ตอนที่ 9 ทำไม่ง่ายเลยจริงๆ

ต๭นที่ 9 ทำไม่ง่ายเลยจริงๆ ถังซินตะลึงไปพักหนึ่ง ถึงได้เข้าใจแล้วว่าเมื่อกี้ทำไมเขาถึงมองท้องของเธอแบบนั้น เธอเขินอายจนแก้มแดง “ไม่ใช่อย่างที่ท่านประทานคิดหรอกค่ะ ฉันเพียงแค่กินเยอะในตอนเช้า ก็เลยไม่ค่อยสบายท้องเท่าไหร่” มู่เฉินหยวนก้มหัวลง ยังมีเวลาพินิจพิเคราะห์ถังซิน เมื่อเทียบกับสภาพที่บาร์ในวันนั้น สวมเดรสสายเดี่ยว เมามายไร้สติ ทั้งตัวมีเสน่ห์ทำให้คนหลงใหล ใจกล้ากระโจนมาบนร่างของเขา ช่างมีความแตกต่างกันจริงๆ ครั้งนี้เธอได้สวมชุดสูทสีเทา รูปร่างเพรียวบางสะสวย เท้าสวมรองเท้าส้นสูงสีอ่อนคู่หนึ่ง กร้าวผมแต่งกายเป็นหญิงสาวมาดมั่น เธอก้มหน้าลงต่ำ เหมือนจะไม่กล้าจ้องมองเขาโดยตรง ไม่มีแม้กลิ่นหอมที่โชยเข้าจมูกของเขา ส่วนล่างของชายหนุ่มก็ตึงขึ้นมา หญิงสาวผู้นี้ช่างงดงามเหลือเกิน เขาเคยได้ลิ้มลองที่ห้องของโรงแรมในคืนนั้น “มู่หยางชิวเป็นหลานของผมในนาม คุณไม่ต้องเรียกผมว่าคุณอาหรอก” ชายหนุ่มหัวเราะเยาะ ยิ่งเขยิบเข้าไปหาถังซินจนใกล้ “ก็ตอนที่คุณอยู่ที่บาร์แบบนั้นไง？” ถังซินตะลึงจนสมองว่างเปล่า คืนนั้น เธอถูกมู่หยางชิวกับแม่สามีบีบบังคับ จึงคิดผิดไปบาร์เพื่อปลดปล่อย ที่จริงเป็นแค่อารมณ์อยากจะเอาคืนมู่หยางชิว เธอก็เคยเสียใจที่ทำผิดไป แต่ไม่คิดว่าจะผูกความสัมพันธ์กับมู่เฉินหยวน เธอคิดว่าผ่านไปครึ่งเดือนกว่าแล้ว มู่เฉินหยวนคงลืมเรื่องนั้นไปหมดแล้ว “คุณ...คุณอามู่ ขอโทษค่ะ” ถังซินเดินถอยหลังไม่กี่ก้าว ขาก็มีอาการสั่น “ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าเป็นคุณจริงๆ เพียงแต่เห็นรูปร่างของคุณดูดี ตอน...ตอนนั้นก็เลยหน้ามืดตามัว” มู่เฉินหยวนไม่พูดอะไร เพียงเพ่งมองเธอ บรรยากาศดูอึดอัด ในใจถังซินรู้สึกกลัว หลังจากมู่เฉินหยวนดึงมือกลับไป เธอจึงถอนหายใจหนึ่งครั้ง วินาทีต่อไป ก็ได้ยินมู่เฉินหยวนถามแบบไม่สนใจไยดีว่า “ฉันทราบมาว่า คุณกับมู่หยางชิวแต่งงานกันมาปีกว่าแล้ว” ถังซินรู้ความนัยของคำพูดว่าหมายถึงอะไร ทำไมแต่งงานกับมู่หยางชิวมาปีกว่าแล้วยังสะอาดบริสุทธิ์ ถังซินคิดถึงเรื่องนั้นของมู่หยางชิว เพียงได้แต่ฝืนยิ้มแล้วตอบเสียงเบา ๆ “อืม” แล้วก็รีบเปลี่ยนประเด็นสนทนา “ท่านประทานมู่ ฉันมีของจะให้คุณ” ถังซินควานหาของในกระเป๋า อยากจะเอากระดุมแขนเสื้อเม็ดนั้นคืนให้มู่เฉินหยวน ช่างบังเอิญมีโทรศัพท์สายหนึ่งโทรเข้ามาพอดี เป็นน้องสาวคนเล็กชื่อ กวนหลิงเอ๋อ ถังซินพูดขออภัยมู่เฉินหยวน แล้วถือโทรศัพท์ไปรับอีกฝั่ง แล้วกดเสียงต่ำ “อะไรเหรอ？” “พี่คะ ฉันโทรหาพี่หลายครั้งแล้วทำไมพี่ไม่รับสาย！” “วันนี้ฉันมีธุระ เลยปิดเสียง เธอมีเรื่องอะไรพูดมา” “คุณแม่หกล้มขาหักพี่รู้หรือเปล่า？” คำพูดนั้นดูเหมือนกวนหลิงเอ๋อกำลังกล่าวโทษ “ที่จริงฉันต้องไปแคสติ้งบทสำคัญ แต่ต้องกลับมาดูแลคุณแม่ เลยต้องทิ้งบทนั้นไป！” กวนหลิงเอ๋อให้ถังซินรีบมาโรงพยาบาล แล้วนำเงินสดติดตัวมาเยอะ ๆ พูดไม่กี่คำ ถังซินก็วางสาย “ท่านประทานมู่ ต้องขอโทษด้วยค่ะ ฉันมีเรื่องด่วนจะต้องรีบไป” เพราะว่าเป็นห่วงคุณแม่ น้ำเสียงของถังซินเปลี่ยนเป็นเสียงกระวนกระวาย “บ้านของฉันเกิดเรื่องนิดหน่อย” เสียงสนทนากันเมื่อกี้ มู่เฉินหยวนก็ได้ยินอยู่บ้าง เมื่อเห็นถังซินดูมีความกังวลแบบนั้น เขาก็ตัดความคิดที่จะถามถังซินให้ถึงที่สุดออกไป “อืม ไปเถอะ” “ขอบคุณมากค่ะท่านประทานมู่” ถังซินจึงรีบเดินจากไป ลืมเรื่องที่จะคืนกระดุมแขนเสื้อให้มู่เฉินหยวนทันที ผู้ช่วยเสร็จจากทำธุระเร็วมาก เมื่อมู่เฉินหยวนกลับออกมา เขาก็ส่งตัวแทนของสวิตเซอร์แลนด์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว “ท่านประทานมู่ ผลการทดลองพืชชนิดนั้นออกมาแล้ว” ผู้ช่วยจางเอาข้อมูลที่ถืออยู่ในมือส่งให้มู่เฉินหยวน ในน้ำเสียงมีความตื่นเต้นแบบเก็บอาการไม่ได้ “เหมือนที่ท่านได้คาดเดาไว้เลยครับ” มู่เฉินหยวนเปิดเอกสาร สายตาค่อยๆ เลื่อนลงมา เมื่อดูค่าตัวเลขสำคัญของการทดลอง เขาไม่ดีใจเหมือนกับผู้ช่วยจาง เพียงแต่พูดว่า “แม้ว่าพวกเราจะหาเจอ คนกลุ่มอื่นก็อาจจะหาได้เจอเหมือนกัน คุณรีบจัดการแบบลับ ๆ หานักแปลหนึ่งคนรีบเดินทางไปต่างประเทศกับฉัน รีบไปเซ็นต์สัญญาก่อนคนอื่น” ผู้ช่วยจางไม่ตอบรับในทันใด แสดงสีหน้าลำบากใจออกมา มู่เฉินหยวนเหลือบไปมองเขา ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ทำไมหล่ะ เรื่องง่ายๆ แค่นี้มันยากเหรอ？ “ท่านประทานมู่ ทำได้ยากจริง ๆ” ผู้ช่วยจางสีหน้าเคร่งขรึม “คนหมู่บ้านนั้นพูดได้แต่เพียงภาษาอูเค่อป๋อ แต่ในหนังสือมีภาษาของคนกลุ่มน้อยนี้ ซึ่งในโลกนี้ไม่มีใครที่จะสามารถแปลได้” สีหน้ามู่เฉินหยวนซีเรียสขึ้นมาทันที เขาก็ลืมโดยสนิทเลย ถ้าสามารถสื่อสารกับคนในหมู่บ้านนั้นได้ พืชชนิดนั้นก็ถูกคนอื่นซื้อไปแต่แรกแล้ว ครุ่นคิดสักครู่ มู่เฉินหยวนก็ปริปากพูดว่า “คุณแอบไปถามอาจารย์ของนักเรียนที่โรงเรียนแปลภาษา ในเมื่อมีภาษาแบบนี้ ในหนังสือก็ต้องมีเบาะแสไม่มากก็น้อย” “ได้ครับ ฉันจะรีบไป” ผู้ช่วยจางพยักหน้า