บทที่ 44 ขาเกือบหักแล้ว

บ๗ที่ 44 ขาเกือบหักแล้ว เมื่อมู่เฉินหย่วนพาถังซินไปที่ส่งโรงพยาบาล บริเวณที่ถูกลูกกอล์ฟกระแทกก็บวมใหญ่มาก หมอที่มาตรวจให้ถังซินยังตกใจ “เกิดอะไรขึ้น” “ถูกลูกกอล์ฟกระแทก” มู่เฉินหย่วนดึงเนคไท เสื้อของเขาถูกถังซินจับจนยับ แต่รูปลักษณ์ที่ดูดีไม่ได้ลดน้อยลงเลย สีหน้ามีความกังวลเล็กน้อย “รบกวนคุณดูแลเธอด้วย” หมอตรวจบาดแผลพร้อมกับถามถังซินไปด้วย ทำแผลอย่างรีบร้อนสักพักหนึ่ง ก็พ่นด้วยสเปรย์ เป็นสเปรย์แบบเย็น เมื่อสัมผัสโดนแผล ถังซินก็สั่นไปทั้งตัว “โชคดีไม่ร้ายแรงนัก ไม่อย่างนั้นขาอาจเป็นอัมพาตได้” หมอบอก และไปที่คอมพิวเตอร์เพื่อจ่ายยา “สองวันนี้คุณอยู่โรงพยาบาลดูอาการก่อน รอให้หายดีค่อยแล้วถ่ายเอกซเรย์อีกที” เมื่อได้ยินหมอพูด มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้ว “โอเค ขอบคุณมาก” หลังจากจัดการเสร็จ มู่เฉินหย่วนจะอุ้มถังซินไปที่ห้องผู้ป่วย แต่ถังซินผลักมือเขาออก สีหน้าดูไม่เป็นธรรมชาติ “ไม่ต้องรบกวนประธานมู่หรอก ฉันไปเอง” หลายครั้งที่ถูกเขากอดก็ทำให้รู้สึกอึดอัดมาก มู่เฉินหย่วนมองดูที่ขาของเธอ ขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณแน่ใจเหรอ” “ต้องทำได้สิ” ถังซินงอขาที่บาดเจ็บ พยายามใช้ขาข้างเดียวกระโดดสองครั้ง เป็นผลให้จุดศูนย์ถ่วงไม่มั่นคงจึงล้มลง มู่เฉินหย่วนมือไวพยุงเธอไว้ได้ มู่เฉินหย่วนก้มลงพยุงเธอขึ้นมา ช่วงเวลาพริบตาเดียว ถังซินโอบคอเขา เห็นจุดบนเสื้อของเขาที่เปียกชื้น หูเปลี่ยนเป็นสีแดง ก่อนหน้านี้ไม่ใช่เธออยากร้องไห้ แต่เพราะมันเจ็บเกินกว่าจะทน สองคนอยู่ใกล้กันมาก ถังซินจงใจออกห่าง แต่ก็ยังได้ยินเสียงการเต้นของหัวใจที่มันคงและมีพลังของผู้ชาย ได้กลิ่นน้ำหอม Loewe จาง ๆ บนตัวเขา ดูเป็นผู้ใหญ่และเย้ายวน เมื่อถังซินคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอก็ถูกอุ้มไปห้องผู้ป่วยแล้ว และถูกวางลงบนเตียง “เป็นอะไร” เห็นหน้าของเธอแดง มู่เฉินหย่วนคิดว่าเธอไม่สบาย “ให้เรียกหมอไหม” “ไม่มีอะไร แค่หิวน้ำนิดหน่อย” ทันทีที่เขาพูด ถังซินก็ยิ่งเขิน หน้าก็ยิ่งแดง มู่เฉินหย่วนมอง แต่ก็ไม่พูดอะไร เทน้ำใส่แก้วแล้วส่งให้เธอ ถังซินถือน้ำดื่ม แกล้งทำเป็นใจเย็น “คุณถัง ครั้งนี้ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ เป็นฉันเองที่สอนไม่ดี ทำให้คุณได้รับบาดเจ็บ” มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วแล้วพูดขอโทษ “ซือซือเธอค่อนข้างดื้อ” “ฉันรู้ และไม่คิดจะเอาเรื่องอะไร” ถังซินพูด เดิมทีเธออยากจะเอาเรื่อง แต่คิดว่านี่เป็นวิธีที่ดีกว่า “ครั้งก่อนที่ฉันเข้าร่วมงานเลี้ยง ประธานมู่ก็ได้รับบาดเจ็บเพราะฉัน ก็ถือว่าชดเชยให้” มู่เฉินหย่วนพยักหน้า “โอเค ช่วงนี้คุณพักผ่อนอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันจะบอกหัวหน้าหลิวให้” “ขอบคุณค่ะ ประธานมู่” “ประธานมู่ คุณถัง” ประตูห้องผู้ป่วยถูกเคาะ ผู้ช่วยจางเข้ามาพร้อมกับตะกร้าผลไม้ที่สวยงาม ด้านหลังยังมีพยาบาลที่อายุแก่กว่าเล็กน้อยตามมา ผู้ช่วยจางพูด “คุณถัง ผมจ้างพยาบาลมาให้คุณ เธออาศัยอยู่ใกล้โรงพยาบาล สามารถทำอาหาร ถ้าคุณไม่คุ้นเคยกับอาหารของโรงพยาบาล ก็ขอให้คุณป้าทำอาหารมาให้ได้” “ขอบคุณค่ะ” เธอมาโรงพยาบาลเพื่อรักษาแผล ผู้ช่วยจางก็หาคนที่จะมาดูแลเธออย่างดี สมกับที่เป็นความช่วยเหลือพิเศษของมู่เฉินหย่วน ทำสิ่งต่างๆได้อย่างรวดเร็ว “คุณถัง สองวันนี้พักผ่อนมากๆนะ” มู่เฉินหย่วนเห็นว่าไม่มีเรื่องอะไร ก็พาผู้ช่วยจางออกมา ออกจากโรงพยาบาล สีหน้าของมู่เฉินหย่วนก็ยังนิ่งอยู่ “ใครไปส่งเธอ?” “เป็นคนที่คุณซือซือหามาแทนผม เป็นกองกำลังพิเศษ ฉายาหมาป่า” ผู้ช่วยจางตอบ “เขาไปส่งคุณซือซือถึงคอนโดด้วยตัวเขาเอง และจับตามองคุณซือซือด้วย” “ครั้งนี้เธออาละวาดมากเกินไป” มู่เฉินหย่วนเสียงต่ำลง “ยังดีที่มีไม่หนัก ขาของถังซินจึงไม่เป็นอะไร ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องส่งเธอไปที่เกาะ กักบริเวณสักสองเดือน” เขาเตือนซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าไม่ให้จู่ซือซือลงมือกับถังซิน เธอก็ไม่ฟังและยังทำเรื่องไร้สาระ ผู้ช่วยจางสวมแว่นและแสดงความคิดเห็น “ต่อให้ไม่ใช่คุณถัง เป็นผู้หญิงคนอื่น คุณซือซือก็จะทำแบบนี้ เธอกลัวว่าผู้หญิงคนอื่นจะพรากประธานมู่ไป” “อิจฉาเนี่ยนะ” มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด เธอสร้างปัญหาเพราะเรื่องแบบนี้ แต่เธอทำสัญญากับเขาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ช่วยไม่ได้ “เธอได้ตั้งใจเขียนคำสำนึกผิดของตัวเองไหม” “เขียนครับ หมาป่าบอกว่าคุณซือซือเขียนไปบ่นไป” ผู้ช่วยจางนึกถึงก็อดขำไม่ได้ “กระดาษเปียกไปด้วยน้ำตา ตัวอักษรลายไปหมด แล้วก็เขียนใหม่อีกครั้ง” มู่เฉินหย่วนพูดอย่างเยือกเย็น “ให้หมาป่าจับตาดูให้ดี ไม่ให้ออกจากคอนโดเป็นเวลาสามวัน ตั้งใจสำนึกผิด ถ้ากล้าออกแม้แต่ครึ่งก้าว ระยะเวลาสำนึกผิดจะเพิ่มขึ้นหนึ่งวัน “ผมจะส่งข้อความหาเขาทีหลัง” ผู้ช่วยจางตอบรับและถามว่า “ไปต่างประเทศให้หมาป่าตามไปด้วยไหม? เขามาจากโรงเรียนเดียวกันกับคุณชายวี่ เข้าร่วมการแข่งขันสไนเปอร์ระดับนานาชาติได้รับรางวัลชนะเลิศ” สไนเปอร์เหรอ? มู่เฉินหย่วนกำลังคิด สักครู่ก็พูดว่า “นอกจากนี้ให้จัดเครื่องบินส่วนตัวให้เขา ตามเราด้านหลัง ถ้ามีเรื่องอะไรก็ให้เขาจัดการ ถ้าไม่มีก็ไม่ต้อง” เขาอยู่ที่นั่นจัดการคน แต่มีก็บางคนที่แอบตามอย่างลับๆ นับว่าปลอดภัยมากขึ้น -- พยาบาลมาฉีดยาให้ถังซินประจำทุกวันและยังมียาให้ทานด้วย ถังซินเห็นว่าบริเวณที่บวมลดลงแล้ว จึงลองลงจากเตียงแล้วเดิน เท้าสามารถแตะพื้นได้แล้ว แต่เดินแล้วยังเจ็บอยู่นิดหน่อย หมอแนะนำถังซินพักรักษาตัวในโรงพยาบาล ถังซินเองก็ไม่รีบร้อน อย่างไรก็ตามนี่ก็นับว่าเธอได้รับบาดเจ็บจากการทำงาน บาดเจ็บมากเท่าไหร่มู่เฉินหย่วนก็ต้องจ่ายเท่านั้น เธอหายดีแล้วค่อยไป กวนหลิงเอ๋อโทรมา “พี่ ฉันมีนัดในอีกสองวัน ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ” “เธอยังกล้าโทรมาอีกเหรอ?” เพราะเรื่องงานเลี้ยง จึงว่าเธออย่างรุนแรง “อย่าพูดเรื่องกินข้าวเลย ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นเธอ” “โธ่พี่ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” กวนหลิงเอ๋อพึมพำ แล้วก็หัวเราะขึ้นมา “ฉันเซ็นสัญญากับละครโทรทัศน์เรื่องหนึ่ง จะโทรหาพี่ให้มารับเงินค่าจ้าง อย่าลืมเก็บมันไว้ “ให้เท่าไหร่?” “หกแสน หลังจากถ่ายทำเสร็จแล้วจะให้ส่วนที่เหลืออีกสามแสน ฉันก็ได้หนึ่งแสน “งั้นก็ไม่เลว” เพื่อเงินแล้วถังซินจึงลดความโกรธลง “กวนหลิงเอ๋อฉันเตือนนะ ทำตัวดีๆหน่อย ถ้าฉันรู้ว่าเธอทำเรื่องอะไรอยู่ ผิวหนังเธอจะถูกลอกออกมา” “ฉันถ่ายละครจริงๆ ทำเรื่องอะไรที่ไหนล่ะ? ไม่พูดแล้ว ฉันไม่ว่าง” ขณะที่จะวางสายกวนหลิงเอ๋อก็ยังพึมพำอยู่ “จะว่าไป พี่ยังไม่ได้พูดถึงกวนชิงเฟิงเลย” ถังซินขำ “เขาดีกว่าเธอเยอะ” “งั้นเขาก็ดีแค่ต่อหน้า เวลาอื่น พี่มองไม่เห็นแน่ ๆ” “เธออยากโดนตีเหรอ” กวนหลิงเอ๋อวางสาย เร็วมาก ถังซินก็ได้รับข้อความจากธนาคาร เป็นกวนหลิงเอ๋อโอนเงินมาห้าแสน กวนหลิงเอ๋อใช้เงินเหมือนเทน้ำ มีเท่าไหร่ใช้หมด ไม่เคยนับ ถังซินทำได้เพียงแค่บอกให้เก็บไว้บางส่วน นอกนั้นใช้บัตรตัวเอง เพิ่มอีกนิด เธอไปดูบ้าน ถ้าสามารถซื้อได้เธอก็ซื้อ จากทั้งหมดตอนนี้บ้านคุ้มค่าที่สุด นึกถึงใบหน้าด้านข้างที่สนามกอล์ฟวันนั้น ถังซินรู้สึกว่าเป็นกวนชิงเฟิง แต่ก็ไม่แน่เขาอาจจะปีนกำแพงออกมาเล่น ประจวบกับได้เห็นกับตาตัวเอง ถังซินกดโทรศัพท์โทรไปหากวนชิงเฟิง