บทที่ 57 หายตัวไป

บ๗ที่ 57 หายตัวไป การประชุมสิ้นสุดลงในครึ่งชั่วโมง ถังซินนั่งฟังเงียบๆตั้งแต่ต้นจนจบ โดยไม่ได้พูดหรือแสดงความคิดเห็นใดๆ แต่เมื่อเธอกำลังจะออกไป เจียงจิ้งกลับตะโกนเรียกเธอเอาไว้ "ถังซิน ถ้าไม่มีอะไรก็ไม่ต้องออกไปข้างนอกบ่อยนักนะ" เจียงจิ้งเท้าสะเอวมองอย่างไม่พอใจ "บริษัทมู่ซื่อจ้างคุณมาทำงาน ดังนั้นมันคงจะดูไม่ดีนัก ถ้าคุณจะไปทำอย่างอื่นในเวลางาน" โดยไม่ฟังว่าถังซินจะตอบว่ายังไง เธอพูดขึ้นอีกว่า "ถ้าประธานมู่เรียกคุณ คุณต้องแจ้งฉันล่วงหน้า เพราะว่าแผนกนี้มีนักแปลมากกว่าหนึ่งคนและงานบางอย่างควรจะต้องมอบหมายให้คนอื่นบ้าง" ถังซินพยักหน้าด้วยสีหน้าราบเรียบ "ฉันรู้แล้ว" "ถังซิน คุณแน่ใจว่าจะทำได้ใช่ไหม?" เจียงจิ้งพูดอย่างเย็นชา ตอนนี้ท่าทีของเธอดูหยิ่งยโสมากกว่าตอนที่เธอเผชิญหน้ากับทุกคนก่อนหน้านี้ "ฉันทำหน้าที่รักษาการในตำแหน่งหัวหน้าได้ นั่นก็หมายความว่าฉันสามารถเป็นหัวหน้าได้ด้วย" “ฉันไม่แน่ใจ คุณเก่งกว่าฉัน ฉันขอแสดงความยินดีกับคุณด้วยถ้าคุณได้เป็นหัวหน้า” ถังซินตัดบท เธอไม่ใส่ใจเรื่องนี้อีก ตอนนั้นหัวหน้าบอกให้เธอทำและเธอก็พิจารณาแล้วว่าเธอสมควรทำ เธอไม่ได้คิดว่าหัวหน้าจะด่วนจากไปเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเจียงจิ้งพอใจมากกับคำตอบของเธอ ท่าทีของเธอฟ้องออกมาเล็กน้อย "ถึงแม้ว่าวันนี้จะยังไม่ได้มีการแต่งตั้งตำแหน่งหัวหน้าก็ตาม แต่หลังจากนี้ไม่นาน ตำแหน่งหัวหน้าจะต้องเป็นของฉันแน่" "ฉันไม่เหมือนคุณ ฉันชอบอยู่คนเดียว" เธอตบไหล่ของถังซินและยิ้ม "ฉันหวงแหนพรสวรรค์ของฉัน ตราบใดที่คุณไม่แข่งกับฉันและเคารพฉัน ฉันจะสนับสนุนคุณให้ดี" "ขอบคุณพี่เจียง" ถังซินยิ้มตอบ กล่าวว่า "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวไปทำงานก่อน" ถังซินมีงานอื่นๆอยู่ในมือที่ต้องทำอีกมาก เพื่อที่เคลียร์งานทั้งหมดทำให้เธอไม่มีเวลาพักผ่อนเลยตลอดทั้งช่วงบ่าย ต่อมาเจียงจิ้งยังส่งเอกสารมาเพิ่มให้เธออีกสองสามฉบับ ทำให้เธอยุ่งอยู่จนถึงหกโมงเย็น หลี่ซูเจ๋มารออยู่ข้างล่างนานแล้ว เมื่อเห็นถังซินเดินนวดบ่าออกมาจากลิฟต์ เธอก็ปรี่เข้าไป "ทุกทีเธอจะออกมาไม่เกินห้าโมง ทำไมวันนี้ถึงลงมาช้ากว่าฉันล่ะ?" "งานเยอะน่ะ กว่าจะเสร็จก็เลยลงมาช้า" ถังซินนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอตลอดช่วงบ่ายจนไม่สามารถทนนั่งต่อไปได้อีก เธอยกขวดน้ำในมือขึ้นมาแล้วดื่มไปมากกว่าครึ่งขวดในคราวเดียว "แล้วเรื่องหัวหน้าของเธอล่ะ จริงๆแล้ว...หายไปไหน?" "เฮ้อ หัวใจวายเฉียบพลันน่ะ"น้ำเสียงของถังซินค่อนข้างหนักใจ ในช่วงบ่ายเธอส่งข้อความวีแชทไปถามผู้ช่วยจาง การวินิจฉัยของแพทย์คือหัวหน้าทำงานตลอดทั้งคืนจนร่างกายรับไม่ไหว จึงเป็นสาเหตุของการตายในตอนเที่ยงของวันนี้ "น่าเสียดายนะ" หลี่ซูเจ๋รู้สึกเสียใจ "ฉันเจอหัวหน้าเธอหลายครั้งตอนขึ้นลิฟต์ เขาเป็นคนดีมาก ฉันคิดว่าเขาอายุสั้นเกินไป ฉันยังเคยคิดเลยว่าถ้าฉันเรียนรู้วิธีการแปลให้ดี ฉันอาจจะได้เป็นคนของเขา" ถังซินรู้สึกขมขื่นอยู่ในใจ หลังจากเธอเข้ามาทำงานในแผนกแปลของบริษัทมู่ซื่อ เธอก็ติดตามหัวหน้าและได้เรียนรู้จากเขามากมาย เพราะเหตุนี้เวลาที่หัวหน้าขอให้เธอทำอะไร เธอก็จะไม่ปฏิเสธ เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะได้พบกับหัวหน้าที่ดีเช่นนี้ นอกจากนี้เธอยังได้ยินมาว่าลูกสาวของเขาเพิ่งจะอายุเพียงสิบสองปี แล้วแบบนี้ภรรยากับลูกสาวของเขาจะเสียใจมากแค่ไหน? "ถังซิน เธอโอเคไหม?" เมื่อเห็นว่าขอบตาของถังซินเป็นสีแดง หลี่ซูเจ๋ก็ถามด้วยความเป็นห่วง "ฉันโอเค เราไปซื้อของกินกันเถอะ ที่บ้านไม่มีอะไรกินเลย" หลังจากพวกเขาซื้อผักและกลับมาถึงบ้านได้ซักพัก ก็ทำอาหารเย็นทานด้วยกันจนถึงสามทุ่ม หลี่ซูเจ๋จึงไปทำงานบ้านและล้างจานก่อนจะกลับเข้าห้อง ส่วนถังซินก็กลับไปที่ห้องของเธอ ถังซินหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมาหลังจากอาบน้ำเสร็จ เพื่อจะดูว่ามีข้อความอะไรที่ต้องจัดการบ้าง แต่สมองของเธอกลับมีเพียงความสับสน เธอคิดเรื่องอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด ทั้งเรื่องช่องโหว่ในสัญญา เรื่องการสนทนากับซ่งเวยในห้องอาหารตอนเที่ยงวันนี้ และเรื่องการตายอย่างกะทันหันของหัวหน้า เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง การตายของหัวหน้าเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆหรือ? ในขณะที่กำลังสับสน หูของเธอก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา ถังซินแตะที่แหล่งกำเนิดของเสียง เหลือบตามองสายที่โทรเข้ามา มันเป็นเบอร์แปลกๆ เธอเลื่อนรับสาย ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นแนบกับหู "สวัสดีค่ะ ใครคะ?" "คุณถัง ผมเองครับผู้ช่วยจาง" น้ำเสียงที่เคร่งขรึมและจริงจังของผู้ช่วยจางดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ "กรุณาเก็บของใช้จำเป็นแล้วลงมา ผมอยู่ที่ประตูอพาร์ทเมนต์ของคุณครับ" "ห๊ะ!" ความเซื่องซึมของถังซินหายไปเกือบครึ่ง เธอมองดูเวลาแล้วใบหน้าของเธอก็บูดเบี้ยว "คุณถัง คุณไม่ได้ฟังผิด รีบลงมาเถอะครับ" “......” เธอวางสายโทรศัพท์ซักพัก ก่อนจะรีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัว ยัดผลิตภัณฑ์ดูแลผิวและเสื้อผ้าลงในกระเป๋าเดินทางแล้วรีบเร่งออกไป หลังจากถังซินออกจากอพาร์ตเมนต์ เธอเห็นรถจอดอยู่ใต้บันไดและผู้ช่วยจางก็ยืนรออยู่แล้ว "ฉันต้องบินไปต่างประเทศตอนเช้ามืดนี่นา" ถังซินพึมพำ มู่เฉินหย่วนไม่ได้ถามหาเธอนานแล้ว เธอคิดว่ากำหนดการณ์จะถูกเลื่อนออกไปอีกครั้ง คาดไม่ถึงว่าจะได้พบกันอีกครั้งในเวลาเช้าขนาดนี้! "ประธานมู่เปลี่ยนเวลา" ถังซินหยิบกระเป๋าเดินทางในมือของเธอขึ้นมาแล้วเปิดประตูหลัง ถังซินบ่นมู่เฉินหย่วนอยู่ในใจสักครู่แล้วจึงเข้าไปในรถ ใช้เวลาขับรถเพียงสี่สิบนาทีก็ถึงสนามบินหนานเฉิง แม้ว่ามันจะเป็นตอนเช้าตรู่ แต่สนามบินก็สว่างไสวคลาคล่ำไปด้วยผู้คน คาดว่าส่วนใหญ่จะต้องขึ้นเครื่องตอนเช้า ถังซินเดินตามผู้ช่วยจางเข้าไปในห้องรับรองวีไอพี ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังถือกาแฟอยู่หันมาเผชิญหน้ากับถังซิน ทั้งสองชนกันโดยบังเอิญ ทำให้กาแฟหกใส่เสื้อผ้าของถังซิน "ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ" ผู้หญิงคนนั้นกล่าวขอโทษและรีบส่งกระดาษเช็ดมือให้ถังซินหนึ่งผืน "ไม่เป็นไรค่ะ" เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ตั้งใจและเธอก็ขอโทษอย่างจริงใจแล้ว ถังซินก็ไม่ถือสาในสิ่งที่เธอทำ รับกระดาษเช็ดมือมาเพื่อเช็ดคราบกาแฟบนเสื้อผ้าของเธอ อย่างไรก็ตาม ถังซินสวมเสื้อชีฟองสีขาว คราบกาแฟสีน้ำตาลจึงดูสะดุดตามาก เธอต้องเอาเสื้อแขนสั้นจากท้ายรถ และขอผู้ช่วยจางไปที่ห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อ "คุณถัง ผมจะรอตรงนี้นะครับ" ไม่นานหลังจากถังซินไปเข้าห้องน้ำ มู่เฉินหย่วนก็มาถึง เขายังคงสวมสูทที่ดูมอมแมมเหมือนคนรับใช้ เมื่อเขาเห็นว่ามีเพียงผู้ช่วยจางและกระเป๋าเดินทาง เขาก็ถามว่า "ถังซินอยู่ไหน?" "เสื้อของคุณถังสกปรก ตอนนี้เธอไปห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อครับ" ผู้ช่วยจางมองไปที่นาฬิกาและพูดด้วยความสงสัยเล็กน้อย "แต่คุณถังไปนานแล้ว แค่เปลี่ยนเสื้อไม่น่าจะเกินสิบนาที" ใบหน้าของมู่เฉินหย่วนมืดลงในทันใด เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี "เสื้อผ้าของเธอสกปรกได้ยังไง?" "ผมเดินอยู่ข้างหน้าและกำลังส่งข้อความถึงประธานมู่ ผมจึงไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ดูเหมือนว่าจะมีผู้หญิงคนหนึ่งทำกาแฟหกใส่เสื้อคุณถัง" เมื่อเห็นว่ามู่เฉินหย่วนมีสีหน้าอึมครึมหลังจากที่เขารายงานจบ หัวใจของผู้ช่วยจางก็กระตุก เขาขยับแว่นตาช้าๆ "มีอะไรไม่ถูกต้องเหรอครับ?" มู่เฉินหย่วนเรียกแอร์โฮสเตสสาวมา แอร์โฮสเตสพามู่เฉินหย่วนและผู้ช่วยจางไปที่ห้องน้ำของผู้หญิง ทั้งสองรออยู่ด้านนอก ส่วนแอร์โฮสเตสเข้าไปดูข้างใน หนึ่งนาทีต่อมาแอร์โฮสเตสก็พาผู้หญิงสองคนออกมา "คุณผู้ชายคะ ในนี้มีคุณผู้หญิงแค่สองท่านนี้เท่านั้นค่ะ ไม่มีใครอีกแล้ว" ทันใดนั้นผู้หญิงสองคนที่ถูกเจ้านายเรียกออกมาก็แสดงอาการไม่พอใจ ผู้ช่วยจางขอโทษซ้ำ ๆ กับผู้หญิงสองคน ก่อนจะตามมู่เฉินหย่วนไปตามหาใครบางคน ห้องรับรองวีไอพีไม่ได้ใหญ่มากนัก พวกเขาไม่พบถังซินเมื่อพวกเขากลับมา หลังจากนั้นจึงต้องทำการตรวจสอบและค้นหาเท่านั้น พนักงานรักษาความปลอดภัยแจ้งว่า ไม่นานหลังจากที่ถังซินเข้าไปในห้องน้ำแล้ว ก็มีผู้หญิงตัวสูงคนหนึ่งเดินเข้าไป จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็พาถังซินออกมา ถังซินสวมผ้าคลุมศีรษะและแว่นกันแดด ผู้หญิงร่างสูงโอบไหล่เธอ ดูไม่มีพิรุธอะไรเหมือนเดินออกไปด้วยกันตามปกติ ดังนั้นจึงไม่ดึงดูดความสนใจของบรรดาแอร์โฮสเตส