บทที่78 คุณจำผิดแล้ว เมื่อวานคือวันพุธ

บ๗ที่78 คุณจำผิดแล้ว เมื่อวานคือวันพุธ กวนชิงเฟิงก้มหน้าลงมามองเธอ “อ้อ คุณจู่ก็อยู่หรอ” จู่ซือซือกระทืบเท้าด้วยความโกรธ “เดี๋ยวฉันถือของเข้าไปเอง” ผู้ช่วยจางนำเอาของที่อยู่ในมือของกวนชิงเฟิงมา เขาคาดหวังเป็นอย่างมากที่จะให้กวนชิงเฟิงเอาตัวจู่ซือซือออกไป “นายไปส่งคุณจู่ไปพักผ่อนเถอะ” เมื่อพูดจบก็เข้าประตูไป เมื่อปิดประตูไม่ถึงสิบวินาที “ดูอะไรหน่ะ ผู้ช่วยจางเข้าไปแล้ว” จู่ซือซือเบะปากและพูดขึ้นว่า “รีบอุ้มฉันกลับไป” กวนชิงเฟิงขมวดคิ้ว “เท้าคุณเสียหรอ?” “เมื่อกี้คุกเข่านาน หัวเข่าเจ็บ” เมื่อจู่ซือซือพูดถึงเรื่องนี้ก็โกรธขึ้นมาอีกครั้ง “ต้องโทษนังผู้หญิงแก่คนนั้น! เพราะอะไรแต่ละครั้งฉันถึงสู้เธอไม่ได้ แปลกจริง!” “คุณจู่ คุณถังอายุแก่กว่าคุณไปไม่มาก” กวนชิงเฟิงได้ยินมาว่าล่ามคนที่อยู่เคียงข้างประธานมู่คนนั้น อายุยังไม่ถึงยี่สิบห้าเลย แต่กลับถูกจู่ซือซือเรียกผู้หญิงแก่ จู่ซือซือจ้องมองที่เขา “เธอแกล้งฉัน นายยังจะช่วยพูดแก้ต่างให้เธออีกหรอ นายเป็นสายลับที่เธอส่งมารึเปล่า” “มันคือการที่คุณจู่ไม่นับถือคนอื่น” “ยังไงแค้นนี้ ฉันจะต้องชำระแน่นอน” จู่ซือซือกระทืบเท้าด้วยความโกรธแล้วยื่นมือออกไป “รีบอุ้มฉัน!” “เดินไปเอง” “ได้ นายอกตัญญูฉันใช่มั้ย ฉันจะไปบอกพี่เฉิน” จู่ซือซือตะโกนเสียงดังเอะอะโวยวาย หันหน้าจะกลับเข้าไปในห้อง เมื่อกวนชิงเฟิงคิดได้ว่ายังไม่ได้รับเงินล้านจากเงินเดือน จึงโค้งตัวลงไปอุ้มเธอขึ้นมา แบบนี้ถูกต้องแล้ว จู่ซือซือเอ่ยขึ้น เธอเปลี่ยนบอดี้การ์ดมาเป็นหลายสิบคนแล้ว ไม่ทำให้เธอประทับใจเลยซักคน แต่เธอคิดว่าค่อนข้างถูกชะตากับกวนชิงเฟิน ถึงแม้ว่าจะชอบทำสีหน้าดุใส่เธอก็ตาม จู่ซือซือแกว่งสองขาอยู่ในอ้อมอกของเขา ทำท่าทางเย่อหยิ่งเป็นอย่างมาก “กลับไปต้องช่วยฉันทายาที่มือ เปลี่ยนตั๋วเครื่องบินเป็นไฟท์พรุ่งนี้เช้า วันนี้นายจะต้องทำกับข้าวให้ฉันกิน พรุ่งนี้ไปส่งฉันขึ้นเครื่องบิน” “คุณผู้หญิง ที่นี่ประเทศตุรกี ไม่ใช่ประเทศZ ผมจะทำกับข้าวให้คุณกินได้ยังไง?” “ยังไงฉันก็ไม่สน” นายคิดหาวิธีเอาเอง “เมื่อก่อนนายเคยคลุกคลีอยู่กับสังคมอิทธิพลมืด มีเพื่อนแนะนำมั้ย?” จู่ซือซือเอ่ยถามขึ้น “นายแนะนำให้ฉันที ช่วยงานฉัน อยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามา” กวนชิงเฟิงพูดออกมาอย่างใจร้อนว่า “คุณจู่ คุณคนนั้นเขามาช่วยงานประธานมู่ เธอไม่ได้คุกคามอะไรคุณ คุณอย่าคิดที่จะจัดการเธอเลย” “ใครบอกว่าไม่คุกคาม” จู่ซือซือพูดเสียงดังขึ้น “เธอคือสุนัขจิ้งจอกที่น่ารังเกียจ เป็นคนที่ตีหน้าซื่อแต่ในใจนั้นร้าย รู้จักยั่วยวนพี่เฉิน พูดได้หลายภาษาแล้วเจ๋งมากหรอ?” จู่ซือซือพูดด้วยความโกรธ “นายคือคนของฉัน ถึงแม้ว่าฉันจะผิด นายก็ต้องปกป้องฉัน นายช่วยพูดแทนนังผู้หญิงแก่นั่นตลอด นายเป็นน้องชายของเธอหรอ?” “ฉันอยู่ร่วมโลกกับนังผู้หญิงนั่นไม่ได้หรอก! ถ้านายเป็นน้องชายเธอจริงๆ ฉันจะเป็นคนแรกที่ฆ่านาย ทำให้นังหญิงคนนั้นรู้ถึงความร้ายกาจของฉัน” กวนชิงเฟิงมองบนและเลือกที่จะไม่เอ่ยปากพูดอะไร อดทน รอให้ได้เงินล้านก่อน ไม่ต้องมาคอยปรนนิบัติรับใช้ผู้หญิงคนนี้ เขาเคยชินกับหญิงสาวที่ถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กคนนี้แล้ว! อุปกรณ์บดกาแฟด้วยมือของโรงแรมนั้นประณีตสวยงาม กล่าวกันว่าเป็นผลงานของศตวรรษที่สิบเก้า ถังซินลงมือบดกาแฟออกมาสองแก้ว จากนั้นก็ยกให้มู่เฉินหย่วน “ลุง…ประธานมู่ ลองชิมดู” เธอรีบพูดจนเกือบจะกัดลิ้นตัวเอง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร อยากจะเรียกประธานมู่แต่ปลายลิ้นกลับเปลี่ยนไปพูด ลุง “เวลาไม่มีคนอื่น ไม่ต้องเรียกจริงจังมากก็ได้” มู่เฉินหย่วนพูดขึ้น ผู้หญิงคนนี้ทำท่าทางกัดลิ้นตัวเอง เขาเห็นเป็นครั้งที่สามแล้ว ดูน่าตลกขบขัน “ไม่เป็นไร ฉันสามารถเปลี่ยนคำพูดได้” สีหน้าของถังซินดูไม่เป็นธรรมชาตินัก “ประธานมู่คุณลองชิมกาแฟดู” มู่เฉินหย่วนจิบหนึ่งคำ ถังซินรีบถามขึ้นทันทีทันใด “รสชาติใช้ได้มั้ย?” “ก็พอได้” รสชาติแย่มาก คาดว่าน่าจะต้มผิดขั้นตอน แต่มู่เฉินหย่วนไม่ได้พูดให้กระทบกระเทือนจิตใจเธอ ยังไงครั้งนี้ก็เป็นครั้งที่สองที่เธอบดกาแฟ มือใหม่ก็ต้องมีขั้นตอนการพัฒนาไปข้างหน้า เมื่อพูดจบ เขาพึ่งรู้ตัวว่าตนเองนั้นใจกว้างมากเกินใจแล้ว นอกจากจู่ซือซือ เขาเข้มงวดกับคนอื่นมาก รวมทั้งผู้ช่วยจาง ถ้าหากเขาต้มกาแฟไม่ดีก็จะหักเงินเดือน แต่กับผู้หญิงคนนี้ในตอนนี้เขากลับลดความต้องการลง “จริงหรอคะ” เมื่อได้รับความถูกใจจากมู่เฉินหย่วน เธอจึงยืดอกจนหลังตรง เธอไม่เคยลืมว่าครั้งแรกที่ต้มกาแฟให้มู่เฉินหย่วน เธอถูกเขารังเกียจและเมินเฉยอย่างไร เธอยกกาแฟขึ้นดื่มหนึ่งคำ วินาทีต่อมาทั้งหน้าของเธอนั้นก็บิดเบี้ยว “อี๋ ทั้งขมทั้งฝาด” มู่เฉินหย่วนยิ้มออกมาและพูดขึ้นว่า “คุณจู่ไม่ชอบกาแฟที่ต้ม ดื่มไปแล้วต้องไม่ถูกใจแน่นอน” ถังซิน… เมื่อก่อนไปคุยธุรกิจในร้านอาหาร เธอเคยดื่มกาแฟที่ต้มมาแล้วมากมาย แต่ว่าไม่ได้รสชาติแย่ขนาดนี้ แถมยังฝาดอีก แต่มู่เฉินหย่วนที่เป็นคนจู้จี้เรื่องมากขนาดนี้ คงเป็นไปไม่ได้ที่จะตั้งใจพูดว่าอร่อยหรอกมั้ง? และถังซันก็ไม่ดื่มกาแฟที่ต้มอีก เธอหยิบมือถือขึ้นมาดู “เอ๊ย วันนี้วันพฤหัสหรอ” เมื่อเห็นวันที่บนหน้าจอโทรศัพท์ถังซินก็ชะงัก ก่อนหน้านี้เธอเปิดดูแล้วหลายรอบแต่ก็ไม่ได้สนใจ “เมื่อวานไม่ใช่วันอังคารหรอ”? มู่เฉินหย่วนหรี่ตาและนั่งไข่วห้าง พูดเอ่ยด้วยเสียงเบาๆว่า “เธอจำผิดแล้ว เมื่อวานคือวันพุธ” “ฉันจำได้ว่าเป็นวันอังคารนะ!” ถังซินเกาหัว รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป เธอจำได้ว่าเมื่อวานได้นอนที่ห้องของตนเอง แต่มาตื่นอยู่ที่ห้องของลุง จำได้ว่าเป็นวันอังคาร แต่กระโดดข้ามกลายเป็นวันพฤหัสอย่างแปลกประหลาด ความทรงจำของเธอสับสนปนเปแล้วหรือ? “เมื่อวานคือวันพุธ ตอนเย็นผมยังพาคุณไปทานข้าวที่ร้านอาหาร ผมจำได้” มู่เฉินหย่วนเอ่ยขึ้น จากนั้นจึงพูดเปลี่ยนเรื่องอย่างไม่กระโตกกระตาก “มู่หยางซิวโทรศัพท์เข้ามา เขาได้พูดอะไรอีกมั้ย?” ความคิดของถังซินถูกเปลี่ยนอย่างทันทีทันใด เธอกำลังย้อนความทรงจำ และส่ายหัว “ไม่มี แต่ที่ฉันประหลาดใจคือ ทำไมเขาถึงค้นหาว่าฉันอยู่ไหน เขากำลังทำงานแทนคุณหนูสี่มู่หรอ? “มีลูกบุญธรรมอย่างมู่ซาง คุณหนูสี่มู่ไม่ถูกใจหยางซิวหรอก” มู่เฉินหย่วนค้านความคิดของเธอ “และในสายตาของเธอ มู่หยางซิวเป็นคนกลัวจนหัวหด จึงทำเรื่องใหญ่ไม่ได้หรอก” “ เขาเพียงแค่ทำอำนาจบาตรใหญ่นิดหน่อย แต่ทำงานค่อนข้างที่จะจริงจัง” ยังไงก็เป็นอดีตสามีที่เคยอยู่ด้วยกัน เมื่อพูดถึงเขาขึ้นมาใจของเธอก็รู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะพูดแทนเข้า มู่เฉินหย่วนเพียงแค่ชำเลืองมองเธอ แต่ไม่ได้พูดอะไร ถังซินได้พูดขึ้นอีก “ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าความร่วมมือนี้ จะมีเพียงคุณ หลินเฉินจี๋และคุณหนูสี่มู่ที่รู้เรื่องนี้ ตอนนี้ดูแล้ว ทั้งตระกูลมู่และคนอื่นๆคงรู้กันหมดแล้ว “คนที่เป็นหูเป็นตาให้ตระกูลมู่ มีอยู่ทั่วบริษัทมู่ซื่อ” มู่เฉินหย่วนพูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าท่าทาง “คุณหนูสี่มู่ไม่ได้งานนี้ไป จึงนำเรื่องไปบอกคนอื่นเสียเลย ตั้งใจแสดงสิ่งที่เป็นประโยชน์ให้แก่คนอื่น ทำให้คนอื่นซาบซึ้งในบุญคุณของตนเอง” ตั้งแต่คุณหนูสี่มู่ส่งคนมาลอบฆ่าถังซิน มู่เฉินหย่วนรู้ทุกย่างก้าวของเธอเป็นอย่างดี และคาดว่า ตระกูลมู่น่าจะส่งคนอื่นมาอีก เพียงแต่หนึ่งในนั้นถูกจำกัดโดยหลินเฉินจี๋ มู่เฉินหย่วนเอาสองมือประสานกัน ดูแล้วสุขุมหนักแน่นเป็นผู้ใหญ่ มีเสน์ในแบบที่ไม่สามารถพูดออกมาได้ “หลังจากจัดการเรื่องทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยแล้วเอามือถือให้ผู้ช่วยจางไว้ คืนนี้พวกเราจะออกเดินทาง” “ทำไมเร็วแบบนี้?” ถังซินพูดอย่างสงสัย “ไม่ใช่ว่ามู่หยางซิวจะมาหรอ ถ้าถูดเขาสะกดรอยตามจะทำยังไง?” “เธออย่ากังวลให้มาก ยังมีผู้ช่วยจางอยู่ที่นี่” ถังซินพยักหน้า ไม่กี่วันมานี้ร่างกายและจิตใจของเธอเหนื่อยล้ามาก หากสามารถแก้ไขปัญหาความร่วมมือนี้และกลับประเทศได้เร็ว นั่นจะเป็นสิ่งที่เธอได้มาโดยไม่ได้คาดหวังมาก่อน ถังซินลูบไปที่คอ คิดถึงก่อนหน้านี้ที่มู่เฉินหยวนให้คนเอายามาให้ เธอจึงกำลังจะพูดขอบคุณ แต่โทรศัพท์มือถือก็ได้สั่นขึ้นมา มีคนโทรเข้าหาเธอ คนที่โทรเข้ามาก็คือกวนหลิงเอ๋อน้องสาวของเธอ “ประธานมู่ ฉันขอตัวรับโทรศัพท์ก่อน” หลังจากที่ถังซินบอกกับมู่เฉินหย่วนแล้ว เธอจึงเดินไปที่ระเบียง