บทที่ 41 องค์หญิงขี้เอาแต่ใจ

บ๗ที่ 41 องค์หญิงขี้เอาแต่ใจ “คุณจู่ไม่แปลกที่จะมีรสนิยมแบบนั้นแต่ฉันไม่มีนะ” ถังซินมองแวบเดียว “คีย์การ์ดประตูนี่ผู้ช่วยจางเป็นคนให้ฉัน ประธานมู่ก็รู้แล้ว อนุญาตแล้ว” จู่ซือซือโกรธจนกัดฟัน ทำไมผู้ช่วยจางถึงไม่เคยเอาคีย์การ์ดมาให้ฉันนะ？ ต่อมาก็ได้ยินซินพูดอย่างแปลกใจ：“ หรือที่คุณจู่กำลังเล่นโทรศัพท์ เพราะว่าไม่มีคีย์การ์ด？” “ฉันมีแน่นอน เพียงแต่ลืมเอามาด้วย ทั้งยังไม่อยากจะกลับไปเอา！” จู่ซือซือเถียงขึ้นมา“ ฉันตั้งใจมาดูเธอเป็นพิเศษ กลัวว่าเธอจะมีแผนการไม่ดีต่อพี่เฉิน！” ถังซินสูดลมหายใจลึกๆ “ คุณจู่เรื่องมันไม่ใช่อย่างนั้น......” มองเห็นประตูถูกเปิด คุณจู่เดินขึ้นไปสามสี่ก้าวเข้าไปในห้อง ทั้งยังเตือนถังซิน：“ เธออย่าคิดว่านอนกับพี่เฉินแค่ครั้งเดียว ก็คิดว่าจะทำอะไรชั่วๆได้ ฉันคอยจับตาดูเธออยู่” “......” “......” ถึงแม้ว่าเธอจะอธิบายให้ องค์หญิงยิ่งยโสนี่คาดว่าฟังแต่ไม่น่าจะเข้าหู！ ถังซินหิ้ววัถตุดิบที่จะทำอาหารเข้าไปในห้องครัว จู่ซือซือก็ตามเธอมา เธอค่อนข้างรำคาญ เลยหยิบปลาออกมาจากถุง ตั้งใจทำร่วงข้างๆเท้าของจู่ซือซือ “อาอาอา！”ปลาตัวนั้นกระโดดมาบนรองเท้าแตะของจู่ซือซือ ทำให้จู่ซือซือตกใจร้องขึ้นมา“ถังซินเธอจงใจใช่หรือไม่？รีบหยิบออกไปซิ！” “ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้จับไว้ให้แน่นๆ”ถังซินพูดภายในใจตัวเองว่าขอโทษ ในช่วงที่จับปลา กี่ครั้งฉันก็ไม่เคยจะจับแน่นเลย ปลาตัวนั้นยังมีชีวิตกระโดดขึ้นสูงสามคืบ กระโดดมาที่น่องของจู่ซือซือ จู่ซือซือหน้าซีดหมดแล้วรีบวิ่งออกไปที่ข้างนอกห้องครัว ดึงประตูให้เหลือซอกนิดหน่อย ภายในใจของถังซินสบายใจขึ้นมาบ้าง “ถังซิน เธอเธอเธอ......”จู่ซือซือจ้องมองถังซินด้วยความโกรธ การศึกษาเลี้ยงดูทำให้เธอไม่กล้าด่าคำหยาบออกมา เธอเพียงแต่ตำหนิว่า “พี่เฉินไม่กินปลา เธอจะซื้อปลามาทำไม！” “ประธานมู่ไม่กินฉันกินเองก็ได้ ”ถังซินพูดด้วยน้ำเสียงไม่ได้คิดอะไร ถังซินเดินไปจับปลาตัวนั้นแล้วเอนไปทางข้างหน้า “คุณจู่ คุณกินปลาไหมคะ ปลาตัวนี้ออกจะน่ากิน！” จู่ซือซือกรีดร้องขึ้น แล้วปิดประตูกระแทกแรงๆ “วู้วๆ พี่เฉินฉันถูกรังแก！”ข้ามประตูนี่ไป ถังซินได้ยินเสียงตึกๆๆอยู่ที่ชั้นบน แล้วยังได้ยินเสียงของจู่ซือซือร้องดังขึ้นมา ฉันว่าคงจะไประบายทุกข์กับมู่เฉินหย่วนแล้ว รอให้ถังซินเตรียมวัตถุดิบเสร็จก่อน เอาไปไว้ในตู้เย็น มู่เฉินหย่วนก็เดินลงไปข้างล่าง ผู้ชายที่ใส่ชุดสูทสีเทาอ่อน ดูเหมือนว่าจะออกไปพูดคุยธุรกิจ จู่ซือซือดึงแขนเขามา ทำปากมุ่ย ทำท่าเหมือนคนน้อยใจ “สวัสดีประธานมู่”ถังซินกล่าวทักทาย มองเห็นเขาในชุดสูท ทำให้นึกถึงบาดแผลของเขาเลยถามขึ้นมา “หมอได้บอกไว้ว่าช่วงนี้ให้ประธานมู่ใส่ชุดให้สบายๆ เพื่อไม่ให้เป็นการบีบแผลมากไป” อีกอย่างเมื่อวานเธอยังไม่ระวังไปโดนแผลของเขาไม่รู้ว่าจะเป็นหนักขึ้นหรือเปล่า “เมื่อคืนฉันให้หมอส่วนตัวของฉันจัดการให้เรียบร้อยแล้ว ไม่เป็นอะไร” มู่เฉินหย่วนพูดขึ้นพลางรับกระดุมข้อมือทรงสี่เหลี่ยมที่จู่ซื่อซือยื่นมาติดบนเสื้อ “ฉันว่าจะออกไปคุยเรื่องให้ความร่วมมือสะหน่อย เดี๋ยวเธอไปกับฉัน” ถังซินพยักหน้า “ได้ค่ะ” “พี่เฉิน พี่สั่งสอนเธอสิ！”จู่ซือซือส่ายขาของเขา“เธอพึ่งจะจับปลาทำให้ฉันตกใจ” “ปกติเธอเจอปลากุ้งพวกนั้นไม่ใช่ว่าต้องอยู่ไกลๆหรอ？”มู่เฉินหย่วนเหลือบมองไปที่เธอ“ถ้าไม่ใช่เธอไปเข้าหาเองละก็ เธอจะตกใจได้ยังไง？” จู่ซือซือกระทืบเท้า“พี่เฉิน ทำไมพี่ต้องพูดแทนเธอด้วยละ？” “เดิมทีถังซินก็ไม่ได้ผิด แต่นี่เป็นเพราะเธอเอาแต่ใจเกินไป”มู่เฉินหย่วนพูดออกมาอย่างเย็นชา “อีกอย่าง ฉันจำได้ว่าเธอพึ่งรับหนังมาถ่ายไม่ใช่หรอ ทำไมไม่ตั้งใจไปกองถ่ายถ่ายหนังละ？” “ที่บ้านผู้กำกับจ้าวมีธุระ ฉันคุยกับทีมงานแล้ว หยุดสักสองสามวัน ดังนั้นฉันเลยหยุดด้วย ” “งั้นเธอก็ควรอยู่บ้านอ่านต้นฉบับ ไม่งั้นผู้จัดการของเธอจะตกงานนะ？” จู่ซือซือรู้ว่าเขากำลังโทษผู้จัดการของเธอที่ทำงานไม่ดี สักพักเธอก็อ้อน“โธ่ ต้นฉบับฉันท่องได้หมดแล้ว เป็นฉันเองที่อยากมาหาพี่ไง เขารั้งฉันไว้ไม่ได้หรอกน่า” ถังซินฟังอยู่ข้างๆ ก็ยังรู้สึกน่ารักตามไปด้วย ต้องบอกว่า จู่ซือซือมีความสามารถในการอ้อน โตมาก็สวย เสียงก็นุ่มนวล อ้อนทีก็ดูไม่ได้เสแสร้งทำออกมา เพียงแต่ทำให้ทุกคนรู้สึกถึงความน่ารัก ตอนที่ออกไป จู่ซือซือจงใจชะลอความเร็วลง อยู่ที่ด้านหลังของถังซิน “ถังซิน ！”เธออย่าได้ตายใจ！” จู่ซือซือยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ด้วยความหยิ่งยโส “ฉันจะคอยตามเธอ ฉันจะไม่ยอมให้เธอกับพี่เฉินได้อยู่ลำพังหรอก！” ถังซินเม้มริมฝีปากของเธอ งั้นฉันก็ต้องขอบคุณเธอนะ คุณจู่！ ตอนนี้ผู้ช่วยจางได้รออยู่ที่ด้านนอกบ้านพักแล้ว มองเห็นมู่เฉินหย่วนพาผู้หญิงสองคนเดินออกมาจากบ้านพัก เพียงแค่ขยับแว่นตาลงดู แล้วเปิดประตูด้านหลัง “สวัสดีคะประธานมู่” จู่ซือซือรีบเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง รอมู่เฉินหย่วนเข้ามาก็ดึงแขนของเขาไว้“พี่เฉินพี่จะไปคุยธุระที่ไหน ฉันก็จะไปกับพี่ด้วย！” “ฉันจะให้ผู้ช่วยจางไปส่งเธอที่บ้าน” มู่เฉินหย่วนพูดขึ้นมา“ตอนเย็นฉันจะไปหาเธอ” “ฉันไม่อยากจะกลับ！”จู่ซือซือทำเสียงฮึดฮัด ไม่ยอมปล่อย “ฉันจะไปกับพี่เฉินด้วย เผื่อว่าพี่ต้องการให้ฉันช่วย？ พาฉันไปด้วย！” “อย่ามาเหลวไหล” “ฉันไม่สน ไม่ว่ายังไงฉันก็จะไปด้วย！”จู่ซือซือพูดขึ้นมา ยังมีถังซินนั่งอยู่ที่ด้านหน้า “ผู้หญิงคนนี้ทำไมช่างโง่จริงๆ กาแฟก็ไม่ยอมเอามา ทำอะไรดีๆได้บ้างนะ” “คุณจู่ ถ้าคุณจะไปก็พูดออกมา อย่ามาโจมตีร่างกายได้ไหม？”ถังซินหันหลังกลับไปมองจู่ซือซือ“เครื่องทำกาแฟพวกนั้นฉันไม่เคยใช้ มันยากอาจจะชงผิดได้” ถึงแม้เมื่อวานฉันจะชงกาแฟให้มู่เฉินหย่วน เพียงแต่หลังจากที่ดูมู่เฉินหย่วนดื่มกาแฟ คาดว่าน่าจะชงไม่ค่อยอร่อย พอกลับไปหาดูเครื่อง ที่จริงแล้วเครื่องทำกาแฟพัง เธอไม่รู้ว่าอยู่ดีๆจู่ซือซือรู้ได้ยังไง แต่ว่าเธอโจมตีกันเกินไปละ “ไม่เคยใช้แล้วทำไมไม่อ่านคู่มือล่ะ？ผิดก็คือผิด ยังจะมาแก้ตัว！”จู่ซือซือร้องขึ้น“ฉันก็ชงไม่เป็น แต่ว่าฉันก็ยังชงกาแฟอร่อย” ถังซิน：“......” “ได้คะ”。ในช่วงเช้าผู้หญิงสองคนกำลังเถียงอยู่ในรถ มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด “เธอจะตามฉันไปก็ได้ แต่อย่าสร้างปัญหาละ” จู่ซือซือยิ้มขึ้น รีบกอดแขนของเขาแน่น“อืมๆ ฉันเชื่อฟังแน่นอน” เร็วมาก รถถึงสนามกอล์ฟละ ที่นี้คือพื้นที่กว้างที่สุดในเมืองหนานเฉิงสนามกอล์ฟที่นี้มีกฎสมาชิกที่เข้มงวดมาก ค่าธรรมเนียมรายปีสูงถึงหนึ่งล้าน มีไว้เพื่อความสนุกสนานของเหล่าคนไฮโซ มู่เขาเองก็มีหุ้นด้วย ถังซินกับมู่เฉินหย่วนและจู่ซือซือนั่งรถเข้าไปชมภายในสนาม เธอจับคางของเธอและมองไปรอบๆ ในสายตาของจู่ซือซือเหมือนเธอเป็นคนไม่เคยเข้าเมือง “กอล์ฟ ไม่เคยเล่นมาก่อนหรอ？”จู่ซือซือนั่งตรงข้ามกับถังซินกระดกขาขึ้นมาอย่างเย่อหยิ่ง ：“ถ้าเธอต้องการจะให้ฉันช่วยละก็ งั้นฉันจะสอนตีกอล์ฟให้วันหลัง” “งั้นเธอก็อดใจไม่ไหวแล้วละซิ”ถังซินยิ้ม เขาไม่ชอบที่จะเล่นกิจกรรมนี้ แต่เมื่อก่อนฉันออกเดทกับหลินเฉิงจี๋ ฉันไปสนามกอล์ฟกับเขาก็เคยฝึกมาแล้ว ไม่ถึงกับมืออาชีพ แต่ก็พอเล่นได้ เธอเคยไปสนามกอล์ฟในลอนดอนที่หรูหรามาหมดแล้ว หนานเฉิงนี่ไม่ได้แปลกอะไร เพียงแต่แค่ไม่ได้สถานที่แบบนี้มานาน เพียงแค่มองดูไปทั่วเฉยๆ จู่ซือซือแสดงเสียงที่ไม่น่าพอใจออกมา บริกรนำทั้งสามเข้าไปในทางด้านขวาของห้องอาหารอันหรูหรา หลังจากที่ถังซินเข้ามา พบชายผมบลอนด์สามคนนั่งที่โต๊ะ หัวหน้าหลิวของแผนกเธอก็อยู่ด้วย