ตอนที่ 52 ที่เขาพูดว่า "อาบน้ำ" หมายถึงอะไร

ต๭นที่ 52 ที่เขาพูดว่า "อาบน้ำ" หมายถึงอะไร ไหนๆก็พูดแล้ว กวนชิงเฟิงอดไม่ได้ที่จะบริภาษออกมา “ประธานมู่ องค์หญิงของคุณเจ้าเล่ห์เกินไปไหม? กลัวความมืดแต่ก็ยังต้องปิดไฟและผมจะต้องอยู่เฝ้าห้องตลอดเผื่อว่าเวลาที่เธอเรียกผมก็จะต้องรีบไป ผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว" เขาไม่มีสิทธิ์เลือก ไม่เพียงแค่เขาจะไม่สามารถนอนบนเตียงได้เท่านั้น แต่ยังต้องอยู่บนเก้าอี้ด้วย เพราะจู่ซือซือเอาแต่ใจมากเกินไป จนทำให้คนอื่นทนไม่ไหว "เธอรู้สึกไม่ปลอดภัย" มู่เฉินหย่วนกล่าว หลังจากการสนทนากันสองสามครั้ง เขาคิดว่าชายหนุ่มคนนี้ค่อนข้างนิสัยดี "ผมจะบอกให้ผู้ช่วยจางเพิ่มเงินเดือนของคุณเป็น 50,000 ขอเพียงช่วยดูแลเธอให้ดี" กวนชิงเฟิงนิ่งไปสักพัก นี่เขาแค่พูดไม่กี่คำ ก็ได้ขึ้นเงินเดือนเป็นสองเท่าแล้วเหรอ? บ้าชะมัด! เขารู้ว่ามันจะต้องเลวร้ายมากแน่ๆ เมื่อมู่เฉินหย่วนถอดสูทตัวนอกออกแล้วเดินไปที่ห้องรับแขก กวนชิงเฟิงถามว่า "ต้องการให้ปลุกคุณจู่ไหมครับ? ผมง่วงแล้วจะขอตัวไปนอนก่อน" "ไม่ต้องหรอก ฉันแค่จะอาบน้ำ"มู่เฉินหย่วนเดินเข้าไปและปิดประตู กวนชิงเฟิงแตะจมูกของเขา เขาเพิ่งได้กลิ่นที่ไม่ดีจากมู่เฉินหย่วน แต่ผู้ชายตัวโตมาอาบน้ำตอนกลางดึก? หรือพวกเขามีความเข้าใจที่แตกต่างกันของคำว่า "อาบน้ำ"? ---- เมื่อถังซินตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอก็ตื่นตระหนกไปหมด บางทีเมื่อคืนนี้เธออาจจะนอนอยู่บนโซฟาแล้วตกลงมาจนต้องมานอนอยู่บนพื้นตลอดทั้งคืน แต่เธอก็ยังสับสนเกี่ยวกับวิธีการที่เธอกลับมาจากคลับเฮ้าส์ เธอจำได้ว่าดื่มมากเกินไป คลับคล้ายคลับคลาว่ากวนชิงเฟิงเป็นคนอุ้มเธอขึ้นมา? แต่กวนชิงเฟิงไม่ได้กลับไปโรงเรียนเหรอ? ถังซินมองบนพื้นฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง หลี่ซูเจ๋นอนกางแขนกางขาอยู่บนพื้น เธอจึงปรี่เข้าไปช่วยตบหน้าเรียกสติ "นางฟ้าน้อย เธอจำได้ไหมว่าเมื่อคืนนี้พวกเรากลับมาได้ยังไง?" "ไม่รู้สิ!"หลี่ซูเจ๋ขยี้ตาอย่างงุนงง "ไม่ใช่ว่านั่งรถฟักทองกลับมาเหรอ?" "... นี่มันสายมากแล้วนะ เธอยังไม่ตื่นรึไง?" หลังจากที่ถังซินผลักไหล่ของเธอ ในที่สุดหลี่ซูเจ๋ก็ตื่นขึ้นมา เธอจัดผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงพลางคิดอย่างหนัก "ดูเหมือนว่าจะมีคนอุ้มฉันกลับมา ฉันได้ยินใครบางคนพูดว่าประธานมู่” มู่เฉินหย่วน? หลังจากได้ยินเรื่องนี้จากหลี่ซูเจ๋แล้ว ถังซินก็จำได้รางๆว่า ดูเหมือนมู่เฉินหย่วนจะลากเธอออกไปจากคลับเฮ้าส์เมื่อคืนที่ผ่านมา แล้วเธอทนไม่ไหวอ้วกใส่รถของเขา ... เมื่อเธอนึกออก โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ตรงมุมของแทรมโพลีนก็ดังขึ้นมาสองสามครั้ง ถังซินดึงโทรศัพท์มือถือออกมาดูก็เห็นว่าเป็นข้อความวีแชทของหัวหน้าหลิวที่ส่งมาขอให้เธอรีบไปที่บริษัท เธอไม่ได้คิดอะไรมากอีก หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอก็รีบไปที่บริษัทกับหลี่ซูเจ๋ เมื่อมีเวลาว่างขณะเดินทาง เธอก็ไล่ดูข้อความอีกหลายข้อความและเห็นการแจ้งเตือนว่ามีคำขอเป็นเพื่อนใหม่เข้ามา ชื่อนั้นก็คือมู่เฉินหย่วน ประธานมู่เพิ่มเธอเป็นเพื่อนเหรอ? แม้ว่ามู่เฉินหย่วนอาจจะมีบางอย่างที่อยากจะขอความช่วยเหลือจากเธอ แต่จนถึงตอนนี้พวกเขาก็มักจะสื่อสารกันผ่านทางอีเมลอยู่แล้ว ถังซินไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจะต้องเพิ่มเพื่อนเธอในวีแชท เธอจึงลังเลที่ตอบรับคำขอ หลังจากเพิ่มเพื่อนได้เพียงสามสิบวินาที มู่เฉินหย่วนก็ส่งรูปถ่ายมาให้เธอ ถังซินเปิดดูก็เห็นเป็นรูปของตัวเธอเองที่เมาแล้วอ้วกใส่รถของเขาและในที่สุดก็นอนหลับเป็นตายอยู่บนโซฟาในอพาร์ทเมนต์ ...แค่เห็นก็ขายหน้าแล้ว เธอว่าเธอเรียกกวนชิงเฟิงให้มาตามหาเธอที่เทียนเล่อพาเลซไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงกลายเป็นมู่เฉิงหย่วนไปได้ล่ะ ถังซินหยิบมือถือของเธอแล้วส่งข้อความกลับไปว่า "ขอบคุณประธานมู่" สำหรับเรื่องเมื่อคืนวาน มู่เฉินหย่วน: [ดูไม่ออกเลยว่าคุณถังชอบสองอย่างในคราวเดียว อืม ผมได้เรียนรู้อะไรมากมาย โชคดีที่ยังกลับมาทำงานได้ ผมจะได้ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับคุณถังอีก] แก้มของถังซินร้อนผ่าว น่าแปลกใจ เมื่อคืนเธอนี้ไม่ได้ตั้งใจจะเล่น เธอถูกหลอก! อย่างไรก็ตามประธานมู่นั้นก็รักษาคำพูดที่ว่าเขาจะปกป้องเธอเป็นเวลาหนึ่งเดือน ด้วยกลัวว่าเธอจะประสบอุบัติเหตุตอนที่อยู่ในคลับเฮ้าส์เขาจึงไปหาเธอกลางดึกโดยไม่คำนึงถึงเรื่องที่เธออาเจียนใส่รถของเขา วินาทีต่อมา มู่เฉินหย่วนส่งข้อความมาอีกครั้ง มู่เฉินหย่วน: [คุณถัง รถของผมคือปากานีโดยทั่วไปแล้วค่าเสียหายของแผ่นวางเท้าอยู่ที่หนึ่งหมื่นสามพัน] แผ่นวางเท้า หนึ่งหมื่นสามพัน? ! แล้วแผ่นวางเท้าขนแกะบริสุทธิ์ของโรลส์รอยซ์จะไม่แพงกว่านี้อีกเหรอ! ถังซิน: [ประธานมู่ อาการบาดเจ็บที่ฉันถูกคุณจู่ทำร้ายนั้นยังไม่ค่อยดีเลย] มู่เฉินหย่วน: [ไปตรวจที่โรงพยาบาลแล้วไปเบิกกับผู้ช่วยจาง หักหนี้กันไปหนึ่งต่อหนึ่ง] "ถังซินมือของเธอสั่น" หลี่ซูเจ๋จับมือของเธอขึ้นมา ถามอย่างเป็นกังวล "เป็นตะคริวเหรอ?" "ไม่เพียงแค่มือที่ตะคริว สมองก็เป็นตะคริวด้วย!" ถังซินจ้องมาที่เธออย่างโกรธเคืองพร้อมกัดฟันพูดว่า “ไหนเธอบอกว่าถ้าไปที่เทียนเล่อพาเลซแล้วจะไม่เป็นไรไง เธอเคยคิดบ้างไหมจะเกิดอะไรขึ้นกับคนที่ถูกล่อลวง” "ใช่แล้ว ใช่แล้ว ฉันสัญญาว่าจะไม่ไปอีกแล้ว!" เมื่อเห็นหน้าของถังซิน หลี่ซูเจ๋ก็พยายามเกลี้ยกล่อมเธอ หลังจากนั้นเธอก็รู้สึกเศร้า เธอรู้ว่าเธอเล่นมากเกินไปในคืนที่ผ่านมา เธอส่งโทรศัพท์มือถือของเธอให้ถังซิน "อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องอื่นเลย ดูนี่ก่อน" มันเป็นข่าวเกี่ยวกับงานที่มีตัวเอกคือเฉียวมั่นหลัว ที่ตอนแรกถูกบริษัทมู่ซื่อไล่ออกไป ตอนนี้เฉียวมั่นหลัวได้รับเชิญจากบริษัทมั่นซือถัวให้ไปเป็นผู้จัดการอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนออกมาปล่อยข่าวว่าเธอคั่วอยู่กับผู้บริหาร โดยแหล่งข่าวระบุแม้กระทั่งชื่อของโรงแรมที่พวกเขาไปพบกันบ่อย ๆ จนเป็นเหตุให้ภรรยาของผู้บริหารคนนั้นไปตบเฉียวมั่นหลัวถึงในบริษัทด้วยตัวเอง หลังจากดูข่าวทั้งหมดแล้ว ถังซินก็ไม่มีความรู้สึกอะไรใดใดในใจทั้งสิ้น เฉียวมั่นหลัวนั้นยอดเยี่ยมและโดดเด่นมากในบริษัทมู่ซื่อ ถึงแม้ว่าเธอจะนั่งในตำแหน่งผู้จัดการ แต่ได้ยินมาว่าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเธอก็ทำงานได้ดีในแผนกวางแผนด้วย หากไม่ใช่เพราะเฉียวมั่นหลัวกับมู่หยางซิวสมคบคิดกันวางแผนจะทำลายชื่อเสียงของถังซิน เธอก็คงจะไม่ทำเช่นนั้น พูดให้ชัดก็คือ เฉียวมั่นหลัวทำตัวของเธอเอง "ผู้หญิงคนนี้เห็นใครมีฐานะหน่อยเป็นไม่ได้ จ้องจะปีนขึ้นไปเกาะอยู่เรื่อย" หลี่ซูเจ๋ยิ้มเยาะ "ตอนแรกที่ฉันเห็นเธออยู่กับมู่หยางซิวหรือจะเป็นเพราะมู่หยางซิวกับประธานมู่เป็นญาติกัน?" "ฉันได้ยินมาว่าตระกูลของภรรยาของผู้บริหารคนนั้นมีอิทธิพลมาก สามารถสั่งบล็อกวงเงินของเฉียวมั่นหลัวได้หมด เว้นแต่ว่าเฉียวมั่นหลัวจะเดินทางไปต่างประเทศ ไม่อย่างนั้นจะไม่มีใครเปลี่ยนแปลงเงื่อนไขในบริษัทได้ คราวนี้คงจบเห่แล้วจริงๆ!" ถังซินส่งเสียงอืมตอบอย่างไม่แยแสว่า "ขอบคุณผู้หญิงคนนั้นที่ช่วยรับเคราะห์แทนพวกเรา" "นี่มันยังน้อยเกินไป ไหนจะมู่หยางซิวอีกล่ะ" หลี่ซูเจ๋ไม่พอใจ "เจ้าคนชั่วนั่นใส่ร้ายเธอทำให้เธอเสื่อมเสียชื่อเสียง แต่สุดท้ายแล้วเขาก็แค่ถูกย้ายไปที่หวยเป่ยเท่านั้น เพราะเขามันเป็นคนของตระกูลมู่” ไม่ใช่เหรอ? ถังซินคิดว่า ถึงแม้ว่าตระกูลของมู่หยางซิวจะไม่มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลมู่โดยตรงก็ตาม แต่มันเป็นแซ่ “มู่” ที่ได้รับมาจากชายชรา แม้ว่ามู่เฉินหย่วนไม่เคยแม้แต่จะเดินกับพวกเขา แต่ก็ยังต้องรักษาชื่อเสียงของตระกูลมู่อยู่ดี การที่เขาทำแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว แม้ว่ามู่หยางซิวจะทำไม่ดีกับเธอ แต่ในตอนแรกเธอก็ใช้เขาเพื่อเป็นข้ออ้างกับหลินเฉิงจี๋ ตอนนี้มู่หยางซิวที่ช่วยเธอได้หย่าขาดกันไปแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่อยากจะสนใจอะไรอีก เมื่อมาถึงบริษัท ถังซินยังคงเห็นดอกคาเมเลียสดและของขวัญวางอยู่บนโต๊ะ หลินเฉิงจี๋เท่านั้นที่จะส่งมา ถังซินรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนจะโยนดอกไม้และของขวัญลงไปในถังขยะตามเคย "ถังซินคุณโยนมันไปยี่สิบสามครั้งแล้วนะ" เพื่อนร่วมงานที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆเธอหันมาและมองดูดอกคาเมเลียในถังขยะอย่างแสนเสียดาย “คุณน่าจะบอกเขาดีๆ ว่าอย่าส่งมาอีกเลยดีไหม? น่าเสียดายออกนะที่จะต้องทิ้งมัน” ถังซินเบะปาก "ฉันบอกไปแล้ว แต่ก็ไร้ประโยชน์" เธอกำชับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายครั้ง ว่าไม่ให้คนส่งดอกคาเมเลียไปที่แผนกแปล แต่ไม่ว่าเธอจะพูดกี่ครั้ง เธอยังคงได้รับดอกคาเมเลียทุกวัน! เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เธอฝังใจอย่างมาก และเธอก็ไม่ใช่คนที่ชอบกินหญ้า หลังจากนี้แม้ว่าหลินเฉิงจี๋จะวิ่งมาขอร้องหรือทำอะไรเพื่อให้เธอใจอ่อนก็ตาม เธอจะไม่ใจอ่อนเด็ดขาด!