บทที่ 83 มู่เสี่ยวซูเรียกเธอว่าภรรยา

บ๗ที่ 83 มู่เสี่ยวซูเรียกเธอว่าภรรยา จากปากของมู่เฉินหย่วน ถังซินจึงรู้ว่าผู้ช่วยจางเป็นคนค้นพบพืชชนิดนี้ บางครั้งเขาได้รับกระดาษที่เขียนที่อยู่จากชาวตุรกีที่เป็นคนที่นี่ พอได้มูลค่าของพืชมาผู้ช่วยจางรีบรายงานมู่เฉินหย่วนทันที เพียงแต่ที่อยู่บนว่ากระดาษเป็นภาษาอังเกอร์ที่เกือบจะสาบสูญไปเลยแล้ว เพื่อหาคนที่ได้ภาษาอังเกอร์ พวกเขาทุ่มเทไปไม่น้อยเลย ถังซินได้แต่คิดหึหึ ใช่สิ แต่ไม่ใช่ทุ่มเทไปมากหรอก อุบายห่วงสัมพันธ์ของมู่เฉินหย่วน เธอเป็นคนแนะนำเองต่างหากละ ท้องฟ้านอกหน้าต่างค่อย ๆ มืดลง หญิงที่มีผ้าโผกหัวเข้ามาอีกแล้วและบอกจะพาถังซินออกไปกินข้าว ถังซินปฏิเสธไม่ลงเลยออกไปกับมู่เฉินหย่วน พอไปถึงลานบ้าน ถังซินก็พบว่าลานบ้านนั้นสวยงามมาก ที่แท้ก็เป็นเพราะหินก้อนโตที่วางรายล้อมอยู่นั้นมีการเคลือบสีย้อมเอาไว้ชั้นหนึ่ง เปรียบเสมือนแสงจันทร์ยามค่ำคืน ในพื้นที่เปิดโล่งก็มีพรมที่ทำจากขนสัตว์วางอยู่หลายผืน ด้านบนมีโต๊ะเล็ก ๆ วางอยู่ มีพวกผู้ชายนั่งล้อมวงคุยกัน ส่วนเด็ก ๆ ก็อยู่โต๊ะของตัวเอง ทางด้านพวกผู้หญิงก็เตรียมอาหาร บรรยากาศชื่นมื่นมาก ๆ ใบหน้าของแต่ละคนดูมีความสุขกันมาก “ที่นี่ดีจริง ๆ เลย” ฉากที่อยู่ตรงหน้าราวกับภาพวาด ทั้งเงียบสงบและสวยงามทำให้ถังซินอิจฉามาก อยู่ที่นี่แก่ช้าแล้วยังไม่ต้องกังวลอะไรด้วย “ถ้าดี งั้นก็อยู่ที่นี่อีกสักสองวันสิ” ผู้หญิงที่ชื่อไอชาพูดยิ้ม ๆ ให้เธอ เธอพาถังซินกับมู่เฉินหย่วนเจอกับกลุ่มคน “หัวหน้าหมู่บ้าน นี่คือซูร์แมกับสามีของเธอสหยู พวกเขาจะขายของ แต่เกิดหลงทางระหว่างทางเสียก่อน” ไอชาบอกว่าหัวหน้าหมู่บ้านคนนั้น ดูอายุประมาณสามสิบปี ที่ตรงหัวตามีริ้วรอยเล็กน้อย ยังหนุ่มยังแน่นอยู่ หากไม่รู้จักพืชชนิดนั้นถังซินคงคิดว่าเขาอายุแค่สามสิบจริง ๆ ไปแล้ว พอเธอออกมาแล้วก็พบว่าคนที่นี่ไม่มีคนแก่เลย “สวัสดีค่ะ ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน” ถังซินคุ้นเคยในภาษานี้มากขึ้นแล้ว เธอหันไปโค้งคำนับหัวหน้าหมู่บ้าน “ขอขอบคุณที่ยอมให้พวกเราทั้งสองคนอยู่ที่นี่นะคะ รู้สึกซาบซึ้งมากเลยค่ะ” “ไอชาพูดถูก คุณพูดภาษาของพวกเราได้จริง ๆ ด้วย” หัวหน้าหมู่บ้านก็รู้สึกแปลกใจมากเช่นกัน “ฉันนึกว่านอกจากคนในหมู่บ้านของพวกเราแล้ว ก็ไม่มีใครที่พูดได้แล้วเสียอีก” หัวหน้าหมู่บ้านจัดแจงให้ถังซินกับมู่เฉินหย่วนนั่งลงข้าง ๆ แล้วพูดคุยกัน ถังซินปูภูมิหลังเอาไว้ให้ตัวเองกับมู่เฉินหย่วนอย่างเพอร์เฟคแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านถามอะไรก็ตอบอย่างนั้น และทำตัวน่าสงสารบ่อย ๆ “เจ้าใบ้” มู่เฉินหย่วนที่ถูกเซ็ทให้นั่งข้าง ๆ เงียบ ๆ คุยไปได้สองสามนาที จู่ ๆ หัวหน้าหมู่บ้านก็ถาม “แล้วพวกคุณค้าขายอะไรล่ะ” ถังซินรู้สึกงานเข้า แย่แล้ว ก่อนหน้านี้ที่อยู่ในห้องเธอไม่ได้ถามมู่เสี่ยวซูด้วย เธอใช้มือผลัก ๆ มู่เฉินหย่วน แต่ไม่ได้หันหน้าไป “ประธานมู่คะ หัวหน้าหมู่บ้านถามว่าพวกเราค้าขายอะไรค่ะ” มู่เฉินหย่วนหยิบขนมปังในจานสองก้อนมาป้อนถังซิน แล้วพูดเสียงเบา ๆ “ผักและเมล็ดฝ้าย” ไอลมหายใจอุ่น ๆ โดนหูของถังซิน ถังซินสั่นไปทั้งตัว เลยกัดนิ้วของเขาไปหนึ่งที เธอรีบยัดขนมเข่งใส่ปากแล้วพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน “พวกเมล็ดผักและเมล็ดฝ้ายค่ะ” "เมล็ดผักเหรอ” หัวหน้าหมู่บ้านรู้สึกสนใจ พื้นดินของพวกเขาที่นี่เหมาะแก่การเพาะปลูก แต่เป็นเพราะภาษาเลยสื่อสารกับคนอื่นไม่ได้เลยแลกเปลี่ยนสิ่งของเหล่านี้ไม่ได้ ในหมู่บ้านขาดแคลนผักที่สุด พวกเขากินได้แต่สัตว์ที่ล่ามาได้ ถังซินพยักหน้า พูดเศร้า ๆ “บ้านของฉันค้าขายเมล็ดพวกนี้ แต่พ่อของฉันไม่ชอบสหยู เมล็ดที่เอามาจากบ้านฉันเลยขายไม่ได้ ก็เลยเอามาขายแถวนี้” “ขอให้พระเจ้าคุ้มครอง” หัวหน้าหมู่บ้านพูด “พวกเราก็ขาดแคลนเมล็ดผักกับฝ้าย ถ้าหากคุณตกลง ฉันจะเอาขนสัตว์มาแลกเปลี่ยนกัน” “ไม่ ไม่ เกรงใจท่านหัวหน้าหมู่บ้าน เมล็ดพืชพวกนั้นฉันให้คุณก็ได้ค่ะ” ถังซินส่ายหัว พูดด้วยความจริงใจ “ถ้าไม่ได้คุณน้าไอชาให้อาหารฉันกิน ลูกของฉันก็คงจะไม่รอดแล้ว พวกคุณคือผู้มีพระคุณ เพียงแต่ว่าพวกเราหลงทางเลยไม่รู้ว่ารถขนสินค้าอยู่ที่ไหน” หัวหน้าหมู่บ้านพูด “ไม่เป็นไร คืนนี้คุณกับสหยูพักผ่อนให้ดี พรุ่งนี้ฉันจะให้คนออกไปหาให้นะ” “ขอบคุณนะคะ หัวหน้าหมู่บ้าน” หลังจากที่คุยเสร็จ ถังซินก็ถอนหายใจยาวหนึ่งที เธอฉวยโอกาสตอนที่หัวหน้าหมู่บ้านหันไปคุยกับคนอื่นบอกเรื่องที่เธอคุยเมื่อกี่ไปให้มู่เฉินหย่วนฟัง หลังจากที่มู่เฉินหย่วนฟังจบแล้ว ดวงตาของเขาก็แสดงถึงความชื่นชมออกมา แน่นอนว่าไม่สามารถตอบรับข้อแลกเปลี่ยนได้อยู่แล้วเพราะเป้าหมายของพวกเขาคือพืชชนิดนั้นไม่ใช่ขนสัตว์ ถ้าหากให้เมล็ดพืชผักกับหมู่บ้านไป พวกเขาก็จะเป็นเหมือนกับผู้มีพระคุณในหมู่บ้าน เมื่อถึงเวลาค่อยหาโอกาสเอาพืชชนิดนั้น คนในหมู่บ้านก็จะได้ไม่สงสัยเป้าหมายของพวกเขา เขาพบว่ายิ่งอยู่กับผู้หญิงคนนี้มากขึ้นก็ยิ่งพบความฉลาดของเธอ ไม่นาน อาหารนึ่งร้อน ๆ ก็ถูกวางลงบนโต๊ะเล็ก ๆ ซึ่งมีแต่เนื้อตุ๋นทั้งนั้น กลิ่นหอมเตะจมูก แต่ผักจนน่าสงสาร หัวหน้าหมู่บ้านให้คนไปเอาไหเหล้าที่หมักเองออกมาแล้วเทให้มู่เฉินหย่วนเต็มชาม มู่เฉินหย่วนยกชามขึ้นมาดมแล้วขมวดคิ้ว ถังซินเขยิบเข้าไปใกล้ ๆ แล้วถามเบา ๆ “เสี่ยวซู คุณคงจะไม่บอกว่าดื่มเหล้าไม่ได้ใช่ไหมคะ” “ไม่ใช่นะ เพียงแต่ว่าเหล้าประเภทนี้ดีกรีแรงมาก” มู่เฉินหย่วนพูด “ผมไม่ค่อยดื่มเหล้าดีกรีแรง ๆ” เพราะว่าจะเกิดเรื่องขึ้นนะสิ แต่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องอะไร ผู้ช่วยจางถึงกำชับเขาไม่ให้ดื่มเหล้า “ถ้างั้นฉันดื่มแล้วกัน แค่ชามเดียวเอง” ถังซินยกชามเหล้าขึ้นมาจากนั้นก็นึกขึ้นมาได้ “ฉันบอกกับพวกเขาว่าฉันท้อง ถ้าดื่มไป จะถูกจับได้หรือเปล่านะ” “...” ในตอนนั้นเอง คนที่อยู่โต๊ะอื่นก็ส่งเสียงเชียร์ ต่างพากันยกชามเหล้าขึ้นมา “ได้เลยคุณถัง แม้แต่ลูกผมก็มีมาแล้ว” มู่เฉินหย่วนทำท่าจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม หยิบชามเหล้าจากมือของเธอมาแล้วยกซดทีเดียวหมด คราบเหล้าเล็กน้อยไหลลงมาที่มุมริมฝีปากของชายหนุ่ม ไหลย้อยลงมาที่กระดูกไหปลาร้าแต่ไม่ไหลเข้าไปในเสื้อผ้า ทำให้ดูเซ็กซี่และมีเสน่ห์ ถังซินนึกถึงประโยคนั้นขึ้นมา “บางคนดื่มเหล้าแล้วเซ็กซี่” เธอเชื่อแล้ว ระหว่างทานอาหารมื้อนี้ มู่เฉินหย่วนดื่มเหล้าไปหนึ่งชาม หน้าไม่แดงแต่กลับดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยสบาย เอานิ้วมือนวด ๆ ขมับอยู่บ่อย ๆ คิ้วก็ขมวดแน่น “หัวหน้าหมู่บ้านคะ สามีของฉันไม่ค่อยสบาย ฉันพาเขาไปพักผ่อนที่บ้านของคุณน้าไอชาก่อนนะคะ” “ได้ ไปเถอะ” ถังซินรีบประคองมู่เฉินหย่วนไป พอเห็นเขาหรี่ตาลง ไม่ค่อยมีสติก็เอามือของเขาข้างหนึ่งวางบนไหล่ของตัวเอง พอประคองเขาขึ้นก็เกือบคุกเข่าลงไป หนักจังเลย！ โชคดีที่บ้านของไอชาอยู่ไม่ไกล ถังซินประคองเขากลับมาได้สำเร็จ ในห้องมืดมาก เธอคลำหาอยู่นานมากถึงยกขนสัตว์ที่คลุมหินอยู่ออกได้ ทันใดนั้นห้องก็สว่างขึ้นมาเหมือนกับตอนกลางวัน ขณะที่วางมู่เฉินหย่วนลงบนเตียง ถังซินก็หอบแล้ว เธอมองมู่เฉินหย่วนที่นอนสลบไสลอยู่แล้วกระซิบเบา ๆ “รู้งี้ไม่บอกว่าท้องก็ดี ไม่อย่างงั้นก็ยังดื่มเหล้าชามนี้แทนคุณได้” ก่อนหน้านี้เธอเคยเห็นมู่เฉินหย่วนดื่มเหล้ามาไม่น้อยครั้ง แต่ก็ไม่เคยเป็นอะไรเลย ทำไมครั้งนี้เหล้าชามเดียวถึงไม่ไหวแล้วล่ะ เป็นเพราะเหล้าดีกรีแรงมากจริง ๆ เหรอ ถังซินนึกสงสัย เธอไปหาน้ำด้านนอกได้แล้วก็มาล้างหน้าล้างแขน จากนั้นก็ตักน้ำมากะละมังนึงเอากลับมาช่วยเช็ดตัวให้มู่เฉินหย่วนสักหน่อย พอเธอผลักประตูเข้าห้องมาก็เห็นมู่เฉินหย่วนจากเดิมที่นอนสลบไสลอยู่ ตอนนี้ลุกขึ้นมานั่งมึนบนเตียงแทน “เอ๊ะ เสี่ยวซู ทำไมคุณตื่นแล้วล่ะคะ” พอมู่เฉินหย่วนเห็นถังซิน ตาก็เป็นประกายขึ้นมาจากนั้นก็รีบลุกขึ้นจากเตียงเดินมาหาเธอ ท่าทางแตกต่างจากเมื่อก่อน ตอนนี้เขาผู้ที่มีรูปร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอไม่มีการวางอำนาจ ทำตัวเคร่งขรึมแต่อย่างใดเลย ถังซินก็งงมากเช่นกัน ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอถึงรู้สึกว่าคนที่อยู่หน้าตัวเองไม่ใช่มู่เสี่ยวซู แต่เป็นเพียงซามอยด์ตัวใหญ่ ๆ แววตาลึก ๆ ของดวงตาอันเรียวยาวชายหนุ่มจับจ้องไปที่ถังซิน เป็นเพราะดื่มเหล้าไป เสียงก็เลยดูเหมือนเมานิดหน่อย ตาที่มองต่ำลงมาดูเชื่องเอามาก ๆ “เมียจ๋า” ถังซินตกใจจนปล่อยนิ้วมือทำให้กะละมังเหล็กร่วงลงพื้นดัง “แก๊ง”