บทที่ 87 แน่นอนอยู่แล้ว ก็เราเป็นสามีภรรยากันนี่

บ๗ที่ 87 แน่นอนอยู่แล้ว ก็เราเป็นสามีภรรยากันนี่ เดิมทีมู่เฉินหย่วนขับรถเอาบะหมี่กลับมาเยอะมากชาวบ้านดีใจกันมาก พอเห็นยางรถบรรทุกรั่วก็เลยให้ถังซินกับมู่เฉินหย่วนทั้งสองคนอยู่ที่นี่ต่ออีกสองสามวัน ถังซินแกล้งปฏิเสธไปสองประโยคแล้วก็ตอบรับไป ตกเย็นมู่เฉินหย่วนกับพวกหัวหน้าหมู่บ้านสองสามคนกลับมาแล้ว แบกสัตว์ป่ามาด้วย ท่าทางจะได้มาเต็มที่ ผู้หญิงในหมู่บ้านเริ่มตั้งเตาตั้งหม้อทำอาหาร ต้มผักกาดขาวที่ไม่ปกติกินไม่ลงด้วย ลานกว้างสว่างไสวราวกับเวลากลางวัน มีโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารจีนอันโอชะตั้งอยู่ ชาวบ้านบางคนร้องเพลงประจำหมู่บ้าน หัวเราะสนุกสนานกันมาก ครั้งนี้ยังคงมีเหล้าเช่นเคย ได้บทเรียนจากเมื่อคืนแล้ว คราวนี้พอถังซินเห็นเหล้าจึงนั่งเฉย ๆ ไม่ได้ เธอเลยชักแม่น้ำทั้งห้าบอกกับหัวหน้าหมู่บ้านไป “หัวหน้าหมู่บ้านคะ สามีของฉันแพ้เหล้า คราวนี้ขอไม่ดื่มนะคะ” หัวหน้าหมู่บ้านก็ไม่บังคับ หยิบชามเหล้าออกไป มู่เฉินหย่วนเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ถือโอกาสที่ทุกคนกำลังสนุกสนานกัน เขยิบเข้าไปถามข้าง ๆ หูเธอ “เมื่อคืนผมไม่เป็นอะไรจริง ๆ เหรอ” “เป็นสิค่ะ ก็แพ้เหล้าไงค่ะ” ถังซินพูด “ฉันก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ เมื่อคืนแขนของคุณมีจุดแดง ๆ ขึ้นเยอะมาก ประธานมู่คะ คุณไม่รู้ตัวเลยเหรอคะ” “จริงเหรอ” ถังซินพยักหน้า ทำหน้าซื่อ ๆ แต่มู่เฉินหย่วนกลับยังคงขมวดคิ้วอยู่ ที่แท้ที่เมื่อก่อนผู้ช่วยจางไม่ให้เขาดื่มเหล้าดีกรีแรง ๆ ก็เพราะเหตุนี้เองเหรอ” ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามันไม่ใช่ล่ะ สองสามวันต่อมา ถังซินกับมู่เฉินหย่วนก็อยู่ในหมู่บ้านต่อ มู่เฉินหย่วนออกไปเดินเตร็กเตร่กับชาวบ้านข้างนอก ส่วนเธอก็อยู่คุยกับพวกผู้หญิงในหมู่บ้าน ในบรรดาเด็ก ๆ โตที่สุดอายุไม่เกินสิบปี ส่วนใหญ่เป็นเด็กผู้ชายซึ่งดูเชื่อฟังมาก เวลาที่ถังซินว่าง ๆ ก็จะใช้ก้อนหินเขียนภาษาตุรกีบนพื้นสอนพวกเขา เด็ก ๆ มีความใฝ่รู้มาก เรียนรู้ไว สอนคำหนึ่งหกครั้งก็เขียนออกมาได้แล้ว ถังซินคิดว่า ถ้าพวกเขาสามารถออกไปรับการศึกษาข้างนอกได้ ชีวิตจะต้องสดใสแน่นอน โดยทั่วไปเมื่อพวกเขาอายุห้าสิบปีก็ตายแล้ว บางทีอาจจะเกี่ยวกับร่างกายและจำเป็นต้องไปตรวจที่โรงพยาบาล ห้าวันต่อมา ขวดแก้วที่สั่งไว้ก็ส่งมาถึงแล้ว หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ถังซินก็ไปหาหัวหน้าหมู่บ้าน “หัวหน้าหมู่บ้านคะ ก่อนหน้านี้คุณน้าไอชาบอกกันฉันว่า ในหมู่บ้านนี้มีพืชที่สามารถยืดอายุคนได้ พวกคุณเอามันมาทำซุปกัน” “ใช่” หัวหน้าหมู่บ้านพูด “พวกเราก็กินมันทุกวัน ร่างกายของพวกเราเลยไม่เจ็บป่วย อายุสี่สิบกว่าแต่ดูเหมือนอายุยี่สิบสามสิบ” หัวหน้าหมู่บ้านพูดไปแล้วก็ถอนหายใจ “เพียงแต่ว่าคนในหมู่บ้านของพวกเรา มักจะอยู่ได้ไม่เกินห้าสิบปี สำหรับพวกเราแล้ว ยาตัวนี้ไม่เป็นประโยชน์สักเท่าไหร่ ทำไมล่ะ คุณอยากเหรอ” ถังซินพยักหน้า “บอกท่านตามตรง หลังจากที่ฉันรู้ก็ใจเต้นมากเลยค่ะ อยากจะเอากลับไปด้วยสักหน่อย” “ถ้าอย่างนั้นก็ยากแล้วละ” หัวหน้าหมู่บ้านขมวดคิ้ว “ก่อนหน้านี้คนในหมู่บ้านเคยลองเอาออกไป แต่กลับไม่สำเร็จ ดูเหมือนว่ามันจะขึ้นได้เพียงที่นี่เท่านั้น” “ขอเพียงแค่ท่านยอมให้ฉันมาสักสองสามต้นก็พอค่ะ” ถังซินยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด “ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันกับสามีผ่านอาดานามาก็ซื้อขวดเล็ก ๆ เอาไว้สองสามขวด ได้ข่าวว่ามันใช้ใส่อะไรก็ได้” “ถ้างั้นคุณก็ถอนมันเองตามสบายเลย” หัวหน้าหมู่บ้านหัวเราะ ฮะ ๆ พูดด้วยความซาบซึ้งใจ “คุณกับสามีให้ของพวกเราชาวหมู่บ้านมามากมาย ฉันกำลังกลุ้มใจอยู่ว่าไม่มีของอะไรให้พวกคุณพอดีเลย” “ท่านเกรงใจมากไปแล้วค่ะ” เมื่อคืนมู่เฉินหย่วนก็หาโอกาสเอาขวดแก้วที่เอากลับมาด้วยไปซ่อนไว้ในรถ คราวนี้ ถังซินตั้งใจขึ้นรถไปหยิบขวดแก้วห้าใบออกมา ถังซินตามหัวหน้าหมู่บ้านไปที่เพิงไม้ด้วยกัน เธอเปิดขวดแก้วออก ขุดเอาพืชสีเขียวและเอาดินติดมาด้วย เธอวางลงในขวดแก้วอย่างระมัดระวังแล้วปิดฝา ไม่นาน ขวดแก้วทั้งห้าใบก็บรรจุพืชที่มีดินติดมาด้วย หัวหน้าหมู่บ้านมองขวดแก้วอยู่นานแล้วจึงถามถังซิน “นี่มันดูเหมือนขวดแก้วธรรมดาเลย มันจะใช้ได้จริง ๆ เหรอ” “หวังว่านะคะ” ถังซินเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก แม้ว่าจะเป็นขวดแก้วที่เธอให้ผู้ช่วยจางสั่งทำขึ้นมา แต่ทว่ามันจะทำให้พืชชนิดนี้รอดได้หรือไม่ เธอไม่กล้ารับประกันจริง ๆ พอทั้งสองคนเพิ่งออกมาจากเพิงไม้ มู่เฉินหย่วนก็มา “ดูคุณสิ ภรรยาคุณมาที่สวนผักแป๊บเดียว คุณก็เป็นห่วงแล้วเหรอ” หัวหน้าหมู่บ้านพูดแซว “เห็นคุณชอบทำหน้าบึ้งตึง เย็นชาใส่คนอื่น คิดไม่ถึงเลยว่าจะรักภรรยามากเลยนะ” มู่เฉินหย่วนฟังไม่ออก แต่ดูจากท่าทางของหัวหน้าหมู่บ้านแล้ว มุมปากตกลง ร้อยละแปดสิบเป็นคำที่ไม่ดี ถังซินที่อยู่ด้านหลังเอาแต่ก้มหน้ายิ้มตลอด ทำไงได้ล่ะ มู่เฉินหย่วน “ชาวบ้าน” มันก็เป็นเพียงการปลอมตัว ได้ยิ้มให้คนอื่นเป็นบางครั้งมันก็ไม่เลวนะ “หัวหน้าหมู่บ้านคะ เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว อย่าไปใส่ใจเลยนะคะ” หัวหน้าหมู่บ้านทำหน้าเคร่งขรึมทันทีแล้วพูดอย่างจริงจัง “ไม่ได้หรอก ผู้ชายต้องรักภรรยาไม่เปลี่ยนแปลง ฉันว่าคุณอยู่ที่นี่เถอะ ลูกชายของฉันเพิ่งจะอายุครบยี่สิบปีพอดีเลย” “ท่านหัวหน้าหมู่บ้านให้เกียรติฉันมากเกินไปแล้วค่ะ” ถังซินรับไม่ได้นิด ๆ รีบดึงแขนมู่เฉินหย่วน “ตอนนี้ฉันสอนพวกเขาเป็นอย่างดี อีกอย่างฉันก็ท้องด้วยค่ะ” หัวหน้าได้แต่ยอมแพ้ “ไม่รบกวนพวกคุณแล้วละนะ ฉันไปก่อนละ” จนกระทั่งหัวหน้าหมู่บ้านเดินเข้าลานบ้านไป มู่เฉินหย่วนถึงเบนสายตามามองถังซินอย่างลึกซึ้ง “เมื่อกี้พวกคุณคุยอะไรกัน บรรยากาศดูไม่เลวเลย” “หัวหน้าหมู่บ้านจะให้ฉันอยู่ที่นี่ แถมยังบอกด้วยว่าลูกชายของเขาอายุยี่สิบสามแล้ว” ถังซินพูดข้ามประโยคก่อนหน้านั้นไป “อยากให้ฉันเป็นภรรยาลูกชายของเขา” มู่เฉินหย่วนมองมาที่แขนแว๊บหนึ่ง ฉลาดมากเลยนะ “เลยใช้ผมเป็นข้ออ้างเหรอ” “แน่นอนอยู่แล้ว ตอนนี้เราเป็นสามีภรรยากันนี่คะ” “...” “นี่คือของที่สมบัติอันล้ำค่านั้นค่ะ” ถังซินถือเชือกสูง ปลายอีกด้านของเชือกจะผูกติดกับปากขวด ขวดทั้งห้าใบบรรจุพืชสีเขียวสดเอาไว้ มู่เฉินหย่วนหยิบขวดแก้วมาดูตรงหน้า ดูไม่แตกต่างจากพืชทั่ว ๆ ไป เท่าไหร่นัก “ดูสดมาก ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว ถ้างั้นพวกเราก็ไปคืนนี้เลย” ถังซินพยัก ๆ หน้า ไม่รู้มีอะไรมาโดนเพิงไม้จนเกิดเสียงดังขึ้นมา มู่เฉินหย่วนเห็นสิ่งเล็ก ๆ เปล่งแสงระยิบระยับใต้แสงแดดอยู่ เขาขมวดคิ้วแล้วเอาตัวทับถังซินทันที ถังซินยังงงอยู่ ขณะที่โดนทับอยู่ก็ทิ้งขวดแก้วในมือลงไป เธอรีบดึงเชือกเพื่อให้ขวดแก้วมาอยู่ที่มือ ชั่ววินาทีเดียวก็มีเสียง “ปัง” อย่างดังตามมา เพิงไม้ทั้งหมดโดนระเบิดกระจุยกระจาย เศษไม้ปลิวไปเร็วมากราวกับเครื่องบินพุ่งเข้าไปบนพื้นกับลำต้นของต้นไม้รอบทิศ หูของถังซินมีเสียงวิ๊ง ๆ สูญเสียการได้ยินไปเลย หลังจากที่ระเบิดสงบลงแล้ว มู่เฉินหย่วนก็ประคองเธอขึ้นมา พวกเขาอยู่ในตำแหน่งที่กันตัวได้ดีเลยไม่ได้บาดเจ็บอะไร มู่เฉินหย่วนตบ ๆ หน้าถังซิน “ถังซิน” ถังซินส่าย ๆ หัว สักพักหูถึงได้ยินเสียง “มีอะไรเหรอคะ” หลังจากที่มู่เฉินหย่วนดูเนื้อตัวของเธอ ก็ทำหน้าจริงจังมาก ถังซินก็มองตามสายตาของเขาไป ที่ที่เป็นเพิงไม้เดิมถูกระเบิดจนเกิดหลุมลึกสองเมตร “อย่าไปมองมัน ระเบิดมีพิษนะ” มู่เฉินหย่วนใช้ฝ่ามือปิดปากกับจมูกของถังเอาไว้แล้วพอเธอออกไปจากตรงนี้ เสียงระเบิดที่ดังมากทำให้ดึงดูดความสนใจของชาวบ้าน ทุกคนต่างก็ออกมามุงดู หัวหน้าหมู่บ้านก็ออกมาด้วย ทุกคนต่างอึ้งกับหลุมขนาดใหญ่ในสวนผัก “นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น” ถังซินเม้มปาก เธอมักจะรู้สึกว่าสองสามวันมานี้มันสงบเกินไป อีกอย่างด้วยนิสัยของหลินเฉิงจี๋ งานใหญ่ขนาดนี้ ในเมื่อเขาไม่ได้มันมาคนอื่นก็ต้องไม่ได้เช่นกัน ที่แท้เขาไม่ได้ไม่ลงมือ แต่อยากเอาให้ตายไปเลยทีเดียว อยู่ห่างขนาดนี้ เธอยังได้กลิ่นผุพังของสวนผักได้ ระเบิดนั่นระเบิดแค่ที่เดียว แต่กลับทำลายผักไปทั้งสวน ต่อไปคงปลูกอะไรไม่ขึ้นแน่นอน