บทที่ 86 ผู้หญิงคนนี้ฉลาดจริง ๆ เลย

บ๗ที่ 86 ผู้หญิงคนนี้ฉลาดจริง ๆ เลย ไม่นาน มู่เฉินหย่วนที่กินข้าวเสร็จแล้วก็ออกไปกับหัวหน้าหมู่บ้านกับชาวบ้านสองสามคน ส่วนถังซินก็อยู่ที่หมู่บ้าน เธอเห็นไอชากำลังซักเสื้อผ้าก็เลยอยากจะไปช่วย “คุณท้องอยู่ อย่าทำอะไรซี้ซั้วสิ ไปนั่งตรงโน้นไป เรื่องเสื้อผ้าให้ฉันจัดการให้ก็ได้” ไอชานึกว่าถังซินท้องอยู่มาตลอด ทำเอาถังซินรู้สึกเกรงใจมาก เธอหาก้อนหินนั่งแล้วมองไอขาซักผ้าไปแล้วก็คุยไปด้วย “คุณน้าคะ พวกคุณอยู่ที่นี่มากนานแค่ไหนแล้วเหรอคะ” “จะสามสิบเก้าปีแล้ว” “งั้นก็นานมากเลย” ถังซินพูดแล้วก็ยิ่งอยากรู้มาก ๆ “ในหมู่บ้านชาวบ้านหลายคนที่เหมือนคุณน้า คงอยู่มาหลายปีแล้วสินะคะ แต่ทำไมคนน้อยจังเลยล่ะคะ” ตามหลักแล้ว ที่นี่มีพืชชนิดนั้นที่มีสรรพคุณช่วยให้เซลล์สร้างตัวใหม่ขึ้นมาได้ อายุพวกเพิ่มขึ้น สามสิบปีผ่านไป ทำไมประชากรถึงเพิ่มครึ่งเดียวล่ะ แต่ทว่าเมื่อคืนถังซินก็ไม่เห็นชาวบ้านมากนัก เด็ก ๆ ก็มีน้อยมาก “พวกเราก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน พออายุถึงห้าสิบปีก็ตายแล้ว” ไอชาพูด ถังซินอึ้งอยู่ตรงนั้น “ห้าสิบปีเหรอคะ” เธอไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่ามีการจำกัดอายุในการตายด้วย “ใช่ ทุกคนเป็นแบบนี้ ตอนที่คลอดเด็กออกมา คนที่อายุเกินห้าสิบปีก็จะจากไปอย่างสงบ ดังนั้นหลายสิบปีมานี้ จำนวนคนในหมู่บ้านจึงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง” “แล้วพวกคุณไม่อยากออกไปดูข้างนอกหน่อยเหรอ” ถังซินพูด “ดูเหมือนว่ารถของพวกเราจะอยู่ไม่ไกลนะ พวกคุณลองไปตรวจที่โรงพยาบาลดูไหม อาจจะเป็นปัญหาเรื่องสุขภาพก็ได้นะ” ไอชาส่ายหัวยิ้ม ๆ “ที่นี่ดีมาก ทุกคนมีความสุขมาก ทำไมต้องออกไปด้วยล่ะ ออกไปก็ต้องซื้อที่ ไหนจะต้องเลี้ยงลูกหลายคนอีก อีกอย่างไม่มีใครฟังภาษาของพวกเราออกด้วย” ถังซินไม่พูดต่ออีก จริงสิ ที่นี่คือโลกในอุดมคติที่อยู่นอกโลกอย่างแท้จริง ตัดขาดจากการศึกษากับการรักษาทางการแพทย์ พึ่งพาตนเอง ไม่ต้องกังวลอะไร ถ้าเธอเป็นไอชา เธอก็ไม่อยากออกไปหรอก หลังจากที่ไอชาซักเสื้อผ้าเสร็จไปหนึ่งถัง ถังซินก็ช่วยเธอตากเสื้อผ้า จากนั้นคุณน้าไอชาก็พาเธอไปดูสวนผักที่อยู่ด้านหลัง สวนใช้ไม้สร้างเพิ่มขึ้นมาอย่างเรียบง่าย เวลาที่อยากได้แสงแดด นำไม้กระดานยาวที่อยู่ด้านบนออก ด้านในนอกจากกะหล่ำปลีนิดหน่อย ที่อื่นก็ปลูกพืชชนิดเดียวกัน ถังซินมองพืชอันเขียวสดเต็มแปลงทั้งสองด้าน ใจก็เต้นแรงขึ้นมา ทั้งหมดนี้คือสมบัติล้ำค่าที่ประเมินค่าไม่ได้เลย ไอชากลับไม่เห็นพืชพวกนี้อยู่ในสายตา ดึงผักออกมาทิ้งลงในตะกร้าสองต้นแล้วยังพูดกับถังซิน “คุณอย่าคิดว่าหัวหน้าหมู่บ้านอายุน้อยนะ เขาอายุสี่สิบแปดแล้ว พวกเรากินหญ้าชนิดนี้เลยดูอ่อนกว่าวัย เดี๋ยวกลับไปฉันจะเอามันไปต้มซุปให้บำรุงให้คุณนะ” “นี่ นี่มันมหัศจรรย์ขนาดนี้เลยเหรอ” ถังซินพูดตะกุกตะกัก เธอเกือบจะพูดไม่ออกแล้ว “ฉันโตจนป่านี้แล้ว เพิ่งรู้เป็นครั้งแรกเลยว่าคนเราสามารถย้อนวัยได้ด้วย” ไอชาหัวเราะหึหึแล้วพูด “ใช่ นี่คือของขวัญจากพระเจ้าที่ให้พวกเรามา เพียงแต่ว่าหญ้าชนิดนี้ปลูกได้ที่นี่เพียงที่เดียว ก่อนหน้านี้มีคนในหมู่บ้านอยากนำมันไปขาย ระหว่างทางมันก็เหี่ยวตายเสียก่อน” ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง ถือว่าถังซินเป็นคนฉลาด ทำไมสมบัติล้ำค่าชนิดนี้ถึงไม่มีใครสนใจ ที่แท้ก็เพราะว่ามันสนใจไม่ได้นั่นเอง ถ้าหากไม่สามารถนำพืชชนิดนี้ออกไปได้ หมายความว่ามู่เฉินหย่วนต้องส่งทีมวิจัยมาที่นี่ พวกเขายังไม่ทันจะมาก็โดนกระแสจับตามองกันมากมาย ถ้าส่งทีมวิจัยมาพักแรมที่นี่จริง ๆ ... พืชที่ต่ำต้อยแต่กลับเป็นสิ่งที่สามารถทำให้โลกทั้งใบบ้าคลั่งได้ คนเรามีความโลภและความเห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น เพราะผูกมัดอยู่กับชีวิต ทันทีที่รู้จักของชนิดนี้ ทุกคนย่อมอยากที่ครอบครองมันแน่นอน นั่นไม่เท่ากับพวกเขานำเอาภัยพิบัติร้ายแรงมาสู่หมู่บ้านของพวกเขาหรอกเหรอ ถังซินรู้สึกหนาวไปทั้งตัว เธอไม่กล้าไปคิดถึงเรื่องเหล่านั้น พอจะจากไอชาไปก็เลยถามเธอ “คุณน้าคะ ทำไมพืชชนิดนี้ถึงงอกใหม่ได้ล่ะคะ มันยังดูดสารอาหารจากรากมาหล่อเลี้ยงตัวเองหรือเปล่าคะ ไอชาพยักหน้า “ใช่ พวกมันแพร่พันธุ์ง่ายมาก ถ้าเธอตัดใบมันออกไป รดน้ำสองสามวัน มันก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว” “เหรอคะ” ถังซินหันกลับไปดูเพิงไม้อีกครั้งหนึ่งแล้วคิดแผนขึ้นมาในใจ ตกบ่าย มู่เฉินหย่วนกับพวกหัวหน้าหมู่บ้านกลับมาแล้ว มู่เฉินหย่วนขับรถออฟโรดคันหนึ่งมา ถังซินถึงได้รู้ว่ารถออฟโรดที่คลุมด้วยผ้านี้ได้รับการดัดแปลงมาแล้ว พื้นที่เยอะมากด้านหลังใส่ของกินนานาชนิด “ด้านหลังมีรถออฟโรดสองสามคันขับตามมาด้วย ด้านหลังบรรทุกของพวกนี้มาด้วยเหรอ” ถือโอกาสตอนที่แจกของให้ชาวบ้าน ถังซินลากมู่เฉินหย่วนมาถามข้าง ๆ มู่เฉินหย่วน “อืม” แค่คำเดียว “พอได้สถานที่ที่คุณแปลแล้ว ผมก็พาคนไปซื้อของ พวกเขาที่ไม่ต้องการเงิน ต้องการเพียงแค่อาหารกับเมล็ดพืช” ถังซินเม้มปาก แล้วก็ถอยไปทันที มู่เฉินหย่วนสีหน้าเปลี่ยนไป คว้ามือดึงเธอมาโอบเอวเอาไว้โดยไม่สนใจชาวบ้านที่รายล้อมอยู่ รีบอุ้มเธอเข้าห้องไปวางเธอลงบนเตียง ถังซินลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง “...” ผู้หญิงคนนี้กำลังล้อเขาเล่นเหรอไง ถังซินพูดเบา ๆ “เมื่อคืนฉันใส่ชุดอะไรคุณจำได้ใช่ไหมคะ ตากอยู่ข้างนอกน่าจะแห้งแล้ง คุณไปหยิบมาให้หน่อยสิคะ” พอเห็นเธอไม่ได้มีท่าทางล้อเล่น มู่เฉินหย่วนก็หันตัวออกไป ไม่นานก็หยิบเสื้อผ้ากลับมา “ปิดประตู ปิดประตูด้วย” “...” หลังจากที่ถังซินหยิบไปแล้วก็ถอดตุ้มหูทันที ใช้เซนส์ในการเลือกลายดอกไม้บนเสื้อผ้า กระดาษชนิดพิเศษและสีย้อมเล็ก ๆ น้อย ๆ ถูกซ่อนอยู่ในดอกไม้ที่ฉีกออกมา เธอยืดตุ้มหูแบบโค้งออกเป็นเส้นตรงแล้วทาสีน้อมลงไป ใช้มันเป็นปากกาเขียนกลุ่มตัวเลขสองสามตัวลงไปบนกระดาษ “ความหนาแน่นของแก้วเหรอ” ชั่วพริบตา มู่เฉินหย่วนก็ดูออกว่าถังซินเขียนอะไร เขาจึงถาม “จู่ๆ คุณเขียนอันนี้เพื่ออะไรเหรอ เกิดเรื่องขึ้นเหรอ” “ก่อนหน้าพวกเราคิดว่ามันง่ายเกินไป” ถังซินพูด เธอเล่าคำพูดของไอชาให้มู่เฉินหย่วนฟังและบอกเขาเรื่องอัตราการรอดชีวิตของพืชชนิดนั้นด้วย “ฉันคิดว่าปัญหาต้องอยู่ที่ดินแน่นอน ถ้าอยากจะย้ายมันออกไป จะต้องใช้บรรจุภัณฑ์ที่เป็นแก้ว ประธานมู่คะ คุณหาทางออกไปอีกรอบแล้วเอาเรื่องนี้ไปบอกผู้ช่วยจางนะคะ” มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วแน่น สิ่งที่ถังซินบอกมาเรื่องนี้ เขาคิดไม่ถึงมาก่อนและก็คิดไม่ถึงด้วยว่าจะมีพืชชนิดนี้ในพื้นที่เดียวกัน แต่กลับมีเพียงดินในพื้นที่เล็ก ๆ นั้นหล่อเลี้ยงมันได้ ถ้าหากรู้ก่อนหน้านี้ก็คงมีวิธีรับมือกับเรื่องนี้ไปแล้ว หลังจากที่ผ่านไปครู่ใหญ่ มู่เฉินหย่วนถึงได้พูด “ถ้างั้นก็อยู่ที่นี่อีกสักสองสามวันแล้วกัน” “ไม่เป็นไรค่ะ หาโอกาสแทงล้อรถบรรทุกสักหน่อยก็พอแล้วค่ะ ถังซินพูด “ฉันไม่อยากให้การหาเงินมาทำลายดินแดนยูโทเปียของเขา” มู่เฉินหย่วนเงยหน้ามองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เตี้ยกว่าเขาหนึ่งคืบ บนใบหน้าและบนตัวยังมีสีย้อมน้ำตาลอ่อนที่ทาเอาไว้อยู่แต่กลับเหมือนพระอาทิตย์ดวงน้อย ๆ ที่กำลังเปล่งแสงไปทุกที่ หัวใจของเขาเต้นแรงมาก ผู้หญิงคนนี้ฉลาดมากจริง ๆ “มู่ ประธานมู่คะ” สายตาของเขาเร่าร้อนดั่งไฟเผาทำเอาถังซินรู้สึกว่าตัวเองเป็นเนื้อที่อยู่บนเขียง รู้สึกหนาวจนตัวสั่น “มีอะไรติดที่ตัวฉันเหรอคะ” มู่เฉินหย่วนส่ายหัวแล้วพูดเสียงเข้ม “คุณถัง ผมรักษาคำพูดที่รับปากคุณไว้สามข้อมาตลอด ถ้าคุณอยากได้อะไรก็บอกผมมาได้เลยนะ ตราบใดที่ผมสามารถทำเรื่องที่ขอได้” “ตอนนี้ฉันไม่อยากได้อะไรคะ กลับประเทศแล้วค่อยคิดแล้วกันค่ะ” “ได้” ถังซินไม่รู้ว่ามู่เฉินหย่วนใช้วิธีอะไร พอตกบ่ายก็ออกไปข้างนอกกับพวกหัวหน้าหมู่บ้านอีก เธอเลยถือโอกาสที่คนไม่ได้สนใจใช้ส่วนที่แหลมคมของตุ้มหูทำให้ยางล้อรถออฟโรดรั่ว