บทที่ 82 นี่มันประเมินค่าไม่ได้เลยนะ

บ๗ที่ 82 นี่มันประเมินค่าไม่ได้เลยนะ “เพราะมีเพียงเวลาที่ผมทำงานเท่านั้น ผมถึงรู้สึกว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่” เขาพูดเสียงเบามาก ไม่มีเสียงออกมาเลย หูของถังซินได้ยินแต่เสียงกรอบแกรบของใบไม้ ฟังประโยคนั้นที่พูดออกมาไม่ออกก็เลยถามออกไป “ประธานมู่ คุณพูดว่าไงนะคะ” เธออยากจะเดินหน้าไปใกล้ ๆ เพื่อฟังสักหน่อยแต่เท้ากลับสะดุดเถาวัลย์ ขณะที่หัวจะไปชนเอาหลังของมู่เฉินหย่วน ราวกับว่ามู่เฉินหย่วนมีประสาทสัมผัสไวจึงหันตัวจับมือเธอเอาไว้แน่นอย่างรวดเร็ว “คุณถัง เส้นทางนี้เดินลำบากนะ” มู่เฉินหย่วนรู้สึกจนใจนิด ๆ บางครั้งเขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ฉลาดมาก บางครั้งก็รู้สึกว่าเธอโง่มาก แม้แต่เดินบนถนนก็ยังเดินไม่ดีเลย มือของชายหนุ่มเปลี่ยนไปจับข้อมือของเธอแทน อีกทั้งตัดกิ่งไม้ทั้งสองด้านไปด้วย เดินไปข้างหน้าไปด้วย ถังซินมองข้อมือที่ถูกเขาจับอยู่แล้วจู่ ๆ ใจก็เต้นขึ้นมา หูก็แดงก่ำ ผ่านไปสิบนาทีในที่สุดทั้งสองคนก็เดินออกมาได้จนเห็นกลุ่มอาคารที่ล้อมรอบอยู่ซึ่งมีลักษณะรูปทรงโบราณเรียบง่ายแค่แข็งแรง รอบ ๆ มีผักนานาชนิดปลูกอยู่ มีชีวิตชีวามาก “เดี๋ยวก่อนค่ะ” ถังซินตะโกนเรียกมู่เฉินหย่วนเอาไว้ จากนั้นควักดินโคลนที่พื้นขึ้นมาทาที่หน้าที่แขนแล้วก็ทาให้เขาด้วย มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วแน่น ถังซินพูด “พวกเราเข้าไปแบบนี้ก็ไม่ดี ต้องทำเป็นหลงทางค่ะ” “...” “ประธานมู่คะ มีคนมาค่ะ” เห็นคนมีคนออกมาพร้อมกับจอบ ดูเหมือนว่าจะไปทำทำฟาร์ม เธอพูดกับมู่เฉินหย่วนหนึ่งประโยค “ทำตามสถานการณ์ไปค่ะ” คลานไปบนพื้นอย่างระมัดระวังแกล้งทำเป็นเป็นลม “...” พอเห็นมีผู้ชายกำลังเดินมาทางนี้ มู่เฉินหย่วนรีบย่องต่อไปแล้วกอดถังซินเอาไว้ ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยโคลนราวกับกำลังหนีภัยอยู่ ภายใต้ดวงตาของเขามีรอยยิ้มเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้หาประสบการณ์เพิ่มให้เขาอีกแล้ว ไม่นานผู้ชายก็วิ่งมา เดิมที่เขาระวังตัวมาก พอเห็นท่าทางของมู่เฉินหย่วนกับถังซินดูกำลังตกที่นั่งลำบากอยู่ เราก็เลิกระวังตัว แล้วก็ตะโกนอะไรก็ไม่รู้ มู่เฉินหย่วนฟังไม่ออก แต่เห็นผู้ชายชี้ไปที่หมู่บ้านก็เลยพยักหน้าแล้วอุ้มถังซินอย่างอ่อนโยนตามผู้ชายเข้าไปในหมู่บ้านแล้วเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง ไม่นานนักก็มีผู้หญิงที่มีผ้าโพกหัวเข้ามา ในมือถือน้ำมาด้วยหนึ่งชาม น้ำในชามใสจนเห็นก้นชามเหมือนกับน้ำในลำธารที่เย็นชุ่มคอ มู่เฉินหย่วนรับชามมา แกล้งทำเป็นว่าตัวเองหิวน้ำเลยดื่มน้ำไปก่อน พอแน่ใจว่าไม่มีอะไรแล้วถึงป้อนให้ถังซิน ถังซินอ้าปากดื่มน้ำไปสองอึก จากนั้นก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ “โอ้ว พระเจ้า นี่พวกเรายังไม่ตายเหรอเนี่ย” ถังซินพูดด้วยความดีใจจนน้ำตาไหลออกมาแล้วโผเข้ากอดมู่เฉินหย่วน “...” มู่เฉินหย่วนคิ้วกระตุก ๆ แสดงละครเก่งกว่าจู่ซือซืออีก เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้แสดงละครเก่งมาก ถังซินก็ไม่ได้กอดนาน ไม่นานก็ผละออกจากอ้อมกอดของมู่เฉินหย่วน เธอเช็ด ๆ น้ำตาเหมือนกับเพิ่งเห็นผู้หญิงแล้วถามเธอเป็นภาษาอังเกอร์ด้วยความอยากรู้ “ขอโทษนะคะ ที่นี่ที่ไหนเหรอคะ” “คุณ คุณพูดภาษาของพวกเราได้ด้วยเหรอ” ผู้หญิงมองถังซินอย่างอึ้ง ๆ และรู้สึกตื่นเต้นนิด ๆ ด้วย “ฉันคิดว่าจะมีแต่คนในหมู่บ้านของพวกเราที่พูดภาษานี้ได้เสียอีก” เพราะว่าภาษาอังเกอร์ได้หายสาบสูญไปแล้ว อีกทั้งเพราะพวกเขาก็ฟังภาษาของคนภายนอกไม่ออกและล่าสัตว์ดำรงชีพมาตลอดด้วย ถังซินพูด “ปู่ของฉันสอนมาค่ะ เขาเติบโตมาจากทางเหนือ ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนก็ไม่มีวันลืมบ้านเกิด น่าเสียดายที่...คุณปู่ท่านจากไปเร็วเสียก่อน” “ขอพระเจ้าอวยพรคุณนะ” ผู้หญิงเบียดมู่เฉินหย่วนไปอีกด้านหนึ่งแล้วดึงมือของถังซินเหมือนกับคุณแม่แก่ ๆ ที่มองลูกสาวของตัวเอง “คุณคงลำบากมากแน่ ๆเลยใช่ไหมล่ะ” ถังซินพยัก ๆ หน้า ร้องไห้สะอึกสะอื้น “คุณพ่อของฉันรังเกียจที่สหยูยากจนและเป็นคนใบ้ เลยจะให้ฉันแต่งงานกับคนแก่อายุหกสิบคนหนึ่ง แต่ว่าฉันรักสหยูมาก ฉันยอมทุกอย่างเพื่อเขา” ผู้หญิงมองมู่เฉินหย่วนแว๊บหนึ่งแล้วถามถังซิน “สหยูก็คือเขาเหรอ พวกคุณคือสามีภรรยากันเหรอ” “อืม คุณก็เห็นเขาแล้ว เขารักฉันมาก ฉันหนีตามเขามา คิดไม่ถึงเลยว่าพ่อของฉันจะโกรธเพราะรู้สึกอับอาย กดดันธุรกิจของพวกเราทุกที่ พวกเราไม่สามารถอยู่ที่ลิม่าอีกต่อไปแล้วเลยเอาสินค้ามาที่นี่ อยากจะขายสินค้าเพื่อทำให้ลูกมีชีวิตที่ดีขึ้น ใครจะรู้ว่าระหว่างทางก็มาหลงทางแถมรถสินค้าก็หายไปด้วยอีก” “แล้วลูกของคุณล่ะ” “เพิ่งท้องได้ไม่นานค่ะ” ถังซินลูบ ๆ ท้อง ทำหน้าตายิ่งน่าสงสาร “พ่อของฉันจะแค้นเคืองฉันไม่เป็นไร แต่ลูกของฉันกับสหยูคนนี้ ฉันอยากเลี้ยงมันให้ดีค่ะ” ผู้หญิงที่พูดครั้งเดียวก็สามารถแสดงอารมณ์ออกมา คว้าถังซินมากอดเลยแล้วตบ ๆ หลังปลอบใจเธอ “ลูกของคุณช่างน่าสงสารเสียจริง ๆ ฉันก็เป็นแม่คนเหมือนกัน รู้ว่าการท้องมันลำบากมากเลยนะ” “ถ้าคุณไม่รังเกียจ คืนนี้คุณกับสามีก็อยู่กับฉันที่นี่สิ” “มันรบกวนเกินไป” ถังซินพูด “รบกวนคุณให้ขนมปังฉันมาสักสองสามแผ่นก็พอแล้ว พวกเรารบกวนคุณมามากพอแล้วละ” “รบกวนอะไรกันล่ะ” ผู้หญิงไม่ถือสาเลยสักนิด มองท้องของเธอแว๊บหนึ่ง “อีกอย่างคุณท้องอยู่นะ จะทำงานหนักเกินไปไม่ได้ อยู่กับฉันที่นี่เถอะ” ถังซินไม่ปฏิเสธอีกต่อไป “คุณน้าเป็นคนดีจริง ๆ เลยค่ะ รบกวนคุณด้วยนะคะ” คำพูดหวาน ๆ ว่า “คุณน้า” หวานซึ้งเข้าไปในหัวใจของผู้หญิง เธอยิ้มไม่หุบปากเลย ดึง ๆ ผ้านวมให้ถังซินแล้วก็ลุกขึ้นเดินจากไป ขณะที่เดินไปก็เหลือบมองมู่เฉินหย่วนด้วยสายตาที่ชื่นชมและเวทนาสงสารด้วย มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วแน่น พอเห็นว่าประตูปิดแล้วถึงหันกลับมามองถังซิน เขาพบว่าเธอยังน้ำตาคลออยู่ ริมฝีปากบางจึงยิ้มขึ้นมา “คุณถัง ฝีมือการแสดงของคุณไม่เลวนี่” “ประธานมู่คะ คุณพูดน้อย ๆ หน่อยสิคะ” ถังซินทำไม้ทำมือ แล้วพูดเบา ๆ “ฉันบอกกับผู้หญิงคนนั้นว่า พวกเราเป็นสามีภรรยากัน มาทำธุรกิจ คุณเป็นคนใบ้ค่ะ” “...ทำไมต้องให้ผมเป็นคนใบ้ด้วยล่ะ” มู่เฉินหย่วนมุมปากกระตุก เขาไม่อาจเข้าใจสิ่งนี้ได้ “เป็นการเรียกความเห็นอกเห็นใจอยู่แล้วค่ะ” ถังซินกวักมือ พอเขาเข้ามาใกล้จึงพูด “ตอนนี้พวกเราอยู่ที่นี่ พรุ่งนี้ค่อยไปดูสถานการณ์ค่ะ จริงสิ ฉันยังไม่รู้เลยว่าของที่มีมูลค่าพันล้านอันนั้นมันคืออะไรเลยค่ะ” มู่เฉินหย่วนคลำหาถุงพลาสติกในกระเป๋าออกมา คลี่ออกมาทีละชั้น ข้างในมีพืชแห้ง ๆ อยู่หนึ่งต้น ซึ่งยังมีกลิ่นหอมจาง ๆ อยู่ ถังซินชี้ ๆ ดอกไม้นั้น แล้วมองมู่เฉินหย่วนอย่างอึ้ง ๆ “อันนี้ พันล้านเหรอคะ” ดูเหมือนเธอก็ไม่ใช่คนโง่นี่ มู่เฉินหย่วน “อืม” ครั้งเดียว แล้วอธิบายกับเธอ “ส่วนผสมสกัดจากพืชนี้ มีสรรพคุณทำให้เซลล์เกิดใหม่ ช่วยชะลอความชราของมนุษย์ได้” “ไม่เห็นแปลกเลย” ถังซินพูด “ตอนนี้ทีมแพทย์ต่างชาติ วิจัยยาหลายตัวที่ช่วยชะลอความชราของมนุษย์เลย มีปัญหาก็แค่จะมีปัญญาซื้อหรือไม่เท่านั้น” มู่เฉินหย่วน ยาของต่างชาติสามารถชะลอความชราได้แต่ไม่สามารถทำให้เซลล์เกิดใหม่ได้” มู่เฉินหย่วนยิ้ม “เซลล์มีช่วงชีวิตที่สั้นและไม่สามารถเกิดใหม่ได้ แต่มันทำได้” “มันสามารถสร้างเซลล์ใหม่ในร่างกายของมนุษย์ได้ อัตราความสำเร็จอยู่ที่ 60% วอร์มอัพอวัยวะต่าง ๆ ในร่างกาย และยังมีประโยชน์ต่อโรคหัวใจอีกด้วย” ถังซินฟังแล้วงงเป็นไก่ตาแตก เธอไม่ใช่นักฟิสิกส์ แต่รู้ว่ามู่เฉินหย่วนกำลังหมายถึงอะไร นั่นก็คือของในมือของเขาเปรียบได้กับน้ำอมฤต ที่สามารถทำให้โลกทั้งใบบ้าคลั่งได้เลย “นี่ นี่มันดูมีมูลค่าเป็นพันล้านตรงไหนเนี่ย...” ถังซินประคองพืชต้นนั้นเอาไว้แล้วพูดเสียงสั่น ๆ “สิ่งที่สามารถทำให้ย้อนวัยได้ นี่ประเมินค่าไม่ได้เลยนะ” เธอถามมู่เฉินหย่วนอีก “แต่ประธานมู่คะ ของล้ำค่าประเภทนี้ ทำไมคนถึงรู้จักน้อยจังเลยล่ะคะ” มู่เฉินหย่วน “คุณเห็นมันแล้วไม่ใช่เหรอ” มู่เฉินหย่วนเชิดคางขึ้น พูดเสียงต่ำ “มันมีแค่ที่นี่ที่เดียว ไม่อย่างนั้นผมจะพาคุณมาทำไมล่ะ” “ก็จริงค่ะ” ถังซินตบ ๆ หน้าผาก เธอนี่โง่จริง ๆ เลย