บทที่ 72 ลุง ให้ฉันคลำดูหน่อย

บ๗ที่ 72 ลุง ให้ฉันคลำดูหน่อย หลังจากที่คุยโทรศัพท์เสร็จ มู่เฉินหย่วนไม่ได้หันกลับไปมองเพราะยังไงถังซินก็เป็นผู้หญิงคนนึง เขาจึงคิดว่าเรียกพนักงานหญิงขึ้นมาช่วยเธอน่าจะเป็นการดีกว่า แต่แค่เพียงเขาก้าวเดินไปไม่ถึงสองก้าว ชายเสื้อของเสื้อเชิ้ตก็ถูกดึงไว้อย่างแรง “ลุง” ถังซินไม่รู้ว่าตนเองปีนขึ้นมาจากข้างในอ่างอาบน้ำได้อย่างไร น้ำที่หยดลงมาจากผมทำให้ทั้งตัวของเธอเปียกจนเห็นทะลุเห็นเสื้อผ้าข้างใน เส้นผมที่ยาวก็แนบติดอยู่บนแก้มที่แดงและมึนเมา เมื่อได้ยินเสียงอ่อนหวานของเธอ มู่เฉินหย่วนก็ชะงักลง คล้ายกลับคิดไม่ถึงว่าเส้นเสียงของเธอจะดีขนาดนี้ แขนที่ดึงชายเสื้อของเขาไว้นั้นเล็กบาง เมื่ออยู่ใต้แสงไฟก็ยิ่งขาวนวล เขาพยายามเอาแขนของเธอออกและพูดด้วยเสียงที่ออกมาจากลำคอขึ้นว่า “ผมจะออกไปเรียกคนมาช่วยคุณ” ถังซินยิ่งดึงชายเสื้อของเขาไว้อีก เป็นเพราะว่าฤทธิ์ของยาทำให้ประสาทการได้กลิ่นของจมูกนั้นฉับไว เธอคิดแต่เพียงว่าบนตัวของลุงมีกลิ่นบางอย่างที่น่าสูดดม “ลุง…คุณเข้ามานี่สิ” เธอลองพยายามลุกขึ้นมาแต่ก็ขึ้นไม่ได้เพราะอ่างอาบน้ำนั้นลื่นมาก แต่ทว่ามู่เฉิงหย่วนได้ควบคุมอารมณ์และความรู้สึกไว้โดยการอยู่ห่างจากเธอ เพียงแค่ถูกเธอจับที่ชายเสื้อไว้เท่านั้น ถังซินเงยหน้ามองไปที่ผู้ชายคนนั้น และเลียริมฝีปากที่แห้งฝืด “แค่ลูบคลำนิดเดียว…ดีมั้ย?” เสียงของเธอนั้นอ่อนหวาน ฟังดูแล้วผิดปกติเป็นอย่างมาก มู่เฉินหย่วนจับไปที่ข้อมือของเธอ แล้ววัดชีพจรอยู่ครู่หนึ่ง อุณหภูมิในร่างกายสูง หัวใจเต้นแรงมาก ทำให้เข้ารู้ว่าได้เกิดเรื่องขึ้นแล้วจริงๆ หลังจากนั้นสีหน้าของมู่เฉินหย่วนก็โกรธอย่างดุร้าย ในครั้งนี้ เขาโกรธมากจนแทบอยากจะเอาตัวของจู่ซือซือไปทิ้งไว้ที่เกาะร้างซักครึ่งปี เมื่อตอนที่อุ้มถังซินกลับมา เธอดูผิดปกติมาก ที่แท้แล้วก็โดนยา มู่เฉินหย่วนต่อสายโทรศัพท์หาผู้ช่วยจางอีกครั้ง “เปลี่ยนเป็นเอาหมอผู้หญิงมา” “ประธานมู่ ผมกับหมอได้ถึงหน้าประตูแล้ว” “ไปเปลี่ยนหมอมาใหม่” มู่เฉินหย่วนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา หลังจากที่วางโทรศัพท์ก็รู้สึกได้ว่าบริเวณเอวนั้นถูกรัดไว้แน่น ถังซินได้ปีนออกมาจากอ่างอาบน้ำแล้ว ตอนนี้เธอเกาะติดอยู่ที่ตัวของเขา “ลุง คุณดูดีมากเลยจริงๆ” ถังซินเอามือลูบคลำไปที่หน้าของเขา แล้วพูดด้วยเสียงเบาๆว่า “และยังหอมอีกด้วยนะ เหมือนกับ…ที่ได้กลิ่นครั้งที่แล้ว” หญิงสาวแนบชิดไปกับตัวของเขาอย่างอ่อนนุ่ม “ลุง ลุง” ให้ฉันลูบคลำเถอะ “ลูบคลำแค่นิดเดียว” หญิงสาวที่ริมฝีปากแดงอวบอิ่มได้บ่นพึมพำอย่างไม่พอใจ และมือก็ยื่นสอดเข้าไปที่บริเวณชายเสื้อ การสัมผัสที่อบอุ่นทำให้มู่เฉินหย่วนเกร็งหน้าท้อง และเขาก็กลับมาตั้งสติได้ ดึงเนกไทด์ลงมามัดสองมือของเธอไว้ จากนั้นเอาผ้าเช็ดตัวคลุมตัวเธอไว้แล้วโอบตัวเธอไปวางไว้ที่บนเตียง เขาไม่หันไปมองแม้แต่นิดเดียวและเดินออกไปที่ห้องรับแขก มู่เฉินหย่วนไม่สนใจที่จะเล่นสนุกกับเธอ ร่างกายที่อ่อนช้อยสวยงามของเธอตอนนี้เขายังจำทั้งหมดได้ดี แต่เขาไม่มีความสนใจหญิงสาวที่กำลังโดนยา ซึ่งมันจะทำให้เขาดูเหมือนเป็นคนข่มขืนเธอ โดนนิ้วมือของถังซินลูบคลำไปที่บริเวณหน้าท้องมันเหมือนกับกำลังโดนไฟเผา ร้อนจนยากที่จะรับไหว เมื่อเห็นบนโต๊ะน้ำชามีกล่องบุหรี่วางอยู่ เขาจึงหยิบขึ้นมาจุดสูบสองสามทีซึ่งทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาก หลังจากนั้นไม่นาน ผู้ช่วยจางก็ได้พาคุณหมอผู้หญิงมา คุณหมอผู้หญิงได้เข้าไปตรวจร่างกายของถังซิน ส่วนผู้ช่วยจางก็เดินไปตรงหน้าของมู่เฉินหย่วนแล้วพูดขึ้นว่า “ประธานมู่ คนที่ลักพาตัวคุณถังคือคุณซือซือ เมื่อเธอเข้าร่วมงานพิธีหนึ่งเสร็จแล้วจึงแอบกลับมาจากยุโรป” หลังจากที่หมาป่าไปถึงตรงนั้น เขาบอกว่าคุณหนูซือซือได้ถูกลักพาตัวไป แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วง นิ้วมือของคุณซือซือได้สวมแหวนที่ทำมาพิเศษของเขาไว้ ตอนนี้เขาได้ไล่ตามจับแล้ว “เธอถูกลักพาตัวได้ยังไง?” มู่เฉินหย่วนพูดด้วยความเย็นชา ปลายนิ้วจับบุหรี่เขี่ยไปที่ที่เขี่ยบุหรี่ “เธอไม่ได้มาคุกคามอะไรคนในตระกูลมู่” ผู้ช่วยจางจึงพูดขึ้นว่า “ตอนนี้ยังไม่แน่ชัดครับ ต้องรอให้หมาป่ากลับมา แต่ว่าหมาป่านั้นเก่งมาก คิดไม่ถึงว่าจะมีพรสวรรค์ทางฟิสิกส์สามารถทำเครื่องติดตามตัวออกมาได้ คนที่สำนักวิจัยก็ยังไม่สามารถทำได้เลย” “จริง” มู่เฉินหย่วนเห็นด้วย “วี่เหวินถิงจบมาจากที่นั่น แม้แต่เขายังไม่รู้เลยว่าจะเก่งเท่าหมาป่าหรือไม่ หลังจากที่เขากลับประเทศ จะให้ค่าตอบแทนเป็นสองเท่า” “ครับ” โทรศัพท์ของมู่เฉินหย่วนที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชาได้สั่นขึ้น มีคนแปลกหน้าส่งข้อความภาพเข้ามา เมื่อเปิดดู สายตาของชายหนุ่มนั้นแน่วแน่ เป็นภาพของจู่ซือซือที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย มือขวาถูกมัดไว้บนเก้าอี้ ดูสภาพไม่ค่อยดีนัก ด้านหลังของเธอนั้นเป็นทะเลที่มีคลื่นใหญ่ซัดหาดทราย คนและเก้าอี้พร้อมที่จะถูกดูดลงไปได้ทุกเวลา ผู้ช่วยจางเมื่อเห็นภาพนี้แล้วก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย “ประธานมู่” เมื่อเห็นมีข้อความใหม่เข้ามาเป็นหมายเลขวีแชท มู่เฉินหย่วนรีบเพิ่มวีแชทเข้าไปในโทรศัพท์ด้วยความแน่วแน่ เมื่ออีกฝ่ายตอบรับวีแชทแล้วก็ได้วิดีโอคอลเข้ามาก่อน เมื่อรับสายก็ปรากฏใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่ง “สวัสดีประธานมู่” ชายหนุ่มดูเย็นชา แต่คำทักทายกลับดูอ่อนโยนเป็นมิตร เขายกมือถือขึ้น ข้างหลังคือจู่ซือซือที่ถูกมัดไว้บนเก้าอี้ บนเท้ายังถูกก้อนหินทับไว้ มู่เฉินหย่วนชำเลืองมองไปที่ข้างหลังของเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาขึ้นว่า “ให้เจ้านายของแกมาคุยกับฉัน” ชายคนนี้ดูแล้วเหมือนทำอาชีพบอดี้การ์ด เขาต้องถูกคนบงการมาอีกทีแน่นอน “ฉันกำลังจะพูดกับประธานมู่อยู่พอดีเลย” จากนั้นจงเซิงก็ไม่รอช้า ลากเขาเข้ากลุ่มแล้วเชิญอีกสายหนึ่งเข้ามา ไม่นานก็มีภาพจากอีกสายหนึ่งปรากฏขึ้นมา เป็นใบหน้าที่ดูดี “คุณหลิน ธุรกิจของคุณในยุโรป พวกเราก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวซึ่งกันและกันเลย” มู่เฉินหย่วนหลี่ตาเล็กน้อย “คุณหลินทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร แตะต้องคนของผมหรอ?” หลินเฉิงจี๋ยิ้มเบาๆ “พวกเราไม่ได้ทำธุรกิจกัน มันไม่คุ้มที่ผมจะผูกอาฆาตกับประธานมู่แน่นอน แต่ผมเห็นว่าคุณจัดการคนของคุณได้ไม่ดี ผมเลยช่วยจัดการแทนประธานมู่” ด้วยประโยคนี้ทำให้มู่เฉินหย่วนรู้แล้วว่าเป้าหมายของการลักพาตัวจู่ซือซือในครั้งนี้ของหลินเฉิงจี๋คืออะไร เขาเห็นว่าที่ที่หลินเฉิงจี๋อยู่คือร้านอาหารสไตล์ยุโรปแห่งหนึ่ง หน้าต่างยาวข้างนอกเป็นสีเหลืองส้ม เดาว่าหลินเฉิงจี๋อยู่ที่สถานที่อื่นแต่ได้ส่งคนมาที่ประเทศตุรกี “ผมไม่ได้อบรมคนของผมให้ดี ผมจะลงโทษเธอเอง ไม่รบกวนให้คุณหลินต้องมาจัดการให้” มู่เฉินหย่วนพูดออกไปอย่างเย็นชา “ตีหมาต้องดูเจ้าของ แม้แต่หลักการนี้คุณหลินคงจะไม่ไม่เข้าใจนะครับ” “แบบนั้นไม่ได้ คนของประธานมู่ทำผิดพลาดร้ายแรง และประธานมู่ก็เป็นผู้ชายที่ดูแลผู้หญิงที่รักอย่างเอาใจใส่” หลินเฉินจี๋ยิ้มเบาๆ น้ำเสียงดูเหมือนจะนุ่มนวลอ่อนโยนแต่กลับมีหน้าตาท่าทางที่ดุร้าย “ดังนั้น คุณจะประกาศสงครามกับผมอย่างนั้นหรอ?” มู่เฉินหย่วนเอาบุหรี่ที่เหลือไปดับไว้ตรงที่เขี่ยบุหรี่ แล้วพูดอย่างหัวเราะเยาะขึ้นว่า “ผมอยู่เล่นในวงการมานานขนาดนี้ นานแล้วที่ไม่มีคนมาสู้กับผม” “ผมอยากจะประลองฝีมือกับประธานมู่มาตลอด แต่ว่าไม่รีบ” หลินเฉินจี๋รู้ว่าธุรกิจของบริษัทมู่ซื่อนั้นอยู่ในระดับมหาอำนาจของประเทศ แต่ว่าเขาก็ไม่เกรงกลัว บนใบหน้ายิ้มอย่างสุภาพอ่อนโยน จากนั้นก็มีคนยื่นกล่องมาให้หนึ่งกล่อง หลินเฉินจี๋นำกล่องนั้นมาเปิดออก แล้วนำกล้องมือถือถ่ายไปที่กล่อง ในกล่องมีนิ้วมือที่ชุ่มเลือดวางไว้ บนนิ้วยังสวมแหวนหยกแข็งเนื้อดี ดูแล้วทำให้รู้สึกกระทบกระเทือนจิตใจเป็นอย่างมาก แยกไม่ออกว่าอยากจะดูที่แหวนหรือนิ้วมือ แก้มของมู่เฉินหย่วนกระตุก แหวนวงนี้เป็นแหวนสืบทอดประจำตระกูลมู่ คุณผู้หญิงมู่รักและสงสารป้าของเขานั่นก็คือคุณหนูสี่มู่ จึงได้ให้แหวนหยกวงนี้ไปเมื่อครั้งที่เธอแต่งงานโดยที่เธอไม่เคยถอดมันออกมา “ประธานมู่ ผมไม่เคยพูดกับคุณใช่มั้ย ว่าผมเป็นคนอารมณ์ไม่ค่อยดี” หลินเฉินจี๋พูดด้วยเสียงนุ่มนวล “ผมก็เหมือนคุณนั่นแหละ ของของผมต่อให้มันจะหายไปแล้วแต่ก็ไม่อนุญาตให้คนอื่นพบเจอและทำให้เสียหาย” “แฟนเก่าของผมคนนั้นเธอโง่ หลอกลวง ผมรู้ว่าเธอเต็มใจช่วยคุณคุยเรื่องความร่วมมือนั้น แต่พวกคุณตระกูลมู่กล้าที่จะขัดความตั้งใจของเธอ ผมก็คงไม่สามารถอยู่อย่างนิ่งดูดาย” “คุณจะตัดทั้งสิบนิ้วก็ไม่มีปัญหาอะไร” สีหน้าของมู่เฉินหย่วนนิ่งสงบ เขารู้ว่าหลินเฉินจี๋ดูผิวเผินเป็นคนที่นุ่มนวล แต่มีความดุร้ายมากอย่างแน่นอน แต่ทว่ากลับร้ายแรงกว่าที่เขาคิดไว้ ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาพาถังซินมาที่ประเทศตุรกี เพียงแค่อยากให้เธอช่วยเจรจาเกี่ยวกับความร่วมมือ ไม่อยากให้เกิดเรื่องอะไรกับเธอ ใครจะไปรู้ว่าป้าคนนั้นของเขาจะให้คนมาลอบฆ่าถังซินอย่างรวดเร็ว คนของเขาไม่ได้จับตามองถังซินอยู่ แท้จริงแล้วหลินเฉินจี๋เป็นฝ่ายผิดจริงๆ