ตอนที่ 4 คุณอาคะ โอกาสหน้าคงไม่ได้พบกันอีก

ต๭นที่ 4 คุณอาคะ โอกาสหน้าคงไม่ได้พบกันอีก “คุณไม่ต้องลำบากหรอก บนโต๊ะมี” มู่เฉินหย่วนคิดว่าความหมายของเธอคือสิ่งนั้น ที่ลิ้นชักบนหัวเตียงได้จัดเรียงของประเภทนั้นหลายรูปแบบเป็นชุด ๆ วางอยู่ในตะกร้า ถังซิน “.........” โรงแรมสมัยนี้ทำไมถึงเอาอกเอาใจจัง ? “ถ้างั้นฉันไปอาบน้ำ ตัวของฉันเลอะเทอะสกปรกไปหมดเลย” ถังซินได้ผลักร่างของผู้ชายไปสองครั้ง หัวใจของเธอเต้นแรงมาก เธอเหมือนจะรู้ว่ามู่เฉินหย่วนจะทำอะไรต่อไป ให้ตายเถอะ ที่จริงแล้วคนที่อยากนอนกับเขาคือเธอ กลับเป็นว่าตอนนี้เธอกลายเป็นเหมือนกระต่ายขาวตัวเล็กๆ ที่ใครก็สามารถมาเชือดได้ ? หรือว่ามู่เฉินหย่วนแสร้งทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรมาตลอดแล้วหลอกให้เราตายใจกันแน่ เมื่อมองเข้าไปในอารมณ์ความรู้สึกของสาวน้อย มู่เฉินหย่วนก็สามารถเดาความนึกคิดของเธอได้ มีผู้หญิงคิดจะมานอนบนเตียงของเขาเยอะแยะมากมาย มาถึงที่แล้วมีแผนคิดที่จะหลบหนีก็คงมีแต่เธอคนนี้ ยิ่งคิดยิ่งน่าสนใจ ไม่รู้ว่าพันธมิตรทางธุรกิจไหนส่งผู้หญิงคนนี้มา จิตวิญญาณชายก็เข้าร่างในทันที -- เมื่อถังซินตื่นขึ้นมา ทั้งเนื้อทั้งตัวก็บอบช้ำไปหมด ร่างกายเหมือนโดนล้อบดทับแรงๆ โดยเฉพาะตรงที่......ทั้งเจ็บทั้งแสบ เธอลองขยับตั้งแต่แขนจนถึงหน้าอกที่ร้อนระอุ พอหันไปก็เห็นมู่เฉินหย่วนที่นอนอยู่บนหมอน ใบหน้าของเขาดูแข็งและเย็นเยือก เวลานอนทำให้คนที่เห็นไม่มีความรู้สึกหวาดกลัว “.......” เธอ เธอ เธอ เธอ เธอไม่คาดคิดจะได้นอนกับมู่เฉินหย่วนจริง ๆ ？！ ไม่คาดคิดว่าการปฏิเสธเรื่องบนเตียงของเธอ จะไม่มีผลต่อมู่เฉินหย่วน เราสองคนยังนอนหลับด้วยกันทั้งคืน ? ช่างน่าแปลกจริงๆ เลย！ ถังซินไม่อยากรอให้มู่เฉินหย่วนตื่นขึ้นมาแล้วต้องสบตากัน ฉวยโอกาสนี้สวมเสื้อผ้าแล้วรีบไปดีกว่า เธอเผลอไปเห็นรอยเล็บบนตัวของมู่เฉินหย่วน มีทั้งด้านซ้ายและก็ด้านขวา ใบหน้าของเธอก็แดงแล้วแดงอีก หยิบเงินสดทั้งหมดที่อยู่ในกระเป๋าวางไว้บนโต๊ะ แล้วรีบเดินออกไป หลังจากถังซินไปได้ไม่ถึงสิบนาที ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงก็ตื่นขึ้น เขาคาดการณ์ว่าตอนตื่นขึ้นคงไม่เจอคนนอนอยู่ข้างๆ จึงไม่ได้ใส่ใจแล้วลงจากเตียงสวมเสื้อผ้า มองเห็นโต๊ะบนหัวเตียงมีสิ่งของวางอยู่ ก็ลองเดินไปดู ได้เจอเงินสดและกระดาษหนึ่งใบวางอยู่บนโต๊ะ (คุณอา เมื่อคืนอยู่กับคุณสนุกมาก เงินแปดร้อยแปดสิบแปด หยวน ไม่พอที่จะแทนคำขอบคุณที่มีต่อคุณ ขอให้คุณรวยรวยรวย！ โอกาสหน้าคงไม่ได้พบกัน！) “โอกาสหน้าคงไม่ได้พบกัน” มู่เฉินหย่วนกวาดสายตาอ่านตัวอักษร แล้วหัวเราะ เขาเอากระดาษแผ่นนั้นทิ้งในถังขยะ แล้วก็เก็บเงินสดไว้ ผู้ช่วยจางได้โทรมาว่าได้จองตั๋วเครื่องบินเสร็จแล้ว แล้วพูดอีกว่า “ประธานมู่ ถ้าท่านมีธุระ ผมสามารถเปลี่ยนตั๋วเครื่องบินเป็นพรุ่งนี้ได้ครับ” “ไม่ต้อง ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” ในขณะที่จะไป มู่เฉินหย่วนได้เห็นคราบแดงบนเตียง จางๆ คล้ายกับดอกไม้เล็กๆ ส่วนล่างของชายหนุ่มก็ตึงขึ้นมา นึกถึงหญิงสาวคนนั้นเรียกเขา ‘คุณอา’ แต่ในความทรงจำของเขาดูเหมือนไม่รู้จักคนๆ นี้ หยุดชงักอยู่ครู่หนึ่ง มู่เฉินหย่วนก็สั่งกำชับผู้ช่วยจาง “จริงด้วย มาที่โรงแรมสืบเรื่องผู้หญิงเมื่อคืนหน่อย” “ครับ ท่านประธานมู่”