บทที่ 43 ลูกกอล์ฟกระแทกเข่า

บ๗ที่ 43 ลูกกอล์ฟกระแทกเข่า หลังจากดูสักพักจู่ซือซือ ทำปากเบะแล้วพูดว่า “ก็แค่เริ่มต้น” เธอต้องการทำให้ถังซินขายหน้า ตีลูกกอล์ฟลูกแรกออกไป ลูกที่สองยังทำได้ไกลกว่าลูกแรก แต่หน้าผากของเธอมีเหงื่อออก เห็นได้ชัดว่าเธอเหนื่อยนิดหน่อย การเล่นกิจกรรมนี้ที่จริงแล้วไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรเลย แค่ต้องมีท่าที่ถูกต้อง ทำวงสวิงให้ผ่อนคลาย การเล่นก็จะผ่อนคลายขึ้น ลูกกอล์ฟเล็กๆก็จะลอยไปได้ไกลขึ้น ถังซินไม่สนใจคำยั่วยุของเธอ ปรับท่าทางเล็กน้อย แล้วตีอีกลูกหนึ่ง ลูกเล็กๆที่ลอยออกไปเหมือนกับลอยอยู่ในท้องฟ้า ไกลจนมองไม่เห็น จู่ซือซือมองไม่เห็นลูกกอล์ฟเป็นเวลานาน พูดยั่วยุว่า “เฮ้ จะไม่ตกต่อหน้าฉันใช่ไหม” เมื่อเธอพูดจบ ก็มีเสียงนกหวีดดังมาจากอีกฟากหนึ่งของสนาม “คุณ คุณทำได้เหรอ” จู่ซือซือตาโต ไม่อยากจะเชื่อ “ฉันเล่นมาสองปีน้อยมากที่จะทำได้ คุณแค่มือใหม่คนหนึ่ง แต่ทำไมทำได้” ถังซินยิ้มเล็กน้อย “ฉันไม่เคยพูดว่าฉันเล่นไม่เป็น เป็นคุณที่คิดเองว่าฉันเล่นไม่เป็น” จู่ซือซือกระทืบเท้าอย่างรุนแรง เสียงนกหวีดหมายถึงมีคนทำคะแนนได้ มู่เฉินหย่วนและคนอื่นๆก็ได้ยิน ชายคนหนึ่งหัวเราะออกมา “ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะเล่นกอล์ฟได้ และเล่นได้สวยงามด้วย อยู่แผนกไหนในบริษัทของประธานมู่หรอ แล้วแต่งงานหรือยัง” ดวงตาของชายคนนั้นมองตรงไปที่ถังซิน ดูเหมือนจะสนใจ มู่เฉินหยวนก็ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้ที่ดูนิ่งๆ จะสามารถเล่นกีฬาชนิดนี้ได้ สำหรับคำถามของชายคนนั้น เขายกริมฝีปากพูดว่า “เธอเพิ่งหย่า ครอบครัวแตกแยก” “ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ จะมีใครไม่ต้องการเหรอ” ชายคนนั้นตกตะลึง และก็สนใจมากขึ้น “นามสกุลของเธอคือถังใช่ไหม ฉันอยากคุยกับเธอ” พูดจบก็ตะโกนไปที่ถังซิน “คุณถัง คุยด้วยได้ไหม” มู่เฉินหย่วนไม่พอใจ เขาพูดย่างชัดเจนและคิดว่าอีกฝ่ายจะล่าถอย คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายกลับสนใจมากขึ้น นี่คือคนที่เขาต้องการ และวางแผนว่าจะพากลับไปด้วย แต่มู่เฉินหย่วนยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย ถังซินก็เดินเข้ามาแล้ว ชายคนนั้นแสดงออกว่าสนใจถังซินเป็นอย่างมาก เพื่อนๆรอบตัวเขาต่างก็รู้จักนิสัย แค่ยิ้มออกมา ถังซินไม่รู้จะปฎิเสธอย่างไรดี จึงต้องคุยกับเขา “คุณถัง อยากไปเที่ยวประเทศไหนที่สุดเหรอ” “เดนมาร์ก” “เดนมาร์กเป็นดินแดนแห่งเทพนิยาย ผมก็ชอบ ยายของผมก็เป็นคนเดนมาร์ก” “......” “คุณถัง ตาสวยจัง ต้องเหมือนแม่แน่เลย แม่คุณถังต้องสวยมากแน่ ๆ” ถังซินเม้มมุมปากลง “อือ ฉันเหมือนแม่ฉัน” “คุณถัง ถ้ามีเวลาไปเที่ยวเดนมาร์กด้วยกันเถอะ” ชายคนนั้นได้คืบจะเอาศอก “ตอนเด็กผมเคยอยู่ที่เดนมาร์ก ผมสามารถพาคุณเที่ยวเดนมาร์กได้” “......” ผู้ชายคนนี้พูดเยอะมาก ต้องการยั่วยวนเธอเหรอ อยู่ๆก็มีกาแฟครึ่งแก้วเทลงบนร่างกายของถังซิน และยังแม่นยำมาก หกโดนเฉพาะชายเสื้อเท่านั้น ถังซินรีบลุกขึ้นทันที “ฉันถือไม่ดี ขอโทษจริงๆ” มู่เฉินหย่วนขอโทษและพูดว่า “คุณไปล้างมันที่ห้องน้ำเถอะ” “ต้องขอบคุณประธานมู่จริงๆ” ถังซินยิ้มให้ หมุนตัวไปเข้าห้องน้ำ แม้ว่าการกระทำของมู่เฉินหย่วนจะทำให้เธอไม่สบายใจ แต่เธอก็ไม่ต้องพูดคุยกับชายคนนั้นอีก จู่ซือซือมองดูด้วยความโกรธ ถังซิน แม่ดอกบัวขาว เจอกับอีกคนแต่ก็ไปนอนกับอีกคน กาแฟที่หกบนตัวจะเกิดขึ้นได้ยังไง ยังจะให้พี่เฉินยื่นทิชชู่ให้เธออีก และยังยิ้มให้พี่เฉิน รอให้ถังซินจัดการเสื้อผ้ากลับมา จู่ซือซือยิ่งเห็นเธอก็ยิ่งโกรธ กระทืบเท้าไม่ระวังแตะโดนลูกกอล์ฟ ความคิดชั่ววูบ เสี้ยววินาทีไม้กอล์ฟก็สะบัดลูกกอล์ฟออกไป ลูกกอล์ฟค่อนข้างหนัก ถูกจู่ซือซือตีออกไปอย่างรุนแรง ตรงไปโดนที่หัวเข่าของถังซิน “โอ้ย” ถังซินร้องด้วยความเจ็บปวด ร่างกายสั่นสะท้าน ไม่มีแรงต้าน ล้มลงกับพื้น มู่เฉินหย่วนสีหน้าเปลี่ยนไป ลุกขึ้นทันทีและเข้าไปช่วยเธอ “เกิดอะไรขึ้น” ไม่จำเป็นที่มู่เฉินหย่วนจะถาม สีหน้าของถังซินและลูกกอล์ฟที่อยู่ด้านข้างบอกทุกอย่างแล้ว “จู่ซือซือ” มู่เฉินหย่วนเงยหน้ามองคนทางนั้นทันที สีหน้าของเขาช่างน่ากลัว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกเธอด้วยชื่อและนามสกุล ซึ่งแสดงว่าเขาโมโหมาก “ฉัน ฉันไม่ได้ดูทิศทางให้ดี” จู่ซือซือยืนห่อไหล่อยู่ตรงนั้น รู้สึกผิด “ฉันไม่ได้ตั้งใจ และเธอก็ถูกกระแทกแค่เล็กน้อย ไม่เป็นอะไรมาก” “ไม่เป็นอะไรมากเหรอ ฉันจะลองกระแทกเธอคืนบ้างไหม !” ถังซินว่า ถ้ายืนแล้วไม่เจ็บ เธอจะตบหน้าของจู่ซือซือ เธอเบื่อหน่ายกับผู้หญิงบอบบางคนนี้จริงๆ “ยืนขึ้นไหวไหม” มู่เฉินหย่วนประคองถังซิน อย่างไรก็ตามลูกกอล์ฟลูกนั้นก็หนักเกินไป อย่าพูดว่าจะยืนเลยแค่ถังซินขยับนิดเดียวก็เจ็บไปทั่วร่างกาย ดวงตาแดงไปหมด “ประธานมู่ คุณพาเธอไปที่โรงพยาบาลก่อน หากช้ากลัวว่าขาจะมีปัญหา” หัวหน้าหลิวพูดอย่างกระตือรือร้น “ฉันจะรับผิดชอบไปส่งพวกเขาเอง” มู่เฉินหย่วนพยักหน้า รู้แล้วว่าไม่สามารถล่าช้าได้ เอามือทั้งสองข้างของถังซินไขว้มาข้างหน้าแล้วแบกเธอไป เมื่อผ่านจู่ซือซือก็หยุดสักครู่ จู่ซือซือจับมือ ไม่สบายใจ “พี่เฉิน ฉันผิดไปแล้ว” “ฉันเคยพูดอะไรกับเธอ หือ?” มู่เฉินหย่วนพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำลง “เธอเอาแต่ใจจริง ๆ! กลับไปคัดมา 100 รอบ สามวันนี้ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน ห้ามออกจากคอนโดแม้แต่ครึ่งก้าว!” “พี่เฉิน” ดวงตาของจู่ซือซือเต็มไปด้วยน้ำตา “ฉันผิดไปแล้วจริง ๆ ฉันไม่อยากโดนทำโทษ” “กลับไป ! ” จู่ซือซือไม่เคยถูกมู่เฉินหย่วนว่าขนาดนี้มาก่อน สีหน้าของเธอเศร้าลง กลัวว่าเธอจะร้องไห้ออกมา จึงรีบวิ่งออกมาจากสนาม รถตู้จอดอยู่ที่ลานจอดรถกลางแจ้ง มีชายหนุ่มร่างสูงยืนพิงอยู่ตรงที่จอดรถ ถือไม้เบสบอล สวมเสื้อแขนสั้นเผยให้เห็นผิวสีแทนสุขภาพดี ดูเหมือนว่าจะงีบหลับ หลังจากได้ยินเสียงฝีเท้า กวนชิงเฟิงลืมตาขึ้นทันที เขาเห็นผู้หญิงกำลังวิ่งเข้ามาพร้อมกับร้องไห้ เหมือนกับคนที่อยู่ในภาพ เปิดประตูรถด้านหลังทันที “คุณจู่” “จู่น้องสาวคุณหรอ หุบปากนะ!” จู่ซือซือว่าเขา ขึ้นรถและดึงประตูอย่างรุนแรง ถ้าไม่ใช่กวนชิงเฟิงที่มือไว นิ้วมืออาจหักได้ กวนชิงเฟิงด่าในใจ “Fu*k” เดิมทีเพื่อนเขาป่วย เขามาทำงานเป็นบอดี้การ์ดแทนเพื่อนได้เงินเดือน 20,000 บาทเป็นงานที่ได้กำไรดี แต่ไม่คิดว่าต้องมาคุ้มครองคุณหนูที่บอบบางอย่างนี้ “มัวทำอะไรอยู่ โง่หรือเปล่า? ออกรถสิ!” จู่ซือซือเตะประตูรถอย่างรุนแรง “......” ถังซินตัวสั่นไปด้วยความเจ็บปวดทั้งตัว กัดฟันอย่างแน่น น้ำตาไหลออกมาเอง ทำให้เสื้อของมู่เฉินหย่วนมากกว่าครึ่งเปียกไปด้วยน้ำตา มู่เฉินหย่วนปลอบโยน “อดทนหน่อย อีกนิดก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว” หลังจากไปถึงลานจอดรถกลางแจ้ง มู่เฉินหย่วนให้คนไปนั่งที่เบาะหลัง ถังซินเงยหน้าขึ้น บังเอิญเห็นรถตู้คนหนึ่งขับไปตามทางด้านหน้า คนขับเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง นั่นใช่ชิงเฟิงไหม? ใบหน้าด้านข้างที่คุ้นเคยทำให้ถังซินลืมความเจ็บปวด ชะเง้อและมองออกไป รถก็ออกไปแล้ว “เป็นอะไรไป” เห็นเธอทำแบบนี้ มู่เฉินหย่วนจึงถามออกไป ถังซินเจ็บมาก ยากที่จะพูด จึงแค่ส่ายหัว คิดในใจว่าคงแค่ตาฝาดไป ชิงเฟิงอยู่โรงเรียนประจำ และเวลานี้เขาควรอยู่ในชั้นเรียน จะมาอยู่ข้างนอกได้ยังไง