ตอนที่ 130 นิธานอุ้มชยานีที่กำลังหลับใหล

ต๭นที่ 130 นิธานอุ้มชยานีที่กำลังหลับใหล เมื่อรถมาถึงบ้านพักชิงซาน นิธานจอดรถไว้ที่โรงรถ พอมองไปด้านข้างก็เห็นว่าชยานีกำลังหลับอยู่ เขาเอื้อมมือไปสัมผัสที่แก้มของชยานีเบาๆ “ปาลี” ชยานีแค่ส่งเสียงอือในลำคอ เธอค่อยๆขยับตัวไปอีกด้าน ก่อนที่จะหลับต่อ นิธานมองใบหน้ายามหลับของชยานี หัวใจของเขาก็อ่อนยวบขึ้น เขานั่งมองใบหน้าของชยานีอยู่อย่างนั้น พนักงานของบ้านพักชิงซาน เดินเข้ามาเคาะที่หน้าต่างรถ เขามองมาที่นิธานก่อนจะถามขึ้นทันที “มีปัญหาอะไรไหมครับ*คุณนิธาน” เขาเห็นรถของนิธานจอดอยู่นานแล้วแต่ไม่เห็นว่ามีใครลงมาจากรถจึงได้เดินมาดู นิธานลดกระจกลงมาเผยให้เห็นใบหน้าที่ขุ่นเคือง “เบาหน่อยสิ นายไปก่อนไป!” นิธานจอดรถไว้อย่างนั้นและรอให้ชยานีตื่น แต่ชยานีหลับไวมากและดูเหมือนจะไม่ตื่นง่ายๆด้วย ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงแล้วเธอยังไม่ตื่นเลย สักพักเฉลิมพลก็โทรเข้ามา “ไงพี่ชาย ถึงไหนแล้ว ช้าเป็นเต่าแล้วนะรีบๆปีนขึ้นมาเร็ว!” “เบาหน่อย!” นิธานเหลือบไปมองชยานี ปรากฏว่าเธอยังไม่ตื่น “เดี๋ยวก็ถึงแล้ว!” “โอเค รีบมาหละทุกคนรอพี่อยู่ เออแล้วก็ ฉินซูกลับมาแล้วนะ!” นิธานเลิกคิ้วขึ้น เขาประหลาดใจนิดหน่อย “จริงหรอ งั้นรอก่อนละกัน!” หลังจากนิธานวางสายโทรศัพท์เขาก็บีบแก้มชยานี เขาก็พบว่าแก้มกลมๆของชยานีดูเกลี้ยงเกลาและมีน้ำมีนวลมาก ดูเหมือนชยานีจะยังไม่ยอมตื่นจริง นิธานไม่มีทางเลือกเขาลงจากรถไปเปิดประตูอีกด้านหนึ่ง ค่อยๆปลดเข็มขัดนิรภัยอย่างระมัดระวัง และจัดท่าชยานีให้อยู่ในแนวระนาบ ชยานีที่รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง มือทั้งสองข้างพาดไว้ที่รอบคอของนิธานอย่างไม่รู้ตัว จากนั้นก็โน้มตัวเขาไปในอ้อมอกของนิธานหามุมที่สบายแล้วหลับต่อ นิธานดูการกระทำของชยานีด้วยรอยยิ้ม พนักงานของบ้านพักชิงซานที่ยืนอยู่ที่ประตูตกใจไม่น้อย “เอารถไปจอดด้วย!” นิธานพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาเพราะเขากลัวว่ามันจะไปรบกวนชยานีเข้า ไม่นานนิธานก็อุ้มชยานีไปยังที่นั่งชั้นพิเศษที่พวกเฉลิมพลอยู่ ที่จริงพวกเฉลิมพลมาถึงก่อนหน้านี้นานแล้ว เพราะฉินซูกลับมาแล้วในที่สุดพี่น้องของเขาก็รวมตัวกันครบเสียที การรวมตัวกันครั้งนี้สำหรับนิธานแล้วถือว่าหาได้ยากมาก เฉลิมพลและคนอื่นเริ่มดื่มกันแล้ว พวกเขากำลังคุยกันเกี่ยวกับเรื่องที่เพิ่งจะเกิดขึ้นเร็วๆนี้ ดนพเป็นคนสุดท้ายที่มาถึง พอได้ยินเรื่องที่เฉลิมพลพูดถึงนิธานกับชยานี ดนพก็พูดแทรกขึ้นมา ฉินซูกำลังหัวเราะอย่างขบขัน “นายหมายถึงนิสัยของตระกูลมะเด็งคนนั่นเปลี่ยนไปมากใช่ไหม” ฉินซูมีใบหน้าที่สวยงามกว่าผู้หญิง ผู้หญิงคนไหนได้มายืนอยู่กับฉินซูก็ต้องอาย แต่โชคดีที่พวกเฉลิมพลไม่ได้เลวร้าย แต่ละคนมีข้อดีเป็นของตัวเอง ดังนั้นพออยู่ด้วยกันเลยไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉินซูรู้สึกประหลาดใจกับผู้หญิงที่เฉลิมพลกับดนพพูดถึงกันอยู่ แม้ว่าเขาจะไปเรียนที่ต่างประเทศมาสองปี แต่เขาก็รู้เหตุการณ์ในประเทศมาไม่น้อย แต่เขากลับไม่เคยได้ยินนิธานพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างภรรยาใหม่ให้เขาฟังเลย หลายๆคนก็ไม่รู้เรื่องการแต่งงานของนิธาน “ใช่ไหมหละ คนแรกที่รู้เรื่องนี้ก็ฉันเนี้ยแหละ! นายไม่รู้ใช่ไหมตั้งแต่ผู้หญิงคนนั้นกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย หลังจากนั้นรู้สึกนิสัยจะเปลี่ยนไปเลย ครั้งแรกฉันก็นึกว่าเธอแสร้งทำ แต่หลังจากที่สังเกตอยู่หลายครั้ง ดนพก็แน่ใจว่ามันไม่ใช่การเสแสร้ง” เฉลิมพลก็พยักหน้า “อืม ใช่! เดี๋ยวพี่สามก็มาแล้ว นายลองถามดูก็ได้!” ฉินซูพยักหน้า “เออใช่ คนนั้นหละ” “ใคร” ดนพทำหน้างง นอกจากเรื่องการแพทย์แล้วเรื่องอื่นเขาก็ไม่ได้หัวไวเท่าไร แต่เฉลิมพลกลับเข้าใจเขายิ้มออกมาอย่างขี้เล่น “นายหมายถึงตระกูลชูชาติคนนั้นหรอ นายไม่ได้กลับมานานขนาดนี้ เขาคงเลิกชอบนายไปแล้วมั้ง!” ฉินซูขมวดคิ้วพอเขาจะเปิดปากพูด ประตูก็ถูกเปิดออกจากข้างนอก พวกผู้ชายที่กำลังคุยกันอยู่พอได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้น ห้องทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงสูดลมหายใจและเสียร้องด้วยความประหลาดใจ โดยเฉพาะดนพที่สบสายตาเขาโดยตรง เขาไม่ได้พูดเกินจริง คนที่ปรากฏตัวอยู่ที่ประตูนั้นน่าเกรงขามมากจริงๆ เขากระพริบตาถี่ๆมองไปที่นิธานที่สวมเสื้อผ้าแฟชั่น เขากำลังอุ้มชยานีไว้ในอ้อมแขน แถมยังใส่เสื้อผ้าแฟชั่นเหมือนกัน พอมาอยู่ด้วยกันแล้วก็ทำให้รู้สึกว่าเหมาะสมกันดี แต่พวกดนพไม่เคยเห็นนิธานสวมเสื้อผ้าแบบนี้มาก่อน พวกเขาประหลาดใจและสงสัยมาก “พระเจ้าเฉลิมพลหยิกฉันที นี่ฉันไม่ได้ฝันอยู่ใช่มะ ฉันไม่ได้มองผิดไปใช่รึเปล่า!” “ไม่ผิดหรอก นายปล่อยมือก่อน!” เฉลิมพลเอามือของดนพออกจากตัวเอง เฉลิมพลก็ตกใจกับสิ่งที่เห็นไม่ต่างจากดนพ ที่จริงเขาก็ไม่ตำหนิพวกเฉลิมพลหรอก เพราะปรกตินิธานไม่ได้มีรสนิยมแบบนี้ และอีกอย่างเมื่อก่อนให้ตายยังไงเขาก็ไม่มีทางใส่เสื้อผ้าแบบนี้! “ไม่ใช่ พี่สาม นี่พี่” เฉลิมพลผายมือทั้งสองข้างออก “นี่มันงานเลี้ยงพี่น้อง พี่เอาผู้หญิงมาทำไม” นิธานมองเฉลิมพล เขาเม้มปากใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้นไม่มีรอยยิ้มปรากฏอยู่ “ไม่ต้อนรับหรอ งั้นฉันกลับ!” “อ๊ะ เดี๋ยวๆ ยังไม่ได้พูดเลยว่าไม่ต้อนรับ ฮ่าๆ!” ดนพรีบเข้ามากระชับความสัมพันธ์ “มาสายนะพี่สาม ต้องลงโทษตัวเองด้วยการดื่มสามถ้วย!” ดนพพูดไปก็มองผู้หญิงในอ้อมแขนของนิธานเป็นพักๆ นิธานมองดนพด้วยสายตาที่อำมหิต ของสำคัญเขาก็ไม่อยากให้ดนพมองมาเท่าไร ดนพใช้มือประคองหน้าอกตัวเองไว้ พร้อมรับการโจมตี “พี่สาม ผมยังเป็นคนโปรดของพี่อยู่ไหมเนี้ย” นิธานจ้องมองแววตาขี้เล่นนั่น ก่อนจะตอบกลับไปอย่างไม่ใยดี “ฉันไปรักแกตอนไหน” “เอือก พี่สามช่างโหดร้ายเหลือเกิน ผมจะฟ้องพี่สะใภ้!” ดนพแสร้งทำเป็นเจ็บปวด นิธานมองดนพด้วยสายตาที่อาฆาต ดนพถูกนิธานมองอย่างนั้นถึงกับสะดุ้ง “พี่สาม พี่เปลี่ยนไปนะ!” นิธานอุ้มชยานีผ่านดนพเข้าไป สายตาสบเข้ากับฉินซูที่ก้มหัวให้เล็กน้อย “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” “เมื่อวานซืนครับ!” ฉินซูไม่ได้เล่นเป็นเด็กเหมือนดนพ และก็ไม่ได้ขวางโลกเหมือเฉลิมพล เขาเป็นคนค่อนข้างที่สุขุม แต่มันก็ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ ตอนนี้ฉินซูยังดูนิ่งอยู่แต่เขาก็ให้ความสนใจกับผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของนิธาน พวกเขาสามพี่น้องก็ได้เห็นมุมของนิธานที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ฉินซูรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้สุดยอดจริงๆ สายตาของเขามองไปที่ร่างของชยานี “พี่สาม ไม่แนะนำหน่อยหรอ” “พี่สะใภ้ของพวกนายสามคน ตอนที่แต่งงานนายไม่ได้มา ไม่ใช่ว่ารู้กันแล้วหรอ!” นิธานพูดจบ เขาก็หาที่นั่งแต่ก็ยังคงอุ้มชยานีไว้ บางทีเขาอาจจะขยับมากไป ทำให้ชยานีนอนหลับไม่สบาย นิธานรีบจัดท่าที่นั่งได้สบายแล้วใช้สองมือประคองชยานีไว้อย่างระมัดระวังราวกับของล้ำค่า ทำเอาผู้ชายอีกสามคนที่นั่งอยู่มองด้วยความมึนงง ดนพกลืนน้ำลายเอือก “พี่สาม พี่ดูเหมือนพ่อแก่ๆที่เลี้ยงลูกสาวเลย!” นิธานเงยหน้าขึ้นมาสายตาอำมหิตตวัดไปมองดนพ ถ้าสายตานั่นฆ่าคนได้ไม่รู้ว่าป่านนี้ดนพตายไปแล้วกี่ครั้ง “ฉันทำตัวเป็นสามีที่ดีให้ภรรยาที่แสนดีของฉัน พวกแกมันหมาโสดที่ไม่เคยแต่งงานจะมาเข้าใจได้ยังไง!” นิธานเขาเลิกคิ้วขึ้นเขาพูดอย่างภูมิใจ ดนพได้ฟังก็ยกยิ้มที่มุมปาก “พี่สาม พอได้แล้วมั้ง ผมอยู่คนเดียวก็มีความสุขดี ว่าก็ว่าเถอะวันนี้พวกผมชวนพี่มากินข้าวด้วยกัน ไม่ได้ชวนมากินอาหารหมา!” นิธานยกยิ้ม “ฉันคิดถูกสินะว่าแกอิจฉาฉัน!” “เอาหละ!” ฉินซูยิ้ม “พี่สามดูเปลี่ยนไปมากนะครับ ผู้หญิงคนนี้......ดูจะเป็นพี่สะใภ้ที่สุดยอดจริงๆ!” นิธานหรี่ตาลง “ฉินซูยังจะพูดอีก!” ชยานีรู้สึกว่าเขาหลับไม่ค่อยสบาย มันรู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว และยังมีเสียงรบกวนตลอดเวลาอีก แม้จะไม่ดังมากแต่เสียงของคนหลายคนทำให้เธอไม่อาจหลับต่อไปได้ เธอพลิกตัวเล็กน้อยและลืมตาขึ้นในวินาทีถัดมา แต่เพียงแค่ลืมตาขึ้นมาก็ทำให้ชยานีถึงกับตกใจ ทันทีที่เธอลืมตาขึ้นมาดูเหมือนว่าสมองของเธอยังไม่ประมวลผล ชยานีตกใจมาก ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่ว่าเธอเพิ่งจะหลับไปบนรถหรอกเหรอ ทำไมพอลืมตาตื่นมาก็เจอกับผู้ชายสามคนกำลังนั่งอยู่ เฉลิมพลกับดนพหนะเธอรู้จัก แต่ผู้ชายอีกคนนั่นคือใคร ชยานีกระพริบตาถี่ๆ สติของเธอเริ่มกลับมาแล้ว “นิธาน!” เธอร้องออกมาโดยไม่รู้ตัว “นี่ ฉันอยู่นี่!” เสียงของนิธานที่อยู่ข้างหลังชยานีทำให้เธอหันกลับไปอย่างรวดเร็ว เธอเห็นนิธานที่อุ้มตัวเองอยู่ แล้วเธอก็พบว่าตัวเองหลับไปในอ้อมแขนของนิธาน ชยานีรู้สึกเสียใจกับตัวเอง “ที่นี่ที่ไหน” “บ้านพักชิงซาน ฉันบอกเธอแล้วหนิว่าเฉลิมพลชวนพวกเรามากินข้าว” นิธานพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มือข้างหนึ่งจัดผมของชยานีที่ยุ่งหลังจากตื่นนอน เผยให้เห็นใบหน้าที่บอบบางและใสสะอาด ยังมีบางคนที่ไม่ยอมปล่อย “ตื่นแล้วเหรอ” ชยานีรู้สึกอายเธอเอามือของนิธานออกแล้วพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากตัวของนิธาน นิธานคว้าเอวของชยานีเอาไว้ก่อนจะพูดกับเธอ “ดูสิเธอหลับเร็วขนาดนั้น เรียกก็ไม่ยอมตื่น!” “อ๊ะ!” ชยานีอายจะตายอยู่แล้ว ต่อหน้าคนเยอะแยะขนาดนี้นิธานยังจะกอดเธออยู่อีก และไหนจะคำพูดที่อ่อนโยนนั่นอีก หัวของชยานีกำลังจะโขกลงไปที่โต๊ะ นิธานก็เอื้อมมือไปเชยคางของเธอไว้ “ยังไม่ตื่นหรอ งั้นเรากลับกันก่อนไหม” เขากระซิบ