ตอนที่ 122 นิธานคุณอวดตัวไปหน่อยเหรอ

ต๭นที่ 122 นิธานคุณอวดตัวไปหน่อยเหรอ ชยานีอยากจะบอกนิธานจริงๆว่าไม่ต้องฝืนก็ได้ แต่ในเมื่อนิธานตัดสินใจไปแล้วชยานีก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ สุดท้ายนิธานก็ออกจากบ้านไปพร้อมกับชยานีที่หน้าบอกบุญไม่รับเท่าไหร่ นิธานดูดีใจอย่างเห็นได้ชัด ไม่ว่าใครก็มองออกว่าเขาเป็นคนที่พิถีพิถันในการแต่งตัว เสื้อผ้าที่สวมก็ประณีตเป็นพิเศษ มันไม่ใช่เสื้อผ้าเรีบหรูแบบที่ผู้ชายนิยมใส่กัน แต่เป็นการแต่งกายแบบวัยรุ่น ทำเอาชยานีพูดไม่ออกเลยจริงๆ ถึงแม้ว่าจะเคยเห็นใบหน้าของนิธานอยู่ในอินเตอร์เน็ต เพราะด้วยรูปร่างและหน้าตาที่ไร้ที่ตินี่ แต่ก็ไม่คิดว่านิธานจะแต่งตัวดูอ่อนกว่าวัยแบบนี้ และยังดูอ่อนกว่าชยานีที่อยู่ตรงหน้าด้วยซ้ำ เธอมองนิธานที่สวมกางเกงยีนสีน้ำเงินอ่อน ด้านบนสวมเสื้อยืดเรียบๆสีขาว ปัดผมด้านหน้าให้เอียงไปด้านข้างเหมือนพวกไอดอลที่กำลังดังอยู่ตอนนี้ ชยานีต้องยอมรับว่ารูปร่างของนิธานนั้นราวกับไม้แขวนเสื้อชั้นดีที่พระเจ้าโปรดปราน ดูเหมือนไม่ว่าเสื้อผ้าแบบไหนจะมาอยู่บนตัวของเขาก็ดูดีไปเสียหมด บางทีอาจจะมีเพียงแค่ชยานีเท่านั้นที่รู้ว่าแท้จริงนิธานเป็นคนแบบไหน และคุ้นเคยกับการแต่งกายแบบผู้ดีตามปกติของนิธาน ดังนั้นตอนนี้เธอจึงไม่ชินกับคนตรงหน้าที่แลดูอ่อนเยาว์กว่าตนเองตอนนี้เอาเสียเลย ชยานียากที่จะรับได้แถมยังรู้สึกขัดตาอีกต่างหาก แน่นอนว่าเมื่อเทียบกับนิธานแล้ว เสื้อผ้าที่เธอสวมอยู่ดูด้อยค่าไปเลย เพราะชยานีไม่ได้ยินดีที่จะออกไปข้างนอก เธอจึงแต่งตัวเรียบๆ แค่เชิ้ตสีขาวกับกางเกงขาสั้นและสวมรองเท้าแตะ พอมายืนคู่กันแล้วก็ถือว่าเหมาะสมกันดี แน่นอนว่าถ้าหากมองข้ามสีหน้าของทั้งคู่ที่ต่างกันสุดขั้วนั่นไป ชยานีถอนหายใจออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ นิธานเปิดประตูเข้าไปในรถด้วยตัวเอง ใช่แล้วรถที่ใช้ในวันนี้ไม่ใช่รถของบริษัทแต่กลับเป็นรถสปอร์ต ชยานีไม่รู้จะพูดอะไรเธอได้แต่มองนิธาน นิธานหันหน้ามามือเรียวยาวของเขาดึงประตูรถปิดเข้ามาก่อนจะโยนแว่นกันแดดไว้ด้านข้าง คิ้วขมวดเล็กน้อยมุมปากยกขึ้น ทำเอาคนที่เห็นอดรู้สึกกลัวไม่ได้ "เป็นอะไร" "นิธาน คุณไม่อวดตัวไปหน่อยหรอ" เธอรู้สึกจริงๆว่าเขาดูจะอวดตัวไปหน่อย "งั้นหรอ" นิธานหรี่ตาลง "ฉันว่าก็ดีออก" "ก็ดีอะไร คุณไม่รู้สึกหรอว่าวันนี้คุณดูแปลกๆ" ชยานีชี้ไปที่เสื้อผ้าที่เขาใส่ ทรงผม ไล่ไปจนรถที่พวกเขากำลังนั่งอยู่ "นี่ นี่แล้วก็นี่ พวกนี้ดูไม่เป็นตัวคุณเลย" นิธานควรจะทำตามนิสัยติดหรูตามปรกติที่เป็นสิ ทำไมถึงได้ทำตัวเหมือนลูกคุณหนูมีปัญหาแบบนี้ นิธานหรี่ตาลงมือข้างหนึ่งก็วางไว้ที่เข่า อีกมือหนึ่งก็พิงไว้ที่ประตูรถ เขาสนุกกับการที่ได้เห็นสีหน้าของชยานีซึ่งดูเหมือนเธอจะไม่พอใจเอามากๆ เขาขมวดคิ้ว "ไม่ชอบรึไง" "ฉันหรอ คุณจะใส่อะไรมันเกี่ยวอะไรกับฉัน ทำไมฉันต้องชอบด้วย" ชยานีค้อนใส่ "ใส่เสื้อผ้าที่เหมาะกับตัวเองไม่ดีกว่าหรอ" "งั้น เธอคิดว่าฉันไม่เหมาะกับการแต่งตัวแบบนี้หรอ" นิธานเอามือลูบคาง "แต่ฉันว่ามันก็ดูดีออก" เขาจำได้ว่าตีรณกับธนวิทย์เคยบอกว่าผู้หญิงสมัยนี้ชอบการแต่งตัวแบบนี้เอามากๆ เพราะพวกเธอรู้สึกว่ามันเท่ห์ดี นิธานคิดว่าตัวเองไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ ชยานียังเด็กอาจจะไม่ชอบให้ตัวเองแต่งตัวจริงจังมากไปก็ได้ "ใช่ จริงๆมันก็ดูดี แต่ว่า....มันไม่เหมาะกับคุณหรอกนะคะ" ชยานีไม่รู้จะพูดยังไง แต่คิดๆแล้วนี่ก็เป็นการตัดสินใจของนิธาน ถ้าเกิดเขาชอบละก็ต่อให้เธอพูดอะไรไปมันก็ไม่สำคัญหรอก "เอาเถอะ เราเลิกเถียงกันเรื่องนี้ดีกว่า ตอนนี้คุณอยากจะพาฉันไปที่ไหน" "ไปสวนสนุกก่อน ค่อยไปหาอะไรกินกัน จากนั้นก็ไปดูหนังเป็นไง ฉันให้ตีรณจองตั๋วหนังไว้ให้แล้วตอนหกโมงครึ่ง พอกินข้าวเสร็จเราก็ไปกันเลย เธอคิดว่าไง" นิธานหันมาถามชยานี แต่จริงๆเขาก็ตัดสินใจเองไปแล้วแหละ แต่ว่า ไอ้สวนสนุกนี่มันหมายความว่าไง ชยานีเบิกตามองนิธาน "สวนสนุกหรอ" เธอหัวเราะแหะๆ "นี่คงไม่ใช่ว่าชอบเล่นเครื่องเล่นแบบเด็กสามขวบหรอกนะ" ชยานีไม่เคยเห็นนิธานในสภาพแบบนี้มาก่อน "นิธาน นี่คุณอย่าบอกนะว่าโตขนาดนี้แล้วยังไม่เคยเล่นมาก่อนอะ" ชยานีมองนิธานอย่างคาดไม่ถึง เธอโพล่งประโยคนั้นออกไปโดยไม่ทันได้คิดทำให้นิธานเงียบไป แต่ใบหน้าปรากฏความอายแวบเดียวก่อนจะแฝงด้วยความอึดอัดใจแทน ชยานีกังวลว่าตัวเองจะพูดอะไรผิดไป ครั้นคิดได้จึงเหลือบมองนิธานที่กำลังมองตัวเองอยู่ ชยานีพึมพำออกมา "หะๆ ไม่เคยเล่นจริงหรอเนี้ย" "ตีรณบอกว่าพวกผู้หญิงชอบความโรแมนติก ชอบของที่ดูน่าสนใจแบบนี้" นิธานขับรถไปก็หันมามองชยานีไปพลาง "ขอโทษที ฉันไม่เคยเดทกับผู้หญิงมาก่อน เลยไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้" ชยานีเบะปาก "เป็นไปไม่ได้อะ" เอาจริงๆ นิธานพูดอย่างนั้นเธอละไม่ค่อยอยากจะเชื่อ หน้าตาแบบนิธานใครบ้างจะไม่ชอบ จะไม่เคยเดทมาก่อนเลยได้อย่างไร แต่คนเย่อหยิ่งแบบนิธานอาจจะไม่ได้โกหกก็ได้ "คุณพูดจริงหรอ" นิธานจ้องเข้าไปในแววตาขี้สงสัยคู่นั้นของชยานี ดวงตาที่ลึกและดำสนิทคู่นั้นในเวลานี้มีรอยยิ้มบางๆ ปรากฎอยู่ ก่อนที่มันจะหายไปในเวลาอันสั้น "อืม ตอนฉันเด็กๆความสัมพันธ์ของพ่อกับแม่ไม่ค่อยดีหนะ เพราะงั้นตั้งแต่เด็กเลยไม่เคยทำอะไรแบบที่พ่อแม่ลูกเขาทำกัน ไม่นานพวกเขาก็หย่ากัน พวกเขาไม่สนใจฉันเลยปู่เลยเป็นคนที่คอยเลี้ยงดูฉัน แต่ว่าฉันต้องรีบเข้ารับฝึกอบรมของบริษัท ตอนฉันเจ็ดขวบปู่ก็เริ่มปลูกฝังให้ฉันกลายเป็นผู้สืบทอดบริษัทเอ็ม.เจ. ตอนเด็กๆฉันเลยอยู่แต่กับการฝึกฝน ส่วนสวนสนุกที่เธอพูดฉันก็ไม่เคยเข้า นี่เป็นครั้งแรก" ชยานีฟังจบสายตาก็ฉายแววประหลาดใจ แต่พอนึกถึงครอบครัวของนิธาน ก็คิดว่าที่นิธานพูดคงเป็นเรื่องจริง คนอื่นอาจจะมองว่าคนในตะกูลภูลพิพัฒน์คงจะมีความสุขมาก ช่างน่าอิจฉาเสียเหลือเกิน แต่ในความเป็นจริงแล้วพวกเขาห่างไกลจากที่คนอื่นคิดเอาไว้มาก "งั้น.....เราไปสวนสนุกกันไหม" ชยานีคิดว่าเมื่อเทียบกับนิธานแล้ว ตัวเองไม่เคยต้องการมีความสุขอะไรมากมาย แม้เธอจะกำพร้าแต่เธอกลับได้รับความรักความผูกพันราวกับเป็นคนในสายเลือด นี่อาจจะเป็นสิ่งเดียวที่เธอไม่เสียใจ แผนการล่อลวงสำเร็จ นิธานลอบยิ้มอยู่ในใจ "เอาสิ!" ที่จริงแล้วตีรณบอกว่าผู้หญิงมีความเห็นอกเห็นใจสูง มันถูกเรียกว่าความรักของแม่ ไม่ใช่แค่แสดงต่อลูกของตัวเองเท่านั้นกับบางอย่างก็สามารถเป็นได้เช่นกัน ซึ่งเมื่อครู่ชยานีเพิ่งจะแสดงมันออกมา เพราะนิธานถูกจัดว่าเป็นสิ่งที่ตัวเองหลงรัก นิธานน้อยของเราเรียนรู้ด้วยตัวเองในบางสิ่ง เขาเรียนรู้สิ่งต่างๆภายนอกได้เร็วมากทำให้ชยานีรับมือไม่ไหว นิธานขับรถสปอร์ตมาถึงสวนสนุกที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนภาอย่างรวดเร็ว พอชยานีลงมาจากรถเขาก็ลงตามมา จากนั้นนิธานน้อยของพวกเราเดินจูงมือชยานี ชยานีมองการกระทำของนิธาน ดูเหมือนทุกอย่างที่นี่จะเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับเขา "ปาลี เธอเคยเล่นพวกนี้มาหมดแล้วใช่ไหม งั้นพาฉันไปเล่นหน่อยสิ!" ชยานีมองดูนิธานที่จูงมือตัวเองอยู่ก็รู้สึกกลืนน้ำลายลำบาก "คุณแน่ใจนะ" นิธานพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะชี้มือไปยังสถานที่ที่หนึ่ง "ปาลี นั่นอะไรหนะ" ชยานี "ชิงช้าสวรรค์!" นิธาน "ปาลี แล้วอันนั้นหละ" ชยานี "เรือไวกิ้ง!" นิธาน "ปาลี แล้วอันนั้นหละ" ใบหน้าที่เต็มไปด้วยอยากรู้อยากเห็นของนิธานทำเอาชยานีเห็นภาพลวงตาของเด็กน้อยคนหนึ่ง เป็นเด็กที่ไม่เคยออกมาเจอกับโลกภายนอกมาก่อน "ปาลี" นิธานจ้องหน้าชยานีสักพัก "เป็นอะไรไป เธอก็ไม่รู้เหมือนกันหรอ" ชยานี "โรลเลอร์โคสเตอร์!" นิธานตื่นเต้นมาก "ปาลี เธอเคยเล่นเจ้าพวกนี้มาแล้วใช่ไหม มันสนุกรึเปล่า" ชยานี "ก็ ก็สนุกดี!" นิธาน "งั้นเราไปเล่นกันเถอะปาลี ถ้าเธอเคยเล่นมาหมดแล้ว งั้นวันนี้เราก็เล่นให้หมดทุกอย่าง อย่างละรอบดีไหม" ชยานีมองไปที่นิธาน "ได้ เอาสิ สนุกกันให้เต็มที่!" ที่จริงแล้วเครื่องเล่นในสวนสนุกนี้ เธอก็เคยเล่นมาเกือบหมดแล้ว ถ้าวันนี้เล่นมันทั้งวันชยานีคิดว่าบางทีตัวเองคงใช้ชีวิตอยู่ในนี้เลย โชคดีที่นิธานไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผล พอได้รับคำอนุญาตจากชยานีก็ปล่อมมือเธอและเดินไปซื้อตั๋ว "ปาลี รออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมา" นิธานเดินไปต่อแถวรอซื้อตั๋วอย่างเงียบๆ หลังจากซื้อตั๋วเสร็จเขาก็มองไปที่ชยานีที่นั่งรออยู่บนม้านั่งยาวอย่างเงียบๆ วันนี้ดูเหมือนแดดจะค่อนข้างแรง นิธานใช้สายตาสอดส่องอย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะหายตัวเข้าไปในฝูงชนทันที ชยานีนั่งรอจนเมื่อยแล้ว เธอนั่งพิงม้านั่งอยู่นานจนสัมผัสได้ว่ามีเงาบางอย่างเดินเข้ามา ชยานีลืมตาขึ้นทันทีเธอมองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้า เขาถือไอศครีมสองโคนไว้ในมือ เธอสังเกตเห็นรอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนหน้าของเขา แววตานั้นเต็มไปด้วยประกายวิบวับ แสงแดดสาดมาจากด้านหลังของนิธาน แต่ชยานีกลับเห็นสีหน้าของนิธานได้อย่างชัดเจน เป็นรอยยิ้มที่สามารถละลายน้ำแข็งบนยอดภูเขาในฤดูหนาวได้เลย ชยานีไม่เคยเห็นนิธานที่มีชีวิตชีวาและเปล่งประกายเช่นนี้มาก่อน เธอกระพริบตาถี่ๆก่อนจะมองไอศครีมในมือของนิธานที่เริ่มละลายแล้ว "นี่ เธอชอบกินรสไหน" "ไม่รู้ว่าเธอชอบรสไหน แต่คนขายบอกว่าปรกติผู้หญิงชอบกินรสสตรอว์เบอร์รี่กับวนิลา เธอชอบแบบไหน" นิธานยื่นไอศครีมทั้งสองรสชาติไปตรงหน้าชยานี เธอยิ้มจนตาหยี "ชอบหมดนั่นแหละ จะรสไหนฉันก็ชอบ!" เธอจะหยิบไอศครีมทั้งสองโคนแต่นิธานชักมือกลับเสียก่อน เขาหรี่ตาลง "กินมากไม่ได้ เลือกมาอันหนึ่ง" "นิธาน ฉันอยากกินทั้งสองรสหนิ!" ชยานีไม่ยอมง่ายๆ แล้วใครเป็นคนเอามาให้เธอกินกันหละ "เอาทั้งสองอัน!" ชยานีตะโกนใส่นิธาน แต่นิธานกลับส่ายหัว "ไม่ได้ กินเยอะเดี๋ยวท้องเสีย เลือกมาอันหนึ่ง!" "นิธาน!" ดูเหมือนชยานีจะโมโหเสียแล้ว สีหน้าแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจ "งั้น......กินอย่างละครึ่งเป็นไง"