ตอนที่ 7 คุณมีหลักฐานไหม

ตอนที่ 7 คุณมีหลักฐานไหม มองด้านหลังที่เศร้าโศกของเธอที่เดินจากไป ทันใดนั้นก็นึกถึงว่าภรรยาคนนี้ซึ่งไม่เคยเห็นหน้ามาตั้งแต่แต่งงานเมื่อสามปีก่อน ดูเหมือนจะไม่ได้อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ อีกด้านหนึ่ง เซ่หลินฉินเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เดินเข้ามา เห็นซือถิงเซวียนยังคงจ้องมองด้านหลังปั๋ยหลินอย่างครุ่นคิด อดไม่ได้ที่จะบ่น “ไม่รู้ว่าเธอใช้เวทมนตร์อะไรทำให้ตาแก่เชื่อใจมันมากขนาดนี้! กับการแต่งงานนี่ยังแยกแยะไม่ออกจริงๆ!” จากที่ตาแก่ไม่เคยพูดว่าเด็กที่เกิดข้างนอกตาแก่ไม่ยอมรับ ปั๋ยหลิงคนนี้มันงูพิษ! ซือถึงเซวียนคิดถึงข้อเสนอที่ปั๋ยหลินพูดกับเขา ริมฝีปากบางขยับเล็กน้อย อยากจะพูดอะไรบางอย่าง ขยับหลังตรง “คุณแม่ ข้อตกลงการหย่าร้างนั่นคุณส่งไปให้ปั๋ยหลิงใช่ไหม” ร่องรอยของความสับสนวุ่นวายแวบเข้ามาในดวงตาของเซ่หลินฉิน และกลับมาแข็งกร้าวอีกครั้ง “เป็นฉันแล้วทำไม เช่นเช่นไม่ใช่ว่าท้องเหรอ ฉันคิดว่าเธอจะเลิกเองอัตโนมัติ ไม่คิดว่าเธอจะเอาลูกของเช่นเช่นออก ผู้หญิงคนนี้มันใจร้าย..” “ทุกอย่างเรียบร้อยดีมาสามปีแล้ว” ซือถิงเซวียนพูดเบา ๆ “ไม่ต้องรีบร้อนตอนนี้ เรื่องของพวกเรา คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง กลับไปนอนเถอะ” ซือถิงเซวียนลงไปข้างล่าง ขับรถออกจากบ้านไป สามปีที่ผ่านมาหลังจากแต่งงาน เขาคิดว่าคุณปู่จะบังคับให้เขานอนกับปั๋ยหลิง ดังนั้งจึงไม่เคยกลับมาอยู่ ถ้าสามารถรักษาความสงบได้ถึงสามปี ซือถิงเซวียนไม่รังเกียจที่จะให้ปั๋ยหลิงอยู่ในตำแหน่งนี้ไปอีกหลายปี วันต่อมา ปั๋ยหลิงมาเยี่ยมสุขภาพคุณปู่ เธอนั่งอยู่บนโซฟา เล่าเรื่องตลกให้คุณปู่ฟัง ทำให้คุณปู่หัวเราะ บรรยากาศดีมาก ฉากนี้เกิดขึ้นเมื่อซือถิงเซวียนกลับมา เมื่อคุณปู่ซือเห็นเขาก็เก็บรอยยิ้มทันที “เจ้าเด็กเลว มาหาฉันนี่!” สนิทกับลูกสาวนคนอื่น หลานชายตัวเองเรียกเจ้าเด็กเลว... ซือถิงเซวียนหัวเราะอย่างขมขื่น นั่งลงตรงข้ามเขา “เธอสองคนอยู่ที่นี่แล้ว ฉันขอแค่อย่างเดียว ย้ายกลับบ้านและอาศัยอยู่ที่นี่” “คุณปู่คะ!” ปั๋ยหลิงส่งเสียงออกมาก่อนซือถิงเซวียน ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ นั่นทำให้คำพูดที่กำลังออกมาของซือถิงเซวียนต้องหยุดลง ร่องรอยของความไม่ชอบใจพลันเกิดขึ้นในจิตใจ เขาไม่ได้เกลียดเธอ แต่เธอเกลียดเขางั้นเหรอ “คุณปู่คะ ฉัน...โรงพยาบาลของฉันไกลจากที่นี่ ฉันยังอยากที่จะอยู่อพาร์ตเมนต์ค่ะ” ปั๋ยหลิงให้เหตุผล แล้วยังเหลือบมองซือถิงเซวียน ซือถืงเซวียนเข้าใจความหมายของเธออย่างแปลกประหลาด ซึ่งให้เขาปฏิเสธข้อเสนอของคุณปู่ แต่คุณปู่ก็ตัดสินใจอย่างตรงไปตรงมา “ฉันจำได้ว่าเธอได้ทดสอบใบอนุญาตขับรถแล้ว ในโรงรถมีรถเยอะแยะ เธอสามารถขับไปทำงานได้ ถ้าเข้าไปในเมืองมันจะถึงในครึ่งชั่วโมง ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร หรือไม่ก็ให้ซือถิงเซวียนขับไปส่งเธอทำงาน” ซือถิงเซวียนส่งเสียงออกมา “บริษัทของเราก็อยู่ไกลกัน โครงการช่วงนี้....” “หุบปาก” คุณปู่ซือไม่ได้ให้เขาพูดจนจบ ด่าออกมาตรง ๆ “ฉันเห็นว่าแกกำลังพยายามโกรธเพื่อให้ฉันปฏิเสธ” “ผมไม่ได้...” ซือถิงเซวียนหมดพลัง สิ่งที่เกิดขึ้นมาจนถึงจุดนี้ โดยพื้นฐานแล้วเรื่องนี้ไม่ได้คิดหนีไปไหน แต่การอยู่ด้วยกัน มันก็ไม่ได้มีความหมายอะไรเลยไม่ใช่เหรอ ซือถิงเซวียนมองไปด้านข้าง ดวงตาลึกมองไปที่ปั๋ยหลิง เธอก้มหน้าลง ใบหน้าด้านข้างดูดี ลำคอเรียวขาว มันทำให้เขาตกตะลึงไป สามารถทำให้คุณปู่มีความสุข ถ้าเป็นแบบนั้น เขาก็พอแล้ว ซือถิงเซวียนคิดอย่างนั้น ครึ่งชั่วโมงต่อมา คุณหมอหลินเข้ามาตรวจ คุณปู่ซือถูกส่งตัวไปที่ห้อง ซือถิงเซวียนและปั๋ยหลิงครอบครองโซฟา เล่นกับโทรศัพท์มือถือโดยไม่พูดอะไร แม้ครึ่งนาทีก็ไม่มี บรรยากาศเริ่มแข็งและเย็นเยียบ โทรศัพท์มือถือของซือถิงเซวียนดังขึ้น เขารับโทรศัพท์ ค่อย ๆ จ้องมองยังปั๋ยหลิงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม มันเย็นจนน่ากลัว ปั๋ยหลิงเงยหน้าขึ้น พลันขมวดคิ้วลง ความคิดที่นิ่งสงบหายไป ซือถิงเซวียนลุกขึ้นยืน จ้องไปที่ปั๋ยหลิง ดวงตาเย็นเหมือนห้องเย็น “คุณเปิดเผยข้อมูลเกี่ยวกับการทำแท้งเช่นเช่นให้ข่าวบันเทิงใช่ไหม” อะไรนะ?