บทที่ 100 ประจำเดือนเลอะเต็มขาของเขา

บ๗ที่ 100 ประจำเดือนเลอะเต็มขาของเขา “ไม่อยากค่ะ” ถังซินตอบไปอย่างซื่อสัตย์ แม้ว่าเจียงจิ้งจะกดดันหล่อนกี่ครั้ง หล่อนก็เพียงแค่เงียบไม่พูดอะไร ถึงจะอยากทำให้เจียงจิ้งออกจากตำแหน่งนั้น แต่หล่อนก็ไม่ได้อยากจะขึ้นไปตำแหน่งนั้นเลย ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ที่สนามกอล์ฟ หัวหน้าพูดกับหล่อน ก็พอจะได้ทราบว่าการที่จะมานั่งตำแหน่งนี้ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด จนถึงตอนนี้หัวหน้าตายไปแล้ว บอกตามตรง หล่อนไม่เชื่อว่าหัวหน้าตายเพราะกล้ามเนื้อหัวใจล้มเหลว ความสัมพันธ์ภายในบริษัทมู่ซื่อยุ่งยากซับซ้อนมาก ไม่ใช่คนของรองประธานซุน ก็คนของรองประธานกาว ทุกคนล้วนแต่แก่งแย่งชิงดีกัน หล่อนเพียงแค่อยากทำงานได้เงินเดือนก็พอแล้ว ไม่อยากเอาตัวเข้าไปแก่งแย่งกันกับพวกนั้น หล่อนไปเจรจาธุรกิจกับมู่เฉินหย่วนที่ตุรกี มันก็เสร็จสิ้นไปแล้ว “พอดูออกว่าคุณถังไม่ได้มีความทะเยอะทะยานอะไรขนาดนั้น” มู่เฉินหย่วนพูดขึ้น สายตาจ้องมองถังซินด้วยความสนใจ ถังซินเริ่มทำตัวไม่ถูก “คุณ คุณอามู่…..คุณยังไม่ไปอีกเหรอคะ?” ไม่รู้ว่าทำไม ทุกครั้งที่เห็นมู่เฉินหย่วนทำแววตาแบบนี้ ในใจหล่อนก็จะรู้สึกตื่นเต้นตลอด ราวกับว่าถ้าไม่ระวังแม้แต่วินาทีเดียวก็จะก้าวเข้าไปอยู่ในกับดักของเขาโดยไม่รู้ตัว มู่เฉินหย่วนคงจะไม่ได้วางแผนอะไรอยู่นะ? “เธอเป็นพนักงานของบริษัทมู่ซื่อ ฉันไม่ไว้ใจให้เธออยู่ตามลำพัง” มู่เฉินหย่วนดูนาฬิกา ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว บนถนนก็ยังคงไม่มีรถวิ่งผ่าน แต่กลับเป็นกาวเหม่ยซีที่ขับรถกลับมารับมู่เฉินหย่วนแทน “คุณถัง เพื่อนของคุณคนนั้นน่าจะไม่มาแล้วล่ะ ให้ฉันไปส่งเธอแทนดีกว่า” ถังซินพูดขึ้น “ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ น่าจะรถติด เดี๋ยวฉันโทรหาหล่อนอีกรอบ…..” พูดพลางก็วิ่งไปหยิบมือถือในกระเป๋า ในขณะที่ก้มตัวลงจะหยิบมือถือหน้าก็เริ่มรู้สึกหน้ามืด เห็นหล่อนทำท่าจะล้มลงไปที่พื้น มู่เฉินหย่วนก็รีบเข้าไปรับอย่างรวดเร็ว ถังซินเงยหน้าขึ้นมามอง กำลังที่จะเอ่ยปากพูดขึ้นก็ดันสะอึกเสียก่อน กลิ่นเหล้าโชยขึ้นมายังหน้าของเขา ถังซินหน้าแดงทั้งหน้า รู้สึกอึดอัดจนลืมพูดแม้แต่คำว่า “ขอบคุณ” มู่เฉินหย่วนอดไม่ได้ที่จะขำ บางครั้งก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ฉลาดมากๆ บางครั้งก็เงอะงะยังกับอะไรดี เขาเอามือจับที่ขาของหล่อน แล้วอุ้มขึ้นมา “ไม่ต้องโทรแล้ว ฉันจะไปส่งเธอเอง” ถังซิน: “…..” ปฏิเสธไปเยอะขนาดนั้น จะให้บ่ายเบี่ยงอีกก็รู้สึกไม่ดี ได้แต่เอาหน้ามุดเข้าไปในอ้อมกอดของเขาไม่ได้พูดอะไร มู่เฉินหย่วนอุ้มถังซินเข้าไปในรถที่เปิดประตูอยู่ก่อนอย่างสุภาพบุรุษ แล้วค่อยขึ้นมาพร้อมกับก็ปิดประตูทีหลัง “เลขากาว ไปส่งคุณถังที่สิงสุ่ยวานก่อน” “ได้ค่ะ ท่านประธานมู่” ในรถเปิดไฟดวงเล็ก แอร์อุณหภูมิพอเหมาะ ถังซินที่มึนหัวอยู่ก่อนหน้านี้ ตอนนี้ก็นั่งพิงที่นั่งเบาะหนังอยู่ ในขณะที่รถขับด้วยนิ่งหล่อนก็เผลอหลับไป มู่เฉินหย่วนมองมาที่หล่อน หญิงสาวข้างๆเอียงหัวเข้าหาพนักพิง หายใจเข้าออก แก้มมีสีชมพูอ่อนๆ ปากขมิบเล็กน้อย ดูแล้วก็ไม่ได้น่าหลงใหลอะไรมากนัก แต่กลับเหมือนทั้งร่างส่องแสงประกาย ดึงดูดสายตาของคนที่มอง มู่เฉินหย่วนเอาผ้าห่มมาห่มให้หล่อน พลางเอ่ยปากถามกาวเหม่ยซี: “หาเจอแล้วยัง?” “หาเจอแล้วค่ะ” กาวเหม่ยซีตอบ “รองประธานซุนคิดที่จะใส่ร้ายว่าถังซินมีส่วนเกี่ยวข้องในการตายของหัวหน้าหลิว ทางตำรวจก็เตรียมที่จะมาพาตัวถังซินไปสอบสวนแล้ว แต่เขาไม่คิดว่า ท่านจะมาช่วยพูดแทนให้หล่อน” พอได้ยินแล้ว แววตาของเขาก็เปลี่ยนไปด้วยความโกรธ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “คนของฉัน ฉันต้องปกป้อง รองประธานซุนยิ่งอยู่ยิ่งไม่เห็นหัวของฉัน อีกทั้งยังขุดเรื่องที่จบไปแล้วขึ้นมาอีก เหอะ สงสัยคงคิดจะอยากฮุบบริษัทมู่ซื่อมาเป็นของตัวเอง” “แล้วท่านประธานมู่จะทำยังไงต่อคะ?” “หลังจากนี้ค่อยว่ากัน” มู่เฉินหย่วนเอามือมานวดคิ้วด้วยความเหนื่อย: “รองประธานซุนก็ถือว่าเป็นผู้อาวุโสของบริษัทมู่ซื่อ ถ้าเกิดผลีผลามไล่ออกล่ะก็ คนอื่นจะต้องไม่พอใจแน่ๆ บริษัทย่อยที่นิวยอร์กก็มีปัญหา ต้องการให้ฉันไปจัดการอีก” กาวเหม่ยซีตอบรับ แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ พอถึงตอนนี้ ถังซินที่นั่งอยู่เบาะหลังจู่ๆก็ร้องด้วยความเจ็บปวด เอนตัวล้มลงไปบนตักของมู่เฉินหย่วน “ถังซิน?” มู่เฉินหย่วนก็พบว่าใบหน้าของหล่อนซีดเผือด แบบนี้ไม่ได้การแล้ว แล้วตบเบาๆที่หน้าของถังซิน คิ้วเริ่มขมวด“เป็นอะไรไป?” “ปวด….ท้อง” ถังซินพยายามพูดออกมาด้วยความเจ็บปวด มือเอาแต่กำไว้ที่หน้าท้อง ฟังเสียงก็รู้ว่าทรมานมาก ขณะที่มู่เฉินหย่วนกำลังจะให้กาวเหม่ยซีขับไปโรงพยาบาล ตาก็เหลือบไปเห็นที่กระโปรงสีเทาของหล่อนมีรอยเลือดอยู่ อากาศในรถที่ไม่ค่อยถ่ายเททำให้ได้กลิ่นของเลือด เขาก็หยุดชะงักทันที หล่อนประจำเดือนมา….. “ฉันติดหนี้เธอหรือไง?” มู่เฉินหย่วนเริ่มปวดหัว พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ครั้งที่แล้วก็เมาอ้วกบนรถฉัน ครั้งนี้ประจำเดือนก็มา ทำให้เลอะเทอะรถเขาอีก “ปวด…..” ถังซินที่มึนหัวอยู่นั้น ก็รู้สึกว่าปวดท้องขั้นรุนแรง สักพักก็มีมือหนาๆอุ่นๆมาแตะที่แก้ม ถังซินก็คว้ามือข้างนั้นดึงมาวางไว้ที่ท้องของหล่อน พูดออดอ้อน: “ท้องมันปวด…..ช่วยนวดให้หน่อยสิ!” มู่เฉินหย่วนรู้สึกถึงความนุ่มนิ่ม แววตานิ่งขรึม เขาพยายามดึงมือกลับมา “คุณถัง ปล่อยมือ” “ไม่เอาเหรอ มาช่วยนวดให้ฉันหน่อย” ถังซินพูดด้วยน้ำเสียงเล็กๆ ราวกับจะออดอ้อน ทั้งทรมาน ตัวนอนขดอยู่ที่เบาะที่นั่ง ผมแผ่กระจายอยู่บนกางเกงของเขา “คุณอามู่…..คุณอา…..” “ปวด…..นวดให้หน่อยสิ…..” “…..” หล่อนสบถออกไปอย่างไม่มีสติ มู่เฉินหย่วนก็ดึงมือไม่ออกสักที พอได้ยินเสียงก็เริ่มใจอ่อน เอามือไปวางที่ท้องของหล่อน แล้วก็ค่อยๆนวดเบาๆ “ตรงนี้ใช่ไหม?” “อื้ม ลงมาล่างอีกนิด” หลังจากมีคนมาช่วยแล้ว ถังซินก็ไม่ค่อยปวดแล้ว ร่างกายเริ่มเอนเข้าหาเขา มือก็ดึงเสื้อเชิ้ตของเขาจนแน่น เขาก็ได้แต่ขมวดคิ้วเล็กน้อย กาวเหม่ยซีที่ขับรถอยู่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่เบาะข้างหลัง แสดงแววตาครุ่นคิด จากหล่อนอยู่กับมู่เฉินหย่วนมาเป็นระยะเวลาหนึ่ง จนแทบจะรู้นิสัยของเขาดี เขาเป็นคนที่นิ่งเงียบกับคนอื่น จะไม่แสดงสีหน้าท่าทางที่มากเกินไปกับคนที่ไม่สนิท แถมเป็นคนพูดน้อย นอกจากจู่ซือซือคนเดียว ผู้หญิงคนอื่นก็ไม่มีแล้ว แต่ตอนนี้ถังซินก็ถือเป็นอีกคนที่ยกเว้นไว้ เริ่มตั้งแต่ตอนที่ไปรับมู่เฉินหย่วนที่สนามบิน หล่อนก็รู้สึกว่ามู่เฉินหย่วนมีความรู้สึกดีๆและมีความเป็นสุภาพบุรุษต่อถังซิน ตอนนี้ถึงกับยอมช่วยถังซินนวดท้องได้อย่างง่ายดาย เรื่องชักจะไม่ธรรมดาแล้ว รถขับมาถึงสิงสุ่ยวานอย่างรวดเร็ว เห็นถังซินที่ยังนอนหลับสนิท มู่เฉินหย่วนไม่มีทางอื่นแล้ว ถามกาวเหม่ยซี: “ครั้งที่แล้วที่เอาของมาให้ เธอรู้ไหมว่าหล่อนพักอยู่ชั้นไหน?” กาวเหม่ยซีทั้งบอกชั้นและเลขห้อง มู่เฉินหย่วนอุ้มหญิงสาวออกมาจากรถ มือของหล่อนก็กอดตรงคอของเขา ตัวเบาๆของหล่อนซุกอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างสงบ หลังจากที่ขึ้นไปบนตึกแล้ว เขาเอามือออกมาหนึ่งข้างกดกระดิ่งที่ประตู หลี่ซูเจ๋ที่กำลังจ้องมองลงมาจากตึก ก็รู้ว่ามู่เฉินหย่วนมาส่งหล่อนแล้ว พอได้ยินเสียงกดกระดิ่ง ก็รีบทำให้ผมตัวเองยุ่งๆ รอประมาณหนึ่งนาทีแล้วจึงไปเปิดประตู “อ้าว ท่านประธานมู่?” หลี่ซูเจ๋แสร้งทำเป็นว่าเพิ่งตื่นนอน หาวหนึ่งทีก่อนที่ถามขึ้นด้วยความแปลกใจ: “เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถึงได้อุ้มซินซินมาส่งได้ล่ะคะ?” ซินซิน? ชื่อนี้ทำให้มู่เฉินหย่วนรู้สึกสนใจขึ้นมา เขาตอบ: “คุณถังดื่มจนเมา หล่อนก็โทรมาหาเธอกะจะให้เธอไปรับ แต่ฉันเห็นหล่อนรออยู่นานแล้วไม่มีคนมารับสักที ฉันก็เลยมาส่งหล่อนเอง” “อ้าว งั้นเหรอคะ?” หลี่ซูเจ๋เกาหัว ท่าทางมึนๆ: “ฉันคิดว่าซินซินต้องอยู่ทำงานต่อ แล้ววันนี้ก็ไม่มีเรื่องอะไรด้วยก็เลยชิงหลับก่อน ท่านประธานมู่เข้ามาก่อนสิคะ”