ตอนที่ 124 นิธานพาเธอไปถนนคนเดิน

ต๭นที่ 124 นิธานพาเธอไปถนนคนเดิน หลังกลับมาจากสวนสนุกนิธานก็พาชยานีไปกินอาหารเย็น แต่อาหารเย็นมื้อนี้กลับไม่เป็นเหมือนที่เธอคิดเอาไว้ เป็นแผงขายอาหารเล็กๆข้างทางหรือเป็นที่แคบๆอับๆแบบนั้น ชยานีอยากรู้จริงๆว่านิธานไปหาที่แบบนี้มาจากไหน รถก็ขับเข้ามาไม่ได้พวกเขาต้องจอดรถไว้ที่อาคารพาณิชย์ฝั่งตรงข้าม พอล็อกรถแล้วนิธานก็จูงมือชยานีไปที่ร้านขายอาหารข้างทาง ทั้งคู่เดินเลี้ยวไปเลี้ยวมามองหาร้านอาหาร ชยานีจ้องนิธานที่กำลังจับมือของเธออยู่ อยู่ๆความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยก็เกิดขึ้นในใจ เธอมองเขาอยู่อย่างนั้น ดูเหมือนนิธานจะมองหามันอย่างจริงจัง แต่เพราะสถานที่จริงมันค่อนข้างซอกแซกเกินไปและคนแบบนิธานก็ไม่เคยมาที่แบบนี้เสียด้วย หลังจากที่ทั้งสองคนเดินมาได้สิบกว่านาที ชยานีก็เริ่มจะทนไม่ไหวจึงพูดออกมาว่า “นี่นิธาน จริงๆเราหาอะไรกินแถวนี้สักร้านก็ได้!”ไปกินอาหารที่จริยาทำยังได้เลย ฝีมือการทำอาหารของจริยาก็ดีด้วย คงทำได้อร่อยกว่าที่นี่เป็นไหนๆ แม้ชยานีจะไม่รู้สึกอะไร แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าคนอย่างนิธานคงไม่เคยมาที่แบบนี้เป็นแน่ เพราะนิธานเอาแต่เดินไปเดินมา แม้เขาจะไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา แต่แววตาของนิธานกลับต่างกับใบหน้าที่เรียบนิ่งนั่นอย่างเห็นได้ชัด ชยานีมองนิธานอย่างอดกลั้นไว้ไม่อยู่ แต่พอเห็นนิธานเป็นแบบนี้แล้วกลับรู้สึกว่ามันสนุกดี นิธานหันควับกลับมามองชยานี “หัวเราะอะไร”เขาพูดต่อ“ใกล้ถึงแล้ว ทางนี้มันค่อนข้างซอกแซกมองหายาก แต่รับรองว่าอร่อยแน่!” ชยานีขมวดคิ้ว“หรอ คุณรู้ได้ยังไงว่ามันอร่อย” พูดอย่างกับว่าตัวเองเคยกินแล้วอย่างนั้นหละ นิธานมองชยานีที่ตอนนี้มองหน้าเขาด้วยความสงสัย มือหนาหยิกเบาๆเข้าที่จมูกของชยานีอย่างหมั่นเขี้ยว “ฉันดูรีวิวจากในอินเตอร์เน็ตมา เขาบอกว่าร้านนี้เป็นร้านเล็กๆ อยู่ลับตาคน แต่เป็นของแท้แล้วก็ยังเป็นร้านอาหารข้างทางที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองนภาเลยนะ เปิดกิจการมาได้ร้อยกว่าปีแล้ว เชื่อฉันสิมันต้องอร่อยแน่ๆ!” ชยานีไม่รู้จะพูดอะไร เธอไม่คิดว่านิธานจะพาเธอมาเดทจริงๆ แม้จะเป็นการหาข้อมูลจากอินเตอร์เน็ตก็ตาม นิธานนี่เป็นคนยังไงกันนะ ทำธุรกิจที่สร้างเงินร้อยล้านได้ในไม่กี่นาที แต่ตอนนี้เขากลับมาเดินอยู่บนถนนแบบนี้ มันเป็นความรู้สึกที่ชยานีไม่เคยนึกถึงมาก่อน แม้เธอจะไม่เคยคิดมาก่อนว่าชีวิตนี้จะได้มาอยู่กับคนอย่างนิธาน แต่ในตอนนี้ผู้ชายคนนี้ก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ กอบกุมมือของเธอด้วยความรัก แม้เรื่องที่เขาทำให้จะเป็นแค่สิ่งเล็กๆน้อยๆแต่มันกลับทำให้อบอุ่นในหัวใจอย่างประหลาด “เป็นอะไรไป ซึ้งหรอ ที่ตีรณพูดเหมือนจะจริงแฮะ ผู้หญิงอ่อนไหวง่าย!” นิธานเห็นหน้าชยานีแบบนั้นแล้วเขาก็ยิ้มให้บางๆ ก่อนจะหยิกเข้าที่จมูกของชยานีเบาๆ “จริงๆเลยปาลี ฉันเริ่มจะชอบเธอมากกว่าเดิมแล้วนะ!” “ไปเลย!” เหมือนมีฟองอากาศสีชมพูเกิดขึ้นรอบๆตัวแวบหนึ่ง ชยานีรู้สึกว่านิธานเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่งเลย แต่เขากลับทำลายบรรยากาศกันซึ่งๆหน้า ความรู้สึกซาบซึ้งที่มีอยู่มันมลายหายไปหมด “คุยกับคุณนี่ไม่สนุกเอาซะเลย!” “โอเคๆ ฉันไม่ต้องการความซาบซึ้งใจจากเธอหรอก ฉันต้องการแค่ความรักจากเธอ” นิธานมองชยานีด้วยสีหน้าที่จริงจัง หัวใจของชยานีมันเต้นโครมครามไม่หยุด ชยานีค้อนใส่นิธานวงโต “ออกไปเลย!” นี่มันไม่โอเคจริงๆ คำพูดสองสามประโยคนั่นทำลายบรรยากาศไปเสียหมด “ไม่โกรธนะ” นิธานคว้ามือชยานีขึ้นมาจรดที่ปากของตัวเองและจูบย้ำๆลงบนนั้น “เมื่อกี้ดูแผนที่แล้ว ใกล้ถึงแล้วหละ” ทั้งสองคนเดินทะเลาะกันมาตลอดทางจนในที่สุดก็มาถึง ที่จริงเดินมาไม่ถึงสองนาทีก็เจอกับร้านที่นิธานบอกแล้ว ที่นี่เล็กมากจริงๆ เดินเข้ามาสองสามซอยก็เจอกับแผงขายของเล็กๆแผงหนึ่ง แม้มันจะเล็กแต่กลับเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย เห็นเถ้าแก่/เจ้าของร้านทำอาหารอย่างเชี่ยวชาญ ม้านั่งด้านข้างก็เต็มไปด้วยผู้คนที่นั่งรออาหารอยู่ ชยานีเห็นบรรยากาศที่อยู่ตรงหน้าแล้วถึงกับเบิกตากว้าง อ้าปากพะงาบๆ “ดูท่าจะอร่อยนะ” ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยมากินร้านอาหารที่เล็กแบบนี้มาก่อน ที่จริงแล้วก่อนที่จะถูกรับเลี้ยงจากตระกูลคำล้อมเธอเติบโตมากับสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ดังนั้นของที่กินที่ใช้อยู่ก็ไม่สามารถเลือกได้ เธอจึงประหยัดเงินตั้งแต่เด็ก ถึงแม้ว่าตอนนี้จะถูกรับเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรมแล้ว แต่เธอก็ยังมีนิสัยอดออมไม่เปลี่ยนแปลง ตอนที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัย เธอมักจะไปกินมื้อเย็นข้างนอกกับเพื่อนๆอีกราวสามถึงห้าคน ซึ่งอาหารที่กินก็เป็นอาหารข้างทาง แต่ในตอนนั้นการอบรมของตระกูลคำล้อมเข้มงวดมาก ชยานีมักจะแอบออกไปข้างนอก หลายครั้งที่เธออยากออกไปกินอาหารข้างทางกับทัตติแต่ก็ถูกปฏิเสธทุกครั้งไป ทัตติมักจะพูดเสมอว่ามันเป็นวิถีของคนชั้นต่ำ เขาบอกว่าของพวกนี้มันสกปรก แต่ทัตติคงลืมไปว่าเมื่อก่อนชยานีก็เป็นคนชั้นต่ำแบบที่ทัตติเรียก ตอนนี้ชยานีคิดว่าบางทีเธอกับทัตติคงไม่เหมาะสมกัน เสียดายที่ตอนนั้นไม่ทันได้รู้สุดท้ายตัวเองก็ตายไปอย่างโดดเดี่ยว “คิดอะไรอยู่” เสียงที่อบอุ่นของนิธานเข้ามากระทบจิตใจของชยานี เธอสั่นหัวพร้อมกับไหวไหล่เบาๆ “เปล่า ไม่มีอะไร!” เธอกำลังคิดว่าผู้ดีอย่างนิธานไม่น่าจะสนใจเธอกับสถานที่แบบนี้ นิธานขมวดคิ้วนิดๆไม่ใช่เพราะสภาพแวดล้อมรอบๆ แต่เพราะจำนวนคนที่มากเสียจนพวกเขาไม่อยากจะเหยียบย่างเข้าไป นิธานและชยานีเหมือนเป็นชาวต่างชาติ เมื่อพวกเขาเดินเข้าไป ไม่ว่าจะเป็นเถ้าแก่หรือแม้แต่ลูกค้าที่ต่างก็มองพวกเขาเป็นสายตาเดียวกัน พวกเขาทั้งโดดเด่นและดูดีขนาดนี้ ไม่แปลกที่จะตกเป็นเป้าสายตาของผู้คน อยู่ๆชยานีก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อถูกจ้องมองจากผู้คนแบบนี้ ทำให้ชยานีรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไร ชยานีแกว่ง ดึงมือนิธาน “เราไปกันเถอะ!” “ไม่ได้ เดี๋ยวก็ถึงคิวแล้ว ลองหน่อยเถอะน่าจะได้รู้ว่าที่เขาแนะนำกันในอินเตอร์เน็ตมันอร่อยจริงหรือเปล่า!” มันก็เป็นเพียงเหตุผลที่แต่งขึ้นมา นิธานไม่รู้ว่าจะได้มีโอกาสอยู่ตามลำพังกับชยานีอีกเมื่อไร นิธานไม่พูดอะไรเขาจูงมือชยานีไปที่ร้าน ทั้งคู่รออยู่พักหนึ่งก็มีที่นั่งว่าง นิธานรีบดึงมือชยานีให้ไปนั่ง “เดี๋ยวก่อน!” นิธานห้ามชยานีไว้ ชยานีถึงกับเบิกตากว้างเมื่อนิธานค่อยๆถือกระดาษทิชชูเดินมา จากนั้นเขาก็เช็ดลงบนโต๊ะและเก้าอี้ “นั่งสิ!” ชยานีตะลึงงันเธอมองนิธานด้วยความสับสน ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอประหลาดใจได้ตลอดจริงๆ เธอไม่คิดว่านิธานจะเช็ดโต๊ะกับเก้าอี้ให้เธอ ความรู้สึกอบอุ่นเกิดขึ้นในใจของเธอ “ขอบคุณ!” นิธานส่งยิ้มให้ “นั่งสิ ดูเลยว่าอยากจะกินอะไร!” เถ้าแก่เนี้ยคนนั้นมองออกว่า นิธานกับชยานีที่ถึงแม้ว่าจะแต่งตัวสบายๆ แต่ออร่าของทั้งคู่หลอกสายตาคนไม่ได้ เธอจึงรีบเดินเข้าไปทักทายลูกค้าทันที นิธานหยิบเมนูขึ้นมาดู อาหารที่ปรากฏในเมนูล้วนแต่เป็นของแท้ นิธานไม่รู้ว่าควรจะเริ่มสั่งอย่างไร มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูคำแนะนำเกี่ยวกับอาหารในอินเตอร์เน็ต เถ้าแก่เนี้ยเห็นเช่นนั้นแล้วรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่อวบอิ่มของเธอ เธอชำเลืองมองนิดหนึ่งก่อนจะพูดขึ้นมา “คุณผู้ชายท่านนี้ดูแล้วคงมาที่นี่เป็นครั้งแรกสินะคะ อาหารของร้านเราใช้วัตถุดิบที่เป็นของแท้และมีราคาถูกค่ะ แล้วน้ำหนักก็เป็นของจริงทั้งหมด อร่อยหมดทุกอย่างค่ะ งั้นฉันลองเอามาให้ชิมอย่างละจานไหมคะ ปริมาณไม่เยอะแล้วพวกคุณก็ไม่ต้องจ่ายเยอะด้วย!” นิธานหรี่ตาลงเล็กน้อย เขาเก็บโทรศัพท์ลงที่เดิมและส่งยิ้มให้เถ้าแก่เนี้ย “ดีเลยครับ ถ้างั้นรบกวนด้วยนะครับ!” ก่อนจะพูดต่อ “ภรรยาผมชอบกินของเผ็ดๆหน่อยนะครับ” “โอ๊ะ!” เถ้าแก่เนี้ย หันมามองทางชยานี ชยานีได้ยินนิธานพูดอย่างนั้นแล้วก็ถลึงตาใส่นิธานไปทีหนึ่ง พอเห็นแม่ค้ากำลังจะเดินไปเธอก็รีบพูดขึ้นมา “อย่าไปฟังเขาค่ะ เขากินเผ็ดไม่ค่อยได้ ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะคะ!” “โอ๊ะ! คู่รักข้าวใหม่ปลามันสินะคะเนี้ยะดูสดใสกันจัง ผู้ชายก็ดูดี ผู้หญิงก็เอาใจใส่ เหมาะสมกันจริงๆ! ” เถ้าแก่เนี้ย มองนิธานกับชยานีดูดีจริงๆ อดไม่ได้ที่จะเอยปากชม“เอาอย่างนี้ละกัน เดี๋ยวเตรียมไว้ให้สองชุด ถ้าไม่เยอะมากก็จะรวมกันมานะคะ!” “ดีครับ!”นิธานยิ้มให้ก่อนจะพูดขึ้น “เราแต่งงานกันมาสองปีแล้วครับ!” “โอ้! เป็นคู่สามีภรรยาคู่ใหม่ที่รักกันดีนะคะ! วัยรุ่นสมัยนี้ไม่รู้จักการรักและเอาใจใส่กันแบบนี้หรอก” พอเถ้าแก่เนี้ย เดินกลับไปชยานีก็เหลือบมองนิธานอย่างอารมณ์เสีย“ทำไมพูดเยอะขนาดนี้ห้ะ”ไม่มีใครรู้ใช่ไหม หลังจากแต่งงานมาสองปี นิธานไม่เคยเหลียวมองเธอเลยไม่ใช่หรอ แต่ตอนนี้เขากลับป่าวประกาศให้คนอื่นรู้ เขามันหน้าไม่อาย! ใครจะรู้ว่านิธานกำลังหัวเราะอยู่ เขาไม่ได้สนใจสายตาของชยานีแม้แต่นิดเดียว เขาก้มหัวลง มือจับนิ้วมือของชยานี“ปาลี ตั้งแต่วันนี้ไปฉันจะดีกับเธอให้มากขึ้น!” “คู่รักคู่นี้ดูรักกันดีนะ” แม่ค้ากลับไปอีกครั้ง ในมือกำลังถือของกินเล่นเข้ามา ชยานีมองอาหารที่มีอย่างละ 2 ชุด ชุดละหน่อย เหมาะกับการให้ชิมอย่างละหน่อย ถึงแม้ว่าสถานที่นี้จะไม่ค่อยดี แต่ของที่ขายกลับดูดีมาก และทำให้เจริญอาหารมากด้วย ชยานีพอใจกับของกินมาก มองอาหารเหล่านี้ตาไม่กระพริบ ไม่ได้สังเกตว่าเถ้าแก่เนี้ยพูดอะไร นิธานมอลชยานีที่เหมือนหนอนที่ตะกละตะกลาม(?) เขาก็ยื่นตะเกียบให้ชยานี เธอเริ่มก้มหน้าก้มตากินอาหารอย่างหิวโหย กินไปก็อดชมออกมาไม่ได้ “อืมๆ อร่อย อันนี้อร่อยมากเลยคุณนิธาน!” ชยานีใช้ตะเกียบคีบมันฝรั่งให้นิธาน “นิธาน คุณชิมนี่ดู!” นิธานมองมาที่มือของชยานีที่คีบอาหารอยู่ เขาหรี่ตานิดๆก่อนจะอ้าปาก รสชาติอร่อยสุดยอดจริงๆ นิธานไม่เคยกินอะไรแบบนี้ และก็ไม่เคยลองมาก่อน บอกตัวเองว่าแค่ของบ้านๆธรรมดา แต่รสสัมผัสกลับหอมและกรุบกรอบ ชยานีป้อนอาหารใส่ปากนิธานเธอก็สังเกตสีหน้าของนิธาน “เป็นไงๆอร่อยไหม”