บทที่ 99 ชนะได้สวย

บ๗ที่ 99 ชนะได้สวย “ถังซิน เธอ…..” เงินสี่ล้านไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เฉียวมั่นหลัวตัดสินใจลดศักดิ์ศรีตัวเองลง “จริงๆแล้วพวกเราเล่นไพ่ก็เพื่อความบันเทิง ใช่ไหมล่ะ?” “ฉันรู้ดีว่าเมื่อก่อนฉันทำไม่ถูก ที่แย่งสามีของเธอ ก็…..ก็มู่หยางซิวมาติดกับของฉัน ยิ่งไปกว่านั้นลาฉันก็ออกจากบริษัทมู่ซื่อแล้ว พวกเราก็ไม่ได้เกลียดกันแล้ว ใช่ไหม?” ถังซินยิ้มอ่อน: “ใช่เหรอ?” ไม่เกลียดก็แปลกแล้ว! หล่อนก็ไม่ใช่คนตาบอด หลังจากที่ถูกประธานส้งพาเข้ามาในห้อง ก็เห็นว่าเฉียวมั่นหลัวมองหล่อนอยู่ตลอด แถมยังหันไปกระซิบกระซาบกับประธานกาว หล่อนเพียงแค่ชิงลงมือก่อนแค่นั้นเอง “ใช่สิ” เฉียวมั่นหลัวพยักหน้าอย่างแรง คิดว่าถังซินจะยกโทษให้ แสร้งทำเป็นพูดน่าสงสาร: “ฉันตอนนี้ทำงานที่บริษัทเล็กๆแห่งหนึ่ง เงินที่ตัวแสนนึงยังไม่มีเลย” “แล้วเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?” ถังซินถามกลับ เฉียวมั่นหลัวหน้าซีดเผือด “คุณเฉียว เงินสี่ล้านนี้ฉันให้เวลาคุณหนึ่งปี” ถังซินมองใบสัญญาที่อยู่ในมือ แล้วพูดต่ออย่างไม่รีบร้อนอะไร: “แต่ว่าวิ่งรอบทะเลสาบหลงเยว่ข้อนี้อะ ฉันหวังว่าคุณจะรีบทำนะ” เฉียวมั่นหลัวโกรธจนคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่ เริ่มพูดออกไปโดยไม่คิดอะไรแล้ว “ถังซิน นังผู้หญิงชั้นต่ำ วางแผนหลอกพวกเราตั้งแต่แรกแล้ว ใช่ไหมล่ะ?” “สมควรแล้วที่หล่อนมีภาวะรังเกียจกิจกรรมทางเพศ พอแต่งงานก็ถูกผู้ชายทิ้ง!” “เธอคิดว่าเรื่องของเธอในอดีตจะไม่มีคนรู้เหรอ? ผัวเก่าถูกแย่งไปก็สมควรแล้ว!” เฉียวมั่นหลัวชักสีหน้า คำด่าต่างๆนาๆล้วนหลุดออกมาจากปากหล่อน แต่สีหน้าของถังซินกลับไม่เปลี่ยน ยังคงยิ้มอ่อนๆ รอเฉียวมั่นหลัวด่าเสร็จ หล่อนถึงจะเปิดปาก: “ดูแล้วคุณเฉียวยังคงไม่สำนึก ถ้าอย่างนั้นเงินสี่ล้านก็คืนฉันภายในสามเดือนก็แล้วกัน” พูดจบถังซินก็เดินโซเซๆออกไปจากกลุ่มคน “เหอะ ปากดีนัก สมควรแล้วเธอน่ะ!” จู่ซือซือเห็นเฉียวมั่นหลัวเอาไม่ชนะถังซิน ก็รู้สึกสะใจไม่น้อย สุดท้ายแล้วก็ไม่ใช่แค่หล่อนคนเดียวที่พ่ายแพ้ให้กับถังซิน จู่ซือซือควงแขนของมู่เฉินหย่วน “พี่เฉิน เกมจบแล้ว พวกเราก็ไปกันเถอะ” “อื้ม” เกมจบแล้ว ก็ควรจะไปได้แล้ว แต่ว่าก่อนจะไป มู่เฉินหย่วนหันไปพูดกับเฉียวมั่นหลัว: “คุณเฉียว ที่หล่อนพูดตะกี้จำได้ใช่ไหม?” สายตาของเขาเย็นชาจนเฉียวมั่นหลัวกลัวจนสั่นไปทั้งตัว มู่เฉินหย่วนก็ย้ำไปแล้ว ถ้าเกิดหล่อนไม่คืนเงินถังซินภายในเวลาล่ะก็ ภายหลังจะไปไหนทำอะไรก็ลำบากแล้ว ทำไมมู่เฉินหย่วนต้องปกป้องถังซินขนาดนี้? ระหว่างพวกเขาสองคนมีอะไรกันแน่? มู่เฉินหย่วนมีความอดทนสูง รอหลังจากเฉียวมั่นหลัวพยักหน้าตอบกลับ จึงพาจู่ซือซือจากไป การกระทำของเขาเมื่อตะกี้ กลับทำให้จู่ซือซือไม่พอใจ ทำปากมุ่ยๆ “พี่เฉิน ตอนที่ไปงานกันที่ตุรกีไม่ใช่ว่าทำเสร็จเรียบร้อยไปแล้วเหรอ ทำไมพี่ถึงยังปกป้องยัยปีศาจจิ้ง…ผู้หญิงคนนั้นอยู่ล่ะ” “หล่อนเป็นพนักงานของบริษัทมู่ซื่อ” “ไม่ถูก ไม่ถูก!” จู่ซือซือตะโกนตอบ “บริษัทมู่ซื่อมีคนเยอะขนาดนั้น แต่ไหนแต่ไรฉันก็ไม่เคยเห็นพี่ช่วยเหลือใครแบบนี้มาก่อน พี่เฉินพี่แอบสนใจหล่อนอยู่แน่ๆ ใช่ไหม?” “ผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดีงั้นเหรอ สวยก็ไม่สวย ชอบทำตัวให้คนเกลียดอีก!” “ซือซือ” มู่เฉินหย่วนหยุดเดิน มองหล่อนด้วยสีหน้านิ่ง: “ที่เห็นฉันยอมเธอตลอด ไม่ใช่ว่าฉันโกรธไม่เป็นนะ ฉันหวังว่าเรื่องที่ตุรกี ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายนะ หลังจากนี้ห้ามพูดถึงอีก ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะส่งเธอไปอยู่เกาะที่นอร์เวย์สักครึ่งเดือน” พอจู่ซือซือได้ยินน้ำเสียงของเขา ก็รู้ว่าครั้งนี้เขาโกรธแล้วจริงๆ ได้แต่งอไหล่ ไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่อ “ฉันผิดเอง จะไม่มีครั้งที่สองแล้ว” ต่อให้มีอีกก็ไม่กล้าลงมือเองแล้ว ไม่อยากโดนผู้หญิงคนนั้นเล่นงานกลับ สีหน้าของมู่เฉินหย่วนก็เริ่มดูอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย สองคนออกมาจากร้านเหมยจวง เฉินคางก็มารออยู่ข้างนอกนานแล้ว พอเห็นพวกเขาออกมา เขาก็เดินลูบหัวเข้ามา “ท่านประธานมู่ คุณจู่” จู่ซือซือตอบอืมกลับไปคำเดียว เห็นได้ชัดว่าไม่อยากแยแส มู่เฉินหย่วนก็อื้มเป็นการตอบรับ แล้วให้จู่ซือซือขึ้นไปบนรถ “พาหล่อนกลับไปส่งก่อน อีกประเดี๋ยวเลขากาวก็มารับฉันแล้ว” “ครับ” เฉินคางก็ไม่ได้รีบไปซะทีเดียว แล้วก็หันไปมองด้านข้าง ถามขึ้นอย่างสงสัย “นั่นใครน่ะ ที่ผมเห็นเหมือนจะใช่คุณถังนะครับ ให้ผมไปส่งหล่อนด้วยไหมครับ?” มู่เฉินหย่วนยกคิ้วเล็กน้อย มองออกไปก็พบว่าบนบันไดมีเงาคนนั่งอยู่หนึ่งเงา กระโปรงสีควันบุหรี่แผ่ราบราวกับดอกไม้กระจายอยู่เต็มพื้น นั่งเอาหัวฟุบอยู่บนแขน เขาคิดว่าถังซินกลับไปตั้งนานแล้ว หรือว่ายังไม่มีคนมารับ? “ฉันไปส่งเอง นายรีบไปเถอะ” “ครับ” เฉินคางก็รีบขับรถพาจู่ซือซือไปอย่างรวดเร็ว มู่เฉินหย่วนเดินขึ้นไปบนบันได ไปหยุดข้างหน้าของถังซิน แล้วก็นั่งยองลง “คุณถัง มีคนไปส่งคุณแล้วเหรอ?” ถังซินเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ สายตาเริ่มเบลอๆ แต่ก็ยังพอเห็นลางๆว่าเป็นรูปร่างของผู้ชาย แววตาเขานิ่งราวกับแม่น้ำในลำธาร “อ้าว คุณ คุณคือ คุณอามู่เหรอ?” ก่อนหน้านี้เพื่อที่จะลืมเรื่องของประธานกาวและประธานส้ง หล่อนก็เลยดื่มเหล้าไปไม่น้อย จนตอนนี้ก็เลยมานั่งพักอยู่ที่นี่รอหลี่ซูเจ๋มารับ หล่อนพยักหน้าๆ แล้วตอบกลับในขณะที่ยังไม่สร่างเมา “นางฟ้าตัวน้อยจะมารับฉันค่ะ ดึกขนาดนี้ คุณลุงมู่…. คุณก็รีบกลับเถอะค่ะ” ในเวลานี้ หลี่ซูเจ๋ก็นั่งรถมาพอดี หลี่ซูเจ๋ลงรถมากำลังจะเข้าไปในร้านเหมยจวง ตาก็เหลือบไปเห็นถังซินและมู่เฉินหย่วนกำลังนั่งอยู่ที่บันได แหม ซินซินทำไมถึงอยู่กับประธานมู่ล่ะเนี่ย? สองคนนั้นดูเหมือนจะคุยกันเพลินเลย หล่อนควรจะเข้าไปดีไหม มันจะไปรบกวนพวกเขาไหมนะ? ยืนคิดอยู่ประมาณห้านาที ก็วิ่งแจ้นกลับไปขึ้นรถแท็กซี่ที่กำลังจะขับไปด้วยความรวดเร็ว หล่อนที่กะจะมารับถังซินดันเปลี่ยนใจกลับไปซะแล้ว ทางนี้ มู่เฉินหย่วนก็รู้แล้วว่า “นางฟ้าตัวน้อย” ที่หล่อนพูดถึงก็คือ หลี่ซูเจ๋ แต่ว่าบนถนนข้างนอกก็ไม่มีรถวิ่งผ่านแล้ว เขาไม่ไว้ใจให้หล่อนรออยู่ที่นี่คนเดียว ก็เลยอยู่เป็นเพื่อนหล่อนด้วย ถังซินเอียงคอมองไปที่เขา ถามด้วยความสงสัย: “คุณอา ทำไมคุณยังไม่กลับไปอีก” “กำลังรอรถอยู่” “ฮัดเช้ย” ถังซินสูดน้ำมูก แล้วก็จามอีกครั้ง มู่เฉินหย่วนหันไปมองหล่อน เสื้อกระโปรงที่ใส่บางมาก ดูเหมือนไหล่กำลังสั่นอยู่ เขาถอดเสื้อสูทข้างนอกออก เอามาสวมให้หล่อน ได้กลิ่นหอมอ่อนๆของมิ้นท์จากเสื้อสูทที่หล่อนสวมอยู่ ในขณะนี้หล่อนก็เริ่มสร่างเมาแล้ว แก้มเริ่มแดง “ขอบคุณค่ะคุณอา” “ไม่ต้องขอบคุณหรอก” มู่เฉินหย่วนพูดเสียงทุ้มในลำคอ “เกมที่เล่นในห้องเมื่อตะกี้ เธอชนะได้สวยมากเลยนะ” ถังซินมุดหน้าลงใกล้หัวเข่า จมูกชนกับเสื้อสูทแบบไม่ทันได้ระวังตัว แก้มก็เริ่มแดงขึ้น ก็ไม่รู้ว่าทำไมพอได้ยินคำชมจากเขาแล้ว ใจมันก็เต้นด้วยความดีใจ “ก็ ก็ไม่ได้อะไรนี่คะ” ถังซินพูดขึ้น “จริงตอนที่ช่วยประธานส้งคุยเรื่องธุรกิจเสร็จ ฉันก็ตั้งใจจะกลับแล้ว แต่ประธานส้งดันลากฉันไปเล่นซะก่อน พอเห็นเฉียวมั่นหลัวก็อยู่ที่นั่นเหมือนกัน ทำให้ฉันถึงไม่อยากอยู่ก็ต้องอยู่ต่อ” มู่เฉินหย่วนถามขึ้น: “เจียงจิ้งเป็นคนสั่งให้เธอมาที่นี่ใช่ไหม?” “อื้ม” “เป็นแค่ตัวแทนของหัวหน้า กลับใช้อำนาจตามอำเภอใจ” มู่เฉินหย่วนพูดขึ้นอย่างแดกดัน “ถ้าให้หล่อนเป็นหัวหน้าฝ่ายจริงๆล่ะก็ แม้แต่ตัวฉันที่เป็นเจ้าของก็คงจะไม่เห็นหัวกันแล้วล่ะมั้ง” “หล่อนทำงานให้กับรองประธานซุน เป็นคนของรองประธานซุน” ถังซินรู้ว่าบางเรื่องหล่อนไม่ควรถามและก็ไม่ควรยุ่ง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไป: “คุณอามู่ คุณจะเอาคนจากบริษัทย่อยที่นิวยอร์กย้ายกลับมานี่ไหม?” ตอนนี้มู่เฉินหย่วนกลับมาแล้ว เขาจะไม่ให้คนของรองประธานซุนขึ้นมารับตำแหน่งแน่นอน พอได้ยินที่ถังซินถาม มู่เฉินหย่วนก้มหัวลงมองหล่อน สายตานิ่งขรึม: “เธอไม่อยากนั่งตำแหน่งนี้เหรอ?”