已经是第一章了
ตอนที่18 ปีนั้นที่ได้รู้จักกัน
ตอนที่18 ปีนั้นที่ได้รู้จักกัน
ดารุเข้าใจได้ถึงสิ่งที่เขาทำอยู่นี้ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกถึงความประหลาดใจเลยสักนิดเดียว หัวใจของเธอผ่านช่วงเวลาที่รักง่ายโกรธง่ายนั้นมาแล้ว ตอนนี้เธอหัวใจของเธอนั้นเหี่ยวเฉาไม่ต่างจากหญิงชราคนหนึ่งเลย
เธอกุมมือของธีราไว้ พลางหยุดไม่ให้เขาทำร้ายตัวเอง
“พี่ธีรา พี่กลับไปเถอะค่ะ มีหลายเรื่องที่หนูยังอธิบายไม่ได้…”
เธอไม่อยากบอกกับตัวเองว่าเธอไม่มีทางเลือกแล้ว ถ้าหากเขาจะมองว่าตัวเธอนั้นเป็นผู้หญิงที่เห็นแก่อำนาจของเงินแล้วล่ะก็ ปล่อยให้เป็นแบบนั้นไปเสียดีกว่า
ธีราวางมือทับบนหลังมือพลางกุมมือเธอไว้ แล้วนำมันมาทาบบนริมฝีปากเขา ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดลงบนมือจนทำให้รู้สึกจักกะจี้
เธออยากจะดึงมือกลับมา ทว่าเขากลับยิ่งกุมมือเธอแน่นขึ้น
“พี่ธีรา รอบๆนี้อาจจะมีปาปารัซซี่อยู่เยอะก็ได้นะ ถ้าพวกเขาเห็นเข้าคงจะไม่ดี”จะทำให้เขาคิดเสียว่าเธอทำเพื่อตัวเองก็แล้วกัน
“ดารุ ไม่นะ…”เสียงสัญญาณเตือนดังชัดเจนขึ้นมาทันที พวกเขาหยุดนิ่งอยู่ที่ประตูเหล็กด้านนอกอยู่นาน สักพักเสียงสัญญาณเตือนอัติโนมัติของประตูก็ทำงาน มีคนกำลังเดินออกมาจากตึก และวิ่งตรงมุ่งหน้ามายังทิศที่พวกเธออยู่นี้
“พี่ธีรา พี่ไปเถอะนะ อย่ามาทำลายความสุขของหนูเลย!”ดารุทนกับความเจ็บจนท้ายสุดก็ดึงมือออกมาจนได้ ขณะที่คนที่กำลังวิ่งมายังมาไม่ถึงนั้น เธอก็วิ่งหนีเขาไปก่อนเสียแล้ว
ธีรายังคงตะโกนเรียกเธออยู่ข้างประตูเหล็ก บอดี้การ์ดด้านนอกจึงเข้ามาจับเขาแล้วดึงออกไป ดารุหลับตาปี๋ พยายามทำให้ฝีเท้าของตัวเองนั้นมั่นคงขึ้นมา
พี่ธีรา หนูขอโทษนะ ยกโทษให้หนูด้วย ขอให้ได้เจอผู้หญิงที่ดีกว่านี้สักทีเถอะนะคะ!
หยดน้ำตาของเธอพลันร่วงหล่นลงมา ดารุยกมือขึ้นปาดมันทิ้งไป และเธอก็เจอเข้ากับใบหน้าสงสัยของน้าณิชอย่างพอดิบพอดี
“แค่คนมาถามทางน่ะค่ะ”เธอก้าวผ่านน้าณิชไป แล้วรีบวิ่งไปยังห้องโถง
แสงจันทร์สาดส่องทะลุผ่านผ้าม่านบริเวณหน้าต่างเข้ามาด้านใน ดารุไม่ได้เปิดไฟและก็ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า เธอแค่นอนแผ่อยู่บนเตียงทั้งอย่างนั้น พลางจ้องมองดวงจันทร์ที่เหมือนกับแขวนไว้อยู่บนยอดไม้นั่น
การมาของพี่ธีรา เหมือนเป็นการโยนก้อนหินลงมาในบ่อน้ำที่เรียบนิ่งอยู่กลางใจของเธอนี้ จนเกิดเป็นระลอกคลื่นขึ้นมาอย่างยาวนาน เธอรู้มาตลอดว่าเขาชอบเธอ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยพูดออกมาก่อนเลยก็ตาม
เขาเป็นคนที่เธอได้รู้จักในช่วงเวลาปิดเทอมของการเรียนจบมัธยมต้น ตอนนั้นเธอกำลังหางานทำช่วงปิดเทอมอยู่ ซึ่งเธอที่ยังเด็กอยู่นั้นไม่มีบริษัทไหนอยากจะรับเธออยู่แล้ว
หลังจากที่เดินจนขาชา เธอก็มาถึงสตูดิโอถ่ายภาพ ด้านนอกนั้นมีแผ่นป้ายประกาศรับสมัครงานอยู่หนึ่งใบ และตำแหน่งที่กำลังต้องการนั้นก็คือผู้ช่วยช่างภาพ ดารุรู้สึกลังเล เธอรู้ว่าเพียงแค่บอกอายุจริงออกไปย่อมต้องถูกปิดประตูใส่อย่างปฏิเสธอยู่ดี แล้วยังจะต้องลองอะไรอีกหรือ
โดนปฏิเสธมาก็ตั้งหลายครั้งหลายครา เธอชักอยากจะถอยกลับแล้วสิ
“น้องครับ หางานอยู่ใช่มั้ย”ชายหนุ่มสดใสคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าเธอ ไหล่ของเขาสะพายกล้องตัวหนึ่งบนศีรษะสวมหมวกกันแดดไว้ เขากำลังยิ้มมุมปากให้เธอ พลันรอบกายเธอก็ราวกับว่าถูกห้อมล้อมไปด้วยแสงอาทิตย์ ความเหนื่อยล้าจางหายไปอย่างไร้ร่องรอย
เธอพยักหน้าถือเป็นคำตอบ
“งั้นก็เข้ามาเถอะ พี่กำลังขาดผู้ช่วยอยู่คนหนึ่งล่ะ”ชายหนุ่มชวนเธอเข้าไปด้านในสตูดิโออย่างสุภาพ
และเป็นอย่างที่เธอคาดไว้ เมื่อเจ้าของรู้ว่าเธอเพิ่งจะอายุได้สิบสี่ปีนั้น เขาก็ปฏิเสธอย่างราบเรียบ เธอเดินออกมาด้วยสีหน้าซีดเซียว ตอนนั้นแม้แต่แสงสว่างบนใบหน้าของชายหนุ่มก็ยังหม่นหมองลงไปด้วย ทว่าชั่วพริบตาเดียวก็กลับมาสว่างไสวขึ้นอีกครั้งราวกับพระอาทิตย์ที่อยู่ข้างนอกนั่นเลยทีเดียว
“น้องรอแปบนึงนะ”เขาหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องทำงาน ทิ้งให้เธอยืนอยู่อย่างนั้นอย่างเฉยเมย เมื่อผ่านไปได้ประมาณสิบนาทีชายหนุ่มก็เดินออกมาจากห้องพร้อมกับรอยยิ้ม“ยินดีด้วยนะ น้องได้กลายเป็นพนักงานคนหนึ่งของสตูดิโอที่เป็นที่รักของเมืองเมืองนี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว พี่ชื่อเมธีรานะ หลังจากนี้ไปน้องจะได้เป็นผู้ช่วยของพี่แล้ว”
ระยะเวลาสิบสี่ปีที่ผ่านมา นั่นเป็นครั้งแรกเลยที่เธอได้รับความอบอุ่นจากความรู้สึกของคน เธอไม่คิดเลยว่าคนแปลกหน้าคนหนึ่งจะสามารถมอบความอบอุ่นที่แม้แต่พ่อแม่เธอเองก็ไม่เคยให้มาก่อนได้ หัวใจที่เย็นชาเป็นน้ำแข็งของเธอนั้นแตกร้าวดังแกร๊กเป็นเสียงสะท้อนดังขึ้นมา ธารน้ำแข็งที่อยู่อย่างเฉยชามานานนี้ถูกหลอมละลายลงไปได้บ้างแล้ว
เธอได้กลายเป็นผู้ช่วยของเขาที่ไร้ซึ่งประสบการณ์ใดๆ และนั่นมักจะนำพาปัญหามากมายมาให้เขาแต่เขากลับยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนเสมอพลางแก้ปัญหาเหล่านั้นให้หมดลงไปได้ด้วย! ฤดูร้อนนั้นเธอมีความสุขที่สุดเลย
已经是最新一章了
加载中
