บทที่ 59 บังเอิญว่าฉันไม่ได้ทำมันมานานแล้ว

บ๗ที่ 59 บังเอิญว่าฉันไม่ได้ทำมันมานานแล้ว เมื่อเห็นว่าเขาหลับไปแล้ว ถังซินก็พยายามที่จะแกะมือของเขาออก แต่แขนของเขาก็เหมือนคีมเหล็กทำให้เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เป็นเวลานาน หากเขาไม่สวมแว่นตา หน้าตาของเขาจะดูคมคายเป็นอย่างมาก เขาขมวดคิ้วแน่นตลอดเวลาขณะที่นอนหลับ ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องให้คิดมาก นอกจากนี้ใต้ตาของเขายังมีรอยคล้ำจางๆปรากฎอยู่ แม้ว่าเขาจะหลับอยู่ก็ตามมัน แต่ก็ยังทำให้ผู้คนที่พบเห็นรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนและสง่างาม ถังซินจ้องมองดูเขา คิดย้อนกลับไปเมื่อสามปีที่แล้ว ตอนที่ทั้งสองยังคบกัน แค่สัตว์เลี้ยงของเขาไม่สบายเล็กน้อย เขาก็กังวลจนทำอะไรไม่ถูก เธอจำได้ว่าตอนเย็นวันคริสต์มาส เธอเพียงแค่พูดว่า "ฉันอยากไปลิสบอนเพื่อดูพระอาทิตย์ขึ้น" แล้วเมื่อเธอตื่นขึ้นมา พวกเขาก็อยู่ในลิสบอนแล้ว และหลินเฉิงจี๋ก็ถามเธอว่าเธอดีใจไหม เมื่อย้อนระลึกไปถึงความหลังแล้วเธอก็พบแต่เรื่องดีๆของผู้ชายคนนี้ เขาไม่เคยทำเรื่องเลวร้ายกับเธอเลย ถังซินอดไม่ได้ที่จะยื่นมือของเธอออกมา ขณะที่ปลายนิ้วของเธอกำลังจะสัมผัสใบหน้าชายคนนั้นเธอก็หยุด เมื่อเธอเห็นภาพที่คืนนั้นเธอเกือบตาย มือของเธอก็สั่น สุดท้ายแล้วคืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? จนถึงตอนนี้ถังซินก็ยังไม่สามารถเข้าใจได้ เธออยากจะตะคอกบอกให้เขาปล่อยเธอ แต่ก็บังเอิญเหลือบไปเห็นสร้อยเส้นเล็กๆอยู่ที่คอของเขา มันมีจี้รูปถั่วแดงเล็กๆห้อยอยู่ สร้อยเส้นนี้เธอเคยมอบให้เขาเมื่อนานมาแล้ว แต่เขาก็ยังคงเก็บมันเอาไว้กับตัว "หลินเฉิงจี๋ทำไม ... " ถังซินพึมพำ แตะไปที่จี้รูปถั่วแดง เขาต้องการอะไรกันแน่ หากในตอนนี้พวกเขายังเป็นคนรักกัน เธอคงจะไม่ปฏิเสธ เมื่อคืนนี้เธอเพิ่งเครียดกับข่าวการเสียชีวิตอย่างกะทันหันของหัวหน้า แล้วในตอนเช้าเธอก็ตามผู้ช่วยจางไปที่สนามบิน ตอนนี้ยังมาถูกหลินเฉิงจี๋พาขึ้นเครื่องมาอีก เธอรู้สึกเหนื่อยจริงๆ ถังซินหยุดดิ้นรนแล้วหลับไปพร้อมกับเขา -- "ยินยิน ถึงแล้ว" ถังซินหลับลึก แก้มของเธอถูกแตะเบาๆสองครั้ง เธอยังไม่ได้สติ รู้สึกเหมือนร่างกายของเธอกำลังจะร่วงลงไป ทันใดนั้นเธอก็เหยียดแขนของเธอไปโอบรอบคอของชายคนนั้น เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเธอกำลังกอดหลินเฉิงจี๋อยู่ ดูเหมือนว่าเครื่องบินจะเดินทางมาถึงที่หมายแล้ว "ฉันเดินเองได้" หลังจากตื่นขึ้นเต็มตา ถังซินก็ดิ้นรนอีกครั้ง หลินเฉิงจี๋เพียงแค่เม้มริมฝีปากบางๆของเขา ก่อนจะวางเธอลงอย่างยอมแพ้ หลังจากที่เท้าของถังซินสัมผัสกับพื้น เธอก็ผละออกจากเขาทันที ถังซินเดินตามหลังหลินเฉิงจี๋ออกจากเครื่องบิน มันคือสนามบินอาตาเติร์ก ท้องฟ้าเหนือสนามบินถูกปกคลุมด้วยเมฆดำและมันก็มืดราวกับว่าฝนจะตกในเวลาใดก็ได้ เช่นเดียวกันกับอารมณ์เสียๆของถังซินตอนนี้ หนานเฉิงอยู่ห่างจากที่นี่อย่างน้อยก็สิบชั่วโมง ผู้ช่วยจางกำลังตามพวกเขามาอยู่รึเปล่า? "ยินยิน ไม่ต้องคิดหาทางหนีเลยนะ พวกเขาไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆหรอก" หลินเฉิงจี๋อ่านความคิดของถังซินและเตือนเธอด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ถังซินยื่นริมฝีปากล่างของเธอแล้วถามเขาว่า "งานนี้ทำรายได้อย่างน้อยเท่าไหร่?" "หนึ่งพันล้าน" หลินเฉิงจี๋ไม่ปิดบังอีกต่อไป "นี่เป็นเพียงการประมาณการ หากทีมวิจัยทางวิทยาศาสตร์เข้าร่วมในภายหลังอีก เงินก็จะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า" "ในชีวิตของฉันยังไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนี้เลย" ถังซินยิ้มเบา ๆ แต่ดวงตาของเธอกลับค่อยๆเย็นชาลง "ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณและมู่เฉินหย่วนต่างก็อยากได้ตัวฉัน ทำให้ฉันกลายเป็นคนเนื้อหอม" ธุรกิจขนาดใหญ่เช่นนี้ เป็นเรื่องแปลกถ้าไม่มีความเสี่ยง "ยินยิน ผมไม่ได้สนใจเรื่องเงิน ผมแค่ต้องทำภารกิจให้สำเร็จ" หลินเฉิงจี๋พูดเสียงเบา เขาไม่จำเป็นต้องระวังเมื่ออยู่ต่อหน้าถังซิน "รอผมอีกไม่นานนะ โอเคไหม?" "แล้วภารกิจของคุณคืออะไร?" หลินเฉิงจี๋มองเธอเงียบ ๆ ไม่พูดอะไร ถังซินเหยียดริมฝีปากของเธอดูเยาะหยันเล็กน้อย "ถึงคุณจะไม่สนใจเรื่องเงิน แต่คุณก็ยังต้องได้งานนี้ คำพูดของคุณไม่ดูขัดแย้งกันไปหน่อยหรือ?" เธอเห็นจี้ถั่วแดงนั้นสั่นไหวเล็กน้อย แต่ตอนนี้หยุดแกว่งแล้ว "คุณหลิน" ขณะที่ทั้งสองกำลังเผชิญหน้ากัน เสียงหนึ่งก็ดังเข้ามาแทรก โทนเสียงทุ้ม มีเสน่ห์มาก เมื่อมองไปที่ผู้ชายท่าทางสง่างามที่กำลังเดินมาทางด้านนี้ ถังซินก็ตกตะลึง เธอคิดว่าผู้ช่วยจางและมู่เฉินหย่วนจะตามพวกเขามาในอีกหนึ่งหรือสองชั่วโมง คิดไม่ถึงว่ามู่เฉินหย่วนจะมาถึงแล้ว หลังจากที่เข้ามาใกล้ มู่เฉินหย่วนก็อยากจะดึงตัวของถังซินไปไว้ข้างหลังเขา แต่หลินเฉิงจี๋ก็เดาความคิดของเขาออก รีบยื่นมือดึงถังซินมาไว้ด้านหลังเพื่อป้องกันไม่ให้เธอถูกดึงไป หลินเฉิงจี๋ยิ้มเล็กน้อย "ประธานมู่ไปยืมของดีมาจากไหนถึงได้มาถึงเร็วขนาดนี้ครับ?" "เพื่อนของผมเจอปัญหา ผมต้องรีบมาสิครับ"มู่เฉินหย่วนตอบกลับอย่างสุภาพเช่นกัน เขาปลดเนกไทและปลดกระดุมเสื้อออก "คุณหลินครับ เพื่อนของผมลำบากมามากแล้วนะครับ ถึงเวลาที่คุณต้องปล่อยมือแล้ว สถานที่นี้กว้างขวาง ผมไม่รังเกียจเลยที่จะคุยกับคุณหลิน" "ผมเป็นคนสุภาพ คงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ" หลินเฉิงจี๋กล่าวยังคงจับซินถังเอาไว้อยู่ "แล้วถังซินก็เป็นแฟนเก่าของผม ผมแค่อยากคุยกับเธอ” มู่เฉินหย่วนเยาะเย้ย "คุณถามเธอรึยัง ว่าเธออยากคุยกับคุณรึเปล่า?" "ประธานมู่ การแย่งของๆคนอื่น ดูไม่เข้ากับผู้ใหญ่อย่างคุณเลยสักนิด" "เธอเป็นเพื่อนของผม ผมต้องดูแลเธอให้ปลอดภัย" ถังซินตัวสั่นหนักขึ้น เธอกลัวจริงๆว่าทั้งสองจะเริ่มพูดคุยกัน แล้ววินาทีถัดไปตัวของเธอจะถูกฉีกจนขาดครึ่ง "คุณถัง" มู่เฉินหย่วนมองไปที่ถังซินและพูดด้วยน้ำเสียงล้ำลึกว่า "ถ้าคุณอยากให้ผมช่วย ขอแค่คุณเอ่ยปาก" แม้ว่าชายคนนั้นกำลังจับข้อมือของเธออยู่แต่เขาก็ไม่ได้ออกแรงมากนัก ดวงตาของเขาล้ำลึกและมั่นคง ทำให้ผู้คนรู้สึกปลอดภัย ราวกับว่าหากหลินเฉิงจี๋กล้าทำอะไรเธอ เขาจะปกป้องเธอเป็นอย่างดี ใจของถังซินกระตุกสองครั้ง "หลินเฉิงจี๋ไม่ว่าคุณจะทำภารกิจหรือต้องการเงินก็ตาม ฉันจะไม่ช่วยคุณ" ถังซินไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้อีก จึงพูดกับหลินเฉิงจี๋ว่า "ปล่อย" ทันใดนั้นเปลือกตาของหลินเฉิงจี๋ก็หรุบลง เขาบีบข้อมือเธอแน่นขึ้น "ยินยิน คิดให้ดีอีกทีเถอะนะ" "ฉันคิดดีแล้ว" ถังซินเจ็บข้อมือ เธอขมวดคิ้ว "ฉันจะไม่รอคุณ ต่อไปไม่ต้องส่งดอกคาเมเลียมาให้ฉันอีก" ด้วยคำพูดของถังซิน มู่เฉินหย่วนจึงยังไม่ได้ขยับตัว แต่ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่น่ากลัว "คุณหลิน ปล่อยเธอได้แล้วครับ" ถ้าไม่ปล่อยเขาจะเริ่มลงมือ หลินเฉิงจี๋สัมผัสได้ถึงรังสีฆ่าฟันในดวงตาของเขา ไม่ต้องรอให้เขาขยับ จงเซิงก็รีบเข้ามาหาเขา แล้วกระซิบอะไรบางอย่างข้างหูของเขา มันเป็นเรื่องเร่งด่วนและหลินเฉิงจี๋จำเป็นต้องรีบไป ก่อนไปเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของถังซินแล้วกระซิบใส่หูของเธอ "ยินยิน คุณคิดให้ดีดีนะ" “คุณครับ เราต้องไปแล้ว” จงเซิงเร่ง หลินเฉิงจี๋จำใจปล่อยมือ หันหลังออกจากสนามบินไปพร้อมกับจงเฟิง หลังจากพวกเขาจากไปแล้ว ถังซินยังคงได้ยินเสียงกระซิบนั้นดังสะท้อนอยู่ในหูของเธอ ตัวของเธอสั่นสะท้าน มู่เฉินหย่วนปล่อยมือของเขา ถามว่า "คุณถัง คุณเป็นยังไงบ้างครับ?" ถังซินส่ายหน้า มู่เฉินหย่วนคุ้มกันถังซินออกจากสนามบิน เขามองย้อนกลับไปยังทิศทางที่หลินเฉินจี๋จากไป ดวงตาของเขามืดลง ในเมื่องานสำคัญอยู่ตรงหน้า แล้วทำไมหลินเฉิงจี๋ถึงยังจากไปอีก? เพียงแค่พวกเขาสองคนออกจากสนามบิน ด้านนอกก็มีรถรออยู่แล้ว คนขับเป็นผู้ชายในชุดลำลอง ถังซินดูแล้วว่าไม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไป แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากถามมู่เฉินหย่วน เครื่องปรับอากาศในรถถูกเปิดอย่างเต็มที่ ทั้งยังเตรียมอาหารและเครื่องดื่มเอาไว้ด้วย มู่เฉินหย่วนอยากทำให้ถังซินหิวจนนึกอยากกิน ถังซินไม่อยากกิน เธอลังเลอยู่นานก่อนจะถามว่า "ประธานมู่ คุณกับผู้ช่วยจางช่วยพาหัวหน้าหลิวไปโรงพยาบาล จริงๆแล้วหัวหน้า ...เสียชีวิตด้วยเหตุสุดวิสัยจริงเหรอคะ?"