บทที่ 81 เรื่องพวกนี้ ให้ผู้ชายทำก็พอ

บ๗ที่ 81 เรื่องพวกนี้ ให้ผู้ชายทำก็พอ ตรงที่เฉินคางยืนเห็นมู่เฉินหย่วนชโงกหัวออกมาจากรถพอดี สีหน้าเคร่งขรึม สายตาแบบนั้นทำให้เขาสั่นไปทั้งตัว “ประธานมู่สวัสดีครับ” มู่เฉินหย่วนแค่ “อืม” เบา ๆ “คุยเสร็จแล้วก็ขึ้นรถ เดี๋ยวฝนตกจะตกแล้ว” “อากาศดีขนาดนี้ ฝนไม่น่าจะตกนะคะ” ถังซินมองท้องฟ้า กระซิบกระซาบหนึ่งประโยคขนาดนี้แต่กลับไม่คุยกับเฉินคาง เฉินคางก็ขึ้นรถด้วย แต่มองไปที่รถออฟโรดคันที่อยู่ด้านหน้า เขาลูบ ๆ หัว รู้สึกไม่สบายใจมาก น้ำเสียงนั้นของประธานมู่แสดงว่าเขาอารมณ์ไม่ดีหรือเปล่านะ รถออฟโรดแปดคันวิ่งบดอัดถนนขึ้นไป บดขึ้นไปบนแผ่นฝุ่นหนา ๆ เหมือนกับมังกรตัวยาว ๆ ท้องฟ้าอันสดใสบทจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนทันที ทันใดนั้นฝนก็ตกลงมา ถังซินมองหน้าต่างที่มัว ๆ เพราะน้ำฝน ก็รู้สึกสับสนมึนงงขึ้นมาในใจ มู่เสี่ยวซูคาดการณ์ได้เทพมาก แต่ทว่าฝนครานี้ก็ไม่ได้ตกนานนัก พอตกเย็นห้าโมงครึ่งฝนก็หยุดตก เพียงแต่ท้องฟ้องยังคงมืดครึ้มอยู่ รถออฟโรดแปดคันได้ผ่านเข้าไปในเขาลูกใหญ่ไปสู่อีกสถานที่หนึ่งอย่างราบรื่นแล้ว หลังจากที่ลงจากรถถังซินก็พบว่าถูกล้มรอบไปด้วยพุ่มไม้ทั้งสี่ด้านซึ่งสูงกว่าตัวเธอเสียอีก ทั้งสี่ทิศรายล้อมไปด้วยภูเขาลูกใหญ่ ถ้าหากไม่มีถนนลูกรังโผล่ออกมาเธอก็คงคิดว่าตัวเธออยู่ในป่าดงดิบไปเสียแล้ว ตำแหน่งของพวกเขาดูเหมือนจะอยู่บนพื้นที่ลาดชัน ก้มหน้ามองลงไปตามถนนลูกรังไปข้างหน้า จึงเห็นหมู่บ้านที่ถูกพืชพรรณอันเขียวขจีบดบังอยู่ลาง ๆ เหมือนกับเป็นอาคารล้อมรอบอยู่ “เฉินคาง” มู่เฉินหย่วนตะโกนเสียงเข้ม เหมือนกับว่าลิงของเฉินคางจะหนีมาอยู่ข้าง ๆ มู่เฉินหย่วน “ประธานมู่ จะสั่งอะไรเหรอครับ” “ให้ทุกคนไปพักผ่อนที่นั่นเถอะ” เขามองดูท้องฟ้า ตอนนี้ท้องฟ้ายังไม่มืดเสียทีเดียวเลยยังไม่สะดวกที่จะเคลื่อนไหว “ถึงเวลาแล้วจะบอกนะ” “ประธานมู่ ผมไปดูก่อนนะครับ” เฉินคางยังไม่รับปาก ถังซินก็พูดขึ้น “ฉันรู้ว่าท่านคิดว่าถ้าฟ้ามืดลงแล้วจะให้ทุกคนเข้าไปด้วยกัน แต่ท่านลืมปัญหาไปหนึ่งอย่างนะคะ” ถังซินชี้ ๆ ไปที่เฉินคางกับอีกสองสามคนแล้วพูดว่า “พวกเขาทั้งหน้าตาและท่าทางดูป่าเถื่อนดุร้าย ดูไม่เหมือนคนทั่วไปจะทำให้ชาวบ้านที่นี่หวาดกลัวได้ ยังไม่เริ่มงานด้วยกันก็ทะเลาะกันแล้ว” มู่เฉินหย่วนครุ่นคิดถึงคำพูดของเธอแล้วถามกลับ “แล้วเธอคิดจะทำยังไงล่ะ” เขาทำอะไรว่องไวมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว ในเมื่อพาถังซินผู้ที่พูดภาษาอั๊กเกอร์ได้มาด้วย ก็อยากให้คุยให้จบเร็ว ๆ อยู่แล้ว ตอนนี้ถังซินเสนออีกวิธีหนึ่งขึ้นมา ถ้ามันดี เขาก็จะใช้มันแน่นอนได้ ถังซินยิ้มเล็กน้อย หยิบกล่องจากท้ายรถรถออฟโรดออกมา เป็นกล่องที่ฝากให้เฉินคางเอามาด้วย พอเปิดออกด้านในเป็นเสื้อผ้าของชาวบ้านที่นี่กับกล่องเครื่องสำอางหนึ่งกล่อง เธอนำรองพื้นปริมาณมากมาผสมกับสีย้อมแล้วเอามาทาผิว ไม่นานผิวขาว ๆ ที่เคลือบกายทั้งตัวก็กลายเป็นผิวสีน้ำตาลอ่อนในสายตาของทุกคน เฉินคางเกา ๆ หัว ถามด้วยความอยากรู้ “คุณถัง นี่คุณทำอะไรเนี่ย ผิวคุณก็ขาวสวยดีอยู่แล้ว ทำไมต้องทาให้น่าเกลียดขนาดนี้ด้วยล่ะ มู่เฉินหย่วนมองด้วยหางตาแว๊บหนึ่ง เฉินคางก็หุบปากทันที “แต่งตัวแบบนี้ก็ไม่เลวใช่ไหมล่ะ” ถังซินรัดเข็มขัดแน่น เธอพอใจในฝีมือการแต่งหน้าของตัวเอง “ถ้าฉันต้องไปคุยกับพวกเขา ก็ไม่มีปัญหาแล้วล่ะ” หญิงสาวเปลี่ยนไปใส่เสื้อผ้าพื้นเมืองและแต่งหน้าด้วย ดูคล้ายกับชาวบ้านที่นี่ ดวงตาเป็นประกายแวววาว เวลายิ้มขึ้นมาแล้วดูเหมือนไข่มุกสีขาวที่เปล่งประกายระยิบระยับยามภายใต้แสงแดด มู่เฉินหย่วนจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตา ในที่สุดก็คิดเรื่องที่คิดไม่ออกมาตลอดออกแล้ว เขารู้สึกว่าถึงแม้ว่าถังซินรูปโฉมงดงามไม่เท่ากับจู่ซือซือ แต่กลับดูน่าดึงดูดมาก ที่แท้ดวงตาสองคู่นี้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ ดวงตาของเธอก็สดใสอยู่เสมอ แสดงให้เห็นถึงความดื้อรั้นไม่ยอมแพ้อยู่ด้วย “ที่แท้คุณถังแต่งตัวแบบนี้ก็เพื่อกลมกลืนไปกับพวกเขานี่เอง” เฉินคางเข้าใจขึ้นมาทันที “ถ้างั้นผมไปเป็นเพื่อนคุณถังนะ คุณเป็นผู้หญิงไปคนเดียว แถมยังไม่เป็นกังฟู จะถูกรังแกได้ง่ายเอา” ขณะที่พูดเฉินคางก็พลิกหาชุดของผู้ชายในกล่อง พอจะเปลี่ยนชุดก็มีเสียงไอมาจากด้านข้าง เฉินคางเงยหน้าขึ้นมองมู่เฉินหย่วน “ประธานมู่ คุณไอ ไม่สบายหรือเปล่า ผมมียาแก้ไออยู่บนรถนะครับ” “...” “ฉันจะไปกับคุณถังเอง นายไปดูแลพี่น้องพวกนั้นเถอะ” มู่เฉินหย่วนหยิบเสื้อผ้าจากมือของเขาไปแล้วพูดอย่างไม่แยแส “ตัวนายมีแต่กลิ่นคาวเลือด คนเขาจะตกใจกลัวกันได้ง่ายนะ” “ห๊ะ มีกลิ่นด้วยเหรอ” เฉินคางดึงเสื้อผ้าขึ้นมาดม รู้สึกไม่พอใจเหมือนโดนกลั่นแกล้งนิด ๆ มีกลิ่นคาวเลือดเสียที่ไหนกันล่ะ เดิมทีถังซินอยากจะไปเอง พอเห็นเฉินคางจะไปแล้วเปลี่ยนเป็นมู่เฉินหย่วนไปอีก ก็รู้สึกมึนงง “ประธานมู่คะ ฉันไปเองดีกว่าค่ะ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ไม่ต้องรบกวนคุณ...” “ถ้าไม่อยากให้รบกวน ผมก็คงไม่ตามมาด้วยหรอก” มู่เฉินหย่วนพูดตัดบทเธอ ชุดพื้นเมืองผู้ชายที่นี่ค่อนข้างเผยให้เห็นเรือนร่าง ถ้าจะเปลี่ยนชุดก็ต้องถอดเสื้อเชิ้ตออก นิ้วมือของชายหนุ่มแกะกระดุมออก ไม่นานกระดูกไหปลาร้าอันงดงามก็โผล่ออกมาทำให้ดูเซ็กซี่เร่าร้อนมาก นิ้วของเขาหยุดอยู่ที่กระดุมเม็ดที่สี่ เขามองถังซินแว๊บหนึ่ง ถังซินยังคงจ้องกระดูกไหปลาร้าของมู่เสี่ยวซูคิดว่าจะได้เห็นอะไรด้านล่างลงไปอีก แต่พอสบตามู่เสี่ยวซูเข้าก็ย้มเขินแล้วรีบหันตัวหนี ไม่นานมู่เฉินหย่วนก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เขารูปร่างดีมาก ช่างดูเหมือนใส่เสื้อผ้าเนื้อผ้าหยาบ ๆ แบรนด์ใหญ่ระดับประเทศ สายตามองต่ำลงอย่างอาย ๆ กล้ามแขนดูกำยำมีพละกำลัง ถังซินเอารองพื้นทาตัวให้มู่เฉินหย่วนทำให้สีผิวของเขาเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลอ่อนจากนั้นก็หยิบพาแลตคอนทัวร์ออกมา แต่มู่เฉินหย่วน สูงเกินไป เธอจึงทาไม่ถึง “ประธานมู่คะ คุณต้องคอนทัวร์หน้าหน่อยนะคะ” มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้ว สีหน้าเย็นชา “ต้องทำด้วยเหรอ” “ต้องทำค่ะ” ถังซินพยักหน้า “ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะดูออก คุณจะทำเองไหมคะ” พูดไปก็ส่งพาเลตคอนทัวร์ให้แล้วบอกว่าเขาใช้อันไหนก่อน ในสายตาของมู่เฉินหย่วนมีแต่เพียงข้อมูลตัวเลขเท่านั้น พาเลตคันทัวร์เป็นเหมือนกับของแปลก ไม่ต้องพูดเรื่องใช้เลย หลังจากที่ยืนขมวดคิ้วอยู่นานก็โน้งเอวลงมานิดหน่อย เขาก้มหัวลงมาห่างจากถังซินเพียงแค่พู่กันด้ามเดียว “ทำเถอะ” ถังซินอึ้งไปพักหนึ่ง แล้วรีบหยิบแปรงขึ้นมาช่วยคอนทัวร์ให้ชายหนุ่ม ทั้งสองคนหายใจใกล้กันมาก ใกล้จนขนาดที่เธอเห็นได้อย่างชัดเจนได้เลยว่าขนตาของเขามีกี่เส้น หลังจากที่มู่เฉินหย่วนคอนทัวร์หน้าแล้ว เหมือนคนพื้นเมืองอยู่ประมาณแปดส่วน ไม่อาจซ่อนตัวตนนั้นได้ แค่มองก็ดูเหมือนคุณชายผู้มากจากตระกูลที่ร่ำรวย ถังซินก็ไม่รู้จะทำอยางไรกับเรื่องนี้เหมือนกัน เธอเก็บของที่จำเป็นต้องใช้นิดหน่อย จากนั้นทั้งสองคนก็เดินไปด้วยกัน ถนนลูกรังไม่กว้างมากนัก รอบด้านมีแต่พุ่มไม้ เวลาเดินยังต้องใช้เคี้ยวฟันพุ่มไม้ออกไป ถังซินถือเคียวจะไปเดินไปข้างหน้าเพื่อเปิดทาง มู่เฉินหย่วนคว้าเคียวของถังซินมา “เรื่องแบบนี้ ให้ผู้ชายทำก็พอ” ถังซินตามหลังเขาไปติด ๆ เธอเงยหน้าอยู่บ่อย ๆ ก็เห็นมู่เฉินหย่วนตวัดแขนตัดกิ่งไม้ที่เกะกะขวางทาง แผ่นหลังกว้างมากราวกับว่าถ้าได้อยู่ด้วยกันกับเขาแล้วก็ไม่ต้องกังวลใจอะไรเลย ทั้งสองคนรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ถังซินกลับเห็นมู่เฉินหย่วนหลายด้านมาก เช่น ด้านที่ทุ่มเททำงานมาก ๆ ค่อนข้างเลือกกิน เธอคิดว่าเขาเป็นประธานจะต้องสูงส่งมากราวกับเทพที่อิ่มทิพย์ได้เลย วันนี้ชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์แต่กลับใส่เสื้อผ้าเนื้อผ้าหยาบ ๆ มือถือเคียว เหมือนกับชาวบ้านธรรมดา ๆ ช่างไม่เข้ากันเลยเอาเสียเลย คิดไปคิดมา ถังซินก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ มู่เฉินหย่วนที่อยู่ด้านหน้าหันกลับมามองเธอ “คุณถัง มีเรื่องอะไรน่าขำเหรอ ถังซินส่ายหัวแล้วถามด้วยความอยากรู้ “ประธานมู่ ลูกน้องคุณเยอะแยะทำไมไม่ใช้เลยล่ะคะ ร่วมมือกันพันล้านสำหรับคุณแล้วไม่ถือว่ามากมาย คุณไม่ต้องมาเองก็ได้นี่คะ” เธอรู้ว่ามู่เฉินหย่วนให้ความสำคัญกับตลาดต่างประเทศ ตอนที่รับสมัครคนที่มีความสามารถสองสามคน สำนักงานในนิวยอร์กเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วขนาดนั้นก็ยังขาดพวกเขาไม่ได้เลย แต่ทว่าถังซินเข้ามาในตระกูลมู่นานมากแล้ว เห็นมู่เฉินหย่วนไม่กี่ด้าน ถึงขนาดยังไม่เคยเห็นลูกน้องผู้แข็งแกร่งและกล้าหาญของเขากลับมาเลย