ตอนที่ 116 ชยานีดูแลจริยา แทนปาลี

ต๭นที่ 116 ชยานีดูแลจริยา แทนปาลี ช่วงนี้ชยานีกำลังยุ่งอยู่กับงานในห้องเสื้อผ้า หลายวันแล้วที่เธอไม่ได้พักผ่อนเลย วันนี้เธอก็ได้เคลียงานในห้องเสื้อผ้าเสร็จพอดี และเธอก็ได้รับสายโทรศัพท์ของจริยา ชยานีเองก็เพิ่งคิดได้ว่าช่วงที่ผ่านมานั้นจริยาได้พักฟื้นตัวอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวของนิธานมาโดยตลอด และเธอก็นึกขึ้นได้ว่าเป็นเวลานานแล้วที่เธอไม่ได้เข้าไปเยี่ยมจริยาเลย จึงถือโอกาสหลังเลิกงานเพื่อจะไปรับประทานอาหารเย็น เมื่อจริยาได้ยินเช่นกันก็ดีใจจนถึงที่สุด หลังจากที่ชยานีวางสายไป จึงให้พยาบาลสองคนที่เป็นผู้ดูแลช่วยเตรียมวัตถุดิบไว้ให้ ตอนนี้จริยาเองก็ได้พักฟื้นตัวเป็นระยะเวลาประมาณเดือนกว่าๆแล้ว ร่างกายของเธอก็ค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆ พูดได้ว่าอาการเจ็บป่วยบางอย่างก็ไม่สามารถหายไดในทันที แต่ผ่านช่วงเวลานั้นมา จริยาก็ขึ้นดีมากๆเลยทีเดียว จริยารู้สึกว่านานแล้วที่ไม่ได้ไปดูลูกสาวของตัวเองเลย จริยาเป็นห่วงมากๆจึงโทรหา จริยาตัดสายโทรศัพท์ทิ้งด้วยความดีใจ รีบเตรียมวัสดุอุปกรณ์ในการทำอาหาร วัสดุที่นำมาทำอาหารทั้งหมดนั้นล้วนแล้วแต่สดใหม่ทั้งหมดเลย พยาบาพยาบาลทั้งสองนั้นคือพยาบาลที่นิธานเชิญมาดูแลโดยพิเศษ พยาบาลทั้งสองไม่ละเลยที่จะจัดเตรียมทุกอย่าง และในช่วงเวลานี้เองพวกเธอก็ได้ดูแลจริยาดีเป็นพิเศษมากกว่าเดิม เมื่อเห็นจริยาจะลงมาทำทุกอย่างด้วยตัวเอง จึงรีบร้อนเข้าไปช่วย แต่จริยากลับปฏิเสธ “พวกคุณทั้งสองคนพักเถอะนะคะ ปกติก็ให้พวกคุณช่วยดูแลมาตลอด จนรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไม่สามารถทำอะไรได้เลย วันนี้ลูกสาวของฉันกลับมา ฉันอยากเตรียมอาหารให้เธอทานด้วยมือฉันเอง” จริยานึกถึงช่วงแรกที่ตัวเองอยู่ในตระกูลมะเด็ง เธอกับลูกสาวใช้ชีวิตเป็นอย่างไร อาหารไม่เพียงพอ ได้กินข้าวก้นบาตรทุกวัน บางครั้งเธอต้องแอบเปิดเตาเล็กๆเพื่อทำอาหารให้ลูกสาวกิน เมื่อนึกถึงทีไรเธอก็รู้สึกผิดต่อลูกสาวของตัวเอง โดยเฉพาะหลายปีที่ผ่านมานี้ เธอไม่ได้ทำหน้าที่ของคนเป็นแม่เลยแม้แต่น้อย ต้องปล่อยให้ลูกสาวทนทุกข์ทรมานแทนเธอ แม้แต่อาหารดีๆก็ไม่สามารถทำให้เธอทานได้ จริยาอดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหลออกมา พยาบาลทั้งสองมองเห็นเหตุการณ์ จึงจ้องมองมาที่เธอ ที่จริงแล้วทั้งสองคนได้อยู่ดูแลจริยามาเป็นเวลานาน เขาทั้งสองรู้ว่าเธอเป็นคนนิสัยอย่างไร อ่อนโยน ใจดีกว้างขวาง รู้จักที่จะเผชิญหน้า เมื่อเห็นจริยาเป็นเช่นนี้ จึงปล่อยให้เธอได้ทำอาหารในห้องครัวตามที่ใจปรารถนา และพวกเธอทั้งสองก็หน้าที่ได้แค่พยาบาลผู้ดูแล คงจะทำอาหารของแม่ที่อยากให้ลูกทานไม่ได้ ชยานียุ่งวุ่นวายกับงานทั้งวันจนถึงเวลาเลิกงาน เพราะว่าจากผลงานของชญาภา ทำให้ห้องเสื้อของชยานีมีงานเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน บวกกับการที่ร้านเสื้อผ้าของเธอได้เปิดตัวออกมาอย่างเป็นทางการ ชยานีวางแผนว่าจะออกแบบเสื้อผ้าชุดใหม่ออกมา เมื่อถึงเวลาก็จะเอาออกไปเปิดตัว เธอเริ่มมองหาพันธมิตรทางการค้า และหาแนวทางที่จะพัฒนาห้องเสื้อของเธอ เวลาที่ชยานีทำงานนั้น เธอก็จะทุ่มเทแบบสุดชีวิต เมื่อเธอเงยหน้ามองเวลาก็พบว่าถึงช่วงเวลาที่เย็นมากแล้ว จึงรีบต่อสายโทรศัพท์หาจริยา “ฮัลโหลค่ะแม่ ตอนนี้แม่ยังรอหนูอยู่ใช่ไหมคะ” “ปาลี หนูกำลังยุ่งอยู่ใช่ไหมลูก งานยุ่งมากเลยใช่ไหม ถ้าหากว่ากลับมาไม่ทันก็ไม่เป็นไรนะลูก เอาไว้โอกาสหน้าค่อยมาใหม่ก็ได้จ่ะ” น้ำเสียงของจริยาที่พยายามเก็บความรู้สึก และค่อยๆพูดทุกอย่างออกไปด้วยความรอบคอบ เพียงแค่ชยานีได้ยินเสียง ก็ทำให้เธอนั่งลงแทบไม่ติด “แม่ค่ะ หนูไม่ยุ่งเลยค่ะ พอดีเมื่อกี้มีเรื่องเข้ามาเลยทำให้ล่าช้านิดหน่อยค่ะ แม่รอหนูอยู่ที่บ้านนะคะ เดี๋ยวหนูจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ ” ชยานีจึงรีบเก็บของทุกอย่างด้วยความรวดเร็ว โชคดีที่วันนี้เธอขับรถมาทำงาน เลยทำให้สะดวกมากในการเดินทางไปหาจริยา ชยานีขับรถไปได้ครึ่งทาง ก็มีเสียงโทรศัพท์จากชญาภาดังขึ้นมา “ปาลี เรื่องของจิตร คุณจะทำอย่างไรต่อไปหรือคะ” จริงๆแล้วไม่กี่วันมานี้เพราะชญานี้ได้รับรางวัล จึงทำให้ตัวเธอยุ่งมากเป็นพิเศษ เพิ่งจะมีเวลาจึงติดต่อมาหาชยานีในวันนี้ ชยานีคิดไม่ถึงว่าชญาภาจะยังคงจำเรื่องๆนี้ เพราะเธอเกือบลืมไปหมดแล้ว แต่พอนึกถึงใบหน้าของจิตร และคิดถึงเรื่องของชญาภา “เธอจัดการเองเลยนะ ฉันยังไงก็ได้ แต่ว่าชญาภา ฉันคิดว่าสิ่งที่จิตรทำนั้นมันไม่ถูกต้องกับคุณ และมันจะขัดขวางการพัฒนางานของคุณในอนาคตนะคะ” ชยานีพอจะมองคนอย่างชญาภาออก ชญาภาไม่ค่อยติดกับผู้คนสักเท่าไหร่ เพราะไม่อย่างงั้นตอนนี้เธอคงไม่พัฒนาได้ขนาดนี้ ชญาภาพึ่งความแข็งแกร่ง และทดสอบเพื่อพิสูจน์ตัวเอง แต่จิตรนั้นกลับใช้คนอื่นเพื่อเป็นทางลัดของตัวเอง “ค่ะ สิ่งที่เธอพูดนั้นฉันพอจะรู้อยู่บ้าง ไม่ว่ายังไงฉันก็คงยกเลิกสัญญากับเธออย่างแน่นอน แต่แค่ไม่กี่วันมานี้ฉันยุ่งมากๆเลย ไม่มีเวลาทำอะไรเลยค่ะ ตอนนี้เพิ่งจะพอมีเวลาบ้าง ก็เลยอยากจะถามความคิดเห็นของคุณค่ะ” “อ้อ ฉันไม่มีความเห็นอะไรเลยจ่ะ เธอคิดวิธีเลยก็ได้ ที่เธอคิดว่าดีแหละเหมาะสม ไม่ต้องกังวนกับฉันเลย” “โอเคค่ะ แบบนั้นก็ได้ค่ะ.......” ชญาภาเข้าใจความหมายที่ชยานีพูด และในขณะเดียวกันเธอกลับรู้สึกว่า ชยานี ผู้หญิงคนนี้ไม่เลวเลยจริงๆ ไม่ใช่เพราะว่าเธอมีความสัมพันธ์ใดๆกับนิธานและจะมีความทะนงตัวและเย่อหยิ่ง แต่กลับมีความสามารถที่ดียอดเยี่ยมมากๆ ชญาภาคิดมาตลอดว่าผู้ชายที่สูงเกินเอื้อมอย่างนิธาน คงจะไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะเหมาะสม และคิดภาพลักษณ์ที่เจาะจงของผู้หญิงคนนั้นได้ เพราะคิดว่าคงจะไม่มีจริงๆ แต่ในเวลานี้สมองของเธอกลับเห็นภาพของผู้หญิงที่เหมาะสมแล้ว และคนๆก็คือ ชญานี “เอ่อใช่ค่ะ ฉันมีอีกเรื่องหนึ่งที่อยากจะคุยกับคุณ.......” ชญาภาเหมือนกับเพิ่งนึกเรื่องบางอย่างออก “ก่อนหน้านั้นเป็นเพราะฉันใส่ชุดเสื้อผ้าชุดนั้น งานของคุณได้รับความนิยมมากๆเลย หลายๆคนหาทางติดต่อคุณไม่ได้ ก็ต่างพากันมาหาฉันที่นี่” น้ำเสียงของชญาภาไม่มีความเยาะเย้ยแอบแฝงอยู่ แต่กลับเต็มไปด้วยความดีใจ “แต่ว่าฉันนึกถึงเรื่องของคุณ และไหนจะความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับคุณนิธานอีก.........ดังนั้นฉันยังไม่ได้บอกใครค่ะ” “อื้ม รบกวนเธอมากเลย!” ชยานียังไม่ต้องการจะเปิดเผยตัวเอง และไม่ต้องการออกไปเจอกับผู้คนมากมายในเวลานี้ ถึงแม้ว่ามันจะยังไม่มีอะไร แต่ถ้าชามาและทัตติรู้เรื่อง พวกเขาคงจะนำความเดือดร้อนมาถึงเธออย่างแน่นอน ตอนนี้ชยานียังไม่สามารถยืนได้อย่างนิ่งๆ เพราะอย่างงั้นเธอจึงไม่อยากต่อสู้กับชามาแบบต่อหน้าในตอนนี้ “ไม่ถือว่าเป็นเรื่องรบกวนอะไรเลยค่ะ ฉันส่งไปแค่สองประโยคให้คนเหล่านั้น ให้พวกเขาไปหากันเอง เพราะยังไงแล้วที่ห้องเสื้อของคุณนั้นก็มีคนมากมายคอยออกมารับลูกค้า ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องติดต่อกับคุณโดยตรงเลยค่ะ” ชญาภาเป็นคนกลมกลืนกับคนอื่น เวลาที่พูดจาอะไรก็ไหลลื่น ชยานีจึงวางใจ “ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ฉันก็ไว้ใจเธอแหละ” “จริงๆแล้วที่ฉันยอมทำแบบนี้ ก็เพราะฉันมีเหตุผลอยู่เหตุผลหนึ่ง เพราะคุณคือเพื่อนที่ดีสำหรับฉัน คุณเป็นคนที่ให้โอกาสเดียวนี้กับฉัน ถูกไหมคะ” ชญาภาชอบงานออกแบบของชยานีจริงๆ และไม่กลัวที่จะพูดความในใจแบบนี้กับชยานี ชยานีเองก็รู้สึกชื่นชมในตัวของชญาภาไม่ใช่น้อย ไม่เช่นนั้นก่อนหน้านี้คงไม่ยอมเป็นมิตรที่ดีกับเธอย่างแน่นอน “ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วแหละจ้า ถ้าอย่างั้นคราวหน้า ถ้าหากมีคนถามอีกละก็ เธอก็ให้ที่ติดต่อของสตูดิโอฉันไป นลินจะเป็นคนจัดการแทนเอง” “โอเคค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว แต่ว่ามีคนๆหนึ่ง คุณต้องคิดไม่ถึงแน่เลยค่ะ” “อะไรเหรอ” ชยานีได้ขับรถมาใกล้ถึงที่แล้ว ผู้รักษาความปลอดภัยเห็นชยานีถึงรีบวางงานทุกอย่างลง “คุณชยานีครับ ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมคุณถึงมาคนเดียวล่ะครับ แล้วคุณนิธานไปไหนเหรอครับ” คนที่จะออกมานอกเขตได้ส่วนมากจะเป็นคนที่มีเงิน มีระบบความปลอดภัยที่สูงและสมบรูณ์แบบมากๆ ถึงแม้ชยานีจะมาเพียงแค่ครั้งเดียว แต่คนรักษาความปลอดภัยกลับจำเธอได้อย่างแม่นยำ เพราะเห็นเธอแค่นิดเดียวก็จำเธอได้แล้ว ชยานียิ้ม “ใช่จ่ะ ฉันแวะมาเยี่ยมแถมนี้ ช่วงนี้สามีของฉันยุ่งนิดหน่อยเลยไม่ได้จ่ะ” เจ้าหน้าที่รักษาคสามปลอดภัยพูดคุย หลังจากนั้นชยานีจึงเลื่อนปิดกระจก เสียงของชญาภาดังมาจากสายโทรศัพท์ “คุณกำลังจะไปไหนคะเนี่ย ไม่กลับบ้านหรอคะ” “เอ่อใช่จ่ะ ฉันกำลังจะไปเยี่ยมแม่” ชยานียิ้มตอบ “เมื่อกี้เธอกำลังพูดถึงใครนะ ที่บอกว่าฉันคิดไม่ถึงอย่างแน่นอน” “อ้อ คุณก็คือนักออกแบบเสื้อผ้า ก่อนหน้านั้นฉันก็ได้คุยกับคุณไปแล้วเรื่องของvivi และคนที่มาหาฉันในครั้งนี้ก็คือคนของ W&J ค่ะ และยังต้องการที่จะหาติดต่อคุณให้ได้ด้วยนะคะ” เพราะว่าก่อนหน้านั้นชญาภาเป็นแฟนคลับและภักดีกับ vivi มาโดยตลอด ใส่เสื้อผ้าทั้งหมดก็เป็นงานออกแบบของviviทั้งนั้น แต่ตอนนี้ชญาภากลับไปที่สตูดิโออื่นโดยที่ไม่พูดอะไรเลย คนของที่นั่นจึงแวะมาหาเธอ ตอนแรกชญาภาคิดว่าพวกเขาจะมาถามถึงสารทุกข์สุขดิบ แต่พอได้ยินสิ่งที่ผู้ช่วยพูดนั้น ก็ได้รู้ว่าจริงๆแล้วพวกเขาต้องการหาทางติดต่อกับชยานี ชยานีไม่รู้เหตุผล เธอเองไม่รู้เลยว่าคนที่ออกแบบเสื้อผ้าของvivi แท้จริงแล้วคือ ชยานี พูดง่ายๆก็คือเจ้าของสตูดิโอนั่นเอง ชญาภาเข้าใจมาตลอดว่าคนที่ดูแลรับผิดชอบนั้นได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว และคนที่ดูแลสตูดิโอต่อก็คือคนที่ชยานีเชื่อมั่นอย่างยิ่ง “ผู้ช่วยคนนั้นคือคนของ vivi เข้าต้องการพบกับคุณค่ะ เอ่อ คุณคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเรื่องนี้เหรอคะ” ถึงแม้ว่าชญาภาจะเป็นคนที่คุ้นเคย แต่คิดว่าไม่พูดเรื่องนี้ออกไปจะดีกว่า “หรือเขาต้องการมาเป็นพันธมิตรคะ” พันธมิตรงั้นเหรอ ชยานียิ้มออกมาอย่างเย็นชา ชามาผู้หญิงคนนั้นก็แค่กลัวว่าจะหาตัวเองพบ และรู้ว่าเธอได้ทำอะไรลงไป ชยานีเข้าใจถึงสิ่งที่ชามาต้องการ ผู้หญิงคนนี้เพียงแค่อะไรขยับนิดหน่อย ก็กลัวจนตัวตาย รอบนี้แค่เธอได้เห็นงานออกแบบที่คล้ายคลึงกับสไตล์ของvivi ก็กลัวจนต้องรนลานขนาดนี้เลย หากชามารู้ว่าใบหน้าของเธอยังเหมือนเดิม หรือแม้กระทั่งที่เธอยังไม่ได้ตายจากโลกนี้ ชามาไม่บ้าตายไปเลยเหรอ “แล้วเธอไม่ได้ให้ช่องทางการติดต่อไปเหรอ” “จะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไรล่ะคะ” ชญาภาเบะปากเล็กน้อย “ฉันดูเป็นคนที่ไม่น่าเชื่อใจได้ขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันเป็นคนที่ปฏิบัติกับทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน ให้ช่องทางการติดต่อของสตูดิโอคุณไปแล้ว คุณรอสักพักนะคะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเขากำลังคิดอะไร” ชญาภาคิดอย่างอื่นไม่ออก แต่แค่รู้สึกว่าแปลกๆ ตั้งแต่เดือนนั้นมาที่คนดูแลของสตูดิโอW&Jได้ตายไป ที่นั่นก็เหมือนจะถูกสาปแช่ง งานออกแบบที่ออกมาใหม่นั้นแตกต่างจากงานออกแบบหน้านั้นมากเลยทีเดียว ถือได้ว่าสไตล์การออกแบบนั้นไม่ได้มาตรฐานเดิม นี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้ชญาภาทิ้งviviไป ชยานีแสยะยิ้ม “ไม่รู้เหมือนกันสินะ โอเค ฉันถึงแล้วแหละ” “โอเคค่ะ” ชญาภาเองก็พูดจบแล้วเหมือนกัน จึงจบบทสนทนาเพียงเท่านั้น ชยานีจอดรถลง นั่งพักในรถสักพักก่อนที่จะเปิดรถและลงจากรถ นึกถึงชามาที่ไรหัวใจของเธอร้อนรนทุกครั้ง ถึงขนาดอยากอกจะแตกออกมา ดวงตาของชยานีกระทบกับแสง ชามา เธอรอก่อนนะ ฉันจะตอบแทนกับทุกสิ่งที่เธอกับฉันอย่างสาสมเลย จะต้องให้เธอชดใช้กับทุกสิ่งที่เธอทำ เธอจะต้องลิ้มรสชาติที่ตายทั้งเป็น! “ปาลี ปาลีหนูมาแล้วเหรอลูก” เสียงร้องเรียกของจริยาร้องดังขึ้น จึงหยุดความคิดในหัวใจชยานีไว้ได้ ชานีเงยหน้ามอง เป็นอย่างที่คิดไว้ จริยาเดินมาจนถึงหน้าประตูแล้ว เธอดูมีความสุขและดูมีชีวิตชีวาเป็นพิเศษ มองมาทางชยานี ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ปาลี หนูกำลังเหม่อลอยถึงอะไรเหรอลูก รีบเข้ามาเร็ว แม่เตรียมกับข้าวที่หนูชอบกินไว้เยอะแยะเลย!”