已经是第一章了
ตอนที่ 16 สายตาเหล่านั้นที่มีให้กับแค่บ้านหลังนี้
ตอนที่ 16 สายตาเหล่านั้นที่มีให้กับแค่บ้านหลังนี้
เธอสบสายตากันกับธวลิต พลางตัวสั่นเทาเล็กน้อยอย่างไม่ทราบสาเหตุ แผลเมื่อวานที่ยังคงเจ็บอยู่เลยนั้นมันย้ำเตือนเธอถึงความโหดร้ายของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ เขาคิดจะทำอะไรเธออีกอย่างนั้นหรือ
ธวลิตดึงสายตากลับมาอย่างพออกพอใจ ผู้หญิงพูดน้อยคนนี้ช่างหยิ่งยโสเสียจริง ไม่ว่าเมื่อไหร่เธอก็มักจะปั้นหน้ายิ้มเย็นชานั่นออกมาเสมอ ทำเอาเขารู้สึกอึดอัดมากเลยทีเดียว
เมื่อเห็นเธอแสดงออกมาได้อย่างหวาดกลัวขนาดนี้ ทำให้เขารู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาทันที เขากระชับเน็กไทแน่นพลางสาวเท้ายาวไปยังประตูเพื่อที่จะออกไป
“คุณ…”ดารุกลืนน้ำลาย เธอมองธวลิตที่กำลังจะออกไปโดยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เหมือนกัน ที่เธอเรียกเขาออกมาได้แค่คำสั้นๆว่าคุณ
ธวลิตหยุดฝีเท้าลง และมุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่ดารุ เขาเอียงหน้ากลับมา ไม่ได้มองมายังเธอ ทว่าก็รอคำพูดเธอที่จะเอ่ยออกมาอยู่อย่างนั้น
“ฉัน…เจ็บแผลมากเลยค่ะ คุณพอจะมี…”
“น้าณิช ไปหยิบกล่องยาให้คุณหนูตระกูลชาติฯได้ทาหน่อย จำไว้ด้วยว่าต้องคอยบอกเธอเอาไว้ว่า อย่ามัวแต่อู้งาน”
ดูเหมือนว่าสิ่งมีชีวิตเลือดเย็นคนนี้ก็มีความเห็นอกเห็นใจอยู่เหมือนกัน ถึงแม้ว่าประโยคหลังของเขานั้นจะไม่มีใครชอบใจก็ตาม ดารุยักไหล่บางพลางยืนขึ้นภายใต้สายตาแปลกๆชอบกลของน้าณิช
เมื่อทายาเสร็จแล้ว อาการปวดบนร่างกายก็บรรเทาหายไปไม่น้อย ยาน้ำที่ทานำความรู้สึกเย็นๆมาให้ ทำให้หัวของเธอโล่งปลอดโปร่งขึ้นมากเลยล่ะ ทั่วทั้งห้องของคฤหาสน์นี้ในตอนเช้าจะแผ่บรรยากาศที่ อึมครึมปกคลุมไปทั่ว พนักงานส่งของจำนวนหนึ่งกำลังย้ายข้าวของที่อยู่บนรถลงมาอย่างเงียบเชียบราวกับกำลังขนดอกกุหลาบอยู่ก็ไม่ปาน ขนาดย่างก้าวที่เดินยังให้ความรู้สึกเหมือนลอยอยู่เสียมากกว่า
คฤหาสน์คานเขตนั้นดูเหมือนจะค่อนข้างใหญ่โตมากทีเดียว โดยที่ที่เธอพักอาศัยนั้นอยู่ในส่วนที่เป็นตัวตึกสีขาวปลูกสร้างเป็นสถาปัตยกรรมแบบโรมันนำมาซึ่งความรู้สึกแบบสไตล์ยุโรปที่ดูแล้วสวยงามอลังการและทันสมัย แปลกใหม่ในเวลาเดียวกัน เมื่อมองไปด้านหลังก็ยังมีสิ่งปลูกสร้างอีกหลายอาคารที่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใช้ทำอะไรบ้าง
“ทำงานที่คฤหาสน์นี้น่ะ ไม่ต้องสงสัยอะไรให้มันมากนักนะ จดจ่ออยู่กับงานที่ทำก็พอแล้ว”น้าณิชโผล่มาที่หน้าประตูอย่างเงียบเชียบอีกครั้งพลางใช้น้ำเสียงน่ากลัวพูดขึ้นอย่างที่ทำเป็นประจำ
ดูเหมือนว่าสุดท้ายแล้วเธอก็ได้กลายเป็นสาวใช้ของคฤหาสน์คานเขตไปจนได้ เธอมองกลับไปด้วยสายตาเย็นชา แม้จะไม่เต็มใจนักแต่ก็ยังมองไปที่ใบหน้าของน้าณิชอยู่ดี
“งานทำความสะอาดภายในห้องทั้งหมดของตึกนี้เป็นของเธอ เธอต้องปัดกวาดเช็ดถูวันละสองครั้ง ส่วนดอกไม้ด้านหน้าประตูก็อย่าลืมตัดตกแต่งด้วย เพราะนี่ก็เป็นงานของเธอเหมือนกัน” หลังจากเอาแต่สั่งเสร็จแล้วนั้น น้าณิชก็มองปราดมาที่ชุดเดรสที่เธอสวมใส่อยู่“ชั้นล่าง ห้องสุดท้ายไปทางขวามือนั้นเป็นห้องของเธอ เอาชุดไปเปลี่ยนเสีย ฉันไม่ได้จะให้เธอมาเล่นละครเวทีหรอกนะ!”ว่าพลางโยนชุดสาวใช้มาให้ น้าณิชชี้ไปยังชั้นล่าง“ลงไปแล้วจะมีคนสอนเธอเองว่าต้องทำอย่างไรบ้าง รีบๆหน่อยก็แล้วกัน”
ตั้งแต่วันนั้นมาธวลิตก็ราวกับหายสาบสูญไปเสียแล้ว เขาไม่โผล่มาให้เห็นอีกเลย คฤหาสน์คานเขตนั้นมีคนรับใช้อย่างจำกัดที่ทำงานอย่างเป็นระบบ ต่างคนต่างทำงานของใครของมันไป
นอกจากน้าณิชแล้วนั้น คนอื่นๆก็ถือได้ว่าปฏิบัติต่อเธออย่างมีมารยาทเป็นปกติ ตึกกลางที่อยู่ถัดจากห้องภายในตึกนี้ไปนั้นเป็นที่อยู่โดยเฉพาะของคนงาน ทว่าเธอกลับได้อยู่ในห้องภายในตึกบนชั้นของเจ้านายแทน และแม้เธอจะเป็นสาวใช้ที่มาพร้อมกับชื่อเสียงอย่างว่า คนงานบางส่วนนั้นก็ยังคงให้ความเคารพเธออยู่ดี
น้าธารีเป็นคนที่สอนเธอทำความสะอาดที่ชั้นหลัก บนใบหน้าเธอนั้นมักจะมีรอยยิ้มใจดีอยู่เสมอ เธอน่าจะเป็นคนที่ปกติที่สุดในคฤหาสน์นี้แล้วล่ะนะ เธอทำความสะอาดด้วยกันกับดารุอยู่บ่อยครั้ง ทั้งยังบอกเธอเกี่ยวกับงานอดิเรกของธวลิตอย่างใส่ใจ
ดารุค้นพบว่าในคฤหาสน์นั้น น้าธารีเป็นผู้ที่สมควรจะได้รับการเคารพมากคนหนึ่งเลยทีเดียว ขนาดคนที่ไม่ขยับตัวทำอะไรและเอาแต่สั่งคนอื่นอย่างน้าณิช ก็ยังเคารพนบน้อมต่อเธออยู่บ้างเหมือนกันเลย
“จริงๆแล้วน้าก็ไม่ได้เป็นคนรับใช้ในคฤหาสน์หลังนี้หรอกค่ะ แค่มาจากความรักน่ะ เลยเต็มใจที่จะดูแลบ้านหลังนี้อย่างใกล้ชิด”ขณะที่น้าธารีพูดประโยคนี้นั้น แววตาฉายไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้นและรักใคร่ราวกับความรักที่อยู่ลึกสุดก้นบึ้งหัวใจซึ่งได้ซ่อนเก็บไว้ สายตาที่เธอมองคฤหาสน์หลังนี้อ่อนโยนเสียขนาดนั้นราวกับว่ากำลังใช้สายตามองคนที่รักอย่างสุดซึ้งอยู่เลยล่ะ
已经是最新一章了
加载中
