บทที่71 ใกล้จะค้ำไว้ไม่ได้แล้ว

บ๗ที่71 ใกล้จะค้ำไว้ไม่ได้แล้ว ข้างกายมีผู้หญิงที่ก่อความวุ่นวายอยู่ตรงนี้ ช่างโชคร้ายเสียจริง “นี่! สีหน้าท่าทางแบบนี้หมายความว่ายังไง” เมื่อจู่ซือซือเห็นถังซินเบะปากโดยมีลักษณะท่าทางล้อเลียน เธอจึงโมโหแล้วพูดขึ้นว่า “เธอด่าฉันอยู่ในใจใช่มั้ย” “ใช่มั้ย” “ไม่ใช่” “ฉันไม่เชื่อ เธอต้องด่าฉันแน่ๆ!” จู่ซือซือกระทืบเท้าด้วยความโกรธ ฝ่ามือกำลังจะตบไปที่บนใบหน้าของถังซิน แววตาของถังซินหวาดกลัว ตอนนี้เธอถูกมัดไว้คงไม่สามารถที่จะหลบฝ่ามือนั้นได้ แต่เมื่อฝ่ามือกำลังจะตบลงบนใบหน้านั้น จู่ซือซือก็หยุดชะงักลงแล้วมองไปที่กลางฝ่ามือ จากนั้นจึงพูดกระซิบขึ้นว่า “ไม่ได้ ถ้าตบลงบนหน้าเธอ มือฉันก็จะเจ็บ ถ้าหากว่าพี่เฉินถามขึ้นมาจะทำยังไง?” ถังซินรู้สึกโล่งอกในใจ เพราะว่าจู่ซือซือกลัวมู่เฉินหย่วน มากที่สุดตนเองก็แค่ถูกมัดไว้จนถึงมืดก็เท่านั้น แต่คิดไม่ถึงว่าจู่ซือซือจะชักมือกลับแล้วหันหลังเดินออกไป เมื่อกลับมา ในมือเธอก็ถือกล่องใบเล็กๆมาหนึ่งกล่องและด้านหลังยังมีผู้ชายสี่คนตามมาด้วย รูปร่างกำยำสูงใหญ่ แววตาดุร้าย ถังซินสามารถมองเห็นสิ่งของที่อยู่ในมือของจู่ซินซินอย่างเลือนราง คลับคล้ายว่าจะเป็นหลอดของเข็มฉีดยาที่ยังไม่ได้ใช้และขวดเล็กๆ เมื่อมองไปที่ผู้ชายเหล่านั้นอีกครั้ง เธอสามารถรู้ได้เลยว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น “คุณจู่ ถ้าฉันทำให้คุณไม่พอใจอะไรตรงไหน ฉันขอโทษ และฉันกับประธานมู่เราไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันเลยจริงๆ” ถังซินพูดอย่างใจเย็น “ฉันหวังว่าคุณจะไม่ทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า” “ ทำไม กลัวแล้วหรอ?” จู่ซินซินมองไปที่สีหน้าหวาดกลัวของถังซิน เมื่อรู้ว่าเธอถูกทำให้กลัวเพราะของที่อยู่ในมือ จู่ซินซินยิ่งลำพองใจ จึงเขยิบเข้าไปข้างๆถังซิน “ฉันก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอหรอก แค่ถ่ายรูปไม่กี่ใบก็เท่านั้น” จู่ซินซินพูดขึ้น “ แบบนี้เมื่อถึงเวลาที่เธอถูกพี่เฉินไล่ออกจากบริษัทมู่ซื่อก็ไม่กล้าที่จะกลับมาแล้ว” เจ้าหญิงน้อยที่ดูหยิ่งยโส จิตใจของเธอช่างโหดเหี้ยมและดุร้าย “คุณหนูจู่ คุณคิดดีแล้วหรอ” ในเวลานี้ถังซินยังคงไม่ลุกลี้ลุกลนอะไร “ไม่แน่ว่าเรื่องที่คุณมาทีนี่ ประธานมู่อาจจะรู้แล้วก็ได้ ถ้าประธานมู่รู้ว่าคุณซื้อของประเภทนี้มา เขาคงจะโกรธ” “คำก็ประธานมู่ สองคำก็ประธานมู่ เป็นเสียงที่น่ารำคาญที่สุดเลย” จู่ซือซือหมดความอดทนจึงให้ผู้ชายพวกนั้นขึ้นมาจับถังซินกดไว้และฉีกถุงหลอดฉีดยาออก ไม่นาน หลอดเข็มฉีดยาก็แทงเข้าไปในผิวหนังของถังซิน ถังซินกำลังถูกผู้ชายเหล่านั้นจับกดไว้จึงไม่สามารถขยับตัวได้ “ช่างเถอะ ครึ่งเดียวก็พอแล้ว” หลังจากที่ฉีดเข็มฉีดยาไปได้ครึ่งหลอด จู่ซือซือก็ยกออกมา ได้ยินมาว่าของสิ่งนี้มีฤทธิ์รุนแรงมาก เธอไม่อยากให้เรื่องวุ่นวายไปมาก ผิวหน้าของถังซินค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง ทั้งตัวอ่อนยวบไม่มีแรง จู่ซือซือที่มองดูอยู่ก็ตื่นเต้นดีใจแล้วบอกให้ผู้ชายเหล่านั้นเอาตัวถังซินทิ้งไปที่เตียง จากนั้นก็เปิดหน้ากล้องโทรศัพท์ด้วยตนเอง “คุณจู่ ฉันรู้ความลับอย่างหนึ่งของประธานมู่” ถังซินที่อยู่บนเตียงได้พูดออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง “ถ้าฉันบอกคุณ คุณช่วยลงโทษให้เบาลงหน่อยได้มั้ย? “ฉันว่าเธอกำลังโกหกฉันอยู่ ใช่มั้ย?” จู่ซือซือเบะปากอย่างดูถูก เธอใกล้ชิดสนิทสนมกับพี่เฉินทุกวัน มีเรื่องอะไรที่เธอจะไม่รู้อีก? “จริงๆนะ ถ้าฉันพูดโกหกขอให้ฉันโดนฟ้าผ่า” ถังซินพูดขึ้น “คุณเข้ามาใกล้ๆสิ ฉันจะบอกคุณ” เมื่อจู่ซือซือเห็นว่าถังซินไม่ได้มีท่าทีที่จะพูดโกหกจึงเดินเข้าไปอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “ความลับอะไร?” ถังซินมองไปที่ข้างหลังของเธอ แล้วพูดอย่างกระดากอายเล็กน้อย “มันยากที่จะพูดออกมา คุณให้พวกเขาออกไปก่อน ไม่อย่างนั้นฉันลำบากใจที่จะพูด” จู่ซือซือคิดว่าคำพูดที่ถังซินบอกว่า มันยากที่จะพูดออกมา จะหมายถึงเรื่องแบบนั้นจึงกัดฟันด้วยความโมโห จากนั้นจึงโบกมือให้ผู้ชายพวกนั้นออกไปแล้วจ้องมองไปที่ถังซิน “ฉันกลับอยากจะฟังแล้วว่า อะไรคือสิ่งที่เธอยากที่จะพูดออกมา” เพราะยาที่โดนฉีดได้อยู่ภายในร่างกายทำให้ใบหน้าของถังซินยิ่งแดงมากขึ้น เธอแทบจะค้ำไว้ไม่ไหวแล้ว เธอยังคงค้ำไว้ ไม่เช่นนั้นจะต้องถูกถ่ายภาพ ถังซินพยายามออกแรงหยิกฝ่ามือเพื่อให้ยังคงได้สติอยู่ตลอด เธอกวักมือให้จู่ซือซือเข้ามา เรื่องนั้นก็คือ… “ตกลงแล้วมันคือเรื่องอะไร” จู่ซือซือหมดความอดทน ในจังหวะที่จู่ซือซือเข้ามาใกล้โดยที่ไม่ได้เตรียมป้องกันตนเอง ถังซินก็ฉวยโอกาสคว้าจับหางเปียของเธอไว้แน่น สองเท้ากดตัวของจู่ซือซือไว้อย่างฉับไวและยึดเอาเข็มฉีดยาที่เหลือไว้อีกครึ่งแทงฉีดเข้าไปในผิวหนังของจู่ซือซืออย่างแรง อ้า! จู่ซือซือเจ็บจนร้องออกมาเสียงดัง พยายามต่อสู้ดิ้นรน “ถังซิน เธอมันผู้หญิงสารเลว คิดไม่ถึงว่าจะโกหกฉันและมาแอบจู่โจมฉันแบบนี้” “คุณชมเกินไปแล้ว คุณจู่ต่างหากที่ค่อนข้างเลวทราม” ถังซินยิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นเธอจึงหยิบเชือกมามัดจู่ซือซือไว้อย่างแน่นอีกทั้งยังหยิบถุงเท้าเน่าๆที่อยู่บนพื้นมายัดใส่ไว้ที่ปากของจู่ซือซือ จู่ซือซือเลิกเปลือกตาขึ้น จนเกือบจะหมดสติเพราะความเหม็น ถังซินมองเห็นมือถือของจู่ซือซือยังคงบันทึกภาพอยู่จึงยกเลิกรหัสอย่างไม่ลังเล และออกแรงฉีกเสื้อของจู่ซือซือจนขาดให้เห็นบริเวณหน้าอก โอ้ โอ้ โอ้! ร่างกายของจู่ซือซือก็สั่นอย่างรุนแรง อยากที่จะเอามือของถังซินออกอย่างมากแต่แม้แต่จะขยับก็ขยับไม่ได้ ทำได้เพียงแต่ปล่อยให้ถังซินถ่ายภาพไป “คุณจู่ คุณทำอะไรไว้ ก็รับผลนั้นเอง” ถังซินถ่ายไปที่แก้มของเธอแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “คุณหวังให้พวกที่อยู่ข้างนอกมาเห็นและช่วยคุณหล่ะสิ” จู่ซือซือจ้องมองมาที่ถังซิน ในใจคิดอยากที่จะฆ่าเธอเป็นอย่างมาก สองขาของถังซินเริ่มอ่อนแรง ใกล้ที่จะกดไว้ไม่อยู่แล้ว ถึงแม้ว่าจะถูกฉีดไปครึ่งหลอด แต่ว่าประสิทธิภาพของยาออกฤทธิ์เร็วมาก ทำให้การรู้สึกตัวของเธอไม่เหมือนกับยาทั่วไป เธอจึงเร่งรีบไปหาที่จัดการกับปัญหา ด้านนอกมีผู้ชายสี่คน ตอนนี้การสัมผัสกลิ่นของเธอนั้นฉับไว ถ้าขืนออกไปก็เท่ากับว่าเข้าไปหาอ้อมกอดของผู้ชายดังนั้นจึงไม่สามารถที่จะออกไปได้อย่างแน่นอน หลังจากที่เหลือบไปเห็นหน้าต่างเล็กๆบนผนัง ถังซินก็รีบเอาโต๊ะเก้าอี้ที่อยู่ในห้องมาซ้อนกันเพื่อที่จะปีนขึ้นไปทันที โชคดีที่รูปร่างเธอผอมเล็กจึงสามารถที่จะยัดตัวทะลุออกไปได้ แต่ว่าข้างนอกนั้นมีรถขยะจอดอยู่ข้างล่างทำให้มีกลิ่นที่เหม็นมาก แม้ว่าจะอยู่ห่างแต่เมื่อถังซินได้กลิ่นก็แทบจะอาเจียน เธอกัดฟันแน่น แล้วจึงกระโดดทะลุหน้าต่างออกมาและตกลงไปในรถขยะ ปลายจมูกล้วนแล้วแต่ได้กลิ่นของความเหม็นคาว เนื้อตัวสกปรกมากไปทั้งตัว ถังซินคลื่นไส้ไปหลายครั้ง ความร้อนภายในร่างกายได้ถูกกดหยุดไว้ในชั่วคราว หลังจากที่ปีนจากในรถขยะออกมา ถังซินก็เอามือถือของจู่ซือซือออกมาและเริ่มเปิดใช้เพื่อนำทาง เธอเดินจับกำแพงเพื่อที่จะพยุงตัวไปอย่างโซซัดโซเซตลอดทางออกหน้าปากซอย บนถนนนั้นคนเยอะมากและอากาศก็ร้อน ผสมกับกลิ่นฮอร์โมนของเหงื่อที่โถมเข้ามาที่บนใบหน้าของถังซิน ทำให้ง่ายต่อการถูกกดพลังในร่างกาย สองขาของเธอจึงอ่อนแรงและหกล้มลงไปที่พื้น บังเอิญรถที่มู่เฉินหย่วนนั่งมาก็มาถึงที่นี่พอดี เขาพึ่งจะได้รับสายโทรศัพท์ที่ถังซินโทรเข้ามาโดยที่ยังไม่ได้พูดอะไรแล้วสายก็ตัดไป ทันทีหลังจากนั้นหมาป่าก็ได้โทรเข้ามา “ประธานมู่ คุณผู้หญิงท่านนั้นไม่ได้นั่งไปกับรถที่ผู้ช่วยจางจัดไว้ให้ ผมได้จับคนขับคนนั้นไว้แล้ว เขาบอกว่ามีผู้หญิงหน้าตาสวยคนหนึ่งให้เขาไปส่งคุณผู้หญิงท่านนั้นที่โรงแรมxx ประธานมู่ตอนนี้คุณอยู่ไกล้ที่นั่น คุณลองไปดูหน่อย อีกสักพักผมจะเอาคนไปที่นั่น” มู่เฉินหย่วนไม่รอช้ารีบเร่งให้คนจัดการรถในร้านอาหารขับรถมาให้เขาทันที ระหว่างทางเขาวิเคราะห์แล้วหลายครั้งว่าคนที่โทรศัพท์เข้ามาหาเขาเมื่อคืนคือจู่ซือซือ ถ้าหากว่าเป็นป้าหรือคนอื่นๆในตระกูลมู่ เมื่อเห็นถังซินก็น่าจะฆ่าไปนานแล้ว ไม่ต้องทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะเอาตัวเธอไป มีแต่จู่ซือซือเท่านั้นที่รังเกียจถังซินตลอดมา เมื่อเห็นข้างทางมีคนหกล้มลงจึงขับรถตรงเข้ามา สีหน้าของมู่เฉินหย่วนเย็นชา และเหยียบเบรกจอดรถ คนที่ล้มลงไปเมื่อมองครึ่งหน้าภายในพริบตาเดียว ที่แท้ก็คือถังซิน มู่เฉินหย่วนรีบลงจากรถลงไปดูก็พบว่าถังซินเนื้อตัวสกปรกและสีหน้าก็ยังคงแดงก่ำ ดูแล้วไม่ปกติ เขาจึงรีบถอดเสื้อคลุมของตนเองออกเพื่อที่จะคลุมตัวของเธอทันที และโอบกอดเธอขึ้นมาบนรถ เขารีบขับรถมาถึงโรงแรมอย่างรวดเร็ว มู่เฉินหย่วนเอาตัวเธอวางลงไปที่อ่างอาบน้ำ บิดเปิดก๊อกน้ำ บนไหล่หนีบโทรศัพท์ที่กำลังคุยสายอยู่ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาขึ้นว่า “ผู้ช่วยจาง รีบเรียกหมอมาที่นี่และให้หมาป่าไปเอาตัวจู่ซือซือมาหาฉันอย่างเร็วที่สุด” เธอนับวันยิ่งไม่เกรงใจกันมากขึ้นแล้วจริงๆ ได้เตือนแล้วว่าไม่อนุญาตให้แตะต้องถังซินเป็นอันขาด นึกไม่ถึงว่าจะมาสร้างความวุ่นวายให้กับถังซินที่ตุรกี ครั้งนี้เขาโกรธจริงๆแล้ว