ตอนที่ 127 อย่าคิดจะใช้แผนหว่านเสน่ห์กับฉันนะ

ต๭นที่ 127 อย่าคิดจะใช้แผนหว่านเสน่ห์กับฉันนะ ชยานีเหนื่อยเหลือเกิน เมื่อคืนเธอถูกนิธานจับพลิกไปพลิกมาบนเตียงทั้งคืน อีกคนที่ยังมีแรงเหลือพอเสร็จเรื่องก็อุ้มเธอไปล้างตัวอีกรอบ ชยานีเหนื่อยเกินไปเธอทำไม่ได้แม้แต่ลืมตาด้วยซ้ำ เธอได้แต่ปล่อยให้นิธานอุ้มเธอเข้าห้องน้ำไป ตัวเธอเองหลับไปตอนไหนยังไม่รู้เลย วันต่อมาชยานีหลับจนพระอาทิตย์ขึ้นสูงแล้ว ร่างกายเหมือนเครื่องยนต์ที่ถูกถอดชิ้นส่วน มันปวดร่างกายไปหมด ชยานีกัดฟันกรอดๆ มือก็ลูบที่นอนข้างลำตัวของตัวเองแต่ก็ไม่พบแม้แต่เงาของนิธาน “ไอ้คนเฮงซวย!” ชยานีครวญครางออกมา เธอปีนขึ้นมาจากเตียง ล้างหน้าแปรงฟันอย่างลวกๆ ดวงตาของเธอเหมือนจะลืมไม่ขึ้น พอชยานีลงมาที่ชั้นล่างก็ได้ยินเสียงคนคุยกันมาจากห้องโถง มันคือเสียงพูดของนิธานกับจริยา ชยานีชะงักไปพักหนึ่ง เธอสงสัยว่านิธานกับจริยาคุยกันได้ตั้งแต่เมื่อไร ที่จริงทั้งคู่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรกัน แต่นิธานเดินเป็นเพื่อนจริยาในห้องโถงนี้มาสองรอบแล้ว เรื่องที่สองคนนี้พูดกันก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับชยานี “ปาลีของฉันเป็นคนฉลาดตั้งแต่เด็ก เรียนอะไรก็จะรู้ได้เร็วกว่าเพื่อนคนอื่นเขา ฉันจำได้ว่าตอนที่เขายังเด็กเพิ่งจะเข้าเรียน ป.2 แต่กลับเรียนบทเรียนของเด็ก ป.6 ได้ด้วยตัวเองจนจบ หลังจากนั้น......” พอจริยาเล่าถึงตรงนี้สีหน้าของเธอก็หม่นลง เห็นได้ชัดเลยว่าเธอกำลังนึกถึงเรื่องที่ไม่ดีอยู่ นิธานหรี่ตาลง เขาไม่รู้เลยว่าปาลีเป็นผู้หญิงที่จะฉลาดขนาดนี้ ก่อนที่เขาจะแต่งงานกับปาลี เขาก็ให้คนไปสืบข้อมูลของปาลีมาแล้ว ข้อมูลที่ได้คือเธอเป็นคนที่ไม่มีความรู้และเป็นผู้หญิงที่ไร้ความสามารถ ไม่เหมือนกับที่จริยาพูดเลยสักนิด ดวงตาของนิธานนั้นว่างเปล่า พอนึกถึงตอนที่เขาสองคนอยู่ด้วยกันก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้ “งั้นหลังจากนั้นทำไมถึงได้เป็นแบบนี้หละครับ” “ที่จริง มันเป็นความผิดของฉันเอง ปาลีเด็กที่เฉลียวฉลาดและเชื่อฟังคนนั้น แต่ตระกูลมะเด็ง......ตระกูลมะเด็งคือรังหมาป่าที่คอยกลืนกินผู้คน เพราะว่าปาลีไม่ใช่เด็กผู้ชาย จากที่ท่านย่ามะเด็งไม่พอใจฉันอยู่แล้วก็ยิ่งไม่พอใจไปกันใหญ่ เธอก็เห็นว่าลูกชายคนที่สามของคุณฐิติพันธ์อายุมากกว่าปาลีครึ่งปี ฉันผิดเองที่ทำให้ปาลีถูกปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม!” จริยาพูดไปน้ำตาคลอไป “ปาลีเรียนให้ดีไม่ได้ เพราะถ้าทำได้ดีกว่าจริมก็จะถูกทรมาน บางครั้งก็ถูกอดอาหารเป็นครึ่งเดือน ฉันรู้ว่าเมื่อก่อนเธอเองก็ไม่พอใจปาลี บางทีปาลีอาจจะทำอะไรที่ไม่เหมาะไม่ควร แต่ฉันคิดว่าตอนนี้เธอคงจะจริงใจกับปาลีแล้ว นิธาน ฉันขอพูดอะไรกับเธอหน่อยนะ ปาลีของฉันอาจจะไม่ได้ดีเหมือนที่เธอคิดไว้ แต่......” “แม่ไม่ต้องพูดแล้วหละครับ ตั้งแต่ผมแต่งงานกับปาลี ทั้งชีวิตนี้ผมก็จำได้แค่ว่าเธอเป็นภรรยาของผม ผมไม่หย่ากับเธอหรอกครับ แม่สบายใจเถอะครับ!” “นี่......” ชยานีตกใจมาก เธอยืนดูเสี้ยวหน้าของนิธานอยู่ตรงประตู แม้ว่าจะอยู่ห่างกันมากแต่เธอกลับได้ยินคำพูดของนิธานอย่างชัดเจน เธอรู้สึกใจสั่นเล็กน้อย และก็ตกใจเป็นอย่างมากเกือบจะเหมือนตอนที่จมน้ำตาย นิธานจะทำอย่างนี้เพื่อเธอได้อย่างไร เขา......แต่นิธานที่สูงส่งขนาดนั้น “ไม่เชื่อผมหรอ” นิธานขมวดคิ้ว “แม่ครับ ผมรู้ดีว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ผมไม่ได้เห็นใจเธอ ถ้าคนอย่างนิธานไม่ชอบใครหรืออะไร ผมก็จะไม่ยอมทนกับมันหรอก” “โอเค โอเค!” น้ำตาใสๆไหลออกจากตาของจริยา “ได้คุยกับเธอวันนี้ฉันก็สบายใจแล้ว” ชอบหรอ ชยานีชะงักไปอีกรอบ หัวใจของเธอมันว้าวุ่นและเต้นไม่เป็นระส่ำทำให้หน้าของเธอแดงขึ้นมา นิธานหรี่ตาลง แสงแดดส่องไปที่ชยานีที่อยู่ไม่ไกล ความประหลาดใจฉายในแววตาของเขา พอนิธานกำลังจะเอ่ยปากเรียก ชยานีก็หมุนตัวกลับเตรียมวิ่งหนี นิธานหลุดขำออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ปาลี อย่าหนีสิ!” เหมือนเท้าของชยานีจะหยุดนิ่ง เมื่อเธอได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มต่ำของชายหนุ่ม มันเหมือนสายน้ำแห่งความสุขที่ไหลเข้ามาสู่หัวใจของเธอ ชยานีรู้สึกว่าหัวใจของเธออบอุ่นขึ้นมา นิธานเดินเข้ามาหาเธอช้าๆก่อนจะกวักมือเรียก “ปาลี มานี่!” ชยานีกัดปากตัวเอง เธออยากจะวิ่งหนีไปใจจะขาดแต่ดูเหมือนว่าร่างกายของเธอจะไม่ทำตามคำสั่ง ก่อนที่จะก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว แววตาของนิธานเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขารีบเดินไปตรงหน้าของชยานีและจับมือของเธอขึ้นมา “ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่” ชยานีอึดอัดนิดหน่อยโดยเฉพาะเมื่อจริยาอยู่ที่นี่ด้วย เธอสลัดมือของนิธานออกแต่สลัดไม่หลุด เธอหงุดหงิดอย่างอดไม่ได้ “ยังจะมาพูดอีก ทำไมเมื่อเช้าคุณไม่ปลุกฉัน” สายขนาดนี้แล้วเพิ่งลุกจากที่นอน ดีจริงๆอย่างนี้จริยาคงรู้แล้วว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้น พอคิดถึงตรงนี้ หน้าของชยานีก็เปลี่ยนเป็นสีแดง นิธานรู้สึกมีความสุข มือหนาดึงชยานีเข้ามาใกล้ตัว ถ้าดูจากภายนอกคงดูเหมือนเขากอดเธอไว้ในอ้อมกอด ชยานีรู้สึกอึดอัด แต่เขากลับชอบที่ได้สัมผัสกันแบบนี้ นิธานก้มหน้าลงจูบที่หน้าผากของชยานี “หิวรึยัง” ถึงนิธานไม่ถามชยานีก็รู้สึกหิวอยู่ดี ไม่น่าแปลกที่จะรู้สึกหิวหลังจากที่ออกกำลังกายมาทั้งคืนแล้วยังนอนมาจนถึงตอนนี้ ถ้าไม่หิวก็แปลกแล้ว ชยานีบ่นพึมพำ ถึงแม้จะไม่พูดออกมาแต่สายตาของเธอก็บ่งบอกทุกสิ่งได้เป็นอย่างดี นิธานระเบิดเสียงหัวเราะออกมา อดไม่ได้ที่จะหยิกที่จมูกของชยานีอย่างหมั่นเคี้ยว “ปาลี ทำไมเธอถึงน่ารักแบบนี้หะ ปะเมื่อเช้าแม่ทำอาหารเช้าไว้ น่าจะเป็นของที่เธอชอบทั้งหมดเลยนะ!” เขาจับมือชยานีเดินเข้าไป แม้ว่าดูชยานีจะไม่ยินยอมแต่เขาก็เดินไปพร้อมกับนิธาน แต่นิธานก้าวเท้ากว้างไปหน่อย เขาเดินแค่สองก้าวก็นึกขึ้นได้ว่าชยานีก้าวเล็กนิดเดียว ทั้งคู่เข้าไปช้าๆโดยไม่ได้พูดอะไรกัน จริยายืนมองภาพที่สวยงามตรงหน้าอยู่ที่โถงของบ้าน ดวงตาก็ชื้นไปด้วยน้ำตา อาหารเช้าที่จริยาทำมีมากมาย ซึ่งก็เป็นของที่ชยานีโปรดปรานทั้งนั้น เธอไม่รู้ว่ามันเหมือนรสชาติที่ปาลีชอบหรือเปล่า อย่างไรเสียอาหารทุกจานที่จริยาทำก็ทำให้ชยานีรู้สึกคุ้นเคย เหมือนกับรสชาติที่กินที่บ้าน ซาลาเปาในมื้อเช้าเป็นซาลาเปาที่จริยาทำเอง โจ๊กต้มกับไก่ฉีกจริยาก็เป็นคนทำ ชยานีรู้สึกว่ามันอร่อยกว่าที่ขายตามร้านข้างนอกเสียอีก หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จนิธานและชยานีสองสามีภรรยาก็ถูกจริยาไล่ให้กลับบ้านไป เหตุผลเพราะว่าวันหยุดสุดสัปดาห์ที่หาได้ยากแบบนี้คู่สามีภรรยาก็ควรจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันสนุกกับชีวิตคู่ จะอยู่เป็นเพื่อนหญิงชราอย่าเธอได้อย่างไร แม้ชยานีจะไม่ยินยอม แต่เธอก็ต้องออกมาพร้อมกับนิธาน ที่จริงชยานีก็ไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหนกับนิธานดี เธอไม่เคยออกเดทกับใครมาก่อน ตอนที่อยู่กับทัตติเขาก็ดูเป็นเหมือนญาติกันมากกว่า เพราะว่าทั้งสองคุ้นเคยกันดี โตมาด้วยกันและใช้เวลาอยู่ด้วยกันเกือบตลอด สิ่งที่เรียกว่าเดทนั้นชยานีไม่เคยได้สัมผัส ไม่เคยได้รู้ว่ามันเป็นอย่างไร เห็นได้ชัดว่านิธานเองก็เป็นมือใหม่ สุดท้ายทั้งสองก็ตัดสินใจไปดูหนังกัน แต่นิธานดูดีมากไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนก็เป็นจุดสนใจของผู้คน สุดท้ายชยานีก็พานิธานไปร้านเสื้อผ้าแฟชั่นแบรนด์ดัง หาชุดที่ดูเป็นที่นิยมอยู่ตอนนี้ให้นิธานสักชุด นิธานหรี่ตาลง สายตาของเขามองมายังมือของชยานีอย่างไม่ค่อยพอใจ “เธอแน่ใจหรอ” เขาเหมาะกับเสื้อผ้าแบบนี้หรอ “แน่ใจสิ เสื้อผ้าที่คุณเคยใส่มันเป็นสูทแบบธุรกิจ พอใส่แล้วดูดีก็จริงแต่มันดูเชยเกินไป ดูสิคุณอายุแค่สามสิบต้นๆ แต่กลับทำตัวจริงจังตลอด” ชยานีพูดออกมา “คุณเชื่อสายตาฉันสิ ฉันเป็นดีไซเนอร์นะ” “งั้นหรอ” นิธานทำหน้าสงสัย เขาไม่ได้รู้สึกว่าดีไซน์มันแย่แต่มันไม่เข้ากับตัวเอง เขาจินตนาการไม่ออกว่าถ้าตัวเองใส่เสื้อผ้าแบรนด์ชุดนี้แล้วจะออกมาเป็นอย่างไร ชยานีมองนิธานที่ไม่ให้ความร่วมมือ เธอขมวดคิ้วทันที สองมือกอดอก “ดูท่าคุณคงไม่อยากลองใช่ไหม! ได้ งั้นคุณก็ไม่ต้องใส่ละกัน แต่คุณก็อย่าคิดจะไปดูหนังกับฉัน!” เธอไม่อยากให้นิธานสวมชุดที่สะดุดตาแบบนั้น เพราะมันไม่สนุกเมื่อถูกผู้คนจับจ้องด้วยสายตา เดิมนิธานน้อยของเราจะปฏิเสธอย่างแน่วแน่ แต่ชยานีใช้ไม้ตายทำให้นิธานทำได้แค่กัดฟันถือเสื้อชุดนั้นเข้าไปในห้องลองเสื้ออย่างจำยอม แต่พอนิธานเดินออกมาเท่านั้นสีหน้าของเขาคงต้องน่าเกลียดแน่ๆ ทำหน้าตายแบบนั้นทำเอาคนกลั้นขำไม่อยู่! ชยานีไม่เคยเห็นสีหน้าที่ซับซ้อนแบบนี้ของนิธานมาก่อน เธอยืนมองนิธานเดินเข้าไปในห้องลองเสื้อ และอดไม่ได้ที่จะขำออกมาแต่เป็นเสียงหัวเราะที่ไม่ดังมากนัก พนักงานในร้านเดินมาหาชยานี้แล้วพูดว่า “แฟนของคุณนี่ใจดีจังนะคะ! แล้วก็หล่อมากด้วย!” พนักงานคนนั้นทั้งเพ้อฝันแล้วก็อิจฉาด้วย ชยานีเหลือบตามองพนักงานที่กำลังให้ความสนใจแฟนของเธอ? มันดูเหมือนเป็นคำชมที่ดี “ขอบคุณค่ะ แต่เขาไม่ชอบใส่เสื้อแบบนี้เวลาไปทำงานหรอก!” พนักงานคนนั้นเห็นสาวสวยอย่างชยานีพูดกับตัวเอง ก็รู้สึกหัวใจเต้นเร็วขึ้นมาทันที เธอจับจ้องใบหน้าเล็กๆนั่น “คุณผู้หญิงคะ ที่จริงเสื้อผ้าที่คุณเพิ่งจะซื้อให้แฟนของคุณก็มีแบบของผู้หญิงเหมือนกัน คุณดูดีมากเลย จะลองดูไหมคะ ฉันว่ามันต้องออกมาดูดีแน่ๆถ้าหากใส่คู่กัน!” “งั้นเอาให้ภรรยาฉันลองชุดหนึ่ง!” ไม่รู้จริงๆว่านิธานวิ่งออกมาจากห้องลองชุดตอนไหน ชยานีตกใจมากพอเธอหันกลับไป เธออ้าปากกว้าง สายตาของเธอมองเขาอย่างเหม่อลอย ชยานีไม่อยากจะยอมรับเลยว่ามันเกินกว่าที่เธอจินตนาการเอาไว้มาก มันดูดีมาก ดูน่ามองจริงๆ แต่แล้วก็เกิดปัญหาขึ้นกับชยานี ดูเหมือนไม่ว่านิธานจะใส่ชุดอะไรก็ดูสะดุดตาคนไปเสียหมด มันไม่สามารถปิดบังความดูดีของเขาได้ตั้งแต่แรก ชยานีรู้สึกอารมณ์เสียนิดหน่อย “ทำไมต้องให้ฉันใส่ด้วย” นิธานแย้มยิ้มและเดินเข้ามาอย่างใจเย็น เขาเอื้อมมือไปบีบแก้มเล็กๆของชยานี “เมื่อกี้เธอไม่ได้ฟังที่พวกเขาพูดหรอ มีชุดคู่ เธอไม่อยากลองหรอ สามีของเธอพยายามฟังสิ่งที่เธอพูดแล้ว เธอก็ต้องฟังฉันด้วย!” ชยานีถูกนิธานข่มแบบนี้ แล้วยิ่งเมื่อได้ยินเสียงของเขาก็ยิ่งทำให้เธอควบคุมไม่อยู่ ตอนที่มองหน้าของนิธาน เธอก็ใช้มือปิดหน้าของเขาเอาไว้ “อย่าคิดจะใช้แผนหว่านเสน่ห์กับฉันนะ!”