ตอนที่ 3 ฉันมาหาสามีของตัวเอง

ตอนที่ 3 ฉันมาหาสามีของตัวเอง ปั๋ยหลิงตรงไปยังชั้นสามสิบหกของประธานบริษัท แต่ถูกหยุดโดยโต๊ะด้านหน้า “คุณผู้หญิงคะ ถ้าไม่ได้นัดล่วงหน้าก็เข้าไปไม่ได้นะ!” “ฉันมาหาสามีของตัวเองก็ต้องนัดด้วยเหรอ” “คุณ สามีของคุณคือใครคะ” “ซือถิงเซวียน” ปั๋ยหลิงพูดอย่างใจเย็น ดึงดูดความสนใจของหลาย ๆ คนจนไม่มีเสียงรบกวน สาวน้อยยังไม่ปล่อย “คุณผู้หญิงคะ ทุก ๆ วันมีผู้หญิงมากมายมาหาประธานของเรา ฉันไม่สามารถให้เข้าไปได้ทั้งหมดนะคะ!” หืม? เขามีผู้หญิงมากมายมาหา... ปั๋ยหลิงยิ้มเย็นชา “ตอนนี้ฉันนี่แหละตัวจริงแล้ว พวกนั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง” พูดจบปั๋ยหลิงก้าวเข้าไปในลิฟต์พิเศษของประธาน สาวน้อยไม่กล้าเข้าไป รีบโทรหาผู้ช่วยประธานทันที ปรากฏว่าผู้ช่วยประธานรู้จักปั๋ยหลิง... ผลักประตูห้องประธานเข้าไปอย่างไม่มีอุปสรรค มองไปรอบ ๆ ฉับพลันก็จับภาพผู้ชายตรงหน้าโต๊ะทำงานได้ เขาใส่ชุดสูทคัตติ้งเนี้ยบ ผมสั้นเซ็ตเรียบร้อย หน้าผากกว้างและองค์ประกอบใบหน้าลึกคมชัด ลักษณะน่ายำเกรง ดูล้ำค่า แม้แต่ปั๋ยหลิง เมื่ออยู่ต่อหน้าเขาก็ยังรู้สึกอ่อนแรง “ออกไป” ริมฝีปากบางเปิดน้อย ๆ คำที่พ่นออกมาอย่างชัดเจนและเย็นชา มันไม่แตกต่างจากความประทับใจของเธอ ปั๋ยหลิงตั้งสติ ก้าวต่อก้าวไปด้านหน้าเขา วางข้อตกลงการหย่าร้างลงตรงหน้าเขา เขาเงยหน้าขึ้นมอง “เป็นคุณเหรอ” “ฉันจะไม่เซ็นมัน” ปั๋ยหลิงไม่รอให้ถาม ดวงตาสีดำของซือถิงเซวียนมีประกายที่มีความหมายบางอย่างแวบเข้ามาในแววตา จากนั้นเขายกมุมปากอย่างแดกดัน “ดูเหมือนว่าคุณจะชอบตำแหน่งภรรยาของประธานมากเลยนะ คุณชื่อ...ปั๋ย...ปั๋ยอะไรนะ ผมขอเตือนคุณ ถ้าคุณไม่พยายามที่จะปีนขึ้นไปบนเตียงของผม ผมจะไม่มีทางแต่งงานกับคุณเลย!” ดวงตาของชายคนนั้นเย็นชาเกินไป ปั๋ยหลิงมีอาการปวดใจฉับพลัน เมื่อครั้งที่เธอไปบ้านตระกูลซือเพื่อเยี่ยมคุณปู่ ไม่รู้ว่าเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วกลายเป็นว่าไปนอนกับซือถิงเซวียนได้อย่างไร ซือถิงเซวียนคิดมาตลอดว่าตัวเองวางแผนกับเขา บังคับให้เขาแต่งงานเพราะเห็นแก่คุณปู่ ดังนั้นจึงไม่ได้เข้าร่วมงานแต่งงาน มือที่อยู่ข้างตัวกำแน่น ปั๋ยหลิงพยายามอย่างยิ่งที่จะวางตัวและรักษาสีหน้า “ฉันสามารถหย่ากับคุณได้ แต่มีคุณปู่อยู่ คุณสามารถแก้ไขมันได้ไหมล่ะ” “คุณขู่ผมเหรอ” ซือถึงเซวียนชำเลืองมอง คุณปู่แก่แล้ว ตอนนี้จึงไม่ฟังใคร แต่ฟังแค่ปั๋ยหลิง... ถ้าไม่ใช่เพราะคุณปู่เอาชีวิตมาข่มขู่ เขาจะไม่แต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ เฉยชา เงียบสงบ ถึงแม้ว่าจะค่อนข้างดูดี แต่ไม่มีความรู้สึกเลยสักนิด! “ซือถิงเซวียน คุณปู่อายุมากแล้ว” ปั๋ยหลิงพูดอย่างใจเย็น แม้ว่าการแต่งงานกับซือถิงเซวียนจะไม่ใช่ความตั้งใจของเธอ แต่คุณปู่ใจดีต่อเธอ เธอสัญญากับคุณปู่ว่าจะดูแลเขาให้ดี ทั้งสองคนอยู่ในทางตัน ปัจจัยในอากาศเริ่มตึงเครียดมากขึ้นเรื่อย ๆ ในตอนนั้นเอง ทันใดนั้นเกิดเสียงดังออกมาจากประตู จากนั้นหยางเช่นเช่นก็บุกเข้ามา เธอร้องไห้ดั่งสายฝน “ถิงเซวียน ฉันยังมีลูกของพวกเราได้อยู่นะ ทั้งหมดเป็นเพราะหมอ เธอเป็นคนที่ฆ่าลูกของฉัน แก...เป็นแกได้ยังไง แกตั้งใจจะฆ่าลูกของฉัน คิดไม่ถึงว่าแกจะแอบมาอ่อยถิงเซวียนเร็วอย่างนี้!” เมื่อหยางเช่นเช่นออกจากโรงพยาบาลเธอต้องการที่จะมาร้องเรียนกับซือถิงเซวียน แต่ไม่คิดว่าจะได้เจอปั๋ยหลิงที่นี่ ดวงตาของเธอเป็นสีแดงพลันจิกผมของปั๋ยหลิงไปกระแทกกับผนัง แม้แต่ซือถิงเซวียนยังตกตะลึง สังเกตเห็นน้ำในดวงตาที่กำลังตกอยู่ในอันตราย ซือถิงเซวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกคุ้นเคยกับมัน ชั่วครู่เดียวหยางเช่นเช่นกระเด็นออกไป ยิ่งแน่ใจว่าเธอเป็นมือที่สามในการแต่งงานของพวกเขา...เธอรู้สึกน่าขัน ผลักหยางเช่นเช่นออกไปและพูดว่า “ฉันขอเตือนเธอ อย่ามาแตะต้องฉันอีก มิฉะนั้นฉันจะฟ้องเธอข้อหาทำร้ายร่างกายโดยเจตนา” “แก แก...”