ตอนที่19 เมื่อแม่โทรมาหา

ตอนที่19 เมื่อแม่โทรมาหา หลังจากนั้นเป็นต้นมา ทุกๆปิดเทอมเธอก็จะไปทำงานที่นั่น มีครั้งหนึ่งด้วยความบังเอิญเธอได้รู้ว่าเขาเป็นช่างภาพของสตูดิโอที่เรื่องมากที่สุดคนหนึ่ง นอกจากเธอแล้วนั้นผู้ช่วยแต่ละคนของเขาล้วนทำงานได้ไม่ถึงสามเดือนเลยด้วยซ้ำไป ยามที่เขารับมือได้อย่างยากลำบากเมื่อถูกบอสต่อว่าในครั้งนั้น มีแค่เธอที่รู้ว่าเขาอยากจะเหลือตำแหน่งไว้ให้เธอสักตำแหน่ง โชคดีเหลือเกินที่ช่วงปิดเทอมนั้นเธอได้มีงานทำ เขาคงจะต้องทุกข์ใจมากแน่ๆ พอคิดถึงใบหน้าที่แสดงออกมาอย่างเจ็บปวดนั่นยามที่เขาจากไป ดารุก็พลันยกมือขึ้นมาปิดใบหน้าอย่างทุกข์ใจไปด้วย มีเพียงในคืนที่มืดมิดเท่านั้น เธอถึงจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงนี้ออกมา บางเวลาช่วงที่อ่อนแอมากๆ เธอถึงกับร้องไห้ออกมาได้ตามที่ใจต้องการเลยล่ะ! นอกหน้าต่างนั่นมีเสียงน้ำกระฉอกดังขึ้น ฝนตกแล้วหรือ เธอคลานลุกขึ้นมา นึกอยากจะปิดหน้าต่างลง พระจันทร์ยังส่องแสงจ้าบนท้องฟ้าได้ขนาดนี้ฝนจะตกได้อย่างไรกัน ทว่าเมื่อมองลงไปยังด้านล่างนั้น มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังว่ายน้ำอยู่ภายใต้แสงจันทร์ ท่วงท่าของเขาช่างทรงพลัง สายน้ำสาดกระเซ็นไปทั่วทุกทิศทุกทาง เขาเหมือนกับพยัคฆ์สมุทรตัวหนึ่งที่กำลังพลิกตัวไปมาเปลี่ยนทิศทางอยู่ใต้น้ำอย่างมีชีวิตชีวา และบางครั้งก็เหมือนกับมัจฉาที่ครีบหางนั้นสะบัดเคลื่อนไหวไปมาด้วยท่วงท่างามสง่า ยามเมื่อแสงไฟสลัวผสมเข้ากับแสงจันทร์นั้นสาดส่องลงบนศีรษะที่ยื่นออกมาของเขา กลายเป็นแสงสว่างพร่ามัวที่หนาวเหน็บเพิ่มความลึกลับน่าค้นหาให้กับตัวเขา เขากลับมาแล้วหรือ สระน้ำด้านล่างนั่นตลอดมาไม่ยักจะมีคนมาใช้ ซึ่งน้าธารีก็บอกเธอไว้ว่าสระนี้เป็นสระเฉพาะของเขาผู้เดียว เขาก็น่าจะกลับมาแล้วจริงๆล่ะนะ เธอขยี้ตาครั้งหนึ่ง ข้างกายของเขาไม่มีผู้หญิงอยู่เลยสักคน ทำไมวันนี้เขาไม่พาผู้หญิงมาด้วยกันล่ะ จู่ๆเธอก็พบว่าตัวเองนั้นเด๋อด๋าเพียงใด ดารุค่อยๆเปิดบานกระจกนั้นออกพลางดึงผ้าม่านลงมาขณะเดียวกันก็เปิดสวิตซ์โคมไฟด้วย ห้องนี้ตกแต่งไว้อย่างน่ารักมากจริงๆ ทั่วทั้งห้องล้วนตกแต่งโดยใช้สีชมพูอ่อนทา เฟอร์นิเจอร์ล้วนแล้วแต่จะใช้สีขาวสีเดียวกับพื้นกระเบื้องที่ปูอยู่นี้ ซึ่งก็เข้ากันกับบานหน้าต่างที่เป็นสีเดียวกัน บนหัวเตียงมีตุ๊กตาสองตัววางอยู่ ตัวหนึ่งเป็นเจ้าหญิงสโนไวท์จากนิทานกับอีกตัวหนึ่งที่เป็นเจ้าชาย โคมไฟเล็กๆสีชมพูก็ติดไว้ที่หัวเตียงและแสงที่ส่องออกมานั้นก็เป็นสีชมพูเช่นเดียวกัน ห้องที่ไม่ได้ใหญ่มากมายนี้มีชั้นวางตั้งอยู่ และทั้งหมดล้วนเป็นสีชมพู ด้านบนนั้นมีตุ๊กตาเต้นรำวางอยู่หลายตัว แต่ละตัวที่ท่าเต้นแตกต่างกันนั้นล้วนทำมาจากวัสดุที่ไม่เหมือนกัน โดยมีทั้งที่ทำมาจากไม้แกะสลัก แก้ว ใยฝ้ายและพลาสติก ตุ๊กตาเหล่านี้นั้นรูปร่างกับหน้าตาดูแล้วไม่ได้ต่างเลยราวกับว่าเป็นคนคนเดียวกัน มือเธอยื่นไปขยับตุ๊กตาข้างบนไปมา ดารุตอนอยู่ในโรงเรียนนั้นเธอเลือกเรียนวิชาเฉพาะเป็นวิชาเต้น เธอจึงชื่นชอบตุ๊กตาเต้นพวกนี้จนวางไม่ลงเลย มือถือดังสั่นไหวขึ้น ทำให้เห็นว่ามันจะขยับเปลี่ยนตำแหน่งไปมาก็ต่อเมื่อมีสายเรียกเข้า ดารุวางตุ๊กตาในมือลง พลางเปิดเคสมือถือออก นี่เป็นเบอร์โทรที่บ้าน น่าจะเป็นแม่ของเธอที่โทรมา “ฮัลโหล”นี่เธอกำลังเดาว่าแม่จะพูดอะไรบ้างอยู่หรือ “ดารุ ลูกสบายดีมั้ย” เกริ่นออกมาตามนิสัยอย่างเคย มันจะต้องมีเรื่องที่ไม่ดีตามมาแน่ๆ ดารุรู้ได้เลย เพราะแม่เธอถ้าไม่มีเรื่องอะไรคงจะไม่โทรมาหาเธอแน่ๆ “เอาล่ะแม่ คราวนี้เรื่องอะไรอีกคะ พูดมาเลยเถอะ”เธอไม่สามารถพูดอะไรที่มันไม่ดีออกมาได้ มันเป็นนิสัยของเธอที่มักจะพูดแต่เรื่องดีๆแต่เก็บงำเรื่องแย่ๆเอาไว้กับตัวมาแต่ไหนแต่ไร “วันนี้พ่อแกดื่มเหล้าหนักมากเลย แถมอารมณ์เขาก็ไม่ดีอีกด้วย ลูกรู้รึเปล่าว่าทางบ้านธวลิตน่ะยังไม่ยอมร่วมลงทุนกับอสังหาริมทรัพย์เปรมศรีโลของเราเลยนะ บริษัทพ่อแกอีกไม่นานก็คงกอบกู้เอาไว้ไม่อยู่แล้วภายในครึ่งเดือนถ้าหากยังเตรียมเงินมาสำรองไว้ได้ไม่มากพอ ก็อาจจะต้อง…ล้มละลาย” “โอ้” ธวลิตเขายังจะต้องการอะไรอีกนะ เธอก็กลายเป็นคนใช้ของเขา ทำความสะอาดห้องให้เขาอย่างเชื่อฟังอยู่แล้วไม่ใช่หรือ “ดารุ ลูกพูดกับธวลิตหน่อยสิ ให้เขารีบช่วยพ่อเร็วๆ จะพูดยังไงดีล่ะ ตอนนี้ลูกก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว พูดจากันดีๆ แม่ไม่อยากให้…” แม่ของเธอพูดพร่ำไม่หยุดพลางย้ำสถานะของตัวเธอเอง แม่ต้องการแต่จะให้เธอยินยอมตามใจเท่านั้น เธอย่นหัวคื้วอย่างเบื่อหน่าย ดารุรู้สึกอ่อนไหวอยู่บ้างเหมือนกัน นี่แหละหนาแม่ของเธอ เวลาที่มีปัญหาเท่านั้นถึงจะโทรมาหาเธอเพื่อขอความช่วยเหลือได้ “ดารุ ลูกฟังอยู่หรือเปล่าเนี่ย”คนปลายสายนั้นรับรู้ถึงคนทางนี้ที่เงียบไป จึงถามกลับมาอย่างไม่แน่ใจ “แม่ หนูจะพยายามก็แล้วกันค่ะ”