ตอนที่ 55 กลับบ้าน

ต๭นที่ 55 กลับบ้าน หลังจากมู่เฉินหย่วนลากจู่ซือซือออกไป ถังซินก็ยกมือขึ้นทาบอกอย่างโล่งใจ โชคดีที่เขาไป มันน่าอายที่จะอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ห้องอาหารของโรงแรมมีอาหารหลากหลาย พ่อครัวทุกคนล้วนมีชื่อเสียงและทำอาหารได้อร่อยมาก ถังซินคิดว่าต้องรอให้ผู้ช่วยจางมาจ่ายค่าอาหาร เธอจึงโทรหาหลี่ซูเจ๋บอกว่าเธอจะนำอาหารกลางวันไปฝาก "คุณครับ นี่คือข้าวหน้าปลาไหลและของว่างที่คุณต้องการห่อกลับครับ" จากนั้นครู่หนึ่งบริกรก็นำอาหารที่ถูกห่อแล้วมาให้ถังซิน “ขอบคุณ” ถังซินยิ้มและกล่าวขอบคุณเขา เมื่อรับเอาอาหารมาแล้วก็หันหลังกลับ จากก็มีผู้หญิงสองคนกำลังเดินมา หนึ่งในนั้นสวมเสื้อคลุมตัวยาวและกำลังเข็นรถเข็น คนๆนั้นก็คือซ่งเวย “อ้าว น้องสะใภ้ เธอก็มาทานข้าวด้วยเหรอ? ถังซินอยากจะทำเป็นมองไม่เห็น แต่เมื่อเดินไป ซ่งเวยกลับเงยหน้าขึ้นมองเห็นถังซินแล้วกล่าวทักทายขึ้นมา ถังซินต้องหยุดพยักหน้าและพูดแก้คำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจนั้นว่า "ฉันหย่ากับมู่หยางซิวแล้ว ต่อไปเรียกฉันว่าคุณถังเถอะ” ครั้งสุดท้ายที่เธอขอให้ซ่งเวยช่วยคือช่วยถ่ายวิดีโอที่หลิวฟางไปเล่นไพ่ หลังจากที่จ่ายให้เธอไปหนึ่งแสน เธอก็ย้ายตามน้องชายของเธอไปหนานเฉิง แล้วเธอกับซ่งเวยก็ไม่เคยติดต่ออีกเลย คาดไม่ถึงว่าหลังจากหย่ากับมู่หยางซิวแล้ว เธอจะได้พบกันซ่งเวยอีกครั้ง ซ่งเวยทำท่าเหมือนเพิ่งนึกได้ "ฉันขอโทษนะ ฉันลืมเรื่องการหย่าร้างของคุณ คุณถังเราควรไปคุยกันหน่อย ฉันอยากพบคุณอยู่พอดี" เธอทำเหมือนกำลังพูดคุยอยู่กับถังซิน แต่ไม่เปิดโอกาสให้ถังซินปฏิเสธเลย เธอกระซิบบอกเพื่อนอีกคนที่อยู่ข้างๆแล้วเพื่อนคนนั้นก็เข้าไปข้างในก่อน ซ่งเวยชี้ไปที่โต๊ะที่ถังซินนั่งอยู่ "คุณถัง นั่งตรงนี้ดีไหม?" "คุณมีอะไรก็พูดมาตรงๆได้เลย" ถังซินเบะปาก ใบหน้าของเธอเย็นชา "ฉันคิดว่า ฉันช่วยน้องชายคุณไปเป็นแสนแล้ว เราควรจะจบได้แล้ว" "แน่นอนว่าฉันขอบคุณคุณถังมากสำหรับเรื่องนี้" ซ่งเวยยิ้ม "แต่คราวนี้ฉันมีข้อเสนอมาให้คุณถัง ไม่รู้ว่าคุณถังจะสนใจไหม" บริกรนำแก้วมาสองใบ ซ่งเวยรินน้ำชาสำหรับพวกเธอทั้งคู่ ถังซินนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอ "ครั้งก่อนฉันเห็น"ในขณะที่โยกรถเข็นกล่อมให้ทารกนอนหลับ ซ่งเวยก็กล่าวขึ้นมาลอยๆ "ในวันไหว้พระจันทร์ฉันเห็นลุงมู่ออกมาจากห้องน้ำหญิง แล้วคุณก็ออกมาด้วย" ถังซินตกใจมาก ตอนที่เธอออกมาเธอคิดว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่น เธอไม่คิดว่าซ่งเวยจะเห็น แล้วระลอกคลื่นบนใบหน้าก็ลดลงอย่างรวดเร็ว ถังซินกล่าวว่า "บางทีประธานมู่อาจจะเข้าห้องน้ำผิด" ซ่งเวยมองเธอด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย “เรื่องลุงมู่เข้าห้องน้ำผิดน่ะฉันเชื่อ แต่ที่น่าแปลกก็คือ ถ้าเขาเข้าห้องน้ำผิด แล้วจะต้องมีรอยลิปสติกอยู่บนเสื้อของเขาด้วยหรือ?” ถังซินคิดอยู่ครู่หนึ่ง เดาว่าทั้งสองน่าจะอยู่ใกล้เกินไปตอนที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องเก็บของ แล้วลิปสติกคงไปแตะโดนเสื้อของมู่เฉินหย่วนเข้าโดยบังเอิญ "นั่นไม่ได้อธิบายอะไรได้เลย" ถังซินพูดเบา ๆ "ฉันจะมีปัญญาไปมีความสัมพันธ์กับประธานมู่ได้ยังไง" "ก็ถ้าคุณถังพูดแบบนั้นล่ะก็นะ" ซ่งเวยยิ้ม ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อและความเย่อหยิ่งเล็กน้อย ทำราวกับว่าถังซินต่ำต้อยกว่าเธอในตอนนี้ ท้ายที่สุดลุงมู่ก็ไม่ได้ดีไปกว่ามู่หยางซิว "ถ้าคุณไม่มีอะไรจะพูดแล้วฉันขอตัวก่อน" ถังซินไม่ต้องการอยู่กับเธออีกต่อไป แม้ว่าซ่งเวยจะเห็นบางอย่างในวันนั้น ก็ไม่มีหลักฐานอะไรที่จะสามารถข่มขู่เธอได้ ถ้าเธอปล่อยรูปถ่ายออกมา ก็จะทำให้มู่เฉินหย่วนหงุดหงิด เธอคิดว่าซ่งเวยไม่ใช่คนโง่แบบนั้น "คุณถังเป็นล่ามไม่ใช่เหรอ? ฉันมีเรื่องอยากจะขอให้คุณช่วย" ซ่งเวยโยนหินถามทาง "สามีของฉันได้รับออเดอร์ใหญ่มาและต้องจัดส่งสินค้าไปยังตุรกี แต่คุณรู้ไหมพวกเขาพูดแต่ภาษาตุรกี สามีของฉันพูดไม่ได้จึงต้องพาล่ามไปด้วย" พูดจบซ่งเวยก็ล้วงเอาซองสีดำออกมาจากกระเป๋า มันหนาเตอะจนเธอไม่สามารถจับมันไว้ได้ด้วยมือข้างเดียว "นี่คือเงินมัดจำ 100,000 เมื่อคุณกลับมาฉันจะให้คุณอีก 200,000" "เดินทางครั้งเดียวได้ตั้ง 300,000 เลยเหรอ? สามีคุณมีมือเติบมาก! " ถังซินมองดูซองสีดำที่เธอผลักออกไป ไม่ได้รับมันเอาไว้ เป็นล่ามแค่ครั้งเดียวได้เงินตั้ง 300,000 นับเป็นค่าตัวที่สูงมาก แต่ถังซินไม่สนใจ เธอจับคำสำคัญในคำพูดของซ่งเวยได้ว่าปลายทางคือ "ตุรกี" และมู่เฉินหย่วนก็กำลังจะพาเธอไปพูดคุยเกี่ยวกับความร่วมมือที่ตุรกีเช่นกัน เธอรู้สึกได้ว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล "คุณถัง คุณคิดว่าเงินนี้มันน้อยไปหรือ?" เมื่อเห็นว่าถังซินรีรอที่จะรับเงิน ซ่งเวยก็ทำเป็นถอนหายใจ “ครั้งนี้สามีฉันยังไม่ได้มีกำไรมากนัก มากสุดก็แค่ 300,000 นี่แหละ" ถังซินยกริมฝีปากสีแดงของเธอขึ้นยิ้ม นั่นสินะ ถ้ามองมันแบบนั้น มันก็ดูเหมือนว่าเธอกำลังโลภ "ซ่งเวย คุณรู้อะไรไหม?" จากนั้นไม่นานถังซินก็พูดขึ้นมาช้าๆว่า "ถ้าสามีของคุณได้รับออเดอร์เท่านั้นแล้วต้องการล่ามคุณจะไม่มาหาฉัน เพราะคุณเป็นคนตระหนี่แล้วคุณจะควักเงินจนหมดกระเป๋ามาจ้างฉันได้ยังไง?" "คุณหมายความว่ายังไง ฉันไม่เข้าใจ" ใบหน้าของซ่งเวยเปลี่ยนไป ทำท่าว่าเธอไม่เข้าใจอะไรเลย ถังซินไม่อยากฟังเธอพล่ามอะไรอีก จึงตัดบทว่า “ ไม่ใช่ว่าคุณมาหาฉันเพราะมีคนบอกให้คุณมาหรอกเหรอ คนเพียงคนเดียวที่สามารถติดต่อกับคุณและมู่ซางได้ นั่นก็คือแม่บุญธรรมของมู่ซาง" หลังจากถังซินแต่งงานกับตระกูลมู่แล้วเธอก็ได้รู้เรื่องบางอย่างเกี่ยวกับตระกูลมู่จากมู่หยางซิว ปรากฎว่ามู่ซางเป็นเด็กที่ถูกนำตัวกลับมาที่ตระกูลมู่โดยคุณหนูสี่มู่ ซึ่งทอดทิ้งลูกชายของตัวเองที่ป่วยเป็นโรคหอบ แต่ต่อมาเมื่อลูกชายของเธอมีอาการดีขึ้น เธอก็ทอดทิ้งมู่ซางโดยยังคงให้ใช้แซ่ “มู่” ของเธอต่อไป แม้ว่าคุณหนูสี่มู่จะดีต่อมู่ซางแต่เขาก็ไม่ได้รับอนุญาตให้โทรหาแม่ของเขา ในฐานะญาติต่างสายเลือดของตระกูลมู่นั้น มู่ซางและมู่หยางซิว สามารถเรียกว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของมู่เฉินหย่วนหรือเป็นญาติห่างๆได้ คราวนี้ซ่งเวยไม่สงบอีกต่กไป เธอเหลือบมองถังซินอยู่หลายครั้ง "ฉันไม่คิดว่ามู่หยางซิวจะดีกับคุณถึงขั้นเล่าความลับของตระกูลมู่ให้คุณฟัง" "มันก็สมควรแล้วนี่" ถังซินพูดอย่างไม่แยแส "เมื่อก่อนตอนที่เรายังเป็นสามีภรรยากัน ฉันก็นับว่าเป็นคนในครอบครัว" ซ่งเวยเองก็ไม่ได้ปิดบังอีกต่อไป ยอมรับออกมาตามตรง "คุณหนูสี่มู่ขอให้ฉันช่วยคุยกับคุณ เธอบอกว่างานนี้ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ และหากว่าคุณต้องการเงินเท่าไหร่ คุณสามารถเรียกมาได้เท่าที่คุณต้องการ" ทันใดนั้นใบหน้าของถังซินก็น่าเกลียด แน่นอนว่าคุณหนูสี่มู่และมู่เฉินหย่วนมีจุดประสงค์เช่นเดียวกับหลินเฉิงจี๋ เรื่องที่เธอรู้ภาษาตุรกีมีเพียงหลินเฉิงจี๋เท่านั้นที่รู้ หลินเฉิงจี๋มาที่ประเทศ H ก็เพื่อตามหาเธอเพื่องานนี้เช่นกัน เป็นไปไม่ได้ที่จะบอกเรื่องนี้กับมู่เฉินหย่วนและคุณหนูสี่มู่ แล้วพวกเขารู้ได้ยังไง? เกี่ยวกับเรื่องนี้ ถังซินไม่สามารถหาคำตอบได้ ถังซินถามซ่งเวย "คุณหนูสี่มู่ได้บอกคุณไหมว่าเป็นงานอะไร?" ซ่งเวยส่ายหัวเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะเกลี้ยกล่อมว่า "ถังซิน คุณหนู่สี่มู่บอกว่า ถ้าคุณอยากได้ค่าตัว 20-30 ล้านก็ย่อมได้ คุณสามารถใช้เงินนี้ได้อย่างสุขสบายไปอีกนาน ในหนึ่งปีคุณจะหาเงินมากขนาดนี้ในฐานะล่ามได้ที่ไหนอีก" "ฉันได้ยินว่าคุณสัญญาว่าจะช่วยลุงมู่ แต่ลุงมู่ให้อะไรคุณบ้าง?" "คุณรู้ไหมว่าตอนที่คุณหย่ากับมู่หยางซิว ตระกูลมู่ได้รับผลกระทบจากข่าวด้านลบตั้งเท่าไหร่ บางทีเมื่อความร่วมมือสิ้นสุดลง ลุงมู่อาจจะเตะคุณออกจากบริษัทมู่ซื่อ" "ซ่งเวยความตระหนี่ของคุณช่วยเปิดตาที่สามของฉันจริงๆ!" ถังซินหัวเราะแล้วพูดว่า "คุณเพิ่งบอกฉันว่าให้ได้แค่ 300,000 เท่านั้น แต่เมื่อเห็นว่าโกงฉันไม่ได้ง่ายๆ คุณก็ยอมบอกว่าคุณหนูสี่มู่ให้ฉันเสนอราคาเองได้ ถ้าฉันยอมรับ 300,000 จริงๆ คุณจะไปขอจากคุณหนูสี่มู่ได้อีก 30 ล้านโดยใช้ชื่อของฉัน"