ตอนที่138 ไม่เรียกผมว่าธานก็เรียกผมว่าที่รัก

ต๭นที่138 ไม่เรียกผมว่าธานก็เรียกผมว่าที่รัก ชยานีหิวจริงๆ ไม่ถึงยี่สิบนาที ชยานีก็กินอาหารกลางวันที่นิธานเอามาให้หมดแล้ว นิธานนั่งอยู่ข้างๆชยานี ยิ่งดูก็ยิ่งเบิกบานใจ ราวกับว่าตั้งเเต่เขารู้ความรู้สึกของชยานี ความรู้สึกรักในสายตาของนิธานก็ยิ่งเก็บซ่อนไว้ไม่อยู่ แต่เดิมชยานีก็กินข้าวค่อนข้างเร็วอยู่เเล้ว ยิ่งตอนนี้ถูกนิธานมองด้วยสายตาแบบนั้น ชยานีที่ไม่ตอบโต้อะไร ก็สำลัก นิธานจึงรีบหยิบน้ำซุปมาให้ชยานี แล้วพูดออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ “ทั้งหมดนี้เป็นของคุณ ไม่มีใครมาแย่งหรอก ไม่ต้องรีบก็ได้” ถลึงตาใส่คนไม่ดีอย่างไม่สบอารมณ์ หลังจากที่ชยานีดื่มน้ำแกงไปสองสามอึกก็รู้สึกดีขึ้น “ทั้งหมดเป็นเพราะคุณ” “ได้ ทั้งหมดเป็นเพราะผม” นิธานก็ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับชยานีหญิงสาวคนนี้ เพราะนิธานรู้ว่าการเถียงผู้หญิงที่ตัวเองรักจนชนะก็ไม่คู่ควรกับการโม้แต่อย่างใด “กินอิ่มแล้วเหรอ” “อืม” ชยานีพยักหน้า “คุณไม่กินเหรอ” ราวกับว่าเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ ชยานีก็รู้สึกอยากขอโทษนิดหน่อย นิธานอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจ เขาควรจะขอบคุณที่เธอยังจำได้ว่าควรถามว่าเขากินข้าวมารึยัง “ผมไม่หิว ว่าแต่คุณเถอะ วันหลังก็อย่าเอาแต่ทำงานจนลืมกินข้าวแบบนี้ เข้าใจไหม” ชยานีแบะปาก คิดว่าชยานีเหมือนกับคุณพ่อเลยจริงๆ เอาแต่อบรบสั่งสอนเธอ เมื่อเห็นชยานีไม่ตอบ นิธานหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดปากให้ชยานี ใบหน้าของชยานีก็แดงขึ้น รีบหยิบกระดาษทิชชู่จากในมือของนิธานมาเช็ดเอง “ที่รัก ได้ยินไหม ถ้าคุณไม่จำ ผมไม่ถือสาที่จะมากินข้าวกลางวันด้วยกันกับคุณทุกวันหรอกนะ” นิธานพูด ชยานีรีบพยักหน้า “ฉันรู้แล้ว รู้แล้ว คุณไม่ต้องมาทุกวันหรอก จากบริษัทเอ็มเจมาที่นี่ใช้เวลาตั้งเยอะ” ชยานีรู้ว่านิธานยุ่งมากในทุกๆวัน ถ้าจะให้นิธานมาหาทุกวัน ชยานีคิดว่าตัวเองก็คงจะบาปหนาจริงๆ ในเมื่อเวลาทุกนาทีทุกวินาทีของนิธานล้วนแต่เป็นเงินเป็นทอง ถ้านิธานมาอยู่ที่นี่ในเวลาแบบนี้ ไม่แน่ว่าอาจจะคิดเป็นหนึ่งหรือสองร้อยล้าน ดังนั้นชยานีคิดเอาเองว่าตนเองไม่ได้มีความค่าพอ ที่จะให้นิธานวางมือจากงานมากินข้าวกับเธอ ดวงตาของชยานีที่ถูกนิธานทำให้ตกใจ ก็อดสั่นไม่ได้ แบะปากบางๆ “นิธาน ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ถ้าคุณไม่ได้ขยับก็จะลงไม้ลงมือกับฉันใช่ไหม” ชยานีพบว่านิธานมีนิสัยไม่ดีหลายอย่าง แน่นอนว่า ทุกอย่างล้วนมุ่งเป้าไปที่เธอ ทุกครั้งไม่บีบหน้าก็บีบมือ วันนี้ก็ลูบหัวเธอ ชยานีคิดว่าตนเองเหมือนกับสัตว์เลี้ยง และนิธานคนนั้นก็คือเจ้าของ เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ชยานีก็มองนิธานด้วยความโกรธอย่างช่วยไม่ได้ แต่นิธานกลับคิดว่าดวงตาโตเป็นประกายคู่นั้นของชยานี ทำให้คนที่เห็นอดไม่ได้ที่จะกลั่นแกล้ง ชยานีกินอิ่มแล้วก็เตรียมเก็บจานชาม นิธานขวางชยานีเอาไว้ “เอามา คุณไปพักผ่อนเถอะ” “แต่ว่าฉัน…” “อย่าดื้อ ที่รัก” นิธานพูดเสียงค่อย ชยานีก็รู้สึกขนลุกขนพอง “นิธาน อย่าเรียกฉันว่าที่รักอีก ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้คุณเดือดร้อน” เธอโตแล้ว นิธานก็ไม่สะทกสะท้านอะไร เรียกว่าเป็นทางออกที่คาดไม่ถึง นิธานด้านหนึ่งเก็บจานชาม อีกด้านก็มองมาที่ชยานีอย่างอ่อนโยน “ไม่ให้เรียกคุณว่าที่รัก แล้วจะให้ผมเรียกคุณว่าอะไร” ชยานีขมวดคิ้ว “เมื่อก่เนคุณไม่ได้เรียกฉันว่าปาลีหรอกเหรอ เรียกว่าปาลีก็ดีแล้วนี่นา” แต่ปาลีก็ไม่ใช่ชื่อของตัวเอง แต่ก็ดีกว่าให้นิธานเรียกตัวเองว่าที่รักทั้งวัน นิธานขมวดคิ้ว ไม่ยอมรับจากจิตสำนึก แต่เมื่อคิดถึงชยานีที่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าตนรู้ถึงตัวตนของเธอแล้ว ก็ทำได้เพียงทำหน้าเงียบๆ “เรียกชื่อมันดูไม่สนิทสนม ผมเป็นสามีของคุณ พวกเราเป็นสามีภรรยากัน ผมก็ต้องมีคำเรียกที่เป็นเฉพาะกับคุณ” ชยานีขมวดคิ้ว “ทำไมคุณถึงยุ่งยากขนาดนั้น” นิธานกลับหัวเราะ “นี่ไม่ใช่ความยุ่งยาก และเป็นรสนิยมอย่างหนึ่งระหว่างพวกเราสามีภรรยา ที่มีเพียงพวกเราถึงจะใช้คำเรียกชื่อของอีกฝ่ายได้ ถ้าไม่ให้ผมเรียกคุณว่าที่รัก หรือจะให้ผมเรียกชื่อภาษาอังกฤษของคุณ ชื่อภาษาอังกฤษของคุณเรียกว่าอะไร” “นิก…วิกกี้” อีกนิดนึงชยานีก็จะพูดว่านิกกี้ แต่สุดท้ายกลับเบรกเอาไว้ ดวงตาของนิธานมีประกายแวบหนึ่ง ดังนั้น ตัวเองคิดไม่ผิดเลยจริง ที่จริงแล้วเธอไม่ใช่ปาลี แต่เป็นชยานี ตอนนี้นิธานมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ “วิกกี้ ยาวไปหน่อย หลักจากนี้ผมจะเรียกคุณว่านีนีดีไหม เสียงพ้องกันด้วย” ชยานีเงยหน้าทันที มองมาที่นิธานอย่างหวาดระแวง ราวกับว่าเธอกำลังหาอะไรบางอย่างบนหน้าของนิธาน แต่ใบหน้าของนิธานกับเหมือนปกติ ดูแล้วคงจะเป็นบทสนทนาทั่วไปเท่านั้น คำพูดของนิธานในวันนี้กลับทำให้กระดิ่งในหัวใจของชยานีดังขึ้น เกิดความหวาดกลัวราวกับว่านิธานได้รู้อะไรเข้าแล้ว นิธานมองดูปฏิกิริยาของชยานี ดวงตาสงบนิ่งอย่างฉับพลัน ดูเหมือนว่าชยานียังคงไม่ไว้ใจเขา จนถึงทุกวันนี้ก็ไม่ได้บอกเขาไป เรื่องตัวตนที่เเท้จริงของเธอ แต่ไม่ต้องกลัว เขาหวังว่าเวลาจะเปลี่ยนความคิดของเธอ “ทำไมหล่ะ ไม่ชอบเหรอ ผมคิดว่าชื่อนี้เพราะดีนะ จะพูดไป ท่านปู่เรียกคุณว่าปาลี คุณแม่ก็เรียกว่าปาลี ผมว่าแม้แต่ธนิดาหรือชญาภาก็เรียกคุณแบบนั้น ถ้าหากผมเหมือนกับพวกเขา ผมคิดว่าผมไม่พิเศษเลยสักนิด” นิธานลุกขึ้นทันที เอามือทั้งสองกอดเอวชยานีจากด้านหลัง เอาคางวางไว้บนไหล่ของชยานี พูดด้วยเสียงนุ่มนวล “นีนี ชื่อนี้เป็นชื่อพิเศษของผม หลังจากนี้จะไม่มีใครสามารถเรียกชื่อนี้ได้ แบบนี้ดีไหม” ชยานีสะดุ้งตกใจ ใช้แรงควบคุมเป็นอย่างมากเพื่อไม่ให้ตัวเองตื่นตระหนกอย่างหวั่นไหวแล้วความลับถูกเปิดเผย สวรรค์ย่อมรู้ดีว่าหลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ทุกคนต่างเรียกเธอว่าปาลี เรียกเธอว่าลี นอกจากธนิดาที่เรียกผิดในบางครั้งบางคราวแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเธอคือชยานีจริงๆ ตอนนี้นิธานที่เรียกชื่อตัวเองแบบนี้ แม้ว่าเขาอาจจะไม่รู้ความจริง แต่เมื่อได้ยินนิธานเรียกตัวเองว่านีนี ในใจของชยานีก็รู้สึกตกใจ ตาของเธอแดงก่ำ เมื่อรับรู้ถึงอารมณ์ของชยานี นิธานก็อดถอนหายใจในใจไม่ได้ กุมมือของชยานีเบาๆแต่เเน่น “นีนี ไม่ชอบชื่อนี้เหรอ ถ้าอย่างนั้นผมเปลี่ยนไปเรียกเป็นอย่างอื่นดีไหม” “ไม่ค่ะ ฉันชอบมาก นิธาน ฉัน…หลังจากนี้คุณเรียกฉันด้วยชื่อนี้เถอะ” ความรู้สึกในตอนนี้ของชยานียากที่จะบรรยายได้ ในที่สุดก็มีคนที่สามารถเรียกชื่อของตัวเองตรงๆสักที แม้ว่านิธานจะมีวัตถุประสงค์แบบไหน สำหรับเธอถือว่าเพียงพอแล้ว นิธานยิ้มจางๆ กอดชยานีเอาไว้ ชยานีหันหน้ามาช้าๆ แววตาทั้งสองของเขามีเงาของชยานีอยู่ในนั้น ชยานีรู้สึกจุกอยู่ในอก และในตอนนี้ชยานีกล้าเผชิญหน้ากับความรู้สึกที่มีต่อตนเองของนิธาน แต่ไหนแต่ไรเธอคิดว่าตัวเองรักทัตติมาก แต่ว่าตั้งแต่ที่เธอพบความจริงของเรื่องราว พบว่าทัตติและชามาทำให้ตัวเองต้องตาย ไม่มีสักวันที่เธอไม่คิดจะแก้แค้น แต่ว่ากลับไม่มีความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียความรักที่มีต่อทัตติอย่างนั้นเลย เธอคุ้นเคยกับการมีอยู่ของทัตติ ความรู้สึกที่ยังมีอยู่แบบนี้ทำให้ชยานีเข้าใจผิดคิดว่านั่นคือความรักระหว่างหนุ่มสาว แต่ว่าตั้งเเต่ที่พบกับนิธานรับรู้ถึงความรู้สึกที่นิธานมีต่อตนเอง และหลังจากที่รับรู้ความรู้สึกของตนเองที่มีต่อนิธานนั้น ชยานีก็รู้สึกตกใจ ที่ระหว่างเธอกับทัตติ ความรู้สึกที่เหลืออยู่ไม่ใช่ความรัก แต่เป็นความใกล้ชิด แต่ในเมื่อทัตติสามารถหักหลังตนเองได้ คิดๆแล้วเขาก็ไม่ได้รักเธอจริงๆ เขาก็เเค่เป็นเพราะต้องรับผิดชอบเธอ เป็นภาระของเขานั่นเอง “กำลังคิดอะไรอยู่ คิดไม่ถึงเลยว่าจะยังสนใจอย่างอื่นได้” นิธานเห็นชยานีไม่พูดอะไรเขาจึงก้มลงจูบชยานีอยู่อย่างนั้น หลังจากนั้นสักพักก็ปล่อยชยานี ใบหน้าของชยานีแดงตั้งนานแล้ว เธอเม้มปาก “นิธาน คุณอยู่ๆก็มาจูบฉันไม่ได้นะ” สิ่งที่เธอเจ็บใจก็คือไม่อาจหยุดตัวเองได้ในทุกๆครั้ง “ไม่ได้” นิธานหัวเราะเบาๆ “คุณคือภรรยาของผม ผมจูบคุณนั่นก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตามปกติอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ นีนี ในเมื่อคุณมีชื่อเฉพาะของคุณแล้ว แล้วผมหล่ะ หืม” ชยานีขมวดคิ้ว กรอกตาใส่นิธานอย่างอารมณ์เสีย “ไม่รู้” นิธานถอนหายใจเบาๆ รวบมือของชยานีเข้าด้วยกัน ดูเหมือนว่าเขาอยากจะขยี้ชยานีแล้วเอาเข้ามาไว้ในสายเลือด จึงจะรับรองได้ว่าชยานีเป็นของเขาจริงๆ “ในเมื่อไม่รู้ ถ้าอย่างนั้นสามีจะช่วยคุณคิดสักชื่อ เรียกผมว่าที่รัก” “นิธาน คุณไม่ประสารึอย่างไรกัน”ชยานีกรอกตาใส่นิธานอย่างเหลือทน “โตขนาดนี้แล้ว ยังจะมาที่รักที่รักอยู่ในปากทั้งวัน คุณเป็นอะไรกับคำว่าที่รักมากไหม” ชยานีจิ้มไปที่หน้าอกของนิธาด้วยความรุนแรงอย่างเหลือทน นิธานจับนิ้วของชยานีเอาไว้ พูดว่ายอมแล้ว ชยานีสะดุ้งโหยง เธออยากจะชักมือกลับ แต่นิธานกลับไม่ยอมปล่อย นิธานกลับทำเหมือนตั้งใจ เอาแต่หยอกล้อชยานีไม่ยอมปล่อย “นีนี ยังคงคิดไม่ออกอีกเหรอ” “นิธาน” ชยานีกำลังโกรธมาก “ทำไมคุณถึงไร้ยางอายแบบนี้” ใครที่ไหนจะมีความสามารถแบบนี้ “ก็เรียกคุณว่านิธานไม่ดีหรือไง” “ไม่ดี ห่างเหินเกินไป ผมไม่ชอบ” นิธานไม่อยากจะปฏิเสธแล้ว “นีนี คิดอีกสักนิด เป็นแค่ของคุณคนเดียว หลังจากนี้ถ้าคุณเรียกผมผู้ก็จะรู้ว่าเป็นคุณ ไม่สามารถ และไม่ใช่คนอื่น หืม” นิธานกำลังหลอกล่อชยานีต่อไป เมื่อเห็นอารมณ์ของชยานีผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง นิธานจึงโค้งตัวดึงชยานีเข้ามาในอ้อมกอด ในตอนที่กอดชยานีนิธานก็รู้สึกสงบใจ รับรู้ได้ว่าชยานีไม่อยากออกไปจากตนเอง ชยานีบุ้ยปากอย่างช่วยไม่ได้ เธอยังคงคิดไม่ออกจริงๆว่าจะเรียกนิธานว่าอย่างไรดี ดูเหมือนว่าหลายชื่อของนิธานจะมีคนเรียกมาก่อน เช่นอานิ นธาน ชยานีก็คิดไม่ออกแล้ว “ไม่คิดแล้ว ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะเรียกคุณอย่างไรดี” เมื่อนิธานเห็นท่าทีอันกลัดกลุ้มใจของชยานี “เรียกผมว่าธาน นีนี” ใจของชยานีกระพือระลอกหนึ่ง เงยหน้ามองนิธานด้วยจิตใต้สำนึก เมื่อมองมาที่แววตาที่ลึกซึ้งของนิธานคู่นั้น ชยานีไม่คิดว่าจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ เธอเม้มปาก “นิธาน คุณ…” “เห้อ” นิ้วชี้ของนิธานวางอยู่ตรงหน้าของชยานี แกว่งหัวเบาๆ “ไม่เรียกผมว่าธาน อย่างนั้นคุณก็เรียกผมว่าที่รัก คุณเลือกเอาเองสักอันหนึ่ง”