บทที่ 65 ดึงกางเกงของเขาลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ

บ๗ที่ 65 ดึงกางเกงของเขาลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ คืนนั้นเมื่อเธอสังเกตเห็นว่ามีใครบางคนบุกเข้ามาในห้อง ถังซินรีบซ่อนที่อยู่ที่เธอแปลเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อคลุมอาบน้ำ เธอบอกให้ผู้ช่วยจางลองไปหาดูที่ห้อง หลังจากนั้นไม่นาน ผู้ช่วยจางก็ออกไปและเดินกลับมา โดยหยิบกระดาษที่เธอแปลที่อยู่นั้นมาด้วย ถังซินยังไม่สามารถยืนได้ แต่มือของเธอเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ เธอนอนลงบนโต๊ะเล็ก ๆ แล้วแปลตัวอักษรตุรกีที่เหลือบางส่วนก่อนจัดเรียงลงในกระดาษ หลังจากการแปลทั้งหมดแล้วนำมาจัดเรียงกัน เธอเห็นว่ามันเป็นที่อยู่จริง ๆ เธอตรวจสอบมันบนโทรศัพท์มือถือของเธอและจีพีเอสก็สามารถหาพิกัดของมันได้ แต่พื้นที่ตรงนี้ไม่ใช่พื้นราบ "ประธานมู่ แปลเสร็จแล้วนะคะ" หลังจากมู่เฉินหย่วนเข้ามา ถังซินก็ส่งกระดาษให้เขา "แต่ที่นี่ห่างจากใจกลางเมืองมากกว่า 100 กิโลเมตรและค่อนข้างลาดชัน" เธออยากรู้แล้วสิว่าพื้นที่ลาดชันนั้นจะมีอะไรที่ทำเงินได้ถึงหนึ่งพันล้าน จนกระทั่งมู่เฉินหย่วนและหลินเฉิงจี๋ต้องแย่งชิงกัน มู่เฉินหย่วนหยิบกระดาษแผ่นนั้นมาดูใกล้ๆ ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา "โทรหาพวกเขาและให้พวกเขาเตรียมตัวให้พร้อม"หลังจากนั้นไม่นานมู่เฉินหย่วนก็มอบกระดาษแผ่นนั้นให้ผู้ช่วยจาง “เราจะเริ่มปฏิบัติการทันทีเมื่อคุณถังหายดีแล้ว" ถังซินเม้มริมฝีปากไว้ข้างหนึ่ง เธอก็หวังว่าจะดีขึ้นในไม่ช้า จะได้พูดได้สะดวกขึ้นซะที ในตอนบ่ายผู้ช่วยจางออกไปทำงาน ในห้องจึงเหลือแต่ถังซินกับมู่เฉินหย่วน คนหนึ่งทำงานจัดการกับเอกสาร ส่วนอีกคนนั่งเบื่อเล่นโทรศัพท์มือถือไปพลางกินไปพลาง ในห้องเงียบสนิท และแล้วกระเพาะปัสสาวะของถังซินก็เริ่มเต็ม เธอปวดฉี่ ถังซินรู้สึกอายเล็กน้อย พยายามลุกขึ้นจากเตียง แต่ขาของเธอยังแข็งอยู่ ทำให้เธอสงสัยว่า เธอถูกคอบีบแล้วทำไมขาของเธอถึงขยับไม่ได้? "ทำอะไร?" มู่เฉินหย่วนเหนื่อยล้ากับการทำสิ่งต่าง ๆ เล็กน้อย ในขณะที่กำลังนวดคิ้วอยู่ ก็บังเอิญเหลือบไปเห็นถังซินกำลังจะลุกออกจากเตียง เขาคิดและถามว่า “คุณต้องการลุกจากเตียง คุณอยากจะไปห้องน้ำใช่ไหม?” ใบหน้าของถังซินดูขัดเขินมากขึ้นเรื่อย ๆ มู่เฉินหย่วนลุกขึ้น เมื่อถังซินไม่ตอบ เขาก็อุ้มเธอขึ้นมาในท่าเจ้าหญิง ใบหน้าทั้งหมดของถังซินกำลังลุกไหม้ เท้าของเธอลอยอยู่ เธอต้องกอดคอเขาอีกครั้ง เธอพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอพูดอะไรไม่ได้เลย ทำให้เธอกังวลและอึดอัดใจ "ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ" ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นความขัดเขินของถังซิน มู่เฉินหย่วนจึงกล่าวว่า "คุณได้รับบาดเจ็บภายใต้การดูแลของผม ผมควรจะต้องรับผิดชอบ ถังซิน "......" ลุงมู่ คุณไม่ถือ แต่ฉันถือ!! มู่เฉินหย่วนอุ้มคนเข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นก็วางไม้ค้ำลงแล้วบอกให้เธอกอดเอาไว้ ก่อนจะปิดประตูและออกไปยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ ใบหน้าของถังซินเป็นสีเขียวคล้ำไปหมดแล้ว ทันใดนั้นเธอก็ฉี่ไม่ออก จากนั้นไม่นานในที่สุดถังซินก็ออกมา เธอล้างมือจนสะอาด ขาทั้งสองเหมือนโคลนเหลวไร้เรี่ยวแรง ทำให้เธอขยับตัวลำบากมาก แล้วเธอก็มีเหงื่อออกเต็มมือไปหมด เดิมทีอยากจะใช้ไม้ค้ำนี่แล้วเดินออกไปด้วยตัวเอง แต่ลืมมันไปซะเถอะ ปล่อยมันไป ถังซินเขย่งไปข้างหน้าอย่างแรงสองครั้ง จากการที่จุดศูนย์ถ่วงของเธอไม่มั่นคง ดังนั้นเมื่อเธอเปิดประตูได้คนก็ถลาออกไป มู่เฉินหย่วนที่อยู่ด้านนอกกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ คิดไม่ถึงว่าเธอจะออกมากะทันหันแบบนี้ ก่อนที่ชายผู้นั้นจะมีเวลาเอื้อมมือออกไปช่วยเหลือ ถังซินก็โบกมือทั้งสองข้างก่อนจะคว้าจับเอากางเกงผ้าฝ้ายของเขา แล้วกางเกงเอวยางยืดก็ถูกดึงลงมาเผยให้เห็นกางเกงชั้นในสีดำ มู่เฉินหย่วนสูดลมหายใจ แม้ว่าพื้นห้องจะถูกปูไว้ด้วยพรมเปอร์เซีย แต่การที่คนล้มลงทั้งตัวเช่นนี้ หน้าอกและข้อศอกของถังซินก็ทั้งเจ็บทั้งจุก เธอกัดฟันแน่น ดูเหมือนว่าในมือเธอจะถืออะไรบางอย่างเอาไว้ เธอสงสัยว่าไม่น่าจะเป็นไม้ค้ำรักแร้เพราะมันนุ่มมาก เมื่อมองไปแวบแรกก็เห็นเป็นกางเกง สายตาของเธอไล่ขึ้นไป เห็นปลายเท้า น่อง ขา แล้วเธอก็ต้องเบิกตากว้าง กางเกงตัวนี้ดูเหมือน ... ถังซินกลืนน้ำลาย เธอไม่รู้ว่าเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว เธอยังกล้ามองขึ้นไปอีก เมื่อเห็นขาเรียวคู่นั้นที่มีกางเกงชั้นในสีดำคลุมสะโพกอยู่ ตรงกลางมีบางสิ่งนูนเด่นขึ้นมา “.......” ในความเงียบนี้ มีเสียงดัง "คลิก" ตามด้วยผู้ช่วยจางที่เปิดประตูเข้ามา พูดว่า "ประธานมู่ ท่านผู้เฒ่าบอกว่าโทรติดต่อคุณไม่ได้ ดังนั้นคุณสามารถโทรกลับหาเขาเมื่อคุณมีเวลา ..." หลังจากเห็นสถานการณ์ในห้องน้ำ ผู้ช่วยจางชะงักและหยุดพูด ดวงตาของเขาหันไปมองถังซินและมู่เฉินหย่วน ดูไปแล้วเขาคิดว่าเขาไม่ควรเข้ามา "ขอโทษที่รบกวนพวกคุณ" อีกไม่กี่วินาทีต่อมา ผู้ช่วยจางก็ปิดประตูอย่างสุภาพ หลังจากที่ถังซินมีปฏิกิริยาตอบรับ เผือกร้อนก็คลายตัวลงแล้ว มู่เฉินหย่วนรีบขยับตัวดึงกางเกงของเขาขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความงุ่มง่ามเคอะเขินแล้วเขาเบี่ยงสายตาไปมองลวดลายบนพรม เขาอยากจะหาที่เหมาะๆแทรกลงไป! "คุณถัง ไม่คิดเลยว่าคุณจะซุ่มซ่ามได้ขนาดนี้" มู่เฉินหย่วนดึงโทรศัพท์ที่แนบหูไว้ออก ก่อนจะรีบดึงกางเกงของเขาด้วยใบหน้าที่สงบนิ่ง คลุมกางเกงชั้นในและขายาวๆคู่นั้นอย่างรวดเร็ว ตอนนั้นก็เป็นที่บ้านของเขา ตอนนี้ก็ยังพลาดอีก เขาอยากจะดูไอคิวของเธอจริงๆ "ใคร? ใช่ถังซินรึเปล่า?" เนื่องจากห้องเงียบมาก แม้ว่าจะไม่ได้เปิดลำโพง แต่ก็ได้ยินเสียงแหลมๆของจู่ซือซือดังลอดมาจากโทรศัพท์ "พี่เฉิน ถังซินทำอะไรพี่ เธอกอดพี่ใช่ไหม?" "กรี๊ด ฉันว่าแล้วว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆ! พี่เฉิน มีคนตั้งมากมายรอบตัวพี่ แล้วพี่จะพาเธอไปเจรจาธุรกิจด้วยทำไม!" "พี่เฉิน พี่ห้ามชอบเธอนะ พี่ห้ามชอบ! พี่ได้ยินรึเปล่า!" “......” เสียงโหยหวนของจู่ซือซือดังขึ้นรัวๆ จนคนฟังหูอื้อไปหมด เสียงกัดฟันด้วยความโกรธแค้นประหนึ่งจะแทรกตัวผ่านมาทางสายโทรศัพท์เพื่อสั่งสอนถังซินเสียให้ได้ “เธอไม่ได้ทำอะไรฉัน แค่เธอล้มใส่ฉันอย่างไม่ตั้งใจ” มู่เฉินหย่วนก็รู้สึกเช่นกันว่าเธอเสียงดังไปหน่อย ใบหน้าของเขามีคำว่า "เหนื่อยใจ" เขียนอยู่ "เธอตั้งใจถ่ายหนังไปเถอะ ฉันยังมีเรื่องต้องทำ" "ฮือ พี่เฉินใจร้ายกับฉันอีกแล้ว ฉันยังไม่ได้คุยกับพี่เลยจะวางสายใส่ฉันอีกแล้ว" จู่ซือซือเสียใจจนเกือบจะร้องไห้ "พี่แย่งหมาป่าไป ไม่มีใครคุ้มครองฉันและทำอาหารให้ฉัน แล้วฉันจะมีอารมณ์ตั้งใจถ่ายหนังได้ยังไง แล้วยังต้องมาเห็นถังซินอยู่ข้างพี่อีก พี่เฉิน ฉัน ฉันรู้สึกแย่ที่สุดเลย!" “หมาป่ากำลังทำภารกิจให้ฉัน ฉันจะปล่อยให้เขากลับไปเมื่อภารกิจเสร็จสิ้น” "จะใช้เวลานานเท่าไหร่!" "มากสุดก็หนึ่งสัปดาห์" มู่เฉินหย่วนถูคิ้วของเขาอย่างใจเย็น "เอาล่ะ อยากกินอะไรก็ให้ผู้ช่วยไปซื้อให้ละกัน ฉันต้องทำงานแล้ว" เมื่อสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของมู่เฉินหย่วน จู่ซือซือก็ตอบตกลง ไม่งอแงอีกต่อไป "พี่เฉินสัญญากับฉันสิว่า พี่จะไม่ปล่อยให้ถังซินแตะต้องตัวหรือเอาเปรียบพี่" "ได้ แค่นี้นะ" เมื่อมู่เฉินหย่วนพูดโทรศัพท์เสร็จ ถังซินก็ปีนขึ้นมาจากพรมพร้อมกับไม้ค้ำ เธอฟังการสนทนานั้นโดยไม่พูดอะไรเลยแต่มุมปากของเธอกระตุกเล็กน้อย เกรงว่าเมื่อเธอกลับประเทศไปแล้ว จู่ซือซือคงจะพาคนมารุมฉีกเธอเป็นชิ้นๆ "ไหวไหม?" ด้วยเหตุการณ์เมื่อสักครู่ มู่เฉินหย่วนอยู่ในสภาพดูไม่จืดเล็กน้อย เขาช่วยอุ้มถังซินจากบนเตียง แต่ขากลับเขากลับถามอย่างลังเล ถังซินพยักหน้า แต่มันก็ไม่ง่ายเลย เธอไม่สามารถขยับเท้าของเธอได้อยู่เป็นนาน เมื่อมู่เฉินหย่วนเห็นดังนั้น เขาก็ต่อสายโทรศัพท์ภายในเรียกพนักงานมาช่วยเธอ ในไม่ช้าผู้ช่วยจางก็เข้ามา เขายกแว่นขึ้น สายตาของเขาลอบมองถังซินและมู่เฉินหย่วนอยู่เป็นระยะด้วยแววตาที่คลุมเครือ ถังซินรู้สึกอายมากที่เห็นเขามองแบบนั้นจึงดึงเขาไปเพื่ออธิบาย ถังซินกำลังพิมพ์บนโทรศัพท์ "ผู้ช่วยจาง มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด ฉันเพิ่งออกจากห้องน้ำและไม่ทันระวัง เลยล้มใส่ประธานมู่ ทำให้เขาโชคร้าย" "เอ่อ เอ่อ ผมไม่ได้คิดอะไรเลยครับ" ผู้ช่วยจางแสดงความเข้าใจ แต่เหล่ตามองมู่เฉินหย่วน "แต่คุณถังก็สามารถพิจารณาได้นะครับ ประธานมู่เป็นคนดี รวยและหล่อ ผู้หญิงครึ่งหนึ่งในหนานเฉิงล้วนหมายปอง" "... " ใบหน้าของถังซินมืดสนิท เธออธิบายสถานการณ์ที่เกิดขึ้นจริงตอนนี้ แล้วผู้ช่วยจางหมายถึงอะไร? นอกจากนี้ เธอเพิ่งหย่ากับมู่หยางซิว ถ้าหากว่าเธอคบกับมู่เฉินหย่วนจริง ๆ แล้วตระกูลมู่ทั้งหมดจะไม่รุมฆ่าเธอเหรอ