ตอนที่ 121 สร้าง

ต๭นที่ 121 สร้าง เมื่อชยานีลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็เป็นเวลาบ่ายกว่าแล้ว แสงอาทิตย์ด้านนอกแผดเผาเหลือเกินสภาพอากาศที่เมืองนภากับเมืองเมฆาต่างกันมากจริงๆ ชยานีขยับตัวเล็กน้อย เธอกลิ้งตัวไปมาอยู่บนเตียงสักพักก็พบว่าเหลือเธออยู่เพียงคนเดียวบนเตียง โชคดีที่นิธานไม่อยู่ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่รู้จริงๆว่าจะมองหน้านิธานยังไง ชยานีลุกจากเตียงมาล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็ดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ นึกไม่ถึงเลยว่าจะสายขนาดนี้แล้ว ชยานีได้แต่ก่นด่านิธานอยู่ในใจ เธอรีบแต่งตัวและลงไปข้างล่างทันที ที่ด้านล่างคุณท่านบวรวิชญ์กับนิธานย้ายโต๊ะกับเก้าอี้เล็กๆไปนั่งเล่นหมากรุกใต้ต้นไหซู่ขนาดใหญ่ที่ลานหน้าบ้านเก่า ชยานีอยู่ห่างจากสองคนนั้นเกินไปทำให้ไม่ได้ยินว่าพวกเขากำลังคุยกันเรื่องอะไร แต่ดูจากสีหน้าที่จริงจังของนิธานกับคุณท่านก็พอจะเดาได้ว่าคงเป็นเรื่องที่สำคัญอยู่พอตัว ชยานีเดินเข้าไปใกล้ๆจนฟังคำพูดของคุณท่านบวรวิชญ์ได้ถนัด "ฉันสอนมันแล้ว แกก็ด้วยตอนนี้เป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว ต่อจากนี้ข้าวของในบ้านหลังนี้ก็จะตกเป็นของแก ปู่เคยใจร้ายกับแกรึไง " ชยานีเม้มปากแน่น ก่อนจะคิดว่าเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนหรือเปล่า นิธานเงียบขนาดนั้นพวกคนใช้ของภูลพิพัฒน์คงรู้กันหมดแล้ว ถ้าคุณท่านจะรู้ก็ไม่แปลก แต่ไม่รู้ทำไมชยานีถึงรู้สึกระแวงอย่างบอกไม่ถูก ที่จริงคุณท่านกับนิธานเห็นชยานีตั้งนานแล้ว ใบหน้าที่ดูตรึงเครียดของชายชราเลือนหายไป ก่อนที่เขาจะกวักมือเรียกชยานี "ตื่นแล้วหรอหนูปาลี มาหาปู่ทางนี้มา" คุณท่านยิ้มอยางอ่อนโยน แทบไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้ชายเมื่อครู่กับชายชราที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้คือคนเดียวกัน ชยานียิ้มบางๆ สายตาเหลือบไปมองนิธานที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่นิธานเพียงแค่มองเธอเฉยๆ เธอสังเกตุเห็นว่าคุณท่านเตะเข้าที่ขาของนิธาน นิธานไม่ทันได้หลบเลยทำให้โดนเตะเข้าอย่างจัง สีหน้าของเขาเปลี่ยนอย่างเห็นได้ชัดเธอไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคุณท่านต้องเตะหนักมากแน่ๆ พอชยานีเดินออกไปถึงได้เห็นว่าผลการดวลหมากในครั้งนี้นิธานเป็นฝ่ายชนะ หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะยิ้มที่มุมปาก เมื่อก่อนเธอไม่รู้วิธีที่จะเข้ากับผู้ใหญ่ แต่ตอนที่เผชิญหน้ากับคนในบ้านตระกูลคำล้อมเธอก็รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไร อย่างเช่นตอนที่เล่นหมากรุกกับคุณปู่บางครั้งเธอก็ต้องยอมๆท่านบ้าง แม้บางทีท่านไม่ได้ต้องการก็ตาม แต่มันก็เป็นภาพแห่งความสุข! "ตื่นแล้วหรอ" นิธานรวบตัวชยานีไว้ในอ้อมแขน ชยานีที่นั่งอยู่ในอ้อมกอดของนิธานอยากจะดิ้นออกมาจากอ้อมแขนนั้นใจจะขาด หากแต่เจอกับสายตาเจ้าเล่ห์ของคุณท่านบวรวิชญ์เสียก่อน ทำให้เธอต้องนั่งลงไปดังเดิม ก่อนจะกล่าวทักทายท่านทั้งสองด้วยความจริงใจ "ขอโทษค่ะคุณปู่ หนูตื่นสายไปหน่อย" "สายที่ไหนกัน ฮ่าๆ คนหนุ่มสาวเนี้ยะถือเป็นพรเลยนะที่ได้กินอิ่มนอนหลับ ไม่เหมือนคนแก่อย่างพวกเรา อยากนอนตื่นสายสักหน่อยก็ทำไม่ได้ มันหลับไม่ลง" คุณท่านโบกมือไปมาอย่างไม่ถือสาอะไรเพื่อให้ชยานีสบายใจ แต่นั่นทำให้ชยานียิ่งเขินเข้าไปอีก นิธานก็ไม่พูดอะไรมือหนาเอาแต่บีบนิ้วชยานีเล่น บีบเล่นทีละนิ้วทีละนิ้วเหมือนมันเป็นของเล่นอย่างนั้นแหละ นิธานรู้สึกมาตั้งนานแล้วว่านิ้วมือของชยานีสวยมาก นิ้วขาวๆเรียวๆนี่ดึงดูดสายตาคนได้อย่างดี นิ้วเท้าก็กลมมนดูแล้วน่ารักดี ชยานีเริ่มรู้สึกอึดอัดแล้ว แต่นิธานกลับไม่ได้รู้สึกตัวสักนิด ชายหนุ่มยังสนใจที่จะเล่นมันต่อไป คุณท่านบวรวิชญ์มองอย่างมีความสุข เมื่อก่อนเขาเป็นห่วงหลานคนนี้มาก เพราะตั้งแต่เด็กเขาไม่เคยได้รับความรักจากพ่อแม่เลย นิธานถือว่าเป็นลูกชายคนโตของสะใภ้คนแรก ทำให้เขาต้องรับช่วงต่อธุรกิจของตระกูลภูลพิพัฒน์ในอนาคต ดังนั้นจึงต้องฝึกฝนและเรียนรู้มากมายตั้งแต่ยังเด็ก ในสายตาของคนอื่นนิธานก็แค่รับช่วงต่อธุรกิจของตระกูลภูลพิพัฒน์เท่านั้น ไม่เคยรับรู้ว่าเพราะแบบนี้เขาถึงต้องจ่ายค่าตอบแทนมากมาย ตระกูลภูลพิพัฒน์ต้องบ่มเพาะทายาทที่ดีเลิศ นั่นคือการปลูกฝังให้เป็นผู้ใหญ่ตั้งแต่ยังเด็ก ด้วยเหตุนี้ในขณะที่เด็กคนอื่นๆดูการ์ตูน ออกไปเที่ยวเล่น หรือเรียนคณิตศาสตร์ระดับเด็กประถม นิธานกลับต้องเริ่มฝึกอบรมอย่างไม่ใช่มนุษย์ และในตอนที่นิธานอายุ 13 ปี เขาก็จบหลักสูตรทั้งหมดของโรงเรียนมัธยมในประเทศ หรือแม้แต่หลักสูตรของมหาวิทยาลัยก็ด้วย วัยเด็กของนิธานนั้นคงไม่มีใครจินตนาการออกได้ ดังนั้นในตอนนี้เขาจึงพร้อมไปด้วยศักยภาพและฝีมือ แต่เพราะเหตุนี้คุณท่านบวรวิชญ์จึงได้รู้สึกว่านิธานเสียเปรียบ ความรู้สึกที่ขาดหายไปตั้งแต่วัยเยาว์ของเด็กคนนี้ คุณท่านเองก็อายุเยอะขนาดนี้แล้วกลัวว่าจะเหลือเวลาอีกไม่มาก คุณท่านกังวลเรื่องปัญหาทางอารมณ์ของนิธาน ด้วยเหตุนี้ท่านถึงอยากให้นิธานแต่งงานตั้งแต่ต้น ตอนนี้เขาไม่กังวลอะไรอีกแล้ว กลัวแต่เพียงว่าตัวเองจะยอมให้หลานรักเหินห่างจากตัวเองรึเปล่า ความจริงได้พิสูจน์แล้วว่านิธานมีความสัมพันธ์ที่เหนียวแน่นกับเขาจริงๆ หากความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนไม่ใช่ปู่กับหลาน นิธานก็คงไม่พอใจปู่ของเขาไปแล้ว นิธานพริ้มตาลง “หิวแล้วรึยัง” เขากระซิบถามเบาๆที่ข้างหูชยานี “ฉัน......” ยังไม่ทันที่ชยานีจะตอบปฏิเสธ ท้องเจ้ากรรมก็ดันร้องขึ้นมาเสียอย่างนั้น จะไม่ให้หิวได้อย่างไร ก็เธอหมดแรงไปตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ก็ต้องหิวเป็นธรรมดา ชยานีตวัดสายตามองนิธานด้วยความคับแค้นใจ ราวกับเป็นการฟ้องร้องพฤติกรรมที่เลวร้ายของนิธาน แต่เขากลับยิ้มระรื่นก่อนจะก้มลงมางับริมฝีปากของชยานีเล่น “เอาหละ ไปหาอะไรกินกัน ในครัวเตรียมอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว” “คุณนิธาน!” ชยานีอายจนหน้าแดง เธอผลักนิธานออกไปทั้งที่หน้ายังแดงซ่านอยู่อย่างนั้น คุณท่านบวรวิชญ์เฝ้าดูท่าทางของทั้งคู่อยู่อย่างยิ้มๆในใจก็เต็มไปด้วยความยินดี “ไปเถอะๆ วันนี้เป็นวันหยุด พวกเธอสองสามีภรรยาออกไปเที่ยวเล่นกันเถอะ ไปดูหนังไปเดทกัน ไม่ต้องอยู่บ้านเป็นเพื่อนตาแก่อย่างฉันหรอก!” ชยานีอายจนหน้าขึ้นสี “ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณปู่ งั้นหนูขอตัวไปกินข้าวก่อนนะคะ!” พูดจบเธอก็เดินตรงออกไปไม่แม้แต่จะหันมามองนิธาน นิธานเองก็ลุกขึ้น สายตาที่แสดงออกถึงความลุ่มหลงแถมยังตามติดชยานีแจ รอยยิ้มที่ฉายอยู่ในแววตานั้นไม่ใช่ของปลอมและแน่นอนมันหลอกคนไม่ได้ “นิธาน ปู่มองออกนะ ความสัมพันธ์ระหว่างแกกับหนูปาลีนี่นับวันยิ่งดีขึ้น ปู่ดีใจจริงๆ” คุณท่านพูดออกมาด้วยความปิติ “ความเสียใจที่สุดในชีวิตปู่ก็คือการตัดสินใจเรื่องงานแต่งของพ่อแม่แก ทำให้แกรับเคราะห์ร้ายไปด้วย ปู่สอนพ่อแกไม่ดีเองทำให้แกต้องลำบากตั้งแต่ยังเล็ก นี่ปู่ก็แก่ใกล้ลงโรงเต็มทีจะไม่ขออะไรละกัน แกต้องทำดีกับแม่หนูคนนั้นให้มากๆนะเข้าใจไหม” “ปู่!” นิธานหันไปมองปู่ของเขาอย่างไร้หนทาง และดูเหมือนจะทำอะไรไม่ได้ด้วย เขาและปู่ต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้วทั้งคู่ เขาไม่ควรที่จะพูดอะไรแบบนั้น แต่นิธานก็ยังพูดมันออกมา “ปู่ยังหนุ่มอยู่เลย ยังมีชีวิตอยู่อีกนาน ผมจะทำตัวดีๆกับปาลี อนาคตเราจะมีลูกกันเยอะๆ เด็กๆยังรอให้ปู่อุ้มอยู่นะครับ!” “เฮ้อ ตกลงๆปู่จะรอ” พอแก่แล้ว คิดอะไรก็เป็นเหมือนเมฆที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าที่เดี่ยวมันก็สลายไป แค่มีคนในบ้านอยู่ข้างๆ มีลูกหลานอยู่เต็มบ้านนั่นแหละคือยอดความปรารถนา “ไปเถอะ ไปดูหนูปาลี แกก็หัดควบคุมตัวเองหน่อย อย่าทำให้เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆเขากลัว!” นิธานได้ฟังแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ “ก็เธออ่อนแอเกินไป” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความลุ่มหลง เมื่อคุณท่านบวรวิชญ์เห็นนิธานเดินออกไปแล้วชายชราก็หัวเราะออกมา “ไอ้เด็กคนนี้!” ตอนนี้ไม่ถือว่าเป็นมื้อเช้าแล้วแต่เป็นมื้อกลางวันแทน ตระกูลภูลพิพัฒน์จะกินอาหารตรงเวลาเสมอ ชยานีคิดว่าตัวเองจะต้องทนหิวแน่ๆ ดังนั้นเธอจึงคิดจะออกไปหาอะไรกินข้างนอก ไม่คิดว่านิธานจะเตรียมคนไว้ก่อนแล้ว อาหารกลางวันถูกเตรียมไว้มากมาย ส่วนใหญ่เป็นของที่ชยานีชอบกินทั้งนั้น ชยานีที่ตอนนี้หิวเหมือนอดอาหารมา ทำให้เธอกินข้าวอย่างรวดเร็ว แต่ถึงแม้ว่าเธอจะกินเร็วแค่ไหน ความสุภาพที่อยู่ในตัวเธอยังคงอยู่ นั่นทำให้เธอไม่กินมูมมามหรือไม่สุภาพเลย นิธานเดินเข้ามาเขามองชยานีที่กินข้าวหมดไปแล้ว 1 ชาม หากมองลึกลงไปในดวงตาดำสนิทของนิธานก็จะพบกับรอยยิ้มปรากฎอยู่ภายใน ชยานีรู้สึกถึงสายตาที่มองตรงมาที่เธอ พอเงยหน้าขึ้นไปก็พบว่านิธานอยู่ตรงหน้าแล้ว สายตาของเขาก็หยุดมองอยู่ที่ชามข้าวของตัวเอง "หืม คุณก็อยากกินหรอ" นิธานที่กำลังจะปฏิเสธ แต่พอเห็นชยานีกินอย่างเอร็ดอร่อยขนาดนี้ก็ทำให้นิธานเริ่มหิวขึ้นมาบ้าง เขาพยักหน้าเป็นสัญญาณให้คนรับใช้นำชามกับตะเกียบไปวางไว้ที่นั่งข้างชยานี อยู่ๆก็มีคนมานั่งข้างๆ เธอรู้สึกไม่ชินเอาเสียเลย แต่ด้วยความหิวเธอเลยไม่ได้สนใจนิธาน ยังคงก้มหน้าก้มตากินอาหารต่อไป พอนิธานเห็นว่าตัวเองสำคัญน้อยกว่าอาหารตรงหน้าก็อดน้อยใจไม่ได้ ก่อนจะเริ่มหาเรื่องคุย "เมื่อวานไปเยี่ยมแม่มาแล้วหรอ" ชยานีตักข้าวกินไปคำหนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองคนงี่เง่าตรงหน้า เมื่อคืนไม่ใช่ว่าเขารู้แล้วหรอกหรอ ยังจะถามอีก หรือว่าแค่หาเรื่องคุย "อืม!" "แล้วแม่เป็นไงบ้าง"นิธานถามต่อ "ก่อนหน้านี้ยุ่งมาก เลยไม่ได้ไปเป็นเพื่อน" "ดีขึ้นแล้ว แม่ฉันรู้ว่าคุณยุ่ง ไม่เป็นไรหรอก" แม้ชยานีจะรู้สึกว่านิธานอาจจะไม่ค่อยอ่อนโยนนัก แต่ถึงอย่างไรนิธานก็ถือว่าเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเธอกับจริยาไว้ เขาถามเธอก็ต้องตอบ "สุดสัปดาห์นี้ยังพอมีเวลา งั้นฉันไปเยี่ยมแม่กับเธอละกัน!" นิธานไม่ได้ถามแต่เป็นคำขาด ครั้งนี้เธอไม่สามารถจดจ่ออยู่กับอาหารได้ ชยานีหันมองนิธานอย่างช่วยไม่ได้ เธอไม่ชินกับนิธานที่เป็นแบบนี้เอาเสียเลย "ไม่ ไม่ต้องหรอก เมื่อวานฉันก็ไปเยี่ยมมาแล้ว ร่างกายแม่ฉันก็ฟื้นเป็นปรกติแล้วด้วย" นิธานหรี่ตาลงในตาของเขาฉายแววต่างออกไป มองดูชยานีเกาหัวตัวเองอย่างไม่รู้ตัว เธอหัวเราะแหะๆออกมาสองที "คุณยุ่งขนาดนั้น ไม่ต้องหรอก" "ถึงจะยุ่งแค่ไหนก็มีเวลาไปเยี่ยมแม่ของเราน่า เย็นนี้ละกัน อีกเดี๋ยวเราก็ออกไปดูหนังกันแล้ว ก่อนกลับก็ไปหาแม่ซะเลย คืนนี้ค้างที่นั่นเลยดีไหม"