ตอนที่183 เฉลิมพลแกล้งธนิดา

ต๭นที่183 เฉลิมพลแกล้งธนิดา “ที่แท้ก็คุณหนูใหญ่นี่เองขอโทษจริงๆสายตาไม่ดีขออภัย!”เฉลิมพลพูดแบบนี้ก็จริงแต่ไม่ได้มีความรู้สึกผิดเลยมิหนำซ้ำยังมองธารีแบบเย็นชาไปหนึ่งที ธารีคิดว่าเฉลิมพลมองเห็นเธอแล้วจึงยืดอกแล้วเงยหน้าขึ้นดูเหมือนมั่งใจมาก ใครจะไปคิดว่าเฉลิมพลจะพูดอีก”สิ่งที่สำคัญที่สุดคือคุณธารีไม่ชอบดูแลตัวเองรสนิยมก็ไม่ค่อยดีดังนั้นจึงดูเหมือนอายุมากแล้วยืนข้างๆคุณลุงไตรภบก็เหมือนวัยเดียวกันเลย” “นายว่าไงนะ?”หน้าของธารีแตกย่อยยับเธอไม่คิดเลยว่าครั้งแรกที่เจอเฉลิมพลจะไม่ได้รับคำชมจะเค้าแต่กลับรังเกียจอายุของเธอ? ต้องรู้ว่าผู้หญิงเกลียดที่สุดก็คือคนอื่นมองว่าตัวเองอายุมากถ้าหากคำนี้ออกมาจากปากคนอื่นก็คงผิดมากแต่ออกมาจากปากของเฉลิมพลกลับดูเหมือนให้คำปรึกษา “คุณธารีผมว่าคุณควรจะไปหาดีไซเนอร์ที่มีรสนิยมคนนึงมิฉะนั้นคุณก็คงจบแล้วคุณต้องรู้ว่าสิ่งที่สำคัญสำหรับผู้หญิงนั้นนอกจากมารยาทแล้วยังมีอีกอย่างที่สำคัญ!” เฉลิมพลให้คำปรึกษาธารีแบบจริงใจจริงๆ”คุณธารี?” “คุณเฉลิมพลคุณเป็นแฟนกับธนิดาก็จริงแต่ก็ไม่ควรพูดเสียดสีฉันเหมือนธนิดามั้ย!” “เสียดสี?”เฉลิมพลหรี่ตาแล้วมองไปทางไตรภบไตรภบก็รีบดึงธารีออกมา”เด็กน้อยไม่รู้ความคุณเฉลิมพลอย่าถือสา!” “ไม่หรอกครับผมจะไปถือสาคุณธารีได้ไงคุณธารีคือพี่สาวของดาถ้านับตามอายุแบบนี้ผมก็ต้องเรียกตามดาว่าพี่สิถึงจะถูก!” ณตอนนั้นธารีจะบ้าตายเพราะเฉลิมพลอยู่แล้วเห็นสภาพของธารีแบบนั้นธนิดาอดไม่ได้ทำจะขำเธอคิดว่าถ้าหากเฉลิมพลยังพูดต่อธารีต้องโกรธจนจมูกเบี้ยวแน่ๆเลย “พลไม่ต้องพูดแล้วเดี๋ยวพี่ใหญ่เสียใจ!”ธนิดาดึงชายเสื้อของเฉลิมพลเพื่อบอกเฉลิมพลให้พอแล้วอย่ามากเกินไป เฉลิมพลพยักหน้า”ก็จริงไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบให้คนอื่นมาพูดเรื่องอายุตัวเองดาครั้งหน้าผมจะไม่ทำแบบนี้แน่นอน!” “เอาล่ะพลสายมากแล้วเราออกไปกันมั้ย?”ธนิดาพูดแล้วมองไปทางไตรภบไตรภบรีบพยักหน้า”ใช่สิไปได้แล้วเดี๋ยวดึงจะไม่สะดวก!”ไตรพบพูดเสร็จก็เรียกธนิดา”งินยังพอใช้มั้ย?ถ้าไม่พอบอกพ่อนะ!” “ไม่ต้องครับคุณลุงไตรภบดาเป็นแฟนผมใช้เงินผมได้ครับ!”เฉลิมพลพูดเสร็จก็อบไหล่ของธนิดาทำตัวหวานมากกกก ธนิดาก็พยักหน้าแล้วยิ้ม”ใช่พ่อถ้าหนูอยากได้อะไรพลจะซื้อให้หนูเองพ่องั้นเราสองคนออกไปแล้วนะ!พี่ใหญ่ไปก่อนนะ!”ธนิดายิ้มแล้วโบกมือให้ธารี “พี่ใหญ่บ๊ายบาย!”เฉลิมพลพูดซ้ำ ธนิดามองธารีหน้าของเธอดำไปหมดแล้วคอก็ใกล้เอียงแล้ว! หลังจากขึ้นรถธนิดาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดัง”ขำจะตายอยู่แล้วมันขำมากจริงๆ!” “ขำขนาดนั้นเลยเหรอ?”เฉลิมพลหันหน้ามาข้างนึงรัดเข็มขัดอยู่อีกด้านก็มองธนิดาเห็นเธอยิ้มจนหน้าบานขนาดนั้นใจของเค้าก็เต้น”เธอไม่ถูกกับธารีเหรอ?” “ไม่ต้องถามก็ดูออกมั้ย?”ธนิดาตอบ”แต่เฉลิมพลคิดไม่ถึงเลยนะว่าปากนายจะร้ายขนาดนี้ยังจะคุณนายคุณป้าคุณน้าห้าห้าๆทำมั้ยฉันถึงคิดไม่ได้แบบนี้!” “นั่นพิสูจน์ได้ว่าเธอยังไม่แน่พอ!”เฉลิมพลเห็นธนิดายิ้มอารมณ์ของเขาก็ดีตาม จริงๆตอนแรกเฉลิมพลไม่อยากเข้าไปโดยเฉพาะตอนที่เห็นสายตาที่ธารีดูเขาเฉลิมพลรู้สึกขนลุกแบบแปลกๆ เป็นลูกของตระกูลคนหิรัญเหมือนกันแต่ทำไม่ธนิดาถึงได้เป็นคนตรงๆไม่แอบ?แต่ธารีกลับทำตัวหน้ารังเกียจจนอยากจะอ้วกอาหารมื้อค่ำออกมา “เอาล่ะ!”ธนิดาก็ขำเสร็จก็รัดเข็มขัดยิ้มแล้วมองเฉลิมพล”ไม่ว่ายังไงก็ตามเมื่อเช้านี้ก็ขอบคุณนายนะ!” ถึงธนิดาจะเป็นคนอารมณ์แต่อยู่ต่อหน้าคนตระกูลคชหิรัญเธอก็อดไว้ไม่น้อยเพราะแม่ของเธอยังอยู่ในมือไตรภบธนิดาไม่กล้ามีเรื่องกับไตรภบเธอกลัวว่าไตรภบจะทำร้ายแม่เธอ ดังนั้นนานมานี้ธนิดาเหมือนถูกกดไว้ไม่กล้าที่จะต่อต้านแต่วันนี้เฉลิมพลช่วยเธอทำแล้วดังนั้นธนิดาจึงอารมณ์ดี “ผมเคยบอกแล้วว่าถ้าเทียบกับคำขอบคุณผมอยากให้คุณเอาจริง!”เฉลิมพลพูดด้วยความสนใจ ไม่รู้เป็นเพราะอะไรธนิดาคิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่เฉลิมพลกอดเธอนอกจากนั้นยังมีริมฝีปากของเฉลิมพลที่พาดผ่านไป หน้าของธนิดาแดงเลยรีบเปลี่ยนเรื่องคุย”งั้นงั้นฉันเลี้ยงข้าวคุณ?” “หืม?”เฉลิมพลขมวดคิ้ว”เธอว่าฉันขาดข้าวมื้อนึงของเธอเหรอ?”ยัยเด็กนี่รู้ทั้งรู้ว่าฉันหมายถึงอะไรแต่กลับทำเป็นไม่เข้าใจน่าสนใจดี จริงๆแล้วก็แค่แกล้งเธอเล่นแต่พอเห็นเธอเป็นแบบนี้ก็เลยรู้สึกว่าสนุกดีเลยยิ่งอยากแกล้งเธอ”ดาเธอก็รู้ว่าทุกคนทำดีหวังผลเธอรับการช่วยเหลือจากผมแบบอุ่นใจเหรอ?” “ฉันบอกแล้วว่าฉันเลี้ยงข้าวนายได้!”ธนิดารู้สึกว่าพื้นที่ของรถทั้งคันเล็กลงแล้วอากาศก็ไม่ถ่ายเท ธนิดารู้สึกอึดอัด”เฉลิมพลนายนั่งตรงได้มั้ย?”เอียงเข้าหาเธอมาเกินไปความคิดของเธอวุ่นวายไปหมด “ดาบางที่เธอก็ใสซื่อแล้วดูน่ารัก” โง่มากกว่ามั้ง! ธนิดาคิดในใจ เธอรู้ว่าเฉลิมพลหมายถึงอะไรแต่เกมของคนมีเงินเธอเล่นไม่ไหว สิ่งที่เธอธนิดาต้องการคือชาตินี้ทั้งชาติแค่เพียงคนเดียวถึงอีกฝ่ายจะเป็นเพียงผู้ชายคนจนๆคนนึงก็ตามแต่จะไม่ยอมเล่นเกมของคนมีเงินนอกจากนั้นความรักที่ผ่านมาของเฉลิมพลนั้นมันด้อยมากและเธอก็รู้ว่าผู้ชายยังเฉลิมพลเป็นคนชอบเล่นไม่มีทางหยุดเพื่อผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น ธนิดารู้ว่าตัวเองเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่สามารถหยุดผู้ชายอย่างเฉลิมพลได้ดังนั้นจึงอยากคิดอะไรกับผู้ชายอย่างเฉลิมพลตั้งแต่แรกจะดีกว่า เฉลิมพลไม่รู้หรอกว่าในใจของธนิดาคิดอะไรอยู่เค้าแค่เห็นปฏิกิริยาที่ดูตลกของธนิดา“ดามีคนเคยบอกเธอมั้ยว่าคนแบบเธอสามารถดึงดูดให้ผู้ชายอยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของได้?” “ไม่มี!”ธนิดาตอบแบบเย็นชา”ฉันไม่เคยมีแฟนและไม่อยากมีแฟน!” “เหรอ?” เฉลิมพลประหลาดใจไม่คิดว่าธนิดาไม่เคยมีความรักมันเป็นเรื่องที่เฉลิมพลคิดไม่ถึงบนความประหลาดใจนั้นเฉลิมพลก็ดีใจไม่รู้เลยว่าความดีใจนี้เกิดจากอะไรแต่ในใจรู้สึกดี”ไม่เคยมีแฟนจริงๆเหรอ?” “หลอกนายทำไม!”ธนิดามองไปที่เฉลิมพลรู้ว่าเฉลิมพลต้องไม่เชื่อแน่ๆเพราะคนในวงการแบบเธอมีไม่กี่คนหรอกที่ใสสะอาดดังนั้นเฉลิมพลจะไม่เชื่อก็ไม่แปลกแต่ในใจกลับรู้สึกเสียใจแบบแปลกๆ? “ก็จริงไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องหรอกผมงั้นคุณก็ไม่ค่อยจับมือกับผู้ชายจูบกับผู้ชายใช่มั้ย?”เฉลิมพลรู้สึกว่าตัวเองเหมือนขุดเจอสมบัติล้ำค่าแล้ว “เล่นละครนับมั้ย?”ธนิดามองเฉลิมพลแบบจริงจัง “จูบ?”เฉลิมพลถามไม่รู้เป็นเพราะอะไรตอนที่ถามเฉลิมพลถึงรึสึกเหมือนหึงพอคิดว่าไม่เคยมีแฟนแต่กลับต้องจูบกับผู้ชายเป็นแสดงละครเฉลิมพลก็รู้สึกไม่สบายใจเลย “ไม่ฉันไม่ค่อยแสดงฉากจูบมากสุดก็หอมหน้าผาก”ธนิดาตอบ”นายถามพวกนี้ทำไม?” “อ่อก็แค่รู้สึกว่ามันหายากแล้ว”เฉลิมพลเม้มปาก”ไม่คิดว่าคนในวงการจะมีผู้หญิงใสซื่อแบบเธอไม่ค่อยแม้แต่จูบ!”มือข้างนึงของเฉลิมพลอยู่บนพวงมาลัยรถอีกข้างวางอยู่บนเคาะอยู่ที่ขาอารมณ์ดีขึ้นมาทันที ธนิดารู้สึกว่าวันนี้เฉลิมพลทำตัวแปลกๆแต่เธอก็ไม่ได้ถามความจริงเธอกับเฉลิมพลก็ไม่ได้รู้จัดการและไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันที่ช่วยก็เพราะนิธานกันชยานีซึ่งจุดนี้เธอก็รู้ดี “ถ้านายคิดว่าฉันเลี้ยงข้าวนายข้างนอกดูไม่จริงใจงั้นฉันทำให้หน่อยกินเอง?”ธนิดาพูดกลับมาเรื่องเดิม “เธอทำอาหารเป็น?”เฉลิมพลรู้สึกประหลาดใจอีกแล้วมองธนิดาขึ้นลงแบบไม่น่าเชื่อ”คุณหนูและดาราแบบพวกเธอปกติก็มีคนทำให้ไม่ใช่เหรอ?”ดูจากมือของธนิดาก็ไม่เหมือนคนทำอาหารเป็น ธนิดาก็รู้แหละว่าเฉลิมพลต้องไม่เชื่อเธออีกแน่ๆรู้สึกเบือ” ฉันไม่ใช่คนหนูก่อนที่ไหนจะมาช่วยฉันฉันว่านายคงจะรู้สถานการณ์ของตระกูลคชหิรัญแล้วฉันเป็นแค่ลูกนอกทะเบียนสมรสชื่อยังไม่เคยเข้าทะเบียนบ้านเลยนายคิดว่าฉันจะถูกเลี้ยงมาแบบลูกคุณหนูหรอ?”ธนิดาพูดแบบไม่รู้สึกถึงความลำเอียงเลย” ฉันใช้ชีวิตกับแม่ฉันตั้งแต่เด็กเธอเป็นผู้หญิงอ่อนโยนเป็นคนเก่งทุกอย่างเธอทำอาหารอร่อยมากแล้วตอนที่ฉันย้ายออกจากบ้านคชหิรัญฉันก็ทำอาหารกินเอง” เธอในตอนนั้นยังต้องทำงานหลายอย่างเพราะไตรภบไม่ให้ค่าขนมแม้กระทั่งค่าเทอมบางทีก็ถูกธารีกับแม่ของธารีหักไป รายปีนั้นเป็นเวลาที่ลำบากมากที่สุดของธนิดาแต่ยังไม่ทันเรียนจบก็มีแมวมองเห็นเธอเข้าเพราะตอนนั้นเธอต้องใช้เงินเลยต้องเลือกเดินทางนั้นถึงจะลำบากแต่ได้เงินเร็ว ธนิดาคิดว่าตัวเองแค่ขยันก็สามารถเปลี่ยนแปลงได้แต่เธอคิดง่ายไปคนตระกูลคชหิรัญจะยอมปล่อยเธอไปเหรอ? ”ถึงแม้อาหารที่ฉันทำจะสู้ที่แม่ทำไม่ได้แต่ก็สามารถทำให้คนกินได้หรือไม่เดี๋ยวครั้งหน้าฉันทำให้ชิม?”