถควบคุมได้ เพราะมันจะทำให้ชามารู้สึกไม่หลอดภัย! “ได้ค่ะ ฉันจะรีบไปหาเดี๋ยวนี้เลย!” ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาผู้ช่วยไม่เคยเห็นชามามีท่าทีแบบนี้มาก่อนเลย จริงๆแล้วก็แอบตกใจเหมือนกัน คิดถึงตอนที่คุณชยานียังไม่เสียชีวิต ถึงแม้ว่าตัวเองจะไม่สามารถเทียบเท่ากับชยานีได้ แต่สิ่งที่ชยานีสอนให้กับเธอนั้นมันมากมายจริงๆ ส่วนชามานั้นให้เงินเดือนเธอสูงก็จริง แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ชามารอจนผู้ช่วยเดินออกไป เธอเองก็ยังคงมีความกลัวและจ้องมองไปที่เสื้อผ้าชุดนั้น และรีบร้อนเปิดในอินเทอร์เน็ต เป็นอย่างที่ผู้ช่วยพูด เสื้อผ้าชุดนั้นโด่งดังแบบถึงที่สุด ถึงแม้ว่าวันนั้นจะผ่านพ้นไปแล้ว แต่ข่าวเกี่ยวกับเสื้อผ้าชุดนั้นก็ยังคงขึ้นมาเป็นอันดับต้นๆ！ ชยานีจ้องมองที่เสื้อผ้าชุดนั้น จากนั้นก็เปิดข่าว ก็เกี่ยวกับการสัมภาษณ์ของชญาภาทั้งนั้น ชญาภาได้พูดถึงนักออกแบบเสื้อผ้า แต่ชญาภาก็ยังคงไม่บอกว่านักออกแบบเสื้อผ้าคนนั้นคือใคร แต่สายตาของชามาก็ถูกสะกดให้จ้องมองที่ชื่อของเสื้อผ้าชุดนั้น “การเกิดใหม่!” คิดไม่ถึงเลยว่าเสื้อผ้าชุดนั้นจะมีชื่อว่า “การเกิดใหม่” ใบหน้าของชยานีที่โกรธและเคียดแค้นของชามาก็ผุดขึ้นมา เธอเก็บไฟล์ไว้บนเดสก์ท็อป จนกระทั่งมันยุ่งเหยิงไปหมด และชามาก็หยิบโทรศัพท์ออกมา มองเห็นเบอร์โทรศัพท์ที่ขึ้นมาบนหน้าจอทำให้ใจของเธอรู้สึกสับสนในใจไปหมด “ฮัลโหลค่ะ ทัตติเหรอ” “ใช่ฉันเอง!” น้ำเสียงที่ลุ่มลึกดังมาจากปลายสาย จิตใต้สำนึกทำให้เธอจับโทรศัพท์ไว้แน่น “ทัตติ คุณโทรมาหาฉัน มีอะไรเหรอคะ” “ภาพวาดสเก็ตของนี เมื่อไหร่ถึงจะคืนให้ฉัน” “อะไรนะ ภาพวาดอะไรนะ” ชามามีท่าทีหวาดระแวง “รูปภาพสเก็ตทั้งหมดของนีไม่ใช่ว่าคุณเป็นคนเอาไปหรอกเหรอ” ชามาถามกลับด้วยความสงสัย “ทัตติ มันหายไปแล้วเหรอคะ คุณคิดดีๆว่ามันหายไปไหน หรือว่าจะให้ฉันไปช่วยคุณหาไหมคะ ช่วงนี้คุณยุ่งมากเดินไป ดังนั้นจึง.......” “ชามา สิ่งของอันนั้นเธอเอามันไปแล้ว ดังนั้นไม่ต้องมาพูดกับฉันอีกว่ามันไม่ได้อยู่ที่เธอ รีบหาและเอามาคืนให้ฉัน” น้ำเสียงอันนุ่มนวลของทัตติเปลี่ยนเป็นเย็นชา เมื่อชามาได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะกลัวจนตัวสั่น ทั้งสองมือจับโทรศัพท์ไว้แน่น ยังคงพูดออกไปด้วยความหนักแน่น “ทัตติคะ ฉันจะไปโกหกหลอกลวงคุณทำไม รูปภาพอันนั้นไม่ได้อยู่ที่ฉันจริงๆ” “ครั้งที่แล้วเธอพูดว่าการออกแบบของนีเธอไม่สามารถเรียนรู้และทำมันได้ เพราะฉะนั้นเธอก็คือคนที่เอาเล่มการออกแบบของนีไป ฉันรู้ว่าความสามารถของเธอไม่อาจเทียบเท่านี แต่เธอก็เอาภาพวาดของนีไป อันนั้นก็เป็นการรักษาที่ดี แต่ตอนนี้เวลามันผ่านมาสักพักแล้ว เธอคงลืมไปแล้ว ว่าตอนแรกเริ่มเธอเป็นคนบอกกับฉันว่าเธอจะช่วยกันจัดการห้องชุดเสื้อผ้า ไม่ปล่อยให้เลือดของนีต้องเสียเปล่า ฉันก็เลยให้เธอเป็นคนจัดการดูแลห้องเสื้อผ้านี้ต่อไป” “ทัตติ!” เรื่องราวของเรามันก็ผ่านมาเป็นเวลานาน แต่ชามาก็ยังไม่สามารถหาวิธีที่จะเข้าไปอยู่ในหัวใจของทัตติได้ หัวใจของเขายังคงคิดถึงแต่ชยานี ชยานี และชยานี！ ชามาไม่รู้จริงๆว่าชยานียัยผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดีหนักหนา คนมากมายถึงเอาแค่คิดถึงเธอ “ทัตติ ฉันยอมรับว่าก่อนหน้านี้ฉันเป็นคนเอาภาพวาดของนีมา แต่หลังจากที่ฉันใช้เสร็จก็เอาไปคืนแล้ว ทัตติคะ คุณคิดดีๆสิคะ ว่าจริงๆแล้วภาพวาดมันอยู่ที่ไหนกันแน่ ฉันจะเอาภาพวาดของนีไปทำอะไรล่ะคะ!” ชามาตอบกลับด้วยความเสียใจ “คุณคือแฟนของฉัน เรื่องแบบนี้ฉันไม่โกหกคุณหรอกค่ะ” “ชามา ฉันและเธอต่างเข้าใจกันแล้วนะว่า ความสัมพันธ์แบบแฟนของเรานั้นมันได้มาอย่างไร ในเมื่อตอนนี้นีไม่ได้อยู่แล้ว ทั้งหมดนี้ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรอีก ฉันมีแค่ประโยคเดียวที่อยากจะบอกกับเธอ ในหัวใจของฉันไม่มีใครมาแทนที่ของนีได้อีก ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ตาม นีจะไม่มีวันลบเลือนไปจากใจของฉัน” “ฉันขอเวลาในการหาภาพวาดหน่อยนะ ถ้าหากว่ากันหาไม่เจอ คุณก็รู้วิธีการของฉัน! ” “ทัตติ ทัตติ!” มีเสียงดังตูด ตูด มาจากปลายสาย ทัตติได้ตัดสายทิ้งไปแล้ว ชามากำโทรศัพท์ไว้แน่น และนั่งลงยองๆกับพื้น “ภาพวาดสเก็ต! ภาพวาดสเก็ตงั้นเหรอ! ชยานีก็ได้ตายไปตั้งนานแล้ว ทำไมคุณยังไม่มีหล่อนอีก” ชยานียัยผู้หญิงคนนี้จริงๆแล้วมีอะไรดีกันนะ! ก็แค่เด็กกำพร้าคนหนึ่ง ไม่มีเทียบเธอได้เลย ทัตติไม่สามารถขัดอะไรกับคำของตระกูลคำล้อม แต่คิดไม่ถึงเลยว่าทัตติจะดีกับยัยเด็กกำพร้าขนาดนี้ “คุณต้องการภาพวาดงั้นเหรอ ฉันไม่ให้คุณหรอก！” ชามาจ้องมองอย่างร้ายกาจ เธอหยิบภาพวาดของชยานีเมื่อหลายปีก่อนออกมาจากลิ้นชัก สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความร้ายกาจ และน่ากลัว “ชยานี แกก็ตายไปตั้งนานแล้ว ยังจะมาทำร้ายใจคนอื่นเค้าอีก ในตอนนั้นแกมันก็สมควรตายแล้วจริงๆ” ในมุมมองของชามาอุบัติเหตุทางรถยนต์ไม่ได้ฆ่าเธอให้ตายแบบตรงๆ ช่างเป็นเรื่องที่เธอรู้สึกเสียดายจริงๆ ใบหน้าของชามาเต็มไปด้วยความชั่วร้ายมืดมน ค่อยๆฉีกรูปภาพนั้นทีละชิ้น ทีละชิ้น จนไม่เหลือเป็นชิ้นดีและทิ้งไว้บนพื้น ผู้ช่วยเปิดประตูเข้ามาเห็นตอนที่เธอกำลังฉีกกระดาษจนเสียไม่สามารถใช้การได้ บนอากาศยังคงมีเศษกระดาษสีขาวๆล่องลอยอยู่ “คะ คะ คุณชามาคะ.........” ผู้ช่วยมองเห็นเศษกระดาษที่แหลกละเอียดอยู่บนพื้น ตอนที่เห็นภาพอย่างชัดเจน เธอจ้องมองไปที่นังจิ้งจอก “คุณชามาคะ พวกนี้มันคือ......” เป็นงานออกแบบที่ชยานีภาคภูมิใจเป็นที่สุด ทำไมถึงฉีกมันทิ้ง “เดี๋ยวเธอเก็บกวาดสะนะ และจำเอาไว้ เรื่องๆนี้ นอกจากฉันและเธอ ฉันหวังว่าจะไม่มีคนที่สามอีกเธอ เข้าใจใช่ไหม! ”