ตอนที่ 4 อุบัติเหตุในลิฟต์

ตอนที่ 4 อุบัติเหตุในลิฟต์ หยางเช่นเช่นถูกเธอด่าจนพูดไม่ออก ปั๋ยหลิงผลักเขาอย่างเย็นชา ทิ้งข้อตกลงการหย่าลงตรงหน้าซือถิงเซวียน สีหน้าเย็นชา “ฉันจะไม่หย่า เว้นเสียแต่ว่าคุณปู่จะพยักหน้า” เมื่อพูดจบเธอก็หันกลับโดยไม่ลังเล แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นดวงตาที่มีสีแดงเล็กน้อยของเธอ ภายในใจหยางเช่นเช่นเกิดความหวาดกลัวอย่างยิ่ง สังเกตเห็นชื่อในข้อตกลงการหย่าก็ยิ่งกลัวจนพูดไม่ออก ไม่คาดคิดว่าผู้หญิงคนนั้นก็คือภรรยาของซือถิงเซวียน “ถิงเซวียน ลูกของพวกเรา....” “หุบปาก” ซือถิงเซวียนสีหน้ามืดมน เขาเพิ่งตระหนักเมื่อคืนนี้ว่าหมอเป็น ‘ภรรยาที่ดี’ ของเขา ที่ถึงแม้ว่าเธอจะเอาลูกของเขาออกด้วยมือของตัวเอง ยังสามารถมาหาเขาที่นี่โดยสีหน้าไม่เปลี่ยน ดี เยี่ยมมาก ปั๋ยหลิง ผมอยากเห็นว่าคุณจะสามารถทนได้ขนาดไหน... ปั๋ยหลิงออกจากออฟฟิศของซือถิงเซวียนด้วยดวงตาสงบนิ่ง ยังไม่ทันได้เข้าไปในลิฟต์ คนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังก็หยุดไว้ด้วยเสียงตะคอก “ปั๋ยหลิง คุณรอเดี๋ยว” เป็นหยางเช่นเช่น ปั๋ยหลิงก้าวต่อไป เพียงไม่กี่ก้าวก็ไล่ตามเธอเข้ามาทัน ดวงตาสีแดงที่แข็งกร้าวยืนต่อตรงหน้าเธอ “ในเมื่อคุณเป็นภรรยาของถิงเซวียน ถ้าอย่างนั้นพวกเรามาพูดคุยเรื่องความร่วมมือกันถอะ” “อะไร” หน้าตาของปั๋ยหลิงไม่เปลี่ยน ริมฝีปากแดงขยับเล็กน้อย “คุณกับถิงเซวียนหย่ากันซะ ฉันก็จะไม่ฟ้องคุณเรื่องที่ทำร้ายลูกของฉัน” หยางเช่นเช่นมุ่งมั่นที่จะตำหนิตัวปั๋ยหลิงเรื่องเด็ก คู่ตามีแต่ความเกลียดชัง “คุณก็ไม่ต้องติดคุก และโดยพื้นฐานพวกคุณก็ไม่ได้รักกัน ทำไมต้องผูกมัดถิงเซวียนไว้ไม่ปล่อย!” ปั๋ยหลิงมองเธอทันที ทันใดนั้นก็หัวเราะเยาะ “ฉันบอกแล้วไง ว่าคุณไม่สามารถใช้เด็กมาขู่ฉันได้ หยางเช่นเช่น ฉันเป็นหมอ คุณควรต้องมีสมองที่ดีกว่านี้หน่อยนะ” หยางเช่นเช่นชะงักไป เห็นปั๋ยหลิงเดินไปที่ลิฟต์ก็ตะโกนอยู่ข้างหลัง “แกทำร้ายลูกของฉัน แกอิจฉาที่ฉันได้รับความรักจากถิงเซวียน!” รัก? ปั๋ยหลิงยิ้มเย็น ขี้เกียจโต้แย้ง ก้าวเข้าไปในลิฟต์ แต่โดยกะทันหัน ทันทีที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิด ก็มีคนพุ่งเข้ามาฉับพลัน เธอมองไปด้านข้าง มันเป็นสายตาของซือถิงเซียนที่จ้องมองเธออย่างสงสัย มีเกลียวคลื่นในดวงตา ริมฝีปากแดงยกเล็กน้อย “คนรักที่สูญเสียลูกกำลังอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ดี คุณไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนเหรอ” น้ำเสียงเหน็บแนมโดยนัย ปั๋ยหลิงเบะปากหัวเราะเบา ๆ “ผมคิดว่าภรรยาของผมจะเสียใจที่ไม่ได้มาอยู่เป็นเพื่อนด้วยมากกว่า” เมื่อพูดจบเขาเอื้อมมือไปที่ไหล่ของปั๋ยหลิง เหมือนกับว่าพยายามที่จะจับเธอ ปั๋ยหลิงชะงักไปและหลบทันที ความเกลียดชังแวบเข้ามาในดวงตา “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!” “หึ” รังเกียจเขางั้นเหรอ ความโกรธถูกกระตุ้น ซือถิงเซวียนก้าวไปข้างหน้าสองก้าว มือขวาจับไหล่เธอไว้แน่น ดวงตาเข้มลึกลับ ความเย็นชาแผ่กระจาย “ปั๋ยหลิง คุณทำให้มันชัดเจนหน่อย ตอนนั้นคุณปีนขึ้นเตียงผม เป็นตายยังไงก็จะแต่งงานกับผม แล้วมาปฏิเสธที่ผมสัมผัสคุณงั้นเหรอ คุณมีคุณสมบัติหรือไง” จนตอนนี้ก็ยังมาพูดถึงเรื่องในอดีตอีกแล้ว! ปั๋ยหลิงกำมือสองข้างแน่น ยกดวงตา ใช้คำพูดง่าย ๆ เพื่อกระตุ้นให้เขาโกรธ “ฉันกลัวติดโรค” “คุณ!” ‘ตึง!’ คำพูดของซือถิงเซวียนเต็มไปด้วยความโกรธและอารมณ์เย็นชาซึ่งยังพูดไม่ทันจบ ลิฟต์กระแทกอย่างแรงฉับพลันและหยุดลง ทั้งสองเผชิญหน้ากันแล้วเงยหน้าขึ้นมองที่หน้าจอเล็ก ๆ อีกด้านหนึ่ง ลิฟต์ติดอยู่ที่ชั้นยี่สิบสาม เหนือศีรษะมีไฟกะพริบไปมา ปั๋ยหลิงสีหน้าซีดเผือดฉับพลัน สะบัดตัวออกจากมือของซือถิงเซวียน ถอยไปสองก้าวเข้าไปหลบอยู่ในมุม การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นทันใด ทำให้ซือถิงเซวียนไม่สนใจเรื่องการดิ้นรนของเธอ เอื้อมมือออกไปกดปุ่ม คิดทบทวนแล้วหัวเราะเสียงเย็น “ตั้งแต่พบคุณก็พบแต่โชคร้าย ปั๋ยหลิง คุณนี่ช่างเป็นตัวเคราะห์ร้ายจริง ๆ” ตัวเคราะห์ร้าย... เหมือนแทงเข้าถูกจุดอะไรบางอย่าง จิตใจของปั๋ยหลิงเต็มไปด้วยความขมขื่นและฝาดเฝื่อน ร่างกายอ่อนแรงจนไม่สามารถยืนอยู่ได้ คำพูดหนึ่งเมื่อหลายปีก่อนแวบเข้ามาในจิตใจ “ผู้หญิงคนนี้เกิดมาปู่ก็ตาย ไม่กี่ปีต่อมาพ่อแม่ก็เสียชีวิต เคราะห์ร้าย” “แม่ของฉันบอกว่าคุณเป็นปีศาจ คุณฆ่าครอบคัวของคุณ!” “ตัวเคราะห์ร้ายปั๋ยหลิง ตัวเคราะห์ร้ายปั๋ยหลิง!”