บทที่ 58 เขาเพียงแค่อยากแลกเปลี่ยนผลประโยชน์กับคุณ

บ๗ที่ 58 เขาเพียงแค่อยากแลกเปลี่ยนผลประโยชน์กับคุณ คนคนนั้นสวมกระโปรงและผ้าคลุมศีรษะ แต่เมื่อพิจารณาจากรูปร่างที่ดูแข็งแรงของเขาแล้ว เขาน่าจะเป็นผู้ชาย "ประธานมู่ ผมผิดเองที่ไม่ระวัง" ผู้ช่วยจางก้มศีรษะของเขาลงต่ำ ภายใต้แรงกดดันของมู่เฉินหย่วน เขาตัวสั่นงันงกพูดต่อไปว่า "ทำให้คุณถังถูกพาตัวไป" "ทำไมคุณถึงได้สะเพร่าแบบนี้!" มู่เฉินหย่วนเหลือบมองมาที่เขาอย่างเย็นชา "ห้องรับรองสว่างซะขนาดนั้น คนตาบอดเท่านั้นแหละที่จะไม่เห็นคนร้าย?" "คุณคิดว่าหลินเฉิงจี๋จะรู้เรื่องที่เรากำลังจะไปต่างประเทศไหมครับ?" ผู้ช่วยจางก้มศีรษะลงต่ำแล้วต่ำอีก มู่เฉินหย่วนไม่มีเวลาที่จะมาตำหนิผู้ช่วยจาง เขายังคงจับตาดูความเคลื่อนไหวอยู่ภายในล็อบบี้ของสนามบิน หลังจากที่เห็นภาพชายคนนั้นอุ้มถังซินขึ้นมาแล้วพาเธอไปที่ใดที่หนึ่งภายใต้การแนะนำของพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน วันนี้เครื่องบินโดยสารขนาดกลางไม่มีเที่ยวบิน ดังนั้นจึงถูกหลินเฉิงจี๋เช่าเหมาลำไว้ เมื่อมู่เฉินหย่วนมาถึง เครื่องบินลำนั้นก็พาหลินเฉิงจี๋และถังซินบินไปไกลแล้ว ปลายทางคือตุรกี ผู้ช่วยจางตรวจสอบเวลาของเที่ยวบินถัดไปและกล่าวกับมู่เฉินหย่วนว่า พวกเขาควรไปให้ถึงสนามบินอาตาเติร์กก่อนเที่ยงวัน “พวกเราต้องรออีกครึ่งชั่วโมงสำหรับเที่ยวบินระหว่างประเทศ และพวกเขาจะแวะเปลี่ยนเครื่องอีกหนึ่งชั่วโมงหลังจากขึ้นบิน แล้วจึงบินต่อไปที่สนามบินอาตาเติร์กครับ" เมื่อเห็นการใบหน้าของมู่เฉินหย่วนเย็นแล้วเย็นอีก ก็ทำให้ผู้ช่วยจากเหงื่อออกจนหนาวเหน็บ "ประธานมู่ คุณต้องการเช่าเครื่องบินโบอิ้งไหมครับ?" ผู้ช่วยจางแข็งใจพูด "ผมจะไปติดต่อผู้อำนวยการจางที่อยู่ที่นี่ เพื่อให้ขั้นตอนพิธีการบินแล้วเสร็จโดยเร็วครับ" "มันไม่มีประโยชน์หรอก ถ้าไม่มีนักบิน" เสียงของมู่เฉินหย่วนเย็นชา "คุณไม่มีใบอนุญาตนักบิน ผมก็เหนื่อยเกินกว่าจะขับได้ แล้วจะทำยังไง จะปล่อยให้มันขับไปด้วยตัวเองหรือไง?" ผู้ช่วยจางสะอึก "จริงสิ ผมจะหานักบินได้ที่จากไหนกันนะ?" "ประธานมู่ ผมนึกออกอยู่คนหนึ่ง!" ผู้ช่วยจางรีบร้อนกดโทรออก หลังจากที่ก้มหน้าก้มตาคุยกันอยู่สามนาที เขาก็หันมาเผชิญหน้ากับมู่เฉินหย่วนด้วยสีหน้าโล่งใจ มู่เฉินหย่วนเลิกคิ้วแล้วถามว่า "คุณโทรหาใคร?" "อีกสักครู่ประธานมู่ก็จะรู้ครับ" เมื่อได้นักบินแล้ว ผู้ช่วยจางก็ไปติดต่อเรื่องเครื่องบินโบอิ้งให้มาจอดรออยู่ที่มุมหนึ่งของสนามบิน ประมาณสี่สิบนาทีต่อมามู่เฉินหย่วนก็ได้พบกับคนที่ผู้ช่วยจางโทรขอความช่วยเหลือ กวนชิงเฟิง ชายหนุ่มสวมเสื้อแขนสั้นกับกางเกงลำลอง เสื้อผ้าของเขาดูไม่เข้ากับหน้าตาเลยสักนิด ผิวของเขาคล้ำเกินไป มู่เฉินหย่วนใช้สายตามองดูเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ ดวงตาของชายหนุ่มคนนี้ดูคุ้นตาเหมือนใครสักคน "ผู้ช่วยจาง คุณจะให้ผมขับเครื่องบินโบอิ้งลำนั้นจริงๆเหรอครับ?" หลังจากกวนชิงเฟิงมาถึงแล้ว เขาก็อดไม่ไหวที่จะถามผู้ช่วยจากด้วยท่าทางที่ไม่อยากจะเชื่อ "สุดยอดไปเลย คุณทำได้ยังไงเนี่ย?" "ก็เช่าพวกเขามาน่ะสิ แต่จะคิดราคาเป็นวินาที" ผู้ช่วยจางตัดบท แต่สำหรับความจำเป็นเร่งด่วนพิเศษแบบนี้ ถ้าไม่เช่าแล้วจะให้ทำยังไง? นี่มันผลาญเงินเล่นชัดๆ "ถ้างั้นก็ไปสิ รออะไรอยู่ล่ะครับ?" ใบหน้าของกวนชิงเฟิงเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและดูกระตือรือร้นที่จะลอง "ผมเคยฝันว่าสักวันจะได้ขับเครื่องโบอิ้ง ในที่สุดโอกาสก็มาถึงแล้ว” มู่เฉินหย่วนถามว่า "คุณมีใบอนุญาตนักบินรึเปล่า?" "ถ้าคุณไม่มีใบอนุญาตนักบิน ผมคงไม่สบายใจ" กวนชิงเฟิงรู้สึกไม่ดี "ผมมีมาตั้งนานแล้วครับ ผมเองก็ไม่อยากจะตายเพราะเครื่องบินตกหรอกครับ” เขาแสดงใบอนุญาตนักบินของเขาให้มู่เฉินหย่วนดู เขาเป็นนักเรียนในโรงเรียนแห่งหนึ่งที่ยังไม่จบการศึกษา แต่มีผลการฝึกที่เป็นเลิศโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการฝึกซุ่มยิงและฝึกซ้อมรบ เขาถึงกับติดหนึ่งในห้าอันดับแรกจากจำนวนนักเรียนหลายพันคน ผู้ช่วยจางขยับเข้ามาใกล้มู่เฉินหย่วน อธิบายว่า "นักเรียนของโรงเรียนนั้นต้องใช้เวลาอย่างน้อยห้าปีในการฝึกฝนขับเครื่องบินไอพ่นเพื่อให้สำเร็จการศึกษา แต่สำหรับเขาใช้เวลาแค่หนึ่งปีก็เพียงพอแล้ว ถ้าผมไม่ได้ไปถามที่โรงเรียน ผมก็คิดว่าเขาโม้!" "ไปกันเถอะ" มู่เฉินหย่วนส่งใบอนุญาตนักบินคืนให้กวนชิงเฟิง "คุณไม่ต้องรีบร้อน คุณเพียงแค่ต้องไปให้ถึงสนามบินอาตาเติร์กก่อนสิบเอ็ดโมง" ทั้งสามเดินไปตามทางอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็มาถึงลานจอดเครื่องบิน เครื่องบินรบสีดำลำหนึ่งหมอบซุ่มอยู่ในมุมเกือบจะกลมกลืนไปกับความมืด กวนชิงเฟิงมองขึ้นไปที่เครื่องบินรบลำนั้นด้วยแววตามุ่งมั่น เครื่องบินรบรุ่นใหม่ที่กองทัพยังไม่ได้นำมาใช้ แต่เขากลับได้สัมผัสและได้ขับมัน! "คุณแน่ใจนะว่าเราสามารถขับมันได้?" กวนชิงเฟิงไม่แน่ใจ จึงถามมู่เฉินหย่วนอีกครั้งหลังจากขึ้นไป "เจ้าสิ่งนี้ถ้าบินเข้าไปในเขตน่านฟ้าของประเทศอื่นแล้วก็เท่ากับระเบิดดีๆนี่เองนะครับ" มู่เฉินหย่วนกล่าวว่า "ไม่ต้องห่วง เส้นทางพิเศษถูกเตรียมไว้ให้คุณหมดแล้ว" ได้ยินแบบนั้นกวนชิงเฟิงก็โล่งใจ เขาแค่ต้องการหารายได้พิเศษ แต่ไม่อยากเสียชีวิต เครื่องบินโบอิ้งลำนี้เป็นเครื่องบินขับไล่ขนาดสองที่นั่ง ผู้ช่วยจางจำเป็นต้องนั่งเที่ยวบินระหว่างประเทศไปยังตุรกีเพื่อตามไปสมทบกับมู่เฉินหย่วนในภายหลัง ดังนั้นเขาจึงสามารถยืนเคียงข้างและมองดูพวกเขาจากไป ถังซินรู้สึกว่าสถานที่ที่เธอกำลังนอนหลับอยู่นั้นน่าอึดอัดเล็กน้อย เมื่อเธอลืมตาขึ้นก็พบว่าเธอกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของผู้อื่น ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอจะนอนไม่สบาย "ตื่นแล้วหรอ?" น้ำเสียงที่อบอุ่นแต่คุ้นเคยทำให้ถังซินตกใจ เธอเงยหน้าขึ้นก็พบเข้ากับดวงตาของหลินเฉิงจี๋ ดวงตาของเขาอ่อนโยนและมีพลัง ราวกับว่าเขาก็ไม่เคยโกรธเลย เมื่อมองไปรอบ ๆ อีกครั้งดูเหมือนว่านี่จะเป็นบนเครื่องบินชั้นเฟิร์สคลาส "ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำไม่ใช่เหรอ?" ถังซินพึมพำกับตัวเอง ขณะที่เธอกำลังจะถอดเสื้อเธอก็ถูกสับด้วยมือที่ด้านหลังศีรษะของเธอ เมื่อนึกถึงสถานการณ์ก่อนหน้านี้ เธอก็หายจากความสับสนและจ้องมองที่หลินเฉิงจี๋ "คุณส่งดอกคาเมเลียมาให้ฉันทุกวัน แล้วตอนนี้คุณยังพาฉันขึ้นเครื่องบินมาอีก คุณจะทำอะไรกันแน่?" "ผู้ช่วยจางล่ะ เขารู้เรื่องที่ฉันถูกพามารึเปล่า?" "หิวน้ำมั้ย?" หลินเฉิงจี๋ถาม ก่อนจะยื่นแก้วน้ำให้เธอ ถังซินไม่ตอบและพยายามลุกขึ้นจากอ้อมแขนของเขาอยู่หลายครั้ง แต่หลินเฉิงจี๋ก็กอดเธอไว้แน่น "ยินยิน เราไม่ได้เจอกันตั้งสามปีแล้วนะ ผมก็แค่อยากกอดคุณ อยากคุยกับคุณ" หลินเฉิงจี๋วางคางของเขาไว้บนไหล่ของเธอ ถังซินรู้สึกอึดอัดกับสัมผัสใกล้ชิดจากเขา ถังซินพูดเสียงแข็งว่า "ฉันจำสิ่งที่คุณพูดที่แผนกต้อนรับได้ ปลายทางของเครื่องบินลำนี้คือตุรกี คุณต้องการที่จะตัดหน้ามู่เฉินหย่วน โดยใช้ฉันเพื่อหารือเกี่ยวกับความร่วมมือ" "ฉลาดมาก" หลินเฉิงจี๋สัมผัสผมของเธอ เส้นผมสีดำนั้นสวยงามมาก เขาลูบมัน "ยินยิน เขาแค่แลกเปลี่ยนผลประโยชน์กับคุณ แต่สำหรับผมแล้วมันไม่เหมือนกันเพราะผมเป็นของคุณ" "แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่การแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ แต่ฉันก็ไม่อยากช่วยคุณ" ริมฝีปากของถังซินสั่นเทา เมื่อย้อนคิดถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อนอีกครั้งเธอก็พูดด้วยเสียงที่เย็นชา "ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณ" เมื่อครู่ที่หลินเฉิงจี๋สัมผัสผิวของเธอมันยังอุ่นอยู่ แต่ตอนนี้มันเย็นและสั่นเทา ทันใดนั้นหัวใจของเขาก็รู้สึกเหมือนถูกแทงด้วยเข็มนับไม่ถ้วนจนรู้สึกเจ็บปวด คืนนั้นที่เขาปล่อยให้เธอทนทุกข์ทรมาน เธอจะต้องเจ็บปวดมากแค่ไหน? "ขอโทษ" ริมฝีปากบางของหลินเฉิงจี๋สัมผัสลำคอของเธอเบา ๆ เขามีคำพูดมากมายที่อยากจะบอกเธอ แต่เขาไม่สามารถพูดได้ เรื่องเลวร้ายทั้งหมดเขาจะทนแบกรับมันเอง เด็กน้อยของเขา เขาแค่อยากให้เธอมีความสุข "หลินเฉิงจี๋ พวกเรามานั่งคุยกันดีๆเถอะ" ถังซินผลักเขาด้วยมือของเธอ ลมหายใจที่ร้อนผ่าวของชายนั้นพ่นอยู่รอบคอของเธอ ทำให้เธอรู้สึกอึดอัด แต่ไม่ว่าถังซินจะพูดยังไง หลินเฉิงจี๋ก็ไม่ยอมปล่อย "ให้ผมอยู่อย่างนี้สักพักเถอะนะ หลังจากนั่งเฝ้าคุณมาตั้งนาน ผมก็ง่วงแล้วเหมือนกัน" เสียงของหลินเฉิงจี๋เบาลง เขาถอดแว่นออก แล้วซบศีรษะไว้บนไหล่ของเธอ ร่างกายของถังซินแข็งเกร็ง เธอก็ไม่กล้าเคลื่อนไหวอยู่เป็นเวลานาน หลังจากรออยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของหลินเฉิงจี๋ที่หลับไปบนหลังของเธอ