บทที่27 ด่าใครว่าอีแก่

บ๗ที่27 ด่าใครว่าอีแก่ “ไม่มีนี่ อาจจะเป็นลูกค้าคนไหนส่งให้มั้ง ” ถังซืนพูดขอบคุณเพื่อนร่วมงาน แล้วยิ้มอ่อนๆ เธอก็ยังคงเป็นผู้หญิงเก่งและฉลาดที่ทำตัวเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างไงอย่างงั้น พอถึงห้องทำงาน ถังซินพบว่ามีช่อดอกคามิเลียสีขาวบริสุทธิ์ที่สวยงามไร้ที่ติวางอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา กลิ่นหอมชวนคนหลงใหล ข้างๆยังมีของขวัญชิ้นหนึ่งที่สวยงาม มือเท้าของเขาเริ่มเย็น ก็มีแค่คนๆนั้นที่รู้ว่าเขาชอบดอกคามิเลีย ข้างในช่อดอกคามิเลียมีการ์ดสีชมพูอ่อนปักไว้ ถังซินเอาออกมาเปิดดูข้างในเขียนไว้ว่า ที่รักคุณเป็นดั่งชีวิตของผม ตัวหนังสือภาษาอังกฤษเขียนออกมาได้อย่างคล่องแคล่วงและตัวหนังสือก็สวยมาก มันทำให้ถังซินนึกถึงหลินเฉิงจี๋ตอนเขียนตัวหนังสือพวกนี้โดยใบหน้าที่ยิ้มอย่างสง่างามและความรู้สึกที่จะต้องได้ในสิ่งที่ต้องการ นี่เพิ่งจะเท่าไหร่เอง หลินเฉิงจี๋ก็รู้รายละเอียดอ่อนของเขาทุกอย่างแล้วหรอ ยังส่งคนมาส่งของขวัญกับช่อดอกคาลิเมียมาอีก เหตุผลที่เขามาหาที่นี่คือต้องการจะแก้แค้นแธอ หรือว่าเพราะอะไรกันนะ? อีกวันหนึ่ง ในตอนที่ถังซินกำลังถึงบริษัท ก็บังเอิญเจอเข้ากับมู่หยางซิวพอดี มู่หยางซิวสีหน้าไม่ค่อยดีนัก โดยเฉพาะตอนเจอแธอ สายตาที่เขามองเธอนั้นราวกับอยากจะบีบคาเข้าให้ตายดามือ ถังซินยิ้มเยาะเย้ยในใจ ตั้งแต่ตอนที่อยู่ในห้องน้ำแล้วได้ยินเฉียวมั่นหลัวกับมู่หยางซิวกำลังปรึกษากันว่าไม่เพียงแค่ทำลายชื่อเสียงเธอแถมยังจะทำให้เธออกจากบ้านนั่น มันทำให้เธอไม่ได้มีความอาลัยอาวรณ์ต่อมู่หยางซิวอีกต่อไป เธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเพียงแค่เขาเริ่มลงมือก่อนเพื่อปกป้องตัวเองแค่นั้น มีหลายคนที่เข้าลิฟท์มาด้วยกัน ถังซินที่ยืนอยู่ข้างๆมู่หยางซิวถามขึ้น “ผู้จัดการมู่ สีหน้าไม่ค่อยดีเลย ไม่สบายหรอ?” มู่หยางซิวหันหัวมามองถังซินด้วยสายตาที่ดุร้าย ผู้หญิงคนนี้เป็นคนวางแผนแกล้งทำให้เขาเห็นเฉียวมั่นหลัวนอนกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าต่อตา ยังจะกล้ามาพูดแบบนี้อีก! หรือว่า ก่อนหน้านี้ที่ถังซินยอมทนตามน้ำนั่นเป็นเพราะเธอแค่เสแสร้งแกล้งทำเท่านั้น ตอนนี้ต่างหากที่เป็นตัวตนที่แท้จริงของแธอ? มู่หยางซิวเข้ามาใกล้ถังซิน พูดเบาๆพอที่คนสองคนจะได้ยินว่า “ถังซิน เธออยากหย่าใช่ไหม? งั้นฉันจะไม่ยอมหย่า แถมยังจะฆ่าเธออีกต่างหาก! ” ถังซินจ้องมองใบหน้าของชายที่น่าเกลียดและดุร้ายคนนี้แล้ว ก็รู้สึกเสียใจแทนตัวเองขึ้นมา หลังจากแต่งงานกับมู่หยางซิวแล้ว นอกจากไม่ได้นอนห้องเดียวกันแล้ว เธอก็ทุ่มเทให้ตระกูลมู่ไปเยอะมากๆ มู่หยางซิวมีชู้ เธอก็แค่เปิดเผยเรื่องอื้อฉาวของพวกเขา เขายังจะมาข่มขู่ว่าจะฆ่าเธออีก ถังซินพูด “ คุณนอกใจฉันก่อน ถ้าไม่อยากหย่าละก็เจอกันที่ศาลได้เลย” “ฉันนอกใจ? ” มู่หยางซิวหัวเราะเหอะเหอะ พร้อมกับสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม “เธอเห็นแล้วยังไง? เธอมีหลักฐานอะไรไหมล่ะ? กูยังอยากจะฟ้องเรื่องที่มึงโกหกมาท้องอยู่เลย! ” มู่หยางซิวทำหน้าเหมือนตัวเองถือไพ่เหนือกว่า ราวกับว่าถังซินไม่มีทางทำอะไรเขาได้ ถังซินจะไม่รู้ได้ยังไงว่านักข่าวที่ในโรงแรมพวกนั้นล้วนเป็นคนที่มู่หยางซิวจ้างมา เขาแค่ลงทุนจ่ายเงินไปก้อนหนึ่งเพื่อปิดปากนักข่าวไม่ให้เอาเรื่องพวกนั้นไปเผยแพร่ก็จบ แต่ทว่า มู่หยางซิวก็คงจะไม่รู้ว่าเธอแอบซื้อนักข่าวเข้าไปสอดแทรกในนั้นล่ะสิ เพียงแต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาเปิดโปงพวกเขาเท่านั้นเอง ถังซินรู้ว่าเฉียวมั่นหลัวไม่เพียงแต่ฉลาดอย่างเดียวเขายังเป็นคนที่อาฆาตหนักมากๆเวลานี้ขืนปล่อยของอะไรออกไป ไม่นานก็จะโดนเขาจัดการหมด เธอต้องการรอเฉียวหมั่นหลัวเริ่มก่อนแล้วค่อยว่ากัน นึกถึงเรื่องพวกนี้ ถังซินกลับไม่พูดอะไร แค่แสยะริมฝีปากสีแดงนั่น แล้วมองตรงไปข้างหน้า มู่หยางซิวเห็นเขานิ่งเงียบเหมือนไม่สะทกสะท้าน ตัวเขาเองกลับรู้สึกขนลุก เขารู้สึกว่าถังซินมีอะไรผิดปกติ แต่บอกไม่ถูกว่าผิดปกติยังไง ถังซินไม่ได้สนใจอะไรมู่หยางซิว หรือจะบอกว่า ตั้งแต่ที่เห็นข้อความบนวีแชทนั้นก็ทำให้เธอตัดใจไปแล้ว ตั้งแต่ย้ายออกมาจากบ้านตระกูลมู่ ถังซินก็พักอยู่ที่โรงแรม แต่เธอก็ไม่ค่อยชอบพักที่โรงแรมนานนัก เวลาว่างก็จะเปิดแอพค้นหาดูบ้านบ้าง แล้วกวนหลินเอ๋อโทรเข้ามาพอดี อย่างน้อยก็น้องสาวแท้ๆเลยตัดสินใจบอกกับกวนหลินเอ๋อเรื่องการหย่า กวนหลินเอ๋อดูแล้วดีใจยิ่งกว่าเธอซะอีก ยิ่งพอรู้ว่ากำลังหาบ้านอยู่ ในตอนบ่ายเลยให้บริษัทส่งของส่งกุญแจมาให้ถังซิน ที่พักแถวสิงสุ่ยวาน ห่างจากมู่ซื่อไม่ไกล และยังเป็นย่านที่อยู่อาศัยระดับผู้ดีอีกด้วย กวนหลินเอ๋อบอกว่านี่เป็นบ้านของเพื่อนของเธอ เพราะว่าเขาอยู่ต่างประเทศ เธอกับเพื่อนเลยคุยกันว่าให้เช่าเดือนละหนึ่งหมื่นสามพันหยวน ถังซินกลับคิดว่าไม่น่าจะมีเรื่องที่ดีขนาดนี้ได้ กวนหลินเอ๋อรับประกันแล้วรับประกันอีกและยังให้ดูเอกสารและบัตรประชาชนของเพื่อนเขา ถังซินถึงยอมเชื่อ พอถึงวันหยุดก็ขนของย้ายมาที่สิงสุ่ยวาน เพราะว่ากล่องที่ใส่หนังสือค่อนข้างเยอะถังซินเลยให้คนขนของตระกูลบ้านมู่มาช่วยขนขึ้นบ้าน ของที่เหลือเล็กๆน้อยๆเธอจะย้ายขึ้นไปเอง กล่องหนังสือพวกนั้นก็ค่อนข้างหนักพอสมควร พอหลังจากลิฟต์เปิดออกมา ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่ฟังดูแล้วค่อนข้างขี้อ้อน พอถังซินได้ยินแล้วก็รู้สึกว่าเสียงคุ้นๆเลยเงยหน้าขึ้นไปดู ปรากฏว่าในลิฟต์เป็นมู่เฉินหยวนกับจู๋ซือซือ หนุ่มหล่อสาวสวยยืนอยู่ด้วยกันก็เหมาะสมกันดี มู่เฉินหยวนเห็นถังซินที่ยืนอยู่ข้างนอกก่อนเลยขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น : “ คุณถัง ” “ ประธานมู่ ” ลิฟต์ข้างๆต้องรอตั้งสามนาทีแน่ะ ทั้งยังพอลิฟต์เปิดออกมาเป็นถังซินที่เหยียบเท้าเข้าไปแล้ว คิดๆไปเขาก็ไม่มีความผิด ทำไมต้องหลบเลี่ยงล่ะ “ เหอะ ” แต่จู่ซือซือกลับชักสีหน้า เขายังลืมไม่ลงว่าเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ พี่เฉินถึงได้ทำให้เธอขายขี้หน้าท่ามกลางคนมากมายนั่น ชายตาดูถังซินสักพัก จู่ซือซือพูด “ สิงสุ่ยวานนี่เป็นถึงย่านที่พักอาศัยระดับสูง เธอเป็นแค่พนักงานของมู่ซื่อ แต่ยังสามารถเข้ามาพักได้ มีเงินเยอะไม่เบานี่ !” “ มีใครบอกไหมว่าพนักงานของมู่ซื่อจะมาพักที่ย่านระดับสูงไม่ได้? ” ถังซินแสยะยิ้ม เธอไม่ใช่คนที่จู่ซือซือจะมารังแกได้ง่ายๆสักหน่อย “ เดือนก่อนเล่นหุ้นได้กำไรค่อนข้างเยอะ ก็เลยถูกใจสภาพแวดล้อมที่นี่ อยากจะอยู่อย่าสงบๆ แต่ใครจะไปรู้ว่าไม่ได้ดีอย่างที่คิดไว้ ” จู๋ซือซือชะงักไปพักหนึ่ง รอสักพักพอรู้ตัวว่าถังซินกำลังด่าตัวเองอยู่นั้นก็เกือบจะกระโดดขึ้นมา “ อีแก่ เมื่อกี้แกกำลังด่าฉันอยู่ใช่ไหม? แกลองพูดอีกทีสิ!” ถังซินอารมณ์สงบจิตใจ “ เธอด่าใครว่าอีแก่?” “ คนแก่ด่าแกนั่นแหละ !” ถังซินร้อง อ้อ ด้วยใบหน้ายิ้มหัวเราะ มู่เฉินหยวนข้างๆก็ยิ้มหัวเรามุมปาก “แก แก แก…..” พอรู้ตัวเองว่าโดนด่ากลับ จู่ซือซือโกรธจนอยากจะร้องไห้ กระทืบเท้าทำตัวน่าสงสารแล้วก็จับแขนมู่เฉินหย่วนไว้ “ พี่เฉิน มันแกล้งฉัน” มู่เฉินหยวนยืนล้วงกระเป๋านิ่งๆพูดแบบขรึมๆว่า “ อยู่ในลิฟต์พูดน้อยๆหน่อย ” จู๋ซือซือเบ้ปาก สักพักลิฟต์ก็ถึงชั้นยี่สิบหก ถังซินอุ้มกล่องกระดาษที่หนักมากจะออกจากลิฟต์ จู่ซอซือเห็นเขาใช้แรงในการอุ้มกล่อง เลยยื่นท้าออกไปขัด ถังซินสะดุดทำให้ยืนไม่นิ่ง ทั้งคนทั้งกล่องเซไปใกล้จะล้ม ข้างในลิฟต์เดิมทีก็ไม่ใหญ่อยู่แล้ว มู่เฉินหยวนกลัวว่าหัวของเขาจะไปกระแทกโดนลิฟต์ เขาแสดงอาการออกทางสีหน้าเล็กน้อย ก่อนยื่นมือไปช่วยจับกล่องกระดาษ ถึงจะเป็นอย่างงั้น แต่เพราะว่าของหญิงสาวล้มลงไปทั้งตัว กล่องกระดาษก็เลยชนเข้ากับอ้อมอกของเขาพอดี ในตอนที่พยุงนั้นเขาบังเอิญไปจับโดนข้อมือของถังซินพอดี ความอุ่นและลื่นนิดๆของผิวนั่น แถมยังมีกลิ่นส้มอ่อนๆ ก็ทำให้มู่เฉินหยวนนึกถึงช่วงที่อยู่โรงแรมคืนนั้น และขมวดคิ้วเข้ม เลยช่วยพยุงถังซินและดึงกล่องกระดาษขึ้นมาเพื่อหลบหลีกเหตุการณ์น่าอายนั่นอย่างรวดเร็ว “คุณถัง ยืนดีๆ ” สีหน้าของถังซินก็รู้สึกเขินอายเหมือนกัน เธอยังไม่ทันได้ทำอะไร ก็มีอีกมือยื่นเข้ามาและผลักออกไปอย่างรุนแรง “นี่เธอจะทำอะไรน่ะ？กลางวันแสกๆยังจะยั่วผู้ชาย? ” จู่ซือซือไม่คิดว่าจะกลายเป็นการส่งคนเข้าไปในอ้อมแขนของมู่เฉินหยวน โกรธขนอยากจะฆ่าถังซินให้ตายไปซะ “ คุณจู่คะ สายตาของคุณไม่มีอะไรผิดปกติใช่ไหม? ” ถังซินเม้มริมฝีปาก “ ถ้าหากนี่นับว่าเป็นการยั่วยวนละก็ เกรงว่าแถวบนถนนนี้คงไม่มีใครกล้าทำความดีกันแล้วล่ะ กลัวจะโดนเข้าใจผิดว่าเป็น “ การยั่วยวน ”