บทที่ 90 แฟนเก่ารวยมาก

บ๗ที่ 90 แฟนเก่ารวยมาก ห้องกั้นมีขนาดใหญ่มาก แต่ทั้งสองคนเกือบแนบชิดกันจนหายใจรดกันไปมา ถังซินยังคงมึนงงอยู่ ใจเต้นตึกตักตึกตักตลอด มู่เฉินหย่วนเปิดฝักบัวเพื่อทำให้คนอื่นรู้ว่าห้องนี้มีคนอยู่ ด้านบนมันขยับไม่ได้ ฝักบัวเลยทำให้ถังซินเปียกโชกไปทั้งตัว ถังซิน “...” เช็ดน้ำที่อยู่บนตา ถังซินจ้องผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยความโมโหแล้วพูดเสียงเบา ๆ “ไม่เปิดฝักบัวไม่ได้เหรอไงคะ ทำไมประธานมู่ คุณไม่ไปอยู่ข้างนอกล่ะคะ” เท่ากับว่าเธออาบน้ำอีกครั้งหนึ่ง ผ้าเช็ดตัวบนร่างกายทั้งเปียกทั้งหนักจนเกือบจะเอาไม่อยู่แล้ว “ไม่เปิดฝักบัวดึงผ้าม่าน อยากให้คนอื่นมาดูเหรอไง” มู่เฉินหย่วนจับแขนเธออย่างยับยั้งชั่งใจ ให้ทั้งสองคนมีช่องว่างระหว่างกัน ไม่ตัวแนบชิดกัน “...” ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าตึก ๆ มือเล็ก ๆ ข้างหนึ่งดึงผ้าม่านเหมือนกับอยากจะเปิดมันออก มู่เฉินหย่วนสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย ถังซินก็กลัวมาก ขณะที่ผ้าม่านจะถูกเปิดออก เธอก็รีบจับมือเด็กผู้หญิงเอาไว้แล้วยื่นหัวออกไปจึงเห็นว่าเป็นเด็กน้อยหกขวบในหมู่บ้าน เธอฝืนยิ้มถาม “มีอะไรเหรอคะ” “ที่แท้ก็เป็นพี่สาวนี่เอง” เด็กน้อยเห็นถังซินก็ดีใจจนกระโดดโลดเต้นแล้วพูดว่า “หนูหาสบู่แช่น้ำอันนั้นไม่เจอค่ะ ก็เลยมาดู ๆ ตรงนี้” “สบู่แช่น้ำอะไรเหรอ” “ที่เอามาถู ๆ ตัวแล้วมีฟองค่ะ” ถังซินรู้ว่าเธอหมายถึงครีมอาบน้ำ รีบหยิบครีมอาบน้ำที่อยู่บนชั้นวางของให้เธอไป “ขอบคุณนะคะ พี่สาว” เด็กน้อยกอดครีมอาบน้ำเอาไว้แต่กลับไม่ไปแล้วถามด้วยความสงสัย “พี่สาวคะ ทำไมพี่ถึงต้องดึงผ้าม่านด้วยล่ะคะ พวกเราไม่ใช้กันเลยนะคะ” “เพราะว่าพี่สาวกลัวน้ำจะกระเด็นออกไปเปียกกระเบื้องเซรามิคข้างนอกทำให้คนหกล้มได้ค่ะ” ถังซินพูด “ดังนั้นเวลาที่หนูอาบน้ำก็ต้องดึงผ้าม่านด้วยนะ รู้ไหมคะ” “ค่ะ” พอเห็นเด็กน้อยไม่มากวนอีก กอดครีมอาบน้ำแล้วจากไป ถังซินถึงได้ถอนหายใจไปหนึ่งที ผ้าเช็ดตัวบนร่างกายของเธอทั้งเปียกทั้งหนักจนเอาไม่อยู่ พอยืนขึ้นมา ผ้าเช็ดตัวก็ลื่นออกจากตัวลงไปเลย เธอคว้าเอาไว้ไม่ทันทำให้โป๊ไปหมดทันที “...” มู่เฉินหย่วนก็คาดไม่ถึงว่าจะเจอสถานการณ์แบบนี้จึงเห็นแผ่นหลังอันเนียนนุ่มของเธอเต็ม ๆ ตา เอวบางด้านล่าง เขารู้ว่าเอวนี้ถ้าลูบไปก็จะเหมือนผ้าซาตินที่นุ่มลื่นมาก ๆ รู้สึกกระหายน้ำมากขึ้นมาทันที ชายหนุ่มพยายามเบนสายตาออกจากตัวเธออย่างมากแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาออกแรงบิดจนแห้งแล้วส่งไปให้ พูดเสียงแหบ ๆ “นุ่งสิ” ถังซินเดิมทีก็หน้าแดงอยู่แล้ว หน้าก็ยิ่งทั้งแดงขึ้นทั้งอาย พอได้ยินเขาพูด ทุกอย่างก็ผิดปกติไปหมด รู้สึกอับอายขายขี้หน้ามาก รีบคว้าผ้าเช็ดตัวมานุ่งอย่างรวดเร็วและยังคงหันหลังให้เขา ทั้งสองคนไม่พูดอะไร มีเพียงเสียงหัวเราะสนุกสนานของเด็กผู้หญิงด้านนอก ไม่นาน พวกเด็กผู้หญิงที่อาบน้ำเสร็จแล้วก็ไป ถังซินออกไปสำรวจสถานการณ์ก่อน จากนั้นก็เรียกมู่เฉินหย่วนออกมา “ครั้งนี้ผมสะเพร่าเอง” มู่เฉินหย่วนไอ ๆ “ขอบคุณ คุณถังนะครับ” ถังซินหูยิ่งแดงขึ้น พูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “ประธานมู่คะ ครั้งหน้าดูให้มันดี ๆ หน่อยนะคะ จะได้ไม่เข้าห้องอาบน้ำหญิงผิดอีก คนอื่นจะคิดว่าคุณเป็นพวกถ้ำมอง” มู่เฉินหย่วนพยัก ๆ หน้า หลังจากที่กินอาหารข้าวแล้ว ถังซินก็ทำงานกับคนที่ดูแลโรงงานอย่างเร่งรีบเพื่อจัดการที่อยู่ให้กัยพวกชาวบ้าน หัวหน้าหมู่บ้านพอใจมากกับที่แห่งนี้อย่างเห็นได้ชัด ต่อมาพอได้ยินว่าจะได้ทำงาน แต่ละเดือนก็ยังได้เงินเดือนอีก ความโกรธนั้นก็หายไปเป็นปริดทิ้ง พูดกับถังซินไปยิ้มไปด้วย มู่เฉินหย่วนดูเหมือนว่าจะมีธุระเยอะมากเลยพาผู้ช่วยจางออกไปด้วย ถังซินก็สินเด็ก ๆ ในห้องเรียนชั่วคราว ตอนเช้าสอนพวกเขาเขียนตัวอักษร ตอนบ่ายก็พาพวกเขาออกไปพูดคุยกับคนท้องถิ่น ฝึกฝนภาษาพูดของพวกเขา บางครั้งก็สอนชาวบ้านเขียนชื่อตัวเองเป็นภาษาตุรกีด้วย เวลาสั้น ๆ เพียงหนึ่งสัปดาห์ เด็ก ๆ ก้าวหน้าเร็วมาก สามารถสื่อสารกับคนท้องถิ่นได้อย่างไม่มีอุปสรรคแล้ว อีกทางโรงเรียนนั้นมู่เฉินหย่วนก็จัดการหาคุณครูสองคนมาสอนเด็ก ๆ โดยเฉพาะเรียบร้อยแล้วด้วย ชั่วพริบตาเมื่อถึงเวลาต้องกลับประเทศ เด็ก ๆ กำลังเรียนหนังสืออยู่จึงมีเพียงพวกชาวบ้านมาส่งถังซินกลุ่มเดียว หัวหน้าหมู่บ้านจับมือถังซินแล้วพูดด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบคุณ คุณมากจริง ๆ นะ ที่คุณให้ชีวิตใหม่กับพวกเรา ถ้าหากมีอะไรให้พวกเราช่วยเหลือ คุณต้องบอกมานะ” “ท่านไม่ควรขอบคุณฉัน คุณควรขอบคุณเจ้านายของพวกเรามากกว่านะคะ” ถังซินชี้ไปที่มู่เฉินหย่วนที่อยู่ข้าง ๆ พูดยิ้ม ๆ “เจ้านายของพวกเราเป็นคนจัดการทุกอย่างค่ะ ฉันแค่เป็นคนดำเนินการเท่านั้นค่ะ” “ท่านอยู่กับพวกคุณน้าไอชาที่นี่ดี ๆ นะคะ เดี๋ยวถ้าคุณหมอว่าง อย่าลืมพาเด็ก ๆ ไปตรวจดูที่โรงพยาบาลนะคะ เจ้านายของฉันจะจ่ายค่าใช้จ่ายทั้งหมดเองค่ะ” หัวหน้าหมู่บ้านพยัก ๆ หน้า เขาไปดึงมือมู่เฉินหย่วนมาจับแน่น ๆ อีก ทำหน้าซาบซึ้งใจ มู่เฉินหย่วนก็ไม่รังเกียจ เพียงแค่ยิ้มเบา ๆ ให้ จากนั้นก็ตามถังซินขึ้นรถไปสนามบิน ถังซินมองวิวที่ผ่านฟิ้ว ๆ นอกหน้าต่าง ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอมาตุรกีครึ่งเดือนแล้ว และเรื่องราวที่เกิดขึ้นในครึ่งเดือน ทำให้เธอใช้เวลาสองสามเดือนในการย่อยและซึมซับทำความเข้าใจ พอนึกถึงหมู่บ้านนั้น แววตาของเธอก็แสดงความเสียดายออกมา “น่าเสียดายที่รักษาพืชเอาไว้ได้แค่หกต้นนะคะ” “หกต้นก็พอแล้วละ” มู่เฉินหย่วนพูดเหมือนกับว่าเขาไม่เคยกังวลอะไรเลย “ทีมวิจัยของตระกูลมู่จะต้องหาที่พวกมันเติบโตได้ทันทีอย่างแน่นอน” ถังซินมองเขาแว๊บหนึ่ง “เป็นไปได้เหรอคะ” “โลกใบนี้กว้างใหญ่มาก มีสิ่งแปลกประหลาดเต็มไปหมด ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้หรอก” มู่เฉินหย่วนเอาหัวพิงหมอน เผยให้เห็นสันกรามที่ดีงามทำให้ดูเย้ายวนมีเสน่ห์น่าชวนมองมาก ถังซินจ้องสองตาแล้วรีบเบนสายตาออกไปมองวิวนอกหน้าต่างนิ่ง ๆ อย่างรวดเร็ว ในที่สุดเธอก็ทำใจเลิกสนใจมู่เสี่ยวซูได้ ไม่นานรถก็มาถึงสนามบิน มีคนเข้าไปรออยู่ในห้อง VIP สองสามคน มู่เฉินหย่วนยืนคุยโทรศัพท์ข้างหน้าต่าง คุยจบเขาก็เรียกผู้ช่วยจางมา “คุณไม่ต้องกลับไปแล้ว ไปทำเรื่องนั้นที่นิวยอร์กเลย เตรียมเอาพี่ชายผมกลับมา” “ประธานมู่ คุณตามหาคนเจอแล้วเหรอครับ” ผู้ช่วยจางยังไม่ได้ตอบกลับ “เชื่อถือได้เหรอครับ” มู่เฉินหย่วนเอียงหัวเล็กน้อย ผู้ช่วยจางมองตามสายตาของเขาไปก็เห็นถังซินนั่งดูแท็บเล็ตอยู่บนโซฟานุ่ม ๆ ผมดำขลับประบ่า ดูเงียบสงบและสวยงาม มู่เฉินหย่วนยกริมฝีปากบางขึ้น รอยยิ้มดูลึกซึ้งจนคาดเดาไม่ถูก “เชื่อถือได้แน่นอน” “ประธานมู่ ต้องเธอเท่านั้นเหรอ” “ต้องเธอเท่านั้น” ผู้ช่วยจางเข้าใจแล้ว เขาพยัก ๆ หน้า ขณะที่ออกจากห้อง VIP ไปก็มองถังซินแว๊บหนึ่งอีกครั้ง ผู้ช่วยจาง ดูเหมือนว่าถังซินจะดูเหมือนจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างได้ พอเงยหน้าขึ้นก็เจอผู้ช่วยจางกำลังมองตัวเองอยู่ เลยพยัก ๆ หน้าให้เขา ผู้ช่วยจางก็ยิ้มเล็กน้อยจากนั้นก็เดินจากไป แปลกแหะ ผู้ช่วยจางออกไปทำอะไรนะ ถังซินนึกสงสัยว่าหูจะได้ยินคำว่า “อเล็กซ์เลียร์” แว่วมา เธอจึงก้มหัวลงมามองหน้าจอ เห็นรูปที่โพสลงมาพอดี ซึ่งเป็นผู้ชายดูภูมิฐานใส่ชุดสูทสีเทาเข้ม พิธีกรพูดแนะนำชายผู้นั้นด้วยความตื่นเต้นมาก แก้วหูถังซินวิ๊งวิ๊ง จับคำสำคัญได้บางคำ จากนั้นเธอก็คิดเอาคำเหล่านั้นมารวมกันเป็นประโยคในใจ อเล็กซ์เลียร์ – ตระกูลใหญ่เก่าแก่ในประเทศ Y เริ่มต้นลงทุนในธุรกิจที่มีผลกำไรมหาศาล เช่น ธนาคาร น้ำมัน อาวุธยุทโธปกรณ์ ในช่วงต้นศตวรรษที่ 19 พัฒนามาจนถึงปัจจุบัน จนร่ำรวยระดับประเทศ เป็นแขกผู้มีเกียรติของราชวงศ์ ฌ็อง.อเล็กซ์เลียร์ ชื่อภาษาจีนว่าหลินเฉิงจี๋ ทายาทรุ่นที่สองของตระกูลอเล็กซ์เลียร์ หลังจากที่เงียบหายไปยี่สิบกว่าปี ในที่สุดเขาก้ปรากฏตัวต่อหน้าสื่อแล้ว อีกทั้งยังบอกกับสื่อว่ากำลังลงทุนสร้างบริษัทของตัวเองเป็นพันล้านในประเทศ Z อีกด้วย ถังซินจ้องผู้ชายที่อยู่ในหน้าจอ ราวกับว่ากำลังมองคนแปลกหน้า ยิ้มเจื่อน ๆ ที่แท้ประวัติของแฟนเก่าเธอฮาร์ดคอร์ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย