บทที่ 97 พี่เฉิน เอาหมาป่ากลับมาสิ

บ๗ที่ 97 พี่เฉิน เอาหมาป่ากลับมาสิ หล่อนรู้สึกเสียดายขึ้นมา หันไปพูดกับประธานกาว: “ท่านประธานกาวหรือว่าพวกเราพอกันแค่นี้ดีไหม ฉันแพ้จนไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่อยากเล่นแล้ว” “ไม่ได้สิ คุณเป็นคนบอกเองนะว่าให้เล่นอีกรอบ” ประธานกาวตอบ “ยิ่งไปกว่านั้น ฉันกับประธานส้งก็เอาบ้านวิลล่ามาเดิมพันแล้วด้วย ถ้าเธอกลับคำเอาตอนนี้ก็เท่ากับว่าไม่เห็นหัวพวกเราใช่ไหม?” ถังซินพูดอย่างฝืนยิ้ม: “ท่านประธานส้ง ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะคะ…..” “ก็ได้ก็ได้ ฉันยอมทำก็ได้!” เฉียวมั่นหลัวพูดตัดประโยคถังซิน นังผู้หญิงคนนี้แพ้มาแล้วทั้งคืน ฝีมือการเล่นก็แย่ขนาดนั้น ไม่มีทางชนะได้หรอก “คุณถัง อย่าไปขัดอารมณ์ท่านประธานกาวสิ” “แต่ว่าฉัน…..” ถังซินท่าทางลังเล ประมาณว่ากลัวแพ้และไม่อยากเล่นแล้ว เฉียวมั่นหลัวฉวยโอกาสนี้ตะโกนเรียกพนักงานให้เอากระดาษกับปากกามาให้ เขียนเสร็จก็ประทับลายนิ้วมือลงไป จากนั้นก็ชายตาไปมองถังซิน “เหลือแต่คุณถังที่ยังไม่ได้เขียน” ถังซินหยิบปากกาขึ้นมาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากกัดฟันเขียนเสร็จก็เอาไปวางไว้ข้างๆ “เล่นก็เล่น! แพ้มาทั้งคืนแล้ว ถ้าแพ้อีกจะเป็นไรไป!” ถังซินเรียกให้พนักงานที่กำลังจะออกไปปิดประตูซะ “ถ้าเกิดแพ้ แล้วถูกคนเห็นขึ้นมาจะขายหน้าเอา” แต่เฉียวมั่นหลัวกลับไม่สนใจหล่อน เรียกให้พนักงานเปิดประตูทิ้งไว้ ประธานกาวขมวดคิ้ว พูดด้วยความไม่พอใจ: “อีกหน่อยคนก็เยอะแล้ว ถ้าหล่อนเปลี่ยนใจขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ?” “ไม่ทางหรอกค่ะ ประธานกาวคุณวางใจได้” เฉียวมั่นหลัวพูดปลอบใจประธานกาว แล้วยิ้มอย่างชั่วร้าย: “หล่อนเป็นคนประทับลายนิ้วมือเอง ถ้าหล่อนคิดอยากจะเปลี่ยนใจก็ไม่ได้แล้ว แถมคนเยอะขนาดนี้ คิดว่าหล่อนจะกล้าลุกออกไปไหมล่ะคะ?” มือของหล่อนลูบลงที่ขาของเขา น้ำเสียงนุ่มนวล “ท่านประธานกาว ฉันทุ่มสุดตัว เพื่อที่จะทำให้ผู้หญิงคนนี้ตกเป็นของท่าน ถ้าอย่างนั้นใบสัญญานั่น…..” ประธานกาวหยิกไปที่หน้าอกของหล่อนหนึ่งที “ถ้าคืนนี้ผ่านไปด้วยดีล่ะก็ ใบสัญญานั่นตกเป็นของเธอแน่นอน!” “ขอบคุณท่านประธานกาวมากค่ะ” พอมองไปยังถังซินที่สีหน้ามึนเมา เฉียวมั่นหลัวก็พูดแดกดันในใจ ตอนที่เจอถังซินในวันนี้ หล่อนก็ไม่ได้สนใจอะไร ที่จริงแล้วหลังจากนี้ก็ยังมีโอกาสแก้แค้น แต่ว่าถังซินดันมาหาถึงที่ซะขนาดนี้ จะปล่อยไปก็ใช่เรื่องน่ะสิ แขกที่ห้องโถงข้างนอก พอรู้ว่ามีห้องที่พนันของมูลค่ามหาศาล ก็แห่กันเข้ามามุงดู ไม่ทันไรก็แน่นเต็มห้องจนแทบจะไม่มีอากาศหายใจ ห้องทางนี้คนเยอะแน่นไปหมด ในขณะที่ประตูของห้องอีกด้านก็เปิดออก มีผู้ชายสวมชุดสูทรองเท้าหนังสองสามคนเดินออกมา หนึ่งในนั้นก็ควงสาวสวยมาด้วยหนึ่งคน ผู้ชายสวมแว่นพูดกับมู่เฉินหย่วน: “เห้อ นี่ขนาดผมคิดว่าตัวเองฝีมือก็ไม่ได้แย่แล้วนะ กะจะเล่นชนะประธานมู่สักหน่อย คิดไม่ถึงสุดท้ายก็โดนประธานมู่กินเรียบ” ผู้ชายข้างเขาก็ตอบกลับ: “ใช่แล้ว คนที่ประธานมู่พามาเนี่ย สุดยอดจริงๆ” “แต่ก็ทำให้พวกเราลำบากพอตัวเลย!” มู่เฉินหย่วนจับมือกับชายคนนั้น พร้อมพูดขึ้น: “ท่านชมเกินไปแล้ว วันนี้ถือว่าได้ที่นั่งดีด้วย ชนะซะเยอะเลย ต้องขออภัยจริงๆครับ” “ฮ่าๆ ไม่เป็นไร ครั้งหน้าถ้ามีเวลาค่อยมาเล่นกันใหม่!” “…..” หลังจากรอกาวเหม่ยซีส่งแขกกลับไปหมดแล้ว จู่ซือซือก็รีบวิ่งแจ้นมาจับมือของมู่เฉินหย่วน พูดด้วยความตื่นเต้นดีใจ “พี่เฉินพี่เห็นพวกเขาชมฉันไหม ฉันสุดยอดใช่ไหมล่ะ?” เพื่อที่จะฝึกฝนฝีมือการเล่นไพ่นกกระจอกให้เก่ง หล่อนก็เรียนรู้กับผู้เชี่ยวชาญด้านการเล่นไพ่นกกระจอกที่มู่เฉินหย่วนเป็นคนเชิญมาให้ ทุกๆวันตั้งใจฝึกฝนจนเป็นเวลาหนึ่งปี ก็เพื่อวันนี้ สำหรับหล่อนแล้ว คำชมจากคนข้างๆ ถือเป็นการยอมรับที่มีค่าที่สุด “ไม่เลวเลยนี่” ปัญหาทางธุรกิจที่ค้างคาอยู่ก็หมดไปแล้ว สภาพจิตใจของมู่เฉินหย่วนก็เริ่มดีขึ้นแล้ว ใบหน้าเขาก็เผยถึงรอยยิ้มที่ค่อนข้างหาดูได้ยาก “บทละครกับงานโฆษณาก็มีมาไม่ขาดสาย เธอยังต้องการอะไรอีก?” จู่ซือซือจ้องมองไปที่เขา “ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น แค่เพียงอยากให้คุณเอาหมาป่ากลับมา” หมาป่าคนนั่น ไปโดยที่ไม่บอกไม่กล่าว ไม่พูดกับหล่อนสักคำ แถมยังบล็อกหล่อนอีก ทำยังกับหล่อนเป็นโรคระบาด ทำไมต้องหลีกเลี่ยงกันด้วย? “เขาลาออกไปแล้ว เธออยู่กับเฉินคางก็เหมือนๆกันนั่นแหละ” “เหมือนกันตรงไหน!” จู่ซือซือสลัดมือเขาออก พึมพำอย่างไม่พอใจ: “เขาก็เหมือนกับคนโง่นั่นแหละ ฉันให้ทำอะไรก็ทำ โง่เง่าสิ้นดี!” “พี่เฉิน เอาหมาป่ากลับมาเถอะนะ เข้าต้องเชื่อฟังพี่แน่นอน ได้ไหม? ฉันจะไม่อะไรกับยัยปีศาจจิ้งจอกนั่นอีกแล้ว” มู่เฉินหย่วนชำเลืองไปมองหล่อน “แต่ไหนแต่ไรก็มีแต่เธอนั่นแหละที่ไปยุ่งกับหล่อนอยู่” “พี่เฉิน…..” “ไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว จากนี้ไปเฉินคางจะคอยอยู่กับเธอ” ไม่ว่าจู่ซือซือจะพูดอะไร มู่เฉินหย่วนก็ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น จู่ซือซือเดินกระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจ เหลือบไปเห็นห้องตรงข้ามเต็มไปด้วยคนมากมาย ก็รีบหันตัวเดินเข้าไป มู่เฉินหย่วนตะโกนเรียกหล่อน: “เธอจะไปไหน?” “ฉันหงุดหงิด จะไปเล่นสักหน่อย!” จู่ซือซือตอบต่อ: “แพ้ให้หมดตัวไปเลยก็ดี!” “…..” มู่เฉินหย่วนไร้ซึ่งหนทาง ได้แต่ส่ายหัว หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาเฉินคางให้เขามารับหล่อน พอหันกลับไปอีกทีก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของจู่ซือซือแล้ว เขาก็เลยต้องเดินเข้าไปหา “ขอทางหน่อย ขอทางหน่อย!” นอกประตูมีคนเต็มไปหมด มองไม่เห็นอะไรเลย จู่ซือซือพยายามเดินเบียดเข้าไปข้างใน ในที่สุดก็เข้ามาจนถึงหน้าโต๊ะจนได้ พอมองดูรอบๆก็ร้องขึ้น อ้าว ยัยปีศาจจิ้งจอกถังซินก็อยู่ด้วย! โชคร้ายจริงๆ ไปไหนก็เจอแต่หล่อน จู่ซือซือกรอกตามองบน แล้วกอดอกยืนอยู่ข้างหลังถังซิน แต่ก็พบว่าถังซินใกล้จะเล่นแพ้แล้ว แทบจะทนดูต่อไม่ได้ “นี่ นี่ เธอเล่นเป็นจริงๆใช่ไหมเนี่ย? อย่าบอกนะว่าฝีมือการเล่นแย่มากๆ?” เสียงที่ถังซินได้ยินนั้นคุ้นหูมาก หันกลับไปก็เห็นจู่ซื่อที่ทำหน้าบึ้งตึงอยู่แล้ว สีหน้าดูเหมือนไม่ได้ดั่งใจ “คุณจู่ก็มาเล่นที่นี่ด้วยเหรอคะ?” ถังซินหันสายตาไปมองข้างหลังของหล่อน พอเห็นว่ามีแค่หล่อน ไม่มีมู่เฉินหย่วน ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดีนะที่คุณอามู่ไม่อยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นถ้าเขาเห็นหล่อนเอาตัวเองมาพนันแบบนี้ ต้องหัวเราะเยาะแน่ๆ จู่ซือซือก็พูดขึ้น: “ฉันอยากจะไปเล่นตรงไหนก็ไป ที่นี่ก็ไม่ใช่ของเธอนี่!” พอชายตาไปมองที่โต๊ะ จู่ซือซือก็เห็นใบสัญญาที่วางอยู่ข้างโต๊ะ หล่อนก็รีบหยิบขึ้นมาทันที พอดูจบก็นิ่งตะลึง: “ยัยปีศาจจิ้งจอก เธอถึงกับต้องพนันขนาดนี้เลยหรอ?” ถังซินเริ่มรู้สึกอีดอัด ทำเสียงกระซิบเบาๆ: “ก็เล่นมาทั้งคืนแล้ว แม้แต่สร้อยคอก็ไม่เหลือแล้ว มันก็ยังไม่พอใจ พอเริ่มมึนๆสับสนไม่ทันได้ตั้งตัวก็…..เอาตัวเองไปพนันซะแล้ว” จู่ซือซือหัวเราะเยาะอย่างไม่มีความเกรงใจ: “มิน่าล่ะ ที่แท้ฝีมือการเล่นของเธอแย่จริงๆซะด้วย! แบบนี้สิ ถ้าเธอพูดขอให้ฉันช่วยสักคำ ฉันจะช่วยเล่นแทนเธอเอง!” พวกของประธานกาวที่นั่งอยู่สีหน้าก็เริ่มเปลี่ยนไป ใครๆก็รู้ว่าจู่ซือซือเป็นคนที่สำคัญมากๆของประธานมู่ ในวงการบันเทิงก็ไม่มีใครเทียบได้ บทละครต่างๆมีเข้ามาจนล้นมือ ถ้าเป็นหล่อนล่ะก็ทุกคนก็ต้องยอมจำนน แน่นอนเฉียวมั่นหลัวก็รู้จักจู่ซือซือดี หล่อนยิ้มอ่อนๆ: “คุณจู่คะ นี่คือการพนันระหว่างพวกเรากับถังซิน คุณไม่ต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวดีกว่า ถ้าประธานมู่ทราบมันจะไม่ดีนะคะ” “เธอคิดว่าเธอเป็นใคร ถ้าฉันจะอยากเข้ามายุ่งแล้วจะทำไม!” ก่อนหน้านี้เพิ่งจะโดนมู่เฉินหย่วนปฏิเสธมา จู่ซือซือก็เริ่มจะหงุดหงิดแล้ว พอเฉียวมั่นหลัวมาพูดแบบนี้ใส่อีกจู่ซือซือก็เลยระเบิดใส่ทันที หล่อนมองเหยียดใส่เฉียวมั่นหลัว ทำน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม: “เธอมันก็คือคนที่ชอบแย่งผัวชาวบ้าน เป็นแค่เมียน้อยยังกล้าปากดี!”