ตอนที่ 6 กลิ่นน้ำหอมหญิงสาวผู้นั้น

ต๭นที่ 6 กลิ่นน้ำหอมหญิงสาวผู้นั้น ไม่ใช่มั้ง กระดุมข้อมือมู่เฉินหย่วนจะมาอยู่ในกระเป๋าเราได้ยังไง ? คนมีเงินอย่างมู่เฉินหย่วน คงไม่สนใจกระดุมข้อมือที่หายไปเพียงเม็ดเดียวมั้ง ถังซินคิดแล้วก็เอากระดุมแขนเสื้อใส่กลับเข้าไปในกระเป๋า แล้วสวมรองเท้าส้นสูงเดินเข้าบริษัท ช่างบังเอิญ เธอแหงนหน้าขึ้นมาเจอมู่หยางชิวกับสาวหุ่นดีเดินคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน. ถังซินเพ่งมองหญิงสาวคนนั้นให้ชัดๆ เธอคือหญิงคนที่นอนกลิ้งกับมู่หยางชิวเมื่อคืน พอมู่หยางชิวเห็นถังซิน สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที ในความทรงจำเขาตอนนี้ถังซินน่าจะไปทำงานที่มิวนิกไม่ใช่เหรอ ? กลับมาเมื่อไหร่ ? หรือไม่ได้ไป? ขณะนี้ ผู้หญิงข้างกายมู่หยางชิวเดินนำหน้าเขาไป ก็ไม่รู้ว่าพูดอะไรกันถึงดึงดูดความสนใจของมู่หยางชิวให้กลับมา สายตาจ้องกัน แล้วหญิงสาวก็หันเดินไปขึ้นลิฟต์ บนซอกคอของเธอมีรอยดูดบางๆ ในขณะเดินไปยังยักคิ้วให้กับถังซิน เหมือนว่ากำลังหัวเราะเยาะเย้ย ถังซินก้มหน้าลง เหมือนว่าพวกเขาจะมี ‘ความสัมพันธ์ไม่ธรรมดา’ มาก่อนหน้านี้ มู่หยางชิวเพียงชำเลืองมองถังซินที่เดินมาขึ้นลิฟต์ด้วย ทั้งสองไม่มีคำพูดต่อกัน เมื่อประตูลิฟต์ปิด มู่หยางชิวรู้สึกผิดแล้วปริปากพูดว่า “นั่นเป็นหัวหน้าของผม เมื่อกี้เธอถามผมเรื่องงานเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เธอไม่ได้ไปทำงานที่มิวนิคเหรอ?” ถังซินหนีบกระเป๋าไว้แน่น รู้สึกไม่สบายใจ แถมยังมีอารมณ์อย่างอื่นด้วย เป็นเพราะเรื่องในสมัยเรียนมหาวิทยาลัยเรื่องนั้น เธอจึงกลัวการมีเพศสัมพันธ์ หลังจากแต่งงานกับมู่หยางชิว ลองกันหลายครั้งก็ไม่สำเร็จ ทั้งสองไม่เคยใช้ชีวิตแบบสามีภรรยาเลย. มู่หยางชิวเป็นผู้ชายปกติทั่วไป นานแบบนั้นจะต้องอดไม่ไหวแน่ จะต้องคิดอะไรมากมาย เมื่อวานก็สะใจที่หาคนเพื่อเอาคืนมู่หยางชิวได้แล้ว ในใจเธอตอนนี้ก็ไม่คิดอะไรอีกแล้ว ถังซินปริปากพูดเบาๆ “เมื่อคืนเป็นวันครบรอบหนึ่งปีแต่งงานของพวกเรา ฉันยกเลิกการเดินทาง อยากจะอยู่ฉลองกับคุณอย่างมีความสุข แต่รู้ว่าคุณทำโอที ก็ไม่ได้มาหาคุณที่บริษัท” พอได้ฟังสีหน้ามู่หยางชิวก็เปลี่ยนไป แต่พอลูบกล่องที่อยู่ในกระเป๋า สีหน้าก็เปลี่ยนกลับคืนเป็นสภาพปกติ “ผมขอโทษ ผมลืมวันที่สำคัญมากไปเลย แต่ว่า....” มู่หยางชิวหยิบกล่องที่อยู่ในกระเป๋าออกมาแล้วเปิด ข้างในเป็นแหวนเพชรหนึ่งวง “ผมเตรียมของขวัญชิ้นนี้ไว้ให้คุณ” ถังซินมองดูแหวนคล้ายกับรูปแบบต่างหูบนหูของหัวหน้าคนนั้นของเขา คาดว่าน่าจะอยากมอบให้หญิงคนนั้น ทันใดนั้น ถังซินรู้สึกมองหน้าไม่ติด ก็ดึงมือเข้ามา มู่หยางชิวอยากจะสวมแหวนให้กับเธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไม “ทำไมหล่ะ คุณไม่ชอบแหวนเหรอ？” “ชอบ แต่ว่าตอนนี้อยู่ในบริษัท ถ้าคนอื่นเห็นจะดูไม่ดี” ถังซินพูดแล้วก็ถือโอกาสนี้หยิบแหวนในมือของเขามา มู่หยางชิวไม่มีความสงสัยในคำพูดของถังซินว่าจริงหรือเปล่า เขาโอบไหล่ของเธอ “คืนนี้ไปกินข้าวด้วยกัน ฉันจะชดใช้คืนให้คุณอย่างดี” บนตัวของเขามีกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงคนนั้นติดอยู่จนทำให้จมูกแสบเล็กน้อย ถังซินขมวดคิ้วแล้วผลักเขาออกไป เสียง ติ๊ง ประตูลิฟต์ก็เปิดออก มีเพื่อนร่วมงานยืนอยู่ด้านนอก เพื่อนร่วมงานกำลังจะเดินเข้ามาเห็นมู่หยางชิวกับถังซินสนิทชิดเชื้อ ก็หยุดอยู่ตรงนั้นสักครู่ มองดูพวกเขาด้วยสายตาที่แปลกใจ “คุณถาง คุณยืนให้ดีหน่อย” การตอบสนองของมู่หยางชิวไวมาก มือก็เคลื่อนออกจากไหล่ของถังซิน ยังแก้ตัวกับเพื่อนร่วมงาน “ถังซินใส่รองเท้าส้นสูงยืนไม่มั่นคง เขาแค่พยุงเธอนิดหน่อยเอง” ถังซินบอกไม่ถูกถึงความรู้สึกในตอนนี้ ในห้องโถงเขาสามารถสนิทชิดเชื้อแนบแน่นกับหัวหน้าของเขาได้ แต่ว่าเราเป็นสามีภรรยากัน เขาดูเหมือนกับว่ากลัวคนอื่นจะมาเห็น น่าขบขันเสียจริง ！ “ขอบคุณผู้จัดการมู่คะ” ถังซินมีน้ำเสียงนิ่ง ๆ จากนั้นก็ออกจากลิฟต์ไป เธอดมกลิ่นน้ำหอมบนตัวของเขาแล้วอยากจะอ้วก！ ถังซินทำงานอย่างรวดเร็ว ช่วงบ่ายจึงไปหาทนายร่างใบหย่า มู่หยางชิวเป็นคนนอกใจก่อน แม้เธอเอาคืนแล้วแต่ก็ยังมีความโกรธอยู่ เธอรู้ว่าไม่มีทางที่จะไปเริ่มต้นใหม่กับมู่หยางชิวได้ เธอเป็นผู้เสนอเรื่องหย่า คงไม่ถึงกับจนตรอกมาก แต่ใบหย่าใบนี้ถังซินยังไม่เอาติดตัวไป ก็เพราะว่าที่นิวยอร์กต้องการกำลังคน เก็บของคืนนี้ก็ไม่ทันแล้ว ต้องตรงไปสนามบินเลย