บทที่ 69 โทรศัพท์จากคนที่น่าสงสัย

บ๗ที่ 69 โทรศัพท์จากคนที่น่าสงสัย กวนชิงเฟิงเห็นถังซินที่ตัวเล็กมาก สูงไม่เท่าเขาด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเธอไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ตีพวกนั้นอย่างแรงด้วยไม้ โดยให้เขาหลบอยู่ข้างหลัง "ถ้าไม่มีใครสั่งสอน พี่สาวคนนี้จะสั่งสอนพวกนายเอง!" "พรุ่งนี้ฉันจะไปฟ้องพวกนายที่โรงเรียน และพวกนายจะต้องขอโทษน้องชายของฉัน!" "ถ้าพวกนายกล้ารังแกเขาอีอ ฉันจะหักขาพวกนายซะ!" เพื่อนร่วมชั้นชายบางคนไม่กลัวถังซินและพูดหยาบคายว่า "ก็แค่รังแกเขา พวกเธอจะทำอะไรพวกเราได้" แล้วถังซินก็ตีเขาอีกครั้ง จนเขาไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป หลังจากที่สั่งสอนคนเหล่านั้นแล้ว ถังซินก็ไม่ได้พูดอะไรเลย พากวนชิงเฟิงกลับบ้านและช่วยเขาทำแผลพร้อมทั้งซ่อมชุดนักเรียนที่ขาดให้ และตั้งแต่ต้นจนจบ เธอก็ไม่ได้พูดว่า "เขาใช้ไม่ได้" เลยสักคำ จมูกของกวนชิงเฟิงแสบร้อนเล็กน้อย ต่อมาเขาก็สังเกตเห็นว่า คุณแม่ถังที่หย่าร้างทำได้เพียงแค่ร้องไห้น้ำตานองหน้าเท่านั้น ภาระต่างๆล้วนแล้วแต่มาตกอยู่ที่ถังซิน เธอทั้งเรียนไปด้วยและต้องทำงานไปด้วย แต่เธอก็ไม่เคยบ่นเลยสักคำ นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา กวนชิงเฟิงก็รู้ทันทีว่าเขาอยากดูแลพี่สาวคนนี้ให้ดี เขาจึงเริ่มเรียนและออกกำลังกายอย่างหนัก ต่อหน้าถังซิน เขาเป็นน้องชายที่ดี เป็นนักเรียนดีเด่น เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ที่หลากหลาย และพยายามอย่างดีที่สุดที่จะผลักดันตัวเข้าไปในโรงเรียน เพื่อปกป้องครอบครัวของเขา เพราะถังซินบอกว่าเธออยากจะซื้อบ้านหลังใหญ่ เขาจึงก้มหน้าก้มตาหาเงิน โดยหวังว่าจะทำให้เธอประหลาดใจเมื่อถึงเวลานั้น พี่สาวของเขาเหนื่อยมามากแล้ว เขาอยากจะให้เธอมีชีวิตที่ดีกว่านี้ "หัวหน้า ผมล่ะอิจฉาคุณจริงๆ" เฉินคางอิจฉาจริง ๆ และพูดอย่างเศร้าสร้อยว่า "ผมเป็นลูกคนเดียวของครอบครัว พ่อแม่ของผมชอบทิ้งผมเอาไว้ให้อยู่คนเดียวตั้งแต่ตอนที่ผมเรียนอยู่มัธยมปลาย โชคดีที่หลังจากที่ผมเรียนจบ ลูกพี่ลูกน้องของผมช่วยหางานให้ ไม่อย่างนั้นผมก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะเป็นยังไง" เฉินคางพูดต่อ "หัวหน้า คุณแม่ของคุณขาดลูกชาย คุณคิดว่าผมเป็นได้ไหม?" "ไป!" ฉนวนกันเสียงของห้องนั้นดีมาก เธอไม่รู้เรื่องที่มีเสียงดังข้างนอก ถังซินคาดไม่ถึงว่าน้องชายที่แสนเชื่อฟังของเธอ ที่เธอคิดว่ากำลังตั้งใจศึกษาอยู่ในประเทศนั้นจะอยู่ห่างจากเธอแค่เพียงประตูกั้น ถังซินใช้ครีมทาที่คอของเธอตามที่บริกรบอก แล้วก็รู้สึกเย็นวูบวาบ ก่อนจะนวดให้ตัวยาซึมลงไป ยานั้นมีกลิ่นมิ้นต์ที่ไม่ฉุนนัก ครีมดูเหมือนจะไม่ได้ผล แต่หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ลำคอของเธอก็รู้สึกชุ่มชื่นขึ้นมาก ไม่แห้งเหมือนเมื่อก่อน ถังซินเปิดดูอีเมลบางส่วนในกล่องจดหมายและเมื่อเธอเปิดดูก็เห็นว่ามีเกือบสิบสองฉบับที่ถูกส่งมาเมื่อเช้านี้ หลังจากที่เธอปิดคอมพิวเตอร์และกำลังจะเข้านอนก็มีคนโทรมา หมายเลขโทรศัพท์แปลกๆแต่ยังคงเป็นหมายเลขในประเทศ "นั่นใคร..." เดิมทีถังซินอยากจะบ่นว่าใครกันที่โทรมาดึกๆดื่นๆป่านนี้ เส้นเสียงของเธอดีขึ้น หลังจากที่ลองพูดพึมพำดูสองครั้ง เธอก็รู้ว่าเธอสามารถพูดได้? ถังซินกระแอมและพูดพึมพำกับตัวเองอยู่ไม่กี่คำ เส้นเสียงนั้นดีขึ้นมากแล้วและพูดได้ดีกว่าแต่ก่อน ยาเม็ดนี้เห็นผลเร็วเกินไปหรือไม่? เมื่อเห็นว่าเจ้าของหมายเลขแปลกไม่ยอมวางสาย ถังซินก็พูดโทรศัพท์ต่อ "สวัสดีค่ะ นั่นใครคะ?" "ภรรยา นี่ผมเอง" ทันทีที่ได้ยินเสียงของมู่หยางซิว ถังซินก็รู้สึกขนลุก เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้หัวใจของเธอก็ปั่นป่วนและความเจ็บปวดก็ถาโถมเข้ามา เธอหนีจากหลินเฉิงจี๋และแต่งงานกับมู่หยางซิวทันทีหลังจากกลับถึงบ้าน ตอนที่พวกเขาแต่งงานกันมู่หยางซิวก็ดีกับเธอจริง ๆ และเธอก็ชอบเขามาก "คุณชายมู่ เราหย่ากันแล้ว" ถังซินพูดอย่างใจเย็น เสียงของมู่หยางซิวจำเธอได้ดี และก่อนที่จะหย่าจากกัน เขาทำอะไรกับเธอไว้บ้างเธอก็ไม่มีวันลืม "ภะ....ถังซิน ผมผิดไปแล้ว ผมสำนึกผิดแล้ว" ด้วยกลัวว่าถังซินจะโกรธ เขาปรับน้ำเสียงของเขาให้ดูเจียมเนื้อเจียมตัวมากขึ้น "ผมแค่อยากจะขอโทษคุณ" "ที่จริงคุณป่วยแบบนั้น ผมควรเอาใจใส่ดูแลคุณ ผมไม่ควรออกนอกลู่นอกทาง ผม ผมหลงผิดไปชั่วขณะ ผมไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย" เขาขอโทษอย่างจริงใจ แต่ถังซินกลับรู้สึกว่ามันแปลก ๆ เธออยู่กับมู่หยางซิวมานานกว่าหนึ่งปีทำไมเธอจะไม่รู้จักเขา คนที่เชื่อในลัทธิผู้ชายเป็นใหญ่อย่างเขา ไม่มีทางที่จะเอ่ยปากขอโทษ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความผิดของเขาก็ตาม ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่ปฏิบัติกับเธอแบบนั้นตอนที่หย่ากัน ตอนนี้มู่หยางซิวกลับมากระซิบขอโทษและขอให้เธอให้อภัย? "มู่หยางซิว ฉันไม่รู้ว่าคุณไปกินยาอะไรผิดมารึเปล่า แต่มันไม่สำคัญแล้วเพราะเราหย่ากันแล้ว" ถังซินไม่ต้องการยุ่งกับเขา "ฉันไม่ต้องการคำขอโทษของคุณ" มู่หยางซิวผิดต่อเธอ ส่วนเธอก็หลอกใช้เขา หมายความว่าไม่มีใครเป็นหนี้ใคร "ถังซิน คุณจะไม่ยกโทษให้ผมจริงๆเหรอ?" มู่หยางซิวกล่าวอย่างโศกเศร้าว่า "เรื่องราวสองสามปีที่ผ่านมาระหว่างเรา คุณไม่มีความรู้สึกอะไรเลยเหรอ? ในใจของผมรักคุณเสมอ" หากเป็นตอนที่แต่งงานกันแล้วมู่หยางซิวพูดแบบนี้กับเธอ ถังซินยังพอจะเชื่อ แต่พอเป็นตอนนี้มู่หยางซิวต้องพูดโกหกแน่ๆ ถังซินเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและคิดว่าเขาบ้า "เจอแล้ว! เจอแล้ว!" ถังซินยังไม่ได้พูดอะไรก็มีเสียงที่ตื่นตระหนกดังแทรกเข้ามาเบาๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถังซินถามว่า "นั่นเสียงใคร?" "ไม่รู้สิ ผมอยู่ข้างนอกน่ะ" ถึงมู่หยางซิวจะพูดแบบนั้น แต่ถังซินก็จับพิรุธในน้ำเสียงของเขาได้ "หวยเป่ยไม่ได้ดีเท่าหนานเฉิงหรอกนะ มีผู้คนพลุกพล่านเสียงดังไปหมด" "ถังซิน ถ้าคุณกลับไปหนานเฉิงแล้ว พวกเรานัดคุยกันหน่อยเถอะนะ ผมคิดถึงคุณจริงๆ ตอนนี้ผมมีเรื่องต้องไปจัดการ ขอตัวก่อน บ๊ายบาย!" หลังจากนั้นก็ไม่ได้ยินเสียงพูดอะไรอีก ถังซินมองไปยังที่ห้อยโทรศัพท์ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความหนักใจ เธอรู้สึกผิดอยู่เสมอ แต่เธอก็ชะงักไปครู่หนึ่ง เมื่อเธอคิดได้ว่าเรื่องที่เธอจะไปทำธุระต่างเมือง เธอบอกแค่เจียงจิ้งคนเดียว แล้วมู่หยางซิวรู้ได้อย่างไรว่าเธอไม่ได้อยู่ที่หนานเฉิง? ตอนที่มีใครบางคนในโทรศัพท์บอกว่า "เจอแล้ว" เจออะไร? การรับสายครั้งนี้ทำให้ถังซินนอนไม่หลับ ก่อนหน้านี้คุณหนูสี่มู่อยากให้เธอร่วมมือด้วยจากนั้นก็ลอบสังหารเธอหลังจากเดินทางมาถึงตุรกี แล้วมู่หยางซิวซึ่งหย่าขาดจากเธอไปพักหนึ่งแล้วก็ติดต่อมาหาเธอด้วย ทุกคนต่างก็ใช้แซ่มู่ ถังซินหาความเชื่อมโยงกันอย่างสงสัย เธอไม่ลังเลเลยที่จะบอกกับมู่เฉินหย่วนเรื่องที่มู่หยางซิวโทรมา รวมถึงวลีที่บอกว่า "เจอแล้ว" เธอไม่อยากจะถูกทิ้งให้เป็นศพอยู่ที่ตุรกีเพราะเรื่องการเจรจาความร่วมมือนี้ มู่เฉินหย่วนตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว [ตอนที่มู่หยางซิวโทรหาคุณ มีคนกำลังวิเคราะห์หาพิกัดโทรศัพท์ของคุณ คุณถังมาที่ห้องของผมเถอะ เพื่อความปลอดภัย] ไปที่ห้องของเขา? แม้ว่าเธอจะรู้ว่ามู่เฉินหย่วนต้องการปกป้องเธอถึงได้พูดแบบนั้น แต่ถังซินก็ยังรู้สึกเขินอายเธอตบตัวเองเพื่อห้ามไม่ให้คิดมากเกินไป นี่คือลุงของอดีตสามี เธอไม่สามารถคิดเรื่องนี้ต่อไปได้ ถังซินปฏิเสธมู่เฉินหย่วน โดยบอกไปว่ามีคนเฝ้าประตูอยู่แล้ว และหลังจากส่งข้อความเสร็จ เธอก็เปิดประตูเดินผ่านห้องนั่งเล่นด้านนอกออกมา เห็นเฉินคางกำลังนั่งอมยิ้มเล่นเกมอยู่ เมื่อเห็นว่าถังซินออกมา เฉินคางก็หยุดเล่นเกม "คุณถัง ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว คุณนอนไม่หลับเหรอ?" "มีแค่คุณเหรอคะ?" ถังซินมองไปรอบ ๆ เมื่อเธอกลับจากสระน้ำจนถึงปัจจุบันมีเพียงเฉินคางที่อยู่นอกประตู "คืนนี้มีคุณเฝ้าอยู่คนเดียวเหรอ?" "ถัง คุณถัง คุณพูดได้แล้วเหรอ?" ถังซินพยักหน้าและหัวเราะ "ต้องขอบคุณสำหรับยาที่เจ้านายส่งมาให้มันได้ผลดีทีเดียว" "งั้นเหรอ?" เฉินคางแตะที่หัวของเขา ไม่น่าระแวงเรื่องที่เห็นบริกรส่งยาให้เธอเมื่อตอนค่ำเลย ตอนนี้กลับดีเสียอีก เขาบอกว่า “หมาป่าจะอยู่กับผมคืนนี้ แต่เขาออกไปรับโทรศัพท์” เมื่อนึกถึงสีหน้ายุ่งยากของกวนชิงเฟิงตอนที่ออกไปรับโทรศัพท์เขาก็อยากจะหัวเราะ องค์หญิงน้อยจู่ ไม่ทราบว่าจะต้องใช้ใบรับรองอะไรที่จำเป็นต้องใช้คณิตศาสตร์ขั้นสูง องค์หญิงน้อยถามประธานมู่แต่เขากลับบอกให้เธอแก้ปัญหาด้วยตัวเอง เธอจึงร่ำร้องเรียกหากวนชิงเฟิง กวนชิงเฟิงตัดสายโทรศัพท์อยู่หลายครั้ง แต่เธอก็โทรหาเฉินคางอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย จนกระทั่งเฉินคางทนไม่ไหว ในที่สุดกวนชิงเฟิงก็ออกไปรับโทรศัพท์พร้อมกับใบหน้าที่มืดสนิท ตอนนั้นเฉินคางรู้สึกเห็นใจเขาจริงๆ ถังซินส่งเสียงตอบรับในลำคอ แล้วกลับไปลากเก้าอี้มาสองตัวก่อนจะนำของว่างมาให้เฉินคาง "ยืนนานๆคงจะเมื่อยน่าดู พวกคุณนั่งเถอะ คืนนี้ต้องรบกวนพวกคุณด้วย" "ขอบคุณครับคุณถัง" เฉินคางรู้สึกปลื้มใจและมองดูถังซินดีขึ้นมากกว่าเดิม เมื่อเทียบกับจู่ซือซือที่มักจะปรากฏตัวบนจอเงิน ถังซินนั้นดูดีน้อยกว่า แต่เธอมีอารมณ์ดีและมีบุคลิกที่ดี และที่สำคัญคือทักษะทางด้านการแปลและความสามารถของเธอที่แข็งแกร่งเกินไป! เฉินคางรู้สึกเสียใจอยู่กับตัวเองเงียบๆ ลืมไปซะเถอะ คุณถังคงไม่อาจจะเอาชนะเธอได้ ถึงอย่างไรประธานมู่ก็คู่ควรกับชนชั้นสูงแบบเธอเท่านั้น