บทที่ 96 ฉันเอาตัวเองเป็นเดิมพัน

บ๗ที่ 96 ฉันเอาตัวเองเป็นเดิมพัน “ใช่ค่ะ” เฉียวมั่นหลัวชำเลืองตามองถังซินอย่างไม่แยแส แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสูง: “เพราะว่าหล่อนมีภาวะรังเกียจกิจกรรมทางเพศ สามีของหล่อนก็เลยมาหาฉัน ถูกต้องไหมคะคุณถังซิน?” “แต่ว่าคุณถังก็เปิดโลกให้กับฉันนะคะ เห็นหงิมๆแบบนี้ คิดไม่ถึงว่ามีเล่ห์กลเหมือนกัน ถึงขนาดที่ทำให้ฉันถูกไล่ออกจากบริษัทมู่ซื่อ เห้อ พอรู้ว่าสามีคุณมาหาฉัน ฉันก็ถูกไล่ออกเลย” ถังซินพูดแดกดันอยู่ในใจ เฉียวมั่นหลัวคนนี้ช่างปากเก่งเหลือเกิน พูดให้ตัวเองดูเป็นคนดี แล้วสาดโคลนใส่หล่อน “ก็ใช่น่ะสิ กระต่ายถ้ามันถูกแหย่มากๆมันก็กัดคนเหมือนกันนะคะ” ถังซินยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดต่อ “ฉันใช้วิธีการธรรมดาเพื่อที่จะปกป้องชีวิตแต่งงานของฉัน มันผิดตรงไหนเหรอคะ?” “คุณถังหาข้ออ้างเก่งจริงๆ ถ้าอยากปกป้องชีวิตแต่งงานจริงล่ะก็ หย่ากันซะให้จบๆมันไม่ดีกว่าเหรอคะ” “แบบนั้นมันไม่ได้สิคะ ถ้าหย่ากันไปเลยฉันก็ออกไปตัวเปล่าน่ะสิ” ถังซินพูดขึ้น “คุณเล่นสั่งสอนอดีตสามีของฉันไว้ซะดีขนาดนั้น ฉันก็ต้องปกป้องสิคะ” เฉียวมั่นหลัวเริ่มเก็บอารมณ์ไม่อยู่ จ้องถังซินด้วยสายตาโกรธแค้น นังผู้หญิงคนนี้ ชักจะปากดีเกินไปแล้ว! การทะเลาะวิวาทกันของผู้หญิงทั้งสองคน ทำให้ผู้ชายทั้งโต๊ะพากันหัวเราะ พวกเขาไม่สนว่าใครกันแน่คือเมียน้อย เพียงแค่มองดูพวกหล่อนเถียงกันแค่นั้น ประธานกาวถามขึ้นด้วยความสนใจ: “คุณถัง คุณมีภาวะรังเกียจกิจกรรมทางเพศจริงๆเหรอ? คุณออกจะสวยขนาดนี้ เสียดายจริงๆ” ถังซินยังไม่ทันได้พูดอะไร เฉียวมั่นหลัวก็ชิงพูดขึ้น “ใครจะไปรู้ว่าจริงหรือโกหก แต่ว่าที่ผ่านมามีคนเห็นหล่อนกับประธานมู่อยู่โรงแรมด้วยกันทั้งคืนเชียวนะ ทำงานกันซะนานเชียวล่ะ” “คุณถัง ทุกคนก็เป็นคนรู้จักกันทั้งนั้น แค่ล้อเล่นกันเท่านั้นเอง” ประธานส้งหัวเราะ แกล้งทำเป็นพูดกล่อมถังซิน “คุณมานั่งเล่นแทนฉันสิ ฉันเริ่มรู้สึกเหนื่อยพอดี” ถังซินส่ายหัว ตอบอย่างนุ่มนวล “ท่านประธานส้งหาคนอื่นแทนเถอะค่ะ ฉันเล่นไพ่นกกระจอกไม่ค่อยเก่ง” เฉียวมั่นหลัวเหลือบตาไปมองถังซิน ในหัวก็คิดอะไรขึ้นมาได้ ตั้งแต่ที่ถังซินมานั่งใกล้กับประธานส้ง หล่อนก็ไม่เห็นถังซินช่วยประธานส้งเล่นเลย แต่ก่อนก็เคยได้ยินมู่หยางซิวพูดว่าฝีมือการเล่นไพ่นกกระจอกของถังซินแย่มาก หล่อนก็ไปกระซิบข้างๆหูของประธานกาว ประธานกาวพยักหน้า หลังจากนั้นก็หันสายตาไปมองเรือนร่างของถังซิน ราวกับว่าอยากจะถอดเสื้อผ้าของหล่อนทิ้ง เฉียวมั่นหลัวลุกขึ้นจากอ้อมแขนของประธานกาว แล้วพูดขึ้น: “ประธานส้งเสนอมาขนาดนี้ ถังซินคุณอย่าปฏิเสธสิ ฉันก็เล่นไพ่นกกระจอกไม่เป็น งั้นเดี๋ยวฉันเล่นกับคุณก็แล้วกัน แบบนี้ยุติธรรมแล้วพอไหม?” ประธานกาวหันไปมองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ชายคนนั้นลุกขึ้นแล้วเว้นที่ให้เฉียวมั่นหลัว เฉียวมั่นหลัวนั่งลง “คุณถัง มาเล่นสิ” ประธานส้งจับถังซินนั่งลงบนเก้าอี้ ถือโอกาสนี้ลูบคลำหล่อน “ถ้าทางนู้นชนะ ไม่ว่าจะแพ้เท่าไร ฉันจ่ายเอง!” ถังซินหันไปมองประธานส้งด้วยสายตากดดัน “ประธานส้ง แน่ใจใช่ไหมคะ?” “เล่นไปเถอะน่า!” ถังซินไม่ปฏิเสธ แต่รู้สึกเกรงใจเล็กน้อย “ประธานกาว ฉันเล่นไพ่นกกระจอกได้แย่มาก ถ้าพวกคุณไม่รังเกียจ ฉันเล่นกับพวกคุณก็ได้ค่ะ” ใบหน้าของประธานกาวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม: “ไม่เป็นไรน่า ก็แค่เพื่อความบันเทิงเท่านั้นเอง!” หลังจากที่โต๊ะไพ่นกกระจอกอัตโนมัติเคลียร์กระดานแล้ว ก็เอาไพ่แจกให้กับคนที่นั่งอยู่ ถังซินเอาไพ่นกกระจอกมาย้ายไว้ตรงหน้า ท่าทางเงอะงะของหล่อนทำให้เฉียวมั่นหลัวยิ้มอยู่ในใจ หลังจากเล่นไปได้ซักพัก ประธานกาวก็ทิ้งไพ่ลงมาหนึ่งใบ “หกต้ง” “น็อคแล้ว” เฉียวมั่นหลัวจั่วไพ่นกกระจอกที่อยู่ตรงหน้า แล้วพูดขึ้น “โชคดีจริงๆ” ถังซินกัดริมฝีปากตัวเอง ราวกับว่าหมดความหวัง เล่นมาเจ็ดแปดรอบ ไม่นั่นน็อคก็นี่น็อค ทั้งโต๊ะมีแต่ประธานส้งควักกระเป๋าจ่ายอยู่ฝ่ายเดียว “ท่านประธานส้ง ขอโทษจริงๆนะคะ ที่ทำให้คุณแพ้ไปเยอะขนาดนี้” ถังซินหยิบแก้วเหล้าบนโต๊ะขึ้นกระดกจนหมดแก้ว แล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “อะไรกันเนี่ย ก็รู้อยู่ว่าฝีมือของฉันมันแย่ แต่ก็ไม่ควรจะแพ้ยับเยินขนาดนี้นี่ ท่านประธานส้ง คุณไม่ต้องจ่ายแล้ว เดี๋ยวฉันควักกระเป๋าจ่ายเอง ฉันไม่เชื่อหรอกว่า ฉันจะแพ้ตลอด!” ประธานส้งที่กำลังรินเหล้าให้หล่อนอยู่ ก็หัวเราะแล้วพูดว่า: “ตามใจคุณ คุณอยากเล่นแบบไหนตามใจคุณเลย” ดูเหมือนว่าถังซินจะโชคไม่ดี เล่นเสร็จไปอีกเจ็ดแปดรอบ เงินในกระเป๋าก็เกลี้ยงแล้ว ประธานกาวหันไปสบตากับเฉียวมั่นหลัว ในสายตาเป็นไปตามที่คำนวณไว้หมดแล้ว ถังซินรู้สึกหงุดหงิดกับการเล่นไพ่นกกระจอก หล่อนกระดกเหล้าแล้วกระดกเหล้าอีก เล่นจนแม้แต่ต่างหู แหวนและสร้อยคอก็เอาไปพนันหมดแล้ว “คุณถัง พอเถอะ” เห็นถังซินสภาพเมาปลิ้นแบบนี้ ประธานส้งรู้ดีว่าหล่อนน่าจะประคองตัวเองได้อีกไม่นาน แสร้งพูดขึ้นว่า: “สร้อยคอของคุณก็เอาไปแล้ว ไม่มีเงินให้เล่นแล้วล่ะ” เห็นถังซินสภาพอนาถแบบนี้ เฉียวมั่นหลัวรู้สึกสะใจที่สุด พร้อมกับเอ่ยปากพูดขึ้น: “ถังซินถ้าเธอไม่มีเงินแล้วล่ะก็ ฉันให้เธอยืมก่อนได้นะ แต่ว่า ถ้าพวกเราจะเล่นกันต่อ ขอเล่นที่มันมากกว่านี้หน่อยล่ะกัน ให้สาแก่ใจฉันหน่อย” ถังซินยืนขึ้นอย่างโซซัดโซเซ ราวกับว่าไม่อยากเล่นแล้ว แต่ว่าแพ้มาทั้งคืนแล้ว หล่อนยังรู้สึกไม่พอใจ ใบหน้าที่มึนเมาก็เริ่มแสดงอาการสับสน “ไม่จำเป็นต้องยืมเงิน ฉันยังมีของที่ยังเอามาพนันได้อยู่” ถังซินพูดขึ้นด้วยท่าทางมึนเมา นิ้วมือชี้เข้าหาตัวเอง “ขอเล่นรอบสุดท้าย! ฉันเอาตัวเองมาพนัน ไม่ชนะให้มันรู้ไป!” พอเห็นหล่อนติดกับเข้าแล้ว เฉียวมั่นหลัวก็ยิ้มอย่างชั่วร้าย “มันจะได้ยังไง ถังซินตอนนี้เธอเมาขนาดนี้ ถ้าเกิดเธอสร่างเมาแล้วกลับคำพูดขึ้นมาพวกเราจะทำยังไงล่ะ?” “ถ้าอย่างนั้นก็เซ็นสัญญาเลย!” ถังซินตบโต๊ะพูดอย่างเด็ดเดี่ยว “รอบนี้ฉันต้องชนะ!” หลังจากนั้นหล่อนก็มองไปทางประธานกาวกับเฉียวมั่นหลัว แล้วพูดขึ้น: “ท่านประธานกาว ฉันเอาตัวเองมาพนันแล้ว ท่านล่ะจะเอาอะไรมา? ถ้าเงินเงินทองล่ะก็มันไม่ยุติธรรมใช่ไหมล่ะ?” ถังซินที่ยืนอย่างโซซัดโซเซ ไม่ทันได้ระวังก็ล้มลงไปในอ้อมแขนของประธานส้ง “อ้าว ท่านประธานส้งก็อยู่นี่” ถังซินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า มือแตะที่คอของเขา น้ำเสียงออดอ้อน: “ท่านก็น่าจะพนันอะไรสักหน่อยสิคะ ไม่ถึงขั้นขาดทุนหรอกน่า!” ประธานส้งได้กลิ่นหอมจากร่างกายของหล่อนก็เริ่มควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่ อยากที่จะลูบคลำเต็มทน แต่ไม่ทันไรถังซินก็ลื่นหลุดออกจากอ้อมแขนของเขาอย่างกับปลาไหล ประธานส้งรู้ดีว่าคืนนี้ผู้หญิงคนนี้หนีไปไหนไม่รอดแล้ว ก็พูดขึ้นว่า: “ได้สิ ถ้าอย่างนั้นฉันเอาบ้านวิลล่าที่อยู่ที่คฤหาสน์ปี้สี่มาพนันก็แล้วกัน! คุณถังว่าไง พอใจแล้วใช่ไหม?” “พนันด้วยบ้านวิลล่าราคาเหยียบร้อยล้าน มันจะมากเกินไปแล้ว” ถังซินทำเป็นโกรธ “คนบ้ากาม อยากเห็นฉันแพ้ใช่ไหมล่ะ?” ประธานกาวก็พูดขึ้นว่า “ได้ ประธานส้งใจกว้างขนาดนี้ งั้นฉันก็เอาบ้านที่หยุนจงเฉิงกับหุ้นของบริษัทมาพนันก็แล้วกัน” ถังซินสบถออกมาด้วยความไม่พอใจ “ท่านประธานกาวก็เหมือนกัน อยากจะเห็นฉันทำอะไรๆที่น่ารังเกียจสินะ” “ใช่ที่ไหนกัน?” พอเห็นถังซินกับประธานกาวหยอกกันไปมา เฉียวมั่นหลัวก็แทบจะอยากเข้าไปกระชากถังซิน นั่งผู้หญิงคนนี้ช่างเสแสร้งแกล้งทำ ยังจะมายั่วผู้ชายของหล่อนอีก ชักจะเกินหน้าเกินตาไปแล้ว คืนนี้ต้องทำให้ถังซินชื่อเสียงป่นปี้ให้ได้ ถ้าทำไม่ได้ ก็อย่ามาเรียกหล่อนว่าเฉียวมั่นหลัว! หลังจากที่จ้องถังซินด้วยสายตาเคียดแค้น ก็พูดขึ้น: “ฉันไม่มีบ้านหรือบริษัทอะไรเลย ฉันพนันสองล้านก็แล้วกัน” “สองล้านเนี่ยนะ น้อยเกินไปแล้ว” ถังซินขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “ไม่ได้ ต้องเอาอย่างอื่นมาเพิ่มด้วย ฉันถึงขั้นเอาตัวเองมาพนันแล้วนะ” เฉียวมั่นหลัวกัดฟันตอบไปว่า: “แล้วจะเอาอะไรล่ะ?” ถังซินตอบ: “เงินสี่ล้าน กับขออะไรอีกหนึ่งอย่าง ถ้าคุณแพ้ ก็ต้องถอดเสื้อผ้าวิ่งรอบทะเลสาบหลงเยว่หนึ่งวัน” สีหน้าของเฉียวมั่นหลัวเริ่มเปลี่ยน ถังซินราวกับว่ามองไม่เห็น แล้วก็พูดขึ้นมาด้วยความอารมณ์เสีย: “เห้อ แบบนี้ไม่เอาสิ ฉันไม่ชนะเลยทั้งคืน ตอนนี้ก็เดิมพนันกันขนาดนี้ หนึ่งต่อสาม จะชนะได้ยังไงกัน”