บทที่35 คุณสวมหน้ากากทำไม

บ๗ที่35 คุณสวมหน้ากากทำไม หลังจากถังซินมองคนนั้นแบบชัดเจน รู้สึกแปลกใจหน่อยๆจึงถามว่า：“Oriel？เธอแน่ใจเหรอ？” หนังแนวลึกลับของผู้กำกับคนนี้มีชื่อเสียงมาก หล่อนชอบมากจริงๆ “ใช่ใช่ เขาเนี่ยแหละพี่”กวนหลิงเอ๋อดึงถังซินเข้าไปยังกำชับด้วยเสียงเบาๆว่า：“พี่ พี่อย่าพูดตรงเกินไปนะ ยังไงฉันก็ยังอยู่ในกลุ่มที่ไม่ดังขนาดนั้น” “......” เธอยังไม่ดังก็ได้เป็นพรีเซนเตอร์ของ Dior กับ Valentino แล้ว ถังซินตามกวนหลิงเอ๋อไปถึงด้านหน้าของ Oriel “สวัสดีค่ะ ผู้กำกับ Oriel” ถังซินทราบว่าผู้กำกับคนนี้เป็นคนฝรั่งเศส ไม่ชอบภาษาอังกฤษ เธอจึงทักทายเขาด้วยภาษาฝรั่งเศส“เป็นเกียรติจริงๆที่ได้เจอคุณ” ผู้กำกับ Oriel เห็นว่าการพูดภาษาฝรั่งเศสของถังซินดีขนาดนี้ ก็รู้สึกสนใจขึ้นมา จึงพูดคุยกับเธอ พูดไปได้นิดหน่อย ถังซินจึงแนะนำกวนหลิงเอ๋อให้เขารู้จัก บอกว่าน้องสาวของเขาเพิ่งเป็นนักแสดง ชื่นชอบผลงานของ Oriel มาก กวนหลิงเอ๋อที่ไม่เข้าใจภาษาฝรั่งเศสก็ได้แค่ยิ้มให้ หน้าตาที่สวยงามของกวนหลิงเอ๋อดูเหมือนว่าจะทำให้ Oriel พอใจเป็นอย่างมาก เขาจึงให้นามบัตรถังซิน และให้ถังซินบอกกับกวนหลิงเอ๋อวันและสถานที่ไปลองเทสต์หน้ากล้องดู ถังซินจึงยิ้มรับมา หลังจาก Oriel เดินจากไป ถังซินจึงเอานามบัตรให้กวนหลิงเอ๋อ แล้วก้มตัวลงลูบบริเวณเท้าที่เจ็บ รองเท้านี้สวยดี แต่กัดเท้ามากเลย “ว้าว พี่นี่สุดยอดจริงๆเลยเนอะ？”สองมือของกวนหลิงเอ๋อจับนามบัตรนั้นแน่นๆด้วยความงงงวยอย่างไม่อยากจะเชื่อ：“เธอเอานามบัตรของ Oriel มาได้จริงๆเหรอเนี่ย？” “อย่าโง่ไปหน่อยเลย ก็แค่ได้โอกาสไปลองเทสต์หน้ากล้อง ใครๆก็ไปเทสต์ได้！” กวนหลิงเอ๋อห้วเราะฮี่ฮี่：“ไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันมีเวลาเยอะมาก ถ้าเทสต์ผ่านขึ้นมาล่ะ？ถ้าฉันได้แสดงหนังของเขา แม้ว่าจะได้พูดแค่สามคำ แต่ค่าตัวก็ต้องสูงขึ้นแน่ๆ！” ถังซินเบะริมฝีปากล่างแล้วพูดอย่างช่วยไม่ได้：“แล้วแต่เถอะ โอเค เรื่องเสร็จเรียบร้อย จะกลับกันได้ยัง？” แค่คิดว่าหลินเฉิงจี๋อยู่ในงานนี้ ถังซินก็รู้สึกกลัวขึ้นมา กลัวว่าจะได้เจอสุดๆ แค่เขาอยู่นี่ งานปาร์ตี้จะสุดยอดแค่ไหนเธอก็ไม่สน “พี่ พวกเราเข้ามายังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเลย”กวนหลิงเอ๋อพึมพำกลับ“กลับตอนนี้เร็วเกินไปนะพี่” พูดไปสายตาก็ชำเลืองมองไปรอบด้าน พี่เขยอยู่ที่ไหนนะ？ อีกอย่าง ถ้าหล่อนพาถังซินออกไปตอนนี้ งั้นก็เท่ากับว่าหล่อนทำไม่สำเร็จน่ะสิ？ “เธอไม่ได้พูดว่าจะให้พี่มาเป็นล่ามให้เหรอ？”พอเห็นกวนหลิงเอ๋อมองไปทั่วคฤหาสน์ ถังซินก็อดไม่ได้ที่จะถาม：“เธอมองอะไรอยู่น่ะ หรือมีแผนการอะไรอีก？” ในใจกวนหลิงเอ๋อคิดอยากจะหาโอกาสโทรถามหลินเฉิงจี๋ จึงรีบเอามือกุมไว้ที่หน้าท้องพูดว่า：“โอ้ยพี่ ฉันปวดท้องมากเลย เดี๋ยวไปห้องน้ำแปปนึงนะ” “......” เท้าของถังซินเจ็บขึ้นมานิดหนึ่ง เลยเดินไปหาที่นั่ง แสงไฟในห้องงานเลี้ยงค่อยๆมืดลง เปลี่ยนเป็นไฟสลัว ดนตรีก็เปลี่ยนเป็นจังหวะวอลทซ์ คล้ายกับว่าถึงเวลาเต้นรำแล้ว ถังซินจึงนั่งบนเก้าอี้ยาวที่อยู่ข้างประตู แต่แย่จริงๆเลย เขาเห็นคนรู้จักเดินเข้ามา คือมู่เฉินหย่วนพาจู่ซือซือมานั่นเอง มู่เฉินหย่วนใส่ชุดสูทสีดำทั้งตัว รูปร่างดูดีเด่นขึ้นมาเลย เขาไม่จำเป็นต้องขยับหรือทำอะไร บุคลิกที่เป็นเอกลักษณ์ของเขานั้นก็ทำให้คนอื่นยากที่จะเพิกเฉยเขาได้ จู่ซือซือที่คล้องแขนมาอยู่ยังคงดูหรูหราโดดเด่นเหมือนเดิม กระโปรงลวดลายสีแดงสดของหล่อนที่แกว่งไปมายิ่งดึงดูดผู้คน ผมปลิวเบาๆ คล้ายกับเจ้าหญิงที่ถูกตามใจ เนื่องจากนั่งอยู่ข้างๆประตู จึงห่างกับพวกเขาแค่เมตรเดียว ถังซินจึงลุกขึ้นทักเขาอย่างช่วยไม่ได้ “ประธานมู่” “คุณถัง”มองเห็นถังซินที่ถือกระเป๋าเพชรระยิบระยับอยู่ตรงนี้ มู่เฉินหย่วนแปลกใจเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะพูดว่ารูปร่างผู้หญิงคนนี่นั้นดีจริงๆ จัดการชุดนี้ได้อย่างง่ายดาย ชุดเดรสที่ถังซินใส่ช่วยคอลึกเป็นตัว v ตรงกลางมีผ้าโปร่งๆคลุมไว้หนึ่งชั้น แต่ก็สามารถมองผ่านเข้าไปเห็นช่วงขาวๆนุ่มๆบริเวณนั้น สายตาของมู่เฉินหย่วนไม่ทันระวังจึงกวาดไปมองเห็น ทำให้เขาหายใจไม่ทั่วท้อง เขานึกถึงคืนวันนั้นที่โรงแรม หล่อนที่อ่อนโยนกับเขา สวยงามมากจริงๆ เปรียบเทียบกับมู่เฉินหย่วนแล้ว จู่ซือซือที่มองเห็นถังซินสีหน้ากลับแสดงออกว่าไม่ชอบอย่างชัดเจน ผู้หญิงคนนี้คือพี่สาวของกวนหลิงเอ๋อ ไม่ใช่แค่หล่อนที่ทำให้พี่เฉินมาตำหนิเธอ น้องสาวก็ไปจับใครได้ก็ไม่รู้ ถึงได้มาแย่งข้อเสนอๆดีทั้งหมดของเธอไป ！ “อ้าว ล่ามนี่นา เข้างานนี้ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ？”จู่ซือซือยิ่งคิดยิ่งโกรธ เริ่มพูดเยาะเย้ย：“หรือว่าเธอกับน้องก็เหมือนกัน จับประธานคนไหนได้บ้างแล้วล่ะ？” ถังซินกลับไม่รู้สึกร้อนใจ ยิ้มอ่อนกลับไปให้：“ใช่ค่ะ ฉันก็เป็นแค่ล่าม ไม่เป็นที่รู้จักเท่าคุณจู่ซือซือ แต่ว่าเจ้าของงานนี้มีไมตรีจิตดี ก็เลยชวนคนบางกลุ่มมาซะเยอะเลย” “เธอหมายความว่าไง หมายความว่าฉันก็ถูกเชิญมางั้นๆเหรอ？”จู่ซือซือโกรธขึ้นมาทันที “ประธานเจียงกับพี่เฉินคือเพื่อนที่ดีต่อกัน แต่ประธานเจียงตั้งใจเชิญพวกเรามาร่วมงานย่ะ！” “ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรนี่” “ผู้หญิงคนนี้นี่！”จู่ซือซือมองถังซินที่แสดงออกด้วยท่าทางไม่แยแสก็รู้สึกไม่ดี เริ่มรู้สึกโกรธขึ้นมาอีก มู่เฉินหย่วนกระแฮมไอออกมาหนึ่งที คล้ายกับไม่พอใจอย่างมาก มู่เฉินหย่วนพูดด้วยเสียงต่ำและหนัก：“ซือซือ ระวังคำพูดกับพฤติกรรมของเธอด้วย” จู่ซือซือจึงทำได้แค่ออกเสียงไม่พอใจไนลำคอ ก่อนจะไป ยังหันหัวกลับมาจ้องถังซิน “เรื่องครั้งที่แล้ว ฉันไม่หวังว่าจะมีอีกรอบที่สองนะ” มู้เฉินหยวนดึงจู่ซือซือออกมาท่ามกลางฝูงคน เสียงของมู่เฉินหย่วนดังเข้าไปด้านในหูของหล่อนด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น：“เข้าใจใช่ไหม？” จู่ซือซือพูดกลับอย่างคลุมเครือ：“ฉันช่วงนี้ตั้งใจถ่ายละคร และก็ไม่ได้ทำผิดอะไร กลับกันยังกวนหลิงเอ๋อ ไม่รู้ว่าไปเลียขาใคร ถึงได้มาแย่งเอางานพรีเซ็นเตอร์ยี่ห้อดังของฉันไป！” “ฉันหมายถึงเรื่องรูปภาพ”มู่เฉินหยวนหยุดเดิน หยุดเสแสร้งกับหล่อนแล้วพูดต่อว่า“เธอกับถังซินไม่รู้จักกัน งั้นก็เป็นเรื่องของเขา จะเข้าไปยุ่งทำไม？” จู่ซือซือกัดริมฝีปาก หล่อนก็แค่หาคนมาหาของ และอยากสั่งสอนถังซิน นึกไม่ถึงว่ามู่เฉินหย่วนจะพาเธอไปโรงแรม คนสองคนอยู่โรงแรมด้วยกันทั้งคืน ในใจรู้สึกโกรธจนทนไม่ไหว แล้วเขาก็ดันบังเอิญรู้ปัญหาขัดแย้งของถังซินกับมู่หยางซิวอีก ก็เลยเอารูปภาพส่งให้เฉียวมั่นหลัว หวังจะยืมมือเขามาทำร้ายชื่อเสียงถังซิน แต่นึกไม่ถึงว่าเฉียวมั่นหลัวจะไร้ประโยชน์อะไรได้ขนาดนี้！ มู่เฉินหย่วนเงิยหน้าขึ้นมาลูบผมซือซือ แต่คำพูดที่พูดออกมากลับดูกดขี่：“ซือซือ เธอนั่งตรงนี้ ถึงเธอจะไม่ขาดข้อสนับสนุนดีๆพวกนั้น เธอก็ต้องจำไว้ว่า เธอพึ่งพาบริษัทมู่ซื่ออยู่” “เธอต้องการอะไรฉันให้เธอได้หมด แต่เธอจะไปสร้างปัญหาไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งอย่าไปยุ่งกับถังซิน ไม่ว่าน้องของเขาจะมีใครคอยสนับสนุน เธอก็อย่าเข้าไปยุ่งหรือสร้างปัญหาให้เขาอีก” “เขาแย่งของของฉันไป ฉันจะบ่นไม่ได้เลยเหรอ？”จู่ซือซือถอนหายใจอย่างโกรธเคือง “อีกอย่าง พี่เฉินพี่มักจะพูดแทนยัยถังซินนั่นตลอดเลย พี่ชอบมันเหรอไง？” “ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าแตะต้องเธอ อย่าดึงเรื่องอื่นเข้ามาเกี่ยว” “พี่ไม่พูดให้ชัดเจนล่ะ แสดงว่าชอบมันสินะ！”จู่ซือซือพอคิดถึงเรื่องรูปพวกนั้นก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา “ถ้าพี่รักฉันจริงๆ ก็อย่าไปยุ่งกับหล่อนอีก。” มู่เฉินหย่วนเอนศีรษะหันไปมองซือซือด้วยสายตาที่น่ากลัว：“เธอรู้หรือเปล่าว่าเธอพูดอะไรออกมาน่ะ？” เขาเกลียดที่สุดคือโดนคนอื่นมาบีบบังคับ “ฉัน ฉันผิดหรือไง！”จู่ซือซือพอเห็นเขาเป็นแบบนี่จึงรีบพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงและยอมรับผิด：“ฉันไม่ชอบเขานี่ ต่อไปนี้จะอยู่ห่างๆเขาละกัน พี่เฉินอย่าลงโทษฉันก็พอ” สีหน้าของมู่เฉินหย่วนจึงดูดีขึ้นมาหน่อย เขามองเห็นประธานจางท่ามกลางหมู่คน จึงพาจู่ซือซือเดินไปหาประธานเจียง ถึงซินรออยู่พักหนึ่ง กวนหลิงเอ๋อก็ยังไม่กลับมา เขากำลังสงสัยว่าหรือกวนหลิงเอ๋อเห็นคนหล่อตอนเดินออกมา แล้ววิ่งตามเขาไปหรือเปล่า โทรศัพท์ไปก็ไม่มีคนรับ ในช่วงเวลานี้เอง เวทีเต้นรำก็เริ่มขึ้นแล้ว ชายหญิงเป็นคู่ๆในห้องงานเลี้ยงต่างเดินกันเข้าไปกลางฟลอร์เต้นรำ เต้นกันออกมาอย่างสง่างดงาม ส่วนคนที่ไม่ชอบเต้นรำก็คุยกันรอบๆหรือบางคนก็ชมกันอย่างเงียบๆ เข้ามาร่วมงานปาร์ตี้นี้ได้ต่างก็ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปจริงๆ เต้นรำกันได้ธรรมชาติมากๆ ถังซินที่นั่งมองอยู่ตรงนั้น ก็รู้สึกเพลิดเพลินช่วงก้าวของขา ตอนนี้เอง ผู้ชายคนหนึ่งสวมหน้ากากปีกนกเดินเข้ามาทางถังซิน เขาสวมชุดสีขาวดูแมทช์กับชุดเดรสที่ถังซินสวมอยู่เป็นอย่างมาก ท่าทางสง่างามจริงๆ เขาโค้งตัวลงแล้วยื่นมือออกไปทางถังซิน ดูเหมือนว่าจะเชิญหล่อน “ขอโทษค่ะ คุณหาคนอื่นเถอะนะคะ”ถังซินปฏิเสธ แสงไฟหรี่ลง ชายที่สวมหน้ากาก เขามองออกแค่ว่ารูปร่างของชายคนนี้ไม่แย่เลยทีเดียว เดินมาพร้อมกับท่าเดินที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี ผู้ชายคนนั้นเหมือนจะไม่ได้ยินที่ถังซินปฏิเสธ เขายังคงอยู่ท่านั้นไม่ขยับ ถังซิน：“......” คนนี้เขาปกติใช่ไหม？ ทั้งสองคนนิ่งเงียบไปหนึ่งนาที จนถังซินเริ่มรู้สึกอาย ยังไงซะก็แค่เต้น อีกแปปก็จะจบแล้ว เธอจึงวางมือลงบนฝ่ามือของชายคนนั้น ตอนที่มือทั้งสองคนสัมผัสกัน นิ้วมือถังซินถูกกระแสไฟช็อต จนเธอรู้สึกชามาก แล้วมือก็ถูกชายคนนั้นดึงเข้าไปจับแน่นๆพร้อมลากเธอเข้าไปกลางฟลอร์เต้นรำ ชายคนนั้นสุภาพบุรุษมาก มือวางเบาเบาบนไหล่ถังซิน ไม่มีอะไรเกินเลย ถังซินจึงผ่อนคลายขึ้นมาหน่อย ทั้งสองเริ่มเต้นรำไปตามดนตรีอย่างสง่างาม “นี่ไม่ใช่งานเต้นรำสวมหน้ากาก คุณสวมหน้ากากทำไม？”เต้นไปได้สักพัก ถังซินทนไม่ไหว นอกจากผู้ชายคนนี้ หล่อนก็ไม่เห็นใครคนอื่นใส่หน้ากากเลย ชายคนนั้นไม่พูดอะไรออกมา ตอนที่แสงไฟสาดมาทางนี้ ถังซินมองเห็นริมฝีปากบางๆของชายคนนั้นยกขึ้นเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนๆบนใบหน้า รูปร่างแบบนั้นยิ่งมองยิ่งรู้สึกคุ้นเคยดี