ตอนที่ 125 อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธฉันสิ

ต๭นที่ 125 อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธฉันสิ นิธานพยักหน้า “อร่อย!” พอได้ฟังแล้วชยานีก็ยิ้มออกมา “ใช่มะ ฉันก็ว่ามันอร่อย นิธาน คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะหาที่แบบนี้เจอ!” ชยานีไม่คิดว่านิธานจะหาที่ที่หายากแบบนี้เจอ “แน่นอน ต้องชมเถ้าแก่กับเถ้าแก่เนี้ยสักหน่อย ฝีมือพวกคุณสุดยอด!” “แม่สาวคนนั้นชมไปแล้วแหละ พวกคุณกินกันตามสบายนะ อยากได้อะไรก็บอกฉันละกัน!” นิธานกับชยานีกินจนอิ่ม ที่จริงคนที่กินเยอะเห็นจะเป็นชยานีมากกว่า แม้นิธานจะคิดว่าอาหารพวกนี้มันอร่อย แต่เขารู้จักการยับยั้งชั่งใจ และสามารถควบคุมตนเองได้ อีกอย่างปรกติเขาก็ไม่ใช่คนที่กินเยอะอยู่แล้ว นิธานจึงวางตะเกียบลงและมองดูชยานีกิน สุดท้ายพอกินจนพุงกางเธอก็วางมือ แต่ชยานียังรู้สึกไม่พอ นิธานที่หลงชยานีหัวปักหัวปำ พอเห็นใบหน้าเล็กๆของชยานีเป็นสีแดง ปากแดงๆนั่นมีซอสพริกติดอยู่ที่มุมปาก เขาก็หยิบผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าผืนหนึ่งออกมาจากกระเป๋ามาเช็ดเหงื่อบนหน้าของชยานีและเช็ดที่มุมปากของเธอ ชยานีอึ้งไปสักพักหนึ่ง เธอเห็นนิธานที่อ่อนโยนแบบนี้แล้ว เธอก็รู้สึกไม่อยากให้เวลานี้ผ่านไปเลย เธอกระพริบตาถี่ๆ พอนิธานเช็ดเหงื่อให้เสร็จก็ถือโอกาสจับมือชยานี "โอเคแล้ว ถ้าชอบกินละก็ ครั้งหน้าเรามากินกันอีกดีไหม" เขาหันมาถามชยานี เธอพยักหน้าตอบ ถึงแม้ตอนนี้ชยานีจะยังอยากกินอีก แต่เธอก็รู้ดีว่าท้องของตัวเองคงรับไม่ไหวแล้ว จากนั้นนิธานก็เดินไปจ่ายค่าอาหาร ไม่คิดเลยว่าอาหารที่พวกเขากินไปเยอะขนาดนั้นจะราคาไม่ถึงหนึ่งร้อยหยวน ทำให้นิธานต้องเปลี่ยนความคิดที่มีกับร้านอาหารแห่งนี้ ก่อนหน้านี้เขาจ่ายเงินให้แม่ค้า 500 หยวน แต่ไม่รู้ทำไมเธอถึงไม่ยอมรับไว้ แม้ว่าจะเป็นธุรกิจเล็กๆ แต่เถ้าแก่กับเถ้าแก่เนี้ยเป็นคนซื่อสัตย์ ทำธุรกิจด้วยความสุจริตใจ นิธานรู้ว่าพวกเขาไม่ได้ต้องการมันแต่เขาแค่ให้ตามที่ควรจะให้ ก่อนจะจูงมือชยานีออกมา ชยานีกลับมีคำถามที่ไม่ออกไปจากสมองของเธอ "คุณว่าฝีมือเถ้าแก่ดีขนาดนี้ ทำไมถึงได้เปิดร้านในที่แบบนี้กัน ถ้าเปิดร้านในห้างของคุณ ฉันว่าต้องขายดีเป็นเทน้ำเทท่าแน่" นิธานหรี่ตาลง จูงมือชยานีข้ามถนนไปยิ้มไป "แต่ละคนก็มีเส้นทางชีวิตเป็นของตัวเอง เธออาจจะรู้สึกว่ามันไม่พอสำหรับพวกเขา แต่เธอจะรู้ได้ยังไงว่าในใจพวกเขาคิดอะไรอยู่ เธอเคยคิดไหมว่าเพราะความซื่อสัตย์และจริงใจของพวกเขา มันทำให้รสชาติอาหารคงที่ ถ้าพวกเขาเข้าไปขายในห้าง ผู้คนมากความต้องการก็มากตาม แล้วคุณภาพมันไม่ผ่านขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ" ชยานีฟังแล้วกลับตอบนิ่งๆ “คุณคิดว่าปัญหาพวกนี้ฉันไม่เคยคิดหรือไง ฉันแค่คิดว่าถ้าเขาได้เปิดร้านที่ห้างใหญ่ๆโอกาสก็จะมีมากขึ้น และฉันก็จะได้ไปซื้อกินได้สะดวกๆด้วย ฉันคิดแคบไป แค่คิดในมุมของฉันเท่านั้นเอง!” “ไม่เลว! ความคิดเธอนี่ถือว่าใช้ได้เลยนะ แต่ทุกคนก็มีเหตุผลเป็นของตัวเองจริงไหม” แม้นิธานจะพูดออกไปแบบนั้น แต่เขาก็จดจำสิ่งที่ชยานีพูดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “ดูเธอจะชอบกินเอามากๆเลยสินะ” “ใช่สิ!” ชยานนีพยักหน้าหงึกๆ “คุณนิธาน วันนี้ขอบคุณนะคะ!” ชยานีรู้ว่าตัวเองต้องทำให้นิธานใช้คนควบคุมผู้คนมากมายเพื่อที่จะพาตัวเองมาเดินที่ถนนคนเดิน หากพูดกับคนอื่นคงไม่มีใครเชื่อว่านิธานจะทำเรื่องแบบนี้เพื่อเธอ แต่นิธานกลับมาทำเรื่องแบบนี้กับเธอ หัวใจของชยานีก็ไม่ได้ทำจากเหล็ก นิธานทำไปเพื่ออะไรเธอก็รู้อยู่ “ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันบอกแล้วว่าเราเป็นสามีภรรยากันนะ ปาลี!” นิธานยิ้ม “แทนที่เธอจะขอบคุณฉัน เธอควรคิดว่าจะมีชีวิตอยู่กับฉันยังไง จากนี้ทุกๆวันระหว่างเรา ฉันจะทำให้เธอมีความสุข!” นี่คือคำสัญญาของนิธาน แทนที่จะเรียกว่าคำสัญญาเรียกว่าจุดประสงค์ของนิธานจะดีกว่า เขาก็ยังคงเป็นเขาตั้งแต่ที่ตัดสินใจที่จะอยู่กับชยานีไปชั่วชีวิต เขาก็พร้อมแล้วสำหรับทุกสิ่ง หน้าของชยานีแดงซ่านขึ้นมา เธอเขินจนทำอะไรไม่ถูกพอสบตากับนิธาน ดวงตาคู่นั้นของเขามันสะท้อนเงาของเธออยู่ในนั้น ซึ่งมันทำให้ชยานีรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ หัวใจที่มันว้าวุ่นอยู่แล้วก็ยิ่งไปกันใหญ่ “คุณนิธาน ฉัน......” “ปาลี อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธฉันเลย ฉันบอกแล้วเรายังมีเวลาอีกตั้งปีหนึ่ง!” เขามั่นใจว่าจะสามารถทำให้ชยานีตกหลุมรักเขาได้ในเวลาหนึ่งปีนี้ “อืม!” ชยานีได้แต่รับคำอย่างอ้ำๆอึ้งๆ พอทั้งสองมาถึงคฤหาสน์ของจริยาก็เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว เลยเวลาอาหารเย็นมามากแล้ว จริยาไม่รู้ว่านิธานกับชยานีจะมาหา ที่จริงเมื่อวานชยานีก็มาหาเธอแล้ว จริยาคิดว่าชยานีจะมาหาอีกที 2-3 อาทิตย์หน้า ไม่คิดว่านิธานจะโทรมาหาจริยารับสายด้วยความดีใจปนความตื่นเต้น ถึงแม้ว่านิธานจะเป็นลูกเขยของเธอ แต่สำหรับจริยาแล้วเธอกลับรู้สึกกลัวลูกเขยคนนี้อยู่นิดหน่อย ร่างกายที่กำยำของนิธานทำให้คนอื่นรู้สึกยำเกรงเขาได้ไม่ยาก รถยนต์สงเสียงดังก้องอยู่ในโรงรถ จริยาวางรีโมตลงและเดินไปเปิดประตู “ปาลี คุณนิธาน มากันแล้วหรอคะ เข้ามาก่อนสิ!” “แม่!” ชยานีเดินเข้าไปกอดจริยา ยิ่งเห็นจริยาระมัดระวังตัวต่อหน้านิธานแบบนั้นแล้ว ชยานีก็รู้สึกเสียใจที่พานิธานมาด้วย ออร่าของนิธานแข็งแกร่งเกินไป “ แม่นี่เหมือนปาลีเลยนะครับ เรียกผมว่านิธานก็ได้!” นิธานพูดขึ้น น้ำเสียงที่ใช้พูดกับจริยาเปลี่ยนไปมาก เมื่อก่อนนิธานจะทำตัวสูงต่อหน้าจริยา และไม่สนใจแม่ยายของเขาเลย ตั้งแต่ที่จริยาออกจากตระกูลคำล้อมมานิธานมีความรู้สึกดีๆต่อชยานี เขาหลงรักและยอมรับตัวตนของเธอได้ ทำให้เขาให้ความสำคัญกับจริยามากขึ้น แค่สถานะของจริยาตอนที่อยู่ในตระกูลคำล้อมนั้นไม่ดี เพื่อป้องกันชยานีจากปัญหาที่จะตามมา จึงทำให้จริยาย้ายมาอยู่ที่นี่ ก่อนหน้านี้เขาผิดเองที่ไม่ระวัง ตอนนี้เขาใส่ใจแม่ยายของตัวเองมากขึ้น จริยามองนิธานที่เรียกตัวเองว่าแม่ด้วยรอยยิ้ม ดวงตาของจริยามีน้ำตาคลอ เธอเกือบจะร้องไห้ออกมา “เอาหละ เข้ามาเถอะ!” ชยานีมองหลังของนิธาน เธอมองดูนิธานที่ก้มตัวลงเปลี่ยนรองเท้าก่อนที่จะเดินเข้าบ้านไป “คุณนิธาน ขอบคุณนะคะ!” ชยานีรู้ว่าคนแบบนิธานไม่มีทางพูดกับใครด้วยน้ำเสียงที่สุภาพอ่อนน้อมมาก่อน แต่นิธานกลับทำเพื่อเธอขนาดนี้ นิธานขยี้ผมชยานีทำให้ผมของเธอยุ่งไม่เป็นทรง ก่อนที่เขาจะยิ้มด้วยความพอใจ “ยัยโง่ ฉันบอกเธอแล้วว่าหลังจากนี้ฉันจะทำดีกับเธอ! พ่อแม่ของเธอก็เหมือนพ่อแม่ของฉัน เธอดูแลท่านยังไงฉันก็จะดูแลท่านให้ดียิ่งกว่า! ฉันรู้สึกขอบคุณที่ท่านให้กำเนิดเธอมา และมาเป็นของฉัน!” “เข้าบ้านสิคุณ!” ชยานีรู้สึกว่าตอนนี้เธอไม่สามารถอยู่กับนิธานตามลำพังได้อีกแล้ว ไม่เช่นนั้นเธอคงทนรับถ้อยคำหวานๆของนิธานในทุกๆนาทีไม่ไหว ชยานีสงสัยว่าก่อนหน้านี้นิธานแสร้งทำ เห็นได้ชัดว่าเขาสามารถพูดคำที่น่าสะอิดสะเอียนเช่นนี้ได้ แต่เขากลับบอกว่าเขาไม่เคยมีความรักมาก่อน ชยานีไม่ค่อยอยากจะเชื่อจริงๆ! นิธานหรี่ตาลง “ฉันจริงจังกับเธอนะ!” “โอ้ย ยืดยาดอยู่นั่นแหละ เข้าไปสิ! จริงจังไม่จริงจัง รักรึเปล่าพวกนี้มันก็เป็นแค่คำพูด มันต้องดูที่การกระทำ” ชยานีเหลือบมองนิธาน “ฉันสงสัยว่าคุณจะเชื่อได้ไหม ในเมื่อคุณทำอย่างนี้อยู่ตลอด!” “พระเจ้ารู้!” “ไม่เอาน่า!” ชยานีรู้สึกว่าถ้าตัวเองไม่ห้ามนิธานเอาไว้ เขาจะต้องยกนิ้วสองนิ้วสาบานต่อสวรรค์เป็นแน่ “ปาลี ลูกกับคุณนิ......นิธานคุยอะไรกันอยู่ รีบเข้ามาเร็ว” จริยายังปรับตัวกับการเรียกชื่อนิธานไม่ได้ “ครับแม่ พวกเรากำลังไป” นิธานเรียกเธอว่าแม่ได้อย่างไหลรื่น โดยไม่ต้องปรับอะไรเลย จริยายิ้มไม่หุบและยิ่งเห็นปฏิสัมพันธ์ระหว่างนิธานกับลูกสาวของเธอแล้วก็ยิ่งยิ้ม ที่จริงจริยาเดินผ่านมาก็เห็นแล้วว่านิธานรักชยานีจริงๆ พอเห็นนิธานรักชยานีอย่างนี้แล้วเธอก็ยิ่งมีความสุข “นั่งก่อนสิ ดูพวกเธอสิไม่บอกล่วงหน้าว่าจะมา ไม่งั้นจะได้เตรียมของกินไว้ให้!” “ไม่ต้องหรอกแม่พวกเรากินกันมาแล้ว ไม่หิวเลยสักนิด!” แม้ว่าชยานีจะพูดแบบนั้นแต่จริยาก็ยังกลัวว่าทั้งสองจะหิว จึงเข้าไปปอกผลไม้ให้ทั้งคู่ในห้องครัว “กินผลไม้สักหน่อยถ้าอิ่มแล้วก็บอกแม่ เออใช่ แล้วนี่จะกลับกันกี่โมง” “แม่ วันนี้พวกเราไม่กลับหรอก วันนี้วันเสาร์ พรุ่งนี้วันอาทิตย์ พวกเราจะอยู่เป็นเพื่อนแม่ที่นี่ดีรึเปล่า” ชยานีนั่งกระเง้ากระงอดอยู่ข้างๆจริยา สองมือยื้อแขนของจริยาไว้ หัวน้อยๆนั่นถูเข้าที่แขนของจริยา การออดอ้อนแบบนั้นทำให้นิธานหายใจหนักขึ้น ดวงตาคู่นั้นของเขาเหมือนจะลุกเป็นไฟ สายตาคู่นั้นจ้องมองมาที่ชยานีแต่เธอกลับไม่รู้สึกถึงมัน “ไม่กลับหรอ” จริยาแอบดีใจอยู่ข้างใน แต่เธอกลับส่ายหน้า “แบบนี้ไม่ดีหรอก ที่จริงตอนนี้พวกเธอก็อยู่ที่บ้านเก่ากันแล้ว ถ้าไม่กลับกันคืนนี้คุณท่านจะไม่ว่าเอาหรอ” “แม่วางใจเถอะครับ ปู่รู้ว่าพวกเราจะมาที่นี่วันนี้!” นิธานตอบ “ที่จริงก็เป็นปู่นั่นแหละครับที่บอกให้เรามา!” “จริงหรอ งั้นก็ดี พรุ่งนี้แม่จะตื่นแต่เช้ามาทำอาหารให้ นิธาน ปาลี พวกเธออยากกินอะไรกันหละ” แววตาของจริยาเป็นประกายขึ้นมา ดูเหมือนว่าเธอจะดีใจมาก “แค่แม่เป็นคนทำก็อร่อยหมดนั่นแหละ!” ชยานีเอาหัวพิงตัวจริยาเหมือนคนอ่อนแอ จริยาดีใจมากแต่เธอกลับทำสีหน้าเหมือนรำคาญ “โตขนาดนี้แล้วยังจะอ้อนแม่อยู่อีก ดูนิธานเขามองแล้วนั่น แต่งงานกันแล้วนั่งให้มันเรียบร้อยหน่อย!” จริยาหยิกจมูกของชยานี “นั่งให้มันดีๆ!” ดวงตากลมโตใสแป๋วของชยานีเบิกโพลง เธอบ่นพึมพำมองจริยาอย่างเสียดาย “ก็ได้!”