บทที่ 84 ระวังบ้าอะไรกันล่ะ มีลูกเสียที่ไหนกัน

บ๗ที่ 84 ระวังบ้าอะไรกันล่ะ มีลูกเสียที่ไหนกัน นะ นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย “เสี่ยวซู คุณดื่มเหล้ามากไปแล้วใช่ไหม...” สักพักถังซินถึงกลับมาพูดเสียงเดิมของตัวเองได้ มองมู่เฉินหย่วนอย่างสั่น ๆ “สมองเบลอไปแล้วหรือเปล่าเนี่ย” เป็นไปไม่ได้หรอก เธอเห็นมู่เสี่ยวซูดื่มเหล้าไปแค่ชามเดียวเองนะ มู่เฉินหย่วนที่อยู่ตรงหน้า คือมู่เฉินหย่วนก็จริงแต่ก็ดูเหมือนจะไม่ใช่ ทั้งสายตาและท่าทางเหล่านั้นไม่เหมือนเลยสักนิด มู่เฉินหย่วนหยิบกะละมังขึ้นมาวางไว้ข้าง ๆ ถังซินยังไม่ทันจะตั้งตัวก็โดนคว้าเอวไปกอดจากนั้นก็วางเธอลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน “เมียจ๋า ตอนนี้คุณมีลูกแล้ว ต้องพักผ่อนดี ๆ นะ” “...” มู่เฉินหย่วนพูดแบบนี้ ถังซินมั่นใจว่าเขาแกล้งล้อตัวเองเล่นแน่นอน คิ้วงามเหมือนใบต้นหลิวบิดขึ้น “ประธานมู่คะ อย่าล้อเล่นสิค่ะ ฉันหลอกพวกเขาว่าฉันท้อง ตกดึกคุณก็ยังมาเล่นมุขนี้อีกไม่เบื่อเหรอคะ” “เมียจ๋า ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ” มู่เฉินหย่วนพูดอย่างจริงจังแล้วดึงผ้าห่มมาห่มกายให้เธอ “เมียจ๋านอนดี ๆ นะ ผมจะร้องเพลงกล่อมเด็กให้คุณฟัง” “...” ถังซินมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า สายตาของชายหนุ่มที่จ้องมองเธอมีความรักและความห่วงใยอย่างมาก เธอรู้สึกสับสนนิด ๆ แย่แล้ว ดูเหมือนว่ามู่เสี่ยวซูจะมึนมากไปแล้ว “ประธานมู่คะ คุณรู้ไหมว่าฉันชื่อว่าอะไร” ถังซินลองถามหยั่งเชิงดู “ถังซิน เมียของผมไง” ถังซินไม่ใส่ใจสองคำหลังของเขาแล้วถามอีก “รู้ไหมคะ ว่าพวกเราอยู่ที่ไหน” มู่เฉินหย่วนพยักหน้า “อยู่ที่ตุรกีซึ่งเป็นที่ที่ผมต้องการให้คุณช่วยคุยเรื่องงานให้ ผมวางกับดักคุณเอาไว้ ยังไงคุณก็ต้องรับปาก สุดท้ายก็เลยตามผมมาตุรกี” คำตอบของเขาทำเอาถังซินอึ้งไปเลย เธอมั่นใจว่ามู่เฉินหย่วนไม่ได้ความจำเสื่อม เขาจำได้ทุกอย่าง แล้วตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ “ทำไมฉันต้องเป็นภรรยาของคุณด้วยล่ะ” “คุณเป็นเมียผม ทำไมต้องมีเหตุผลด้วยล่ะ” “...” “ฉันคิดว่าสมองของคุณมีปัญหาแล้วละ” ถังซินขมวดคิ้ว ปากก็อดที่จะมุบมิบไม่ได้ “นี่ต้องเป็นภาพลวงตาของฉันแน่ ๆ พรุ่งนี้ก็หายแล้ว พรุ่งนี้ก็หายแล้ว” มู่เฉินหย่วนขยับเข้ามา พูดเฉียดหูของเธอ “เมียจ๋า คุณเป็นอะไรเหรอ” “มะ ไม่เป็นไรค่ะ” ถังซินเอามือปิดหูแล้วเขยิบตัวออกห่างจากเขาแล้วชี้ไปที่ข้างเตียง “คุณไปนอนตรงนั้นนะ ห้ามพูดอะไรอีกละ” “เมียจ๋า คุณไม่อยากให้ผมร้องเพลงกล่อมเด็กให้ฟังเหรอ” “...ไม่ต้องแล้ว” มู่เฉินหย่วน “อือ” คำเดียว แล้วก็กลับไปอยู่ข้างเตียงแต่โดยดี จากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าออกไม่นานเรือนร่างก็เปิดเผยออกมา พอถังซินเหลือบเห็นกล้ามเนื้ออันกำยำของเขาก็หันหน้าหนี เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วจึงพูด “ไม่ต้องถอดเสื้อผ้า คุณใส่เสื้อผ้านอนซะ” “อือ” ... ถังซินชินกับการนอนบนเตียงนุ่ม ๆ เตียงของที่นี่แข็งมากเธอจะไปนอนหลับได้อย่างไร อีกทั้งข้างกายเธอก็ยังมี “คนงี่เง่า” อย่างมู่เสี่ยวซูอยู่ด้วย ยิ่งหลับไม่ลงเข้าไปใหญ่ มู่เสี่ยวซูเป็นอะไรไปเนี่ย เธอนึกย้อนไปถึงตอนที่กินข้าวอยู่ มู่เฉินหย่วนยกชาวเหล้าขึ้นมาดม ๆ แล้วบอกว่าเหล้าดีกรีแรงมาก จากนั้นพอดื่มไปสีหน้าก็ไม่ค่อยดี ถังซินคิดว่าเป็นเพราะมู่เสี่ยวซูดื่มพวกเหล้าดีกรีแรง ๆ ไม่ได้หรือเปล่า แต่พอนึกถึงเหล้าบรั่นดีก็ดีกรีแรงเช่นกัน เหล้าดีกรีแรง ๆ จะเท่ากับเหล้าบรั่นดีกี่ขวดนะ มู่เฉินหย่วนที่เจรจาธุรกิจไม่มีทางที่จะไม่ดื่ม สักพัก ถังซินก็ปวดฉี่ขึ้นมา เธอข้ามมู่เฉินหย่วนที่อยู่ข้างเตียง พอจะลงจากเตียง ก็มีเสียงของมู่เฉินหย่วนดังมาจากด้านหลัง “เมียจ๋า เมียทำไมไม่นอนล่ะ” ทำให้ถังซินตกใจตัวโยน เธอพูดเบา ๆว่า “ฉันจะไปห้องน้ำค่ะ” “ผมไปเป็นเพื่อนคุณนะ” “ไม่ต้องหรอกค่ะ” มู่เฉินหย่วนไม่สนว่าเธอจะพูดอะไร ยืนกรานจะไปเป็นเพื่อนให้ได้ ไม่รู้ไปหาหินก้อนเล็ก ๆ จากที่ไหน หินเรืองแสงบนพื้นผิวทำให้ห้องสว่างขึ้น รวมทั้งเขาและเธอด้วย ถังซินยอมแพ้ เลยให้เขาตามเธอไปด้วย หมู่บ้านนี้ไม่ใหญ่นัก ทุกคนอยู่ด้วยกัน ห้องน้ำก็ใช้ร่วมกัน เพียงแต่ว่านอกหมู่บ้าน หลังจากที่ออกจากห้องมาแล้วทั้งสองคนเดิมตามกันออกไปนอกหมู่บ้าน ด้านนอกเงียบสงบมาก บางครั้งก็มีเสียงของสัตว์อะไรก็ไม่รู้ดังขึ้นมาบ้าง ที่เหลือก็มีเพียงเสียงกรอบแกรบของรองเท้าที่เหยียบย่ำไปบนถนนลูกรัง พอใกล้จะถึงห้องน้ำ มู่เฉินหย่วนก็ยื่นก้อนหินให้เธอ “เมียจ๋า ระวังหน่อยนะ” “...ประธานมู่คะ คุณเรียกฉันอย่างอื่นได้ไหมคะ” เธอฟังแล้วแปลกมาก ๆ ขึ้นมาในใจ เขาส่งสายตาเหมือนกับถามถังซินว่า “ทำไมเหรอ” แล้วเรียกใหม่ “คุณภรรยา” ถังซินรู้สึกล้มเหลวอย่างมาก เธอหันตัวไปเข้าห้องน้ำ ไม่กี่นาทีก็ออกมาเจอมู่เฉินหย่วนยืนอยู่ข้าง ๆ บ่อน้ำ ในมือถือใบไม้ที่ทำเป็นแก้วใบใหญ่ “คุณภรรยา ล้างมือสิ” “...” หลังจากที่ล้างมือเสร็จ ถังซินก็รีบเดินกลับ เธออยากจะรีบกลับไปนอน พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาจะได้เห็นมู่เสี่ยวซูคนเดิมที่เป็นปกติ มู่เฉินหย่วนเดินตามเธอก็ยังกำชับอีก “คุณภรรยา คุณระวังลูกด้วยนะ” ระวังบ้าอะไรกันล่ะ มีลูกเสียที่ไหนกัน ตอนที่ออกมาไม่ทันได้สังเกต ตอนนี้ถังซินถึงพบว่าทุ่งหญ้าทั้งสองข้างทางมีแสงสว่างระยิบระยับเหมือนกับดวงดาวที่สว่างไสวที่สุดบนขอบฟ้าไกล ถังซินหยุดก้าวเดิน แล้วเดินเข้าไปใกล้ ๆ “หิ่งห้อยพวกนี้สวยจังเลย” เธอไม่ได้เห็นหิ่งห้อยมานานมากแล้ว ถังซินเท้าคางแล้วนั่งยอง ๆ ไม่รู้ว่ามองนานแค่ไหน จนถึงขนาดมองข้ามสิ่งรอบกายจนกระมั่งมีหนึ่งยื่นมา แล้วจับหิ่งห้อยสองสามตัวไป “คุณภรรยา ให้ครับ” มู่เฉินหย่วนยื่นขวดแก้วกลม ๆ ให้ถังซิน ข้างในมีหิ่งห้อยส่องแสงสว่างวาบอยู่หลายตัว ทำให้ใบหน้าของเธอสว่างไสวขึ้นมา ถังซินอึ้ง ๆ แล้วรับขวดแก้วมา “ทำไมคุณถึงจับพวกมันล่ะคะ” “เพราะผมเห็นว่าคุณภรรยาชอบ” มู่เฉินหย่วนพูด ถึงแม้ว่าเขาจะย่อเข่าลงก็ยังสูงกว่าถังซินอยู่ครึ่งหัว ในดวงตาลึก ๆ มีเพียงแต่เธอ “พวกมันอยู่ในที่ปิดแน่นแบบนี้ได้ไม่นานนะคะ” “ถ้าไม่จับมา พวกมันก็มีอายุอยู่ได้แค่สามวัน พอสามวันจากนี้ก็ต้องตายอยู่ดี ถ้าพวกมันรู้ว่าตัวเองทำให้คนอื่นมีความสุขได้ ก็ถือว่าตายอย่างคุ้มค่าแล้ว” ถังซินอึ้งไปเลย มู่เฉินหย่วนเข้ามาใกล้ ๆ ทัดผมที่กระจัดกระจายไว้หลังหูขาว ๆ ของเธอแล้วพูดอย่างจริงจัง “ขอแค่คุณภรรยาชอบ ถ้าคุณอยากได้ ผมก็จะพยายามเอามันกลับมาให้ได้” “หากคุณภรรยาอยากได้ดวงดาวบนท้องฟ้า ผมก็จะคนสร้างหาดูดาว หากคุณภรรยาอยากได้นกแพนกวินขั้วโลกเหนือ ผมก็จะให้ซื้อมาไว้ที่บ้านสองตัว คุณภรรยา...” ชายหนุ่มพูดไปเรื่อย ปากไม่ยอมหุบเลย ขณะที่ถังซินมองดูเขาดูเหมือนว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับว่าหัวใจเธอสักอย่าง แต่ทว่าเธอมองหิ่งห้อยได้อีกแว๊บหนึ่ง เขาก็จับหิ่งห้อยใส่ขวดแก้วไป ปล่อยให้เธอดูจนสมใจ ถึงขนาดเธอแค่พูดว่าต้องการอะไร เขาก็รีบทำให้ทันที ทำให้เธอรู้สึกประทับใจในจิตใจของเขา มู่เสี่ยวซูผู้เย็นชาและสูงส่งในสายตาของเธอ ทำไมถึงดูเป็นกันเองเข้าถึงง่ายทำให้คนใจเต้นได้ขนาดนี้นะ “มู่เฉินหย่วน” เธอเอ่ยปากเรียกชื่อของเขาเป็นครั้งแรก ท่าทางของเขาในสายตาของเธอค่อย ๆ เกิดความรุ่มร้อยและบ้าคลั่งขึ้นมา เธอเงยหน้าขึ้นไปจูบเขา มู่เฉินหย่วนไม่ลังเลที่จะใช้ฝ่ามือจับหลังหัวของเธอล็อกหัวของเธอเอาไว้แล้วเป็นตั้งท่าเป็นฝ่ายรุก ทุ่งหญ้าทั้งสองด้านสว่างไสวอย่างกับเป็นช่วงเวลากลางวัน ราวกับล้อมรอบพวกเขาเอาไว้อย่างไรอย่างนั้น บนเขาไม่ห่างออกไป -- เฉินคางผู้หาจุดสูงที่สามารถสำรวจได้ใช้กล้องส่องทางไกลสำรวจไปรอบทิศ บังเอิญไปเห็นฉากนี้เข้าพอดี เขาอุทาน “เยดแม่” ออกมา เกือบจะทำกล้องส่องทางไกลร่วงลงไปแล้ว “แม่มึงเป็นบ้าอะไรวะ” กวนชิงเฟิงผู้ที่คลานอยู่ข้าง ๆ มองเขาแล้วหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา “ร้องอย่างกับหมู อยากโดนระเบิดเหมือนหม่านเทียนหงหรือไง”